Κατοχή και Τέχνη: Η καλλιτεχνική παραγωγή της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα

Κατοχή και Τέχνη: Η καλλιτεχνική παραγωγή της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα Facebook Twitter
Επί Κατοχής, όμως, σε πείσμα της πείνας και των δυσκολιών στην κυκλοφορία, από τη Βέμπο ως τις αδελφές Καλουτά και από τον Κώστα Μουσούρη ως την Κατερίνα, όλοι έπαιζαν σε γεμάτες πλατείες... Φωτ.: Η Σοφία Βέμπο κατά τη διάρκεια του πολέμου επισκέπτεται μονάδα του Πολεμικού Ναυτικού
0

Τα χρόνια του '40 ήταν χρόνια απίστευτης φρίκης και ανέχειας αλλά και ψυχικής ανάτασης και ηρωισμού. Το ότι η χώρα επιβίωσε και πρόκοψε, όσο πρόκοψε έκτοτε, παρά τον αλληλοσπαραγμό που μεσολάβησε, είναι μια παρηγοριά γι' αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αν μάλιστα σταθούμε ειδικά στον χώρο της τέχνης, θα διαπιστώσουμε ότι ακόμα και υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες μπορεί να γίνουν θαύματα!


«Ήταν μια συναισθηματικά πλούσια εποχή. Έδινες κι έπαιρνες πολλά. Μας ζώνανε κίνδυνοι, στερήσεις, βία, τρομοκρατία. Γι' αυτό σαν άνθρωποι αισθανόμασταν την ανάγκη της πίστης, της εμπιστοσύνης, της συναδέλφωσης, της έξαρσης και της θυσίας» έλεγε ο Κάρολος Κουν, ανακαλώντας την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης το 1942, στην καρδιά της γερμανικής κατοχής. Την ίδια εκείνη περίοδο που ο Κουν ανέβαζε Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Σο, Πιραντέλο αλλά και Γιώργο Σεβαστίκογλου, βαθαίνοντας το ρήγμα με τον «ρομαντικό ακαδημαϊσμό» της κρατικής σκηνής, ο Βασίλης Ρώτας, με το Θεατρικό Εργαστήρι του, πρόσφερε ένα νόμιμο καταφύγιο στην ξεσηκωμένη νεολαία κι έδινε τονωτικές παραστάσεις στις γειτονιές, οι εισπράξεις των οποίων πήγαιναν στο ταμείο της Αντίστασης.

Κατοχή και Τέχνη: Η καλλιτεχνική παραγωγή της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα Facebook Twitter
Σεπτέμβρης 1942. Η Καίτη Λαμπροπούλου και ο Κάρολος Κουν στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν, πρώτη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης.


Η κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου αιφνιδίασε τον θεατρικό κόσμο, αλλά γρήγορα τα κενά από την επιστράτευση των ηθοποιών καλύφθηκαν και το ρεπερτόριο των θιάσων συντονίστηκε με την ανάγκη του κόσμου να ξορκίσει τον φόβο του, να εκφράσει τα πατριωτικά του αισθήματα και να εκτονωθεί, εξού και η στροφή προς την επιθεώρηση, είδος που μπορούσε να ενσωματώνει πάραυτα τα ανακοινωθέντα από το μέτωπο. Το σύνθημα έδωσε η Μαρίκα Κοτοπούλη που, ενώ θριάμβευε με τη «Μαντάμ Μποβαρί», την αντικατέστησε αμέσως με τα «Πολεμικά Παναθήναια» του Δ. Γιαννουκάκη σε μουσική Κ. Γιαννίδη. Προπολεμικά, η ζωή μιας παράστασης δεν κρατούσε ούτε μήνα. Επί Κατοχής, όμως, σε πείσμα της πείνας και των δυσκολιών στην κυκλοφορία, από τη Βέμπο ως τις αδελφές Καλουτά και από τον Κώστα Μουσούρη ως την Κατερίνα, όλοι έπαιζαν σε γεμάτες πλατείες.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Θεατρολογίας Θόδωρο Γραμματά, «το πόσο γόνιμη ήταν η Κατοχή θεατρικά δεν φαίνεται τόσο από τις επιθεωρήσεις ή τα δράματα με πατριωτικό χαρακτήρα που έδιναν τότε τον τόνο ‒μολονότι υπήρξαν αξιομνημόνευτα δείγματα γραφής, όπως η εξαιρετική μαύρη κωμωδία "Ιφιγένεια εν Μαύροις" του Δημήτρη Ψαθά‒ όσο από τη δουλειά υποδομής που έγινε στο Θέατρο Τέχνης και στο φυτώριο του Ρώτα, οι καρποί της οποίας φάνηκαν αργότερα». Γεγονός είναι πως ως την Απελευθέρωση το θέατρο βγήκε στους δρόμους, μπήκε στα νοσοκομεία, πήρε τα βουνά, συνδεόμενο κι αυτό με τις έννοιες "αλληλεγγύη", "αντίσταση", "εξέγερση". Και παρά την ασφυκτική λογοκρισία των γερμανικών αρχών που απαγόρευε το ανέβασμα έργων συγγραφέων των συμμαχικών χωρών και πριμοδοτούσε τη γερμανική δραματουργία, δεν έλειψε το θάρρος για να μεταμφιεστεί ο Αμερικανός Κάλντγουελ στον ανύπαρκτο Γάλλο Κοντέλ (από τον Κουν) ή να παιχτεί από τον θίασο Βεάκη-Μανωλίδου ουκρανικό έργο ως πολωνικό, με τον Χριστό σε ρόλο αντάρτη!

Κατοχή και Τέχνη: Η καλλιτεχνική παραγωγή της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα Facebook Twitter
Ο Αιμίλιος Βεάκης με τη Βάσω Μανωλίδου στα «Θαμπά Τζάμια» του Ζαπόλα, που ανέβασε ο θίασος Μανωλίδου-Βεάκη-Παππά-Δενδραμή, σε σκηνοθεσία Τ. Μουζενίδη, στο Θέατρο Πάνθεον, τον Οκτώβριο του 1943 (Φωτο: Λεύκωμα Βάσω Μανωλίδου, ΜΙΕΤ, Αθ. 1997).

«Στην Κατοχή είχε δουλειά το βιβλίο» διαβάζουμε στις αναμνήσεις του Νίκου Παντελάκη, ο οποίος από πιτσιρικάς δέκα χρονών, το 1923, εργαζόταν στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας: «Δεν είχε ο κόσμος τι να κάνει. Πότε σε κλείνανε μέσα στις έξι, πότε σε κλείνανε στις οχτώ, αναγκαστικά διάβαζε ο κόσμος πολύ, και είχε και "Νέα Εστία"... Τότε δεν είχε χαρτί, δεν είχε ρεύμα, ο τυπογράφος δεν μπορούσε να τυπώσει. Όμως η "Νέα Εστία" έβγαινε, επέμενε ο Πέτρος Χάρης...». Τα έργα του Γραμματόπουλου, του Βασιλείου, του Αστεριάδη και άλλων ζωγράφων και χαρακτών που εικονογραφούσαν την ύλη του σημαντικότερου λογοτεχνικού περιοδικού της εποχής θεωρούνται σήμερα ό,τι καλύτερο έδωσε η Kατοχή στον εικαστικό τομέα.


Στη ζωγραφική έκαναν θραύση οι αφίσες. Η χαρακτική, με εκπροσώπους όπως ο Τάσσος και η Βάσω Κατράκη, πήρε τ' απάνω της και το δημοκρατικό ατελιέ του Κεφαλληνού στην ΑΣΚΤ βρέθηκε στο επίκεντρο των κινητοποιήσεων για την καλλιτεχνική αντιστασιακή προπαγάνδα. Οι εικαστικοί ήταν όλοι στρατευμένοι στον αγώνα, οι φορμαλιστικές αναζητήσεις και οι αισθητικές διαμάχες διακόπηκαν, δεν παρατηρήθηκαν τάσεις φυγής από τη ζοφερή πραγματικότητα, όπως, για παράδειγμα, στον χώρο της λογοτεχνίας. Μπορεί προπολεμικά η στροφή προς τη δυτική τέχνη ν' ανταγωνιζόταν την επιστροφή στις ελληνικές ρίζες, αλλά στη διάρκεια του πολέμου παράγονταν εικόνες που κυκλοφορούσαν παράνομα, κατασκευάζονταν πρόχειρα πιεστήρια και οι καλλιτέχνες αντλούσαν έμπνευση από τη λαϊκή τέχνη και τη βυζαντινή αγιογραφία κυρίως.

Κατοχή και Τέχνη: Η καλλιτεχνική παραγωγή της δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα Facebook Twitter
"Το κουφάρι του αλόγου", 1942 (συμβολικό σχέδιο του Γιάννη Κεφαλληνού για την Κατοχή)

Και οι συγγραφείς; Τι έδωσαν μέσα στις ίδιες ακραίες συνθήκες; Τι να πρωτοαναφέρει κανείς! Ο Καζαντζάκης αναζητά μια χαραμάδα «διασκέδασης» συνθέτοντας το μυθιστόρημα που έμελλε να τον κάνει διάσημο στα πέρατα του κόσμου, το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», ο Ρίτσος γράφει το αφηγηματικό του ποίημα «Τελευταία Π.Α. εκατονταετία», ο Νίκος Γκάτσος κυκλοφορεί σε χειρόγραφο την «Αμοργό», τη μοναδική ποιητική του συλλογή, ο Εγγονόπουλος ετοιμάζει το «Μπολιβάρ» και η Μαργαρίτα Λυμπεράκη τα «Ψάθινα Καπέλα», ενώ ο Ελύτης, που γύρισε τσακισμένος από το μέτωπο, θα δημοσιεύσει μέσα στη μαύρη κατοχή τον «Ήλιο τον πρώτο», σκανδαλίζοντας με την προγραμματική του αισιοδοξία, κι έπειτα θα απομονωθεί για να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στη δημιουργία του «Άξιον Εστί».


Εξαιρετικά διαφωτιστική είναι η σχετική μελέτη της Αγγέλας Καστρινάκη «Η λογοτεχνία στην ταραγμένη δεκαετία 1940-1950». Η πρώτη φάση της Κατοχής αποδεικνύεται περίοδος μιας «περίεργης ελευθερίας» απέναντι στις συνθήκες ζωής και την Ιστορία, με τους συγγραφείς να γράφουν για τα παιδικά τους χρόνια ή για αποδράσεις σε εξωτικά νησιά, ενώ από τα μέσα της Κατοχής εμφανίζεται ξανά το πατριωτικό πνεύμα.


Εκείνα τα χρόνια «υπήρχαν άνθρωποι που ήξεραν ολόκληρο τον Σικελιανό απ' έξω» λέει ο εκδότης Γιώργος Δαρδανός, νοσταλγώντας τον σκληρό πυρήνα αναγνωστών που «διέδιδαν το βιβλίο στόμα με στόμα». Όπως άλλωστε επισημαίνει ο ιστορικός Βάσιας Τσοκόπουλος, μολονότι ο εκδοτικός χώρος επλήγη από τη λογοκρισία, την ακρίβεια, την καταστολή, αυτό δεν εμπόδισε να δημιουργηθούν νέα σχήματα με αξιόλογη παραγωγή, σαν τον «Γλάρο», τον «Αετό» και, φυσικά, τις εκδόσεις «Ίκαρος» που ίδρυσαν ο Πλωρίτης, ο Καρύδης και ο Πατσιφάς το 1943.


Την ίδια χρονιά εμφανίζεται και η πρώτη κατοχική ταινία, η «Φωνή της καρδιάς» του Ιωαννόπουλου με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Δημήτρη Χορν, Παντελή Ζερβό και Λάμπρο Κωνσταντάρα. Στην ουσία πρόκειται για την πρώτη ταινία φιλμαρισμένου θεάτρου. Παραγωγός της; Μια νέα εταιρεία ονόματι Φίνος Φιλμ, αυτή που θα καθιερωνόταν ως η ισχυρότερη στη μεταπολεμική Ελλάδα. Και λίγο πριν από την Απελευθέρωση, τον Μάη του '44, θα κάνει την εμφάνισή του ένα επίσης σημαντικό όνομα για τον μεταπολεμικό κινηματογράφο, ο Γιώργος Τζαβέλλας, που υπογράφει τα «Χειροκροτήματα», με τον ίδιο τον Αττίκ στον ρόλο ενός γερασμένου, ξεχασμένου καλλιτέχνη που είχε γευτεί δόξες στα νιάτα του. Ο Αττίκ, λίγο μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, άφησε την τελευταία του πνοή, ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες.

 

Η πρώτη κατοχική ταινία με τίτλο «Η φωνή της καρδιάς»


Για το τραγούδι της Κατοχής, περίοδο κατά την οποία απουσιάζει η δισκογραφία, δημιουργήθηκαν διάφοροι μύθοι. Σύμφωνα με τον μελετητή Γιώργο Τσάμπρα, «κάποιοι ήταν αληθινοί, κάποιοι όχι. Δεν ήταν μόνο η σπουδαία Βέμπο τραγουδίστρια της νίκης. Όλο το μουσικό θέατρο και όλο το ελληνικό τραγούδι της εποχής, ελαφρό, δημοτικό, λαϊκό, τραγούδησε τον πόλεμο της Αλβανίας και ό,τι ακολούθησε. Ο Βαμβακάρης, ο Χατζηχρήστος, ο Περιστέρης, ο Γ. Παπασιδέρης, η Γεωργία Μηττάκη... Ο Τσιτσάνης επέμενε ότι επί Κατοχής έγραψε στη Θεσσαλονίκη το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι του υλικού που ηχογράφησε αργότερα. Ανάμεσά τους τραγούδια ερωτικά, της καθημερινότητας, του γλεντιού, αλλά και τραγούδια με αιχμές για την εποχή. Ως και κάποιους "πατριωτικούς ύμνους", έναν εκ των οποίων ακούσαμε σε δίσκο το... 2000! Μόλις το 1979, στα "Ρεμπέτικα της Κατοχής" με τον Γιώργο Νταλάρα, ηχογραφούνται πρώτη φορά και τραγούδια λαϊκών δημιουργών, όπως οι Τσιτσάνης, Χιώτης, Μπαγιαντέρας, Γενίτσαρης, Μοσχονάς, που μιλούσαν για τον αγώνα και τις αγωνίες εκείνης της περιόδου».

Αρχαιολογία & Ιστορία
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο βράχος, η θάλασσα και το τελεφερίκ στη Μονεμβασιά

Guest Editors / Ο βράχος, η θάλασσα και το τελεφερίκ στη Μονεμβασιά

Το σχέδιο για την εγκαθίδρυση τελεφερίκ εκπλήσσει καθώς φανερώνει μια μεταστροφή του υπουργείου Πολιτισμού από πολιτικές ήπιας παρέμβασης και χαμηλού φωτισμού τις οποίες ακολούθησε για δεκαετίες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επέμβαση που έχει γίνει στον βράχο εδώ και πάνω από δύο αιώνες και ίσως τη μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ μετά την ανοικοδόμηση των τειχών.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΤΣΩΝΑΣ
Τι σήμαινε να είσαι ασθενής στο Αιγινήτειο στις αρχές του 20ου αιώνα;

Ιστορία μιας πόλης / Τι σήμαινε να είσαι ασθενής στο Αιγινήτειο στις αρχές του 20ού αιώνα;

Χάρη σε ένα κληροδότημα, ιδρύεται στις αρχές του 20ου αιώνα επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ένα νοσοκομείο το οποίο στεγάζει την έδρα της Νευροψυχιατρικής του ΕΚΠΑ. Ένα νοσοκομείο του οποίου η σχέση με το Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και με τις κοινωνικές μεταβολές στην πόλη και στη χώρα είναι άρρηκτες. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά για την ιστορία του Αιγινητείου με την ιστορικό Δέσπω Κριτσωτάκη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Αθηναϊκή οπερέτα: Ευρωπαϊκός αέρας και η μοντέρνα ζωή των αστών του Mεσοπολέμου

Ιστορία μιας πόλης / Αθηναϊκή οπερέτα: Ευρωπαϊκός αέρας στη ζωή των αστών του Mεσοπολέμου

Η οπερέτα στην Αθήνα ανθίζει και εξελίσσεται εν μέσω μεγάλων ιστορικών γεγονότων: Βαλκανικοί πόλεμοι, εθνικός διχασμός και αργότερα η Μικρασιατική Καταστροφή. Ήταν η οπερέτα μια διέξοδος για τους Αθηναίους της εποχής; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Αλέξανδρο Ευκλείδη για την ιστορία και τους μεγάλους σταθμούς της αθηναϊκής οπερέτας.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Δοξιάδης: Ο πρωτοπόρος πολεοδόμος και η έρευνα του για τους κατοίκους της Αθήνας

Ιστορία μιας πόλης / Κωνσταντίνος Δοξιάδης: Ο πρωτοπόρος πολεοδόμος της Αθήνας

Πρωτοπορία, όραμα, κοσμοπολιτισμός: Τα υλικά με τα οποία ήταν φτιαγμένος ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης. Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με την Μαριάννα Χαριτωνίδου για την δράση, την έρευνά του για τους κατοίκους της Αθήνας, την παρακαταθήκη του στην πόλη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ο διαβόητος αρχαιοκάπηλος Ρόμπιν Σάιμς και ο ελληνικός του σύνδεσμος

Ρεπορτάζ / Ο διαβόητος αρχαιοκάπηλος Ρόμπιν Σάιμς και ο ελληνικός του σύνδεσμος

Ποιος είναι ο διαβόητος Βρετανός λαθρέμπορος από την εταιρεία του οποίου ανακτήθηκαν πρόσφατα εκατοντάδες αρχαιότητες μετά από μακροχρόνια διεκδίκηση από το ελληνικό Δημόσιο;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σχέδια για τις Απόκριες του 1933 και τα έθιμα της Παλιάς Αθήνας

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Οι παληές αθηναϊκές Απόκρηες»: Πώς γιορτάζονταν πριν έναν αιώνα;

Μια σειρά από σχέδια που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Παναθήναια» σχετικά με τις Απόκριες και άρθρα από το περιοδικό «Μπουκέτο» για τα αποκριάτικα έθιμα της παλιάς Αθήνας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γίγαντες, Τρίτωνες και ένα ανάκτορο στην Αθήνα

Ιστορία μιας πόλης / Γίγαντες, Τρίτωνες και ένα ανάκτορο στην Αθήνα

Πού μπορούμε να δούμε το Ανάκτορο των Γιγάντων σε μια βόλτα μας στο κέντρο της πόλης και τι συμβολίζουν τα γλυπτά που υπάρχουν στο πρόπυλο; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον αρχαιολόγο Γιάννη Θεοχάρη.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
ΠΕΑΝ: Όταν ανατινάχτηκαν τα γραφεία της φιλοναζιστικής ΕΣΠΟ στην οδό Γλάδστωνος

Ιστορία μιας πόλης / ΠΕΑΝ: Όταν ανατινάχτηκαν τα γραφεία της φιλοναζιστικής ΕΣΠΟ στην οδό Γλάδστωνος

Ποια ήταν η ολιγομελής ομάδα ΠΕΑΝ που έμεινε στην ιστορία για τις ριψοκίνδυνες δράσεις της ενάντια στους Ναζί; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Ευάνθη Χατζηβασιλείου για την Πανελλήνιο Ένωση Αγωνιζομένων Νέων.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Χαιρώνεια: Η μάχη που γέννησε τον σύγχρονο άνθρωπο

Ιστορία μιας πόλης / Χαιρώνεια: Η μάχη που γέννησε τον σύγχρονο άνθρωπο

Στις 2 Αυγούστου του 338 π.Χ. ο Φίλιππος Β’ οδηγεί τους Μακεδόνες σε μία μάχη η έκβαση της οποίας θα αλλάξει τον κόσμο. Τι σήμανε για τη Μακεδονία, την Αθήνα και τον ελλαδικό χώρο η Μάχη της Χαιρώνειας; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον Παναγιώτη Ιωσήφ, συνεπιμελητή της έκθεσης που έχει ως θέμα την ιστορική μάχη και τρέχει αυτό το διάστημα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Ανέκδοτες και σπάνιες εικόνες από την κατασκευή του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια (πριν έναν αιώνα)

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ανέκδοτες και σπάνιες εικόνες από την κατασκευή του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, πριν από έναν αιώνα

Η LiFO, σε συνεργασία με τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, θα παρουσιάσει μια σειρά από ανέκδοτα και σπάνια ντοκουμέντα για διάφορα θέματα από τη λαμπρή, ή και όχι τόσο, ιστορία του τόπου μας. Ξεκινάμε με τον ιστορικό σταθμό του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, που δεν ήταν πάντοτε υπόγειος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Όταν ανέβηκε στην Αθήνα η οπερέτα «Χασίς»

Ιστορία μιας πόλης / Όταν ανέβηκε στην Αθήνα η οπερέτα «Χασίς»

Ποιοι κάνουν χρήση ναρκωτικών στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα και ποιο είναι το κοινωνικό αποτύπωμα των ναρκωτικών στην Αθήνα της εποχής; Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον ιστορικό και ερευνητή Κωστή Γκοτσίνα.
ΑΓΙΑΤΗ ΜΠΕΝΑΡΔΟΥ
Πώς ζούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες; Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων πίσω απ’ την πολεμική μηχανή

Αρχαιολογία & Ιστορία / Πώς ζούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες; Η καθημερινότητα πίσω απ’ την πολεμική μηχανή

Μια νέα έκθεση στο Βρετανικό Μουσείο αποκαλύπτει τη ζωή των Ρωμαίων που έζησαν μέσα στις τάξεις του στρατού της Αυτοκρατορίας και την υπηρέτησαν πιστά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το σώμα του Αλέξανδρου, όμως ο τάφος του είναι σίγουρα στην Αλεξάνδρεια»

Αρχαιολογία & Ιστορία / «Δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το σώμα του Αλέξανδρου, όμως ο τάφος του είναι σίγουρα στην Αλεξάνδρεια»

Η Καλλιόπη Λημναίου-Παπακώστα, διευθύντρια του Ελληνικού Ινστιτούτου-Ιδρύματος Αλεξανδρινού Πολιτισμού, που σκάβει στην Αλεξάνδρεια από το 1998 μιλά για τις ανασκαφές που πραγματοποιεί εκεί, τα μέχρι στιγμής ευρήματα, τον Μεγαλέξανδρο, τη σχέση του με την Αίγυπτο και το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ του Netflix, στο οποίο συμμετείχε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στοά Νικολούδη, Σαρόγλειο, Μέγαρο Υπατία: Τα έργα του Α. Νικολούδη έδωσαν ευρωπαϊκό αέρα στην Αθήνα

Ιστορία μιας πόλης / Στοά Νικολούδη, Σαρόγλειο, Μέγαρο Υπατία: Τα έργα του Α. Νικολούδη έδωσαν ευρωπαϊκό αέρα στην Αθήνα

Τα κτίρια του Αλέξανδρου Νικολούδη υπάρχουν παντού στην Αθήνα. Όμως γιατί γνωρίζουμε τόσο λίγα γι' αυτόν τον αρχιτέκτονα; Η Αγιάτη Μπενάρδου μιλά με την Αμαλία Κωτσάκη.
THE LIFO TEAM
Βυζάντιο και Αφρική: Μια έκθεση με τα εκπληκτικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός ανεξερεύνητου κόσμου

Αρχαιολογία & Ιστορία / Αφρική και Βυζάντιο: Τα εκπληκτικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός ανεξερεύνητου κόσμου

Μέσα από σπάνια αντικείμενα η νέα έκθεση του Met αφηγείται την κεντρική θέση της Αφρικής στα διηπειρωτικά δίκτυα εμπορίου και πολιτιστικών ανταλλαγών με το Βυζάντιο.
THE LIFO TEAM