Η Γεωργία Λαλέ μας προσκαλεί σε ένα «γεύμα» ανίερο και σαρκαστικό

Η Γεωργία Λαλέ μας προσκαλεί σε ένα «γεύμα» ανίερο και σαρκαστικό Facebook Twitter
Οι αντιδράσεις, τώρα, είναι όλες ευπρόσδεκτες - κάθε που δημοσιεύω ένα καινούργιο έργο μου, ανυπομονώ όχι μόνο για τα θετικά αλλά και για τα αρνητικά σχόλια. Άμα το έργο δεν προκαλεί αντιδράσεις, δεν διαταράσσει το κοινωνικό status quo, δεν δημιουργεί αιχμές, τότε δεν είναι αρκετά δυνατό.
0

Μεγάλωσε σε καλλιτεχνική οικογένεια - ο πατέρας της καθώς και τα δύο της αδέρφια Κώστας και Πέτρος Λαλές είναι επίσης καλλιτέχνες. Οι Γιόκο Όνο, Πέδρο Αλμοδόβαρ και Γιάννης Ρίτσος είναι ανάμεσά στα πρότυπά της. Αποφοιτώντας από την ΑΣΚΤ βρέθηκε με υποτροφία στη Σχολή Οπτικών Τεχνών της Νέας Υόρκης όπου ζει τα τελευταία τρία χρόνια. Έχει ήδη αρκετές διακρίσεις, είναι μάλιστα θυμάμαι από τους νέους δημιουργούς που εξήρε η Μάρτα Μινούχιν σε περσινή μου συνέντευξη μαζί της. Απόγονος και η ίδια Μικρασιατών προσφύγων, η Γεωργία έχει ιδιαίτερη ευαισθησία με το προσφυγικό και από εκεί ορμώμενη συμμετείχε το '15 στη διεθνή καμπάνια #OrangeVest, κυκλοφορώντας με ένα σωσίβιο στους δρόμους της Νέας Υόρκης και άλλων μεγαλουπόλεων. Έχει επιπλέον μεγάλη οργή για τη μοίρα που επιφύλαξε η κρίση στη γενιά της, μια γενιά με υποθηκευμένο μέλλον, «καταδικασμένη» καθώς λέει να πληρώσει τις αμαρτίες των προηγούμενων οι οποίοι επιχειρούν κιόλας συχνά με τρόπο σαρκαστικό να αποποιηθούν ευθύνες πουλώντας πνεύμα. Εκεί εστιάζει η νέα της περφόρμανς In Crisis, στη διάρκεια της οποίας θα «καταβροχθίζει» τα χρήματα που τάχα «φάγαμε όλοι μαζί» όταν «λεφτά υπήρχαν». Δράση που μου θύμισε επίσης την πρακτική των Αραουκάνο, μιας από τις πλέον ανυπότακτες Νοτιοαμερικάνικες φυλές Ινδιάνων που όταν συνελάμβαναν κάποιον κονκισταδόρ τον έδεναν σε ένα δέντρο και τον τάιζαν χρυσάφι ώσπου να σκάσει, καθώς αναφέρει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στις Μνήμες Φωτιάς. Ιδού τι είπαμε λίγο προτού ξεκινήσει το συμβολικό της «γεύμα» τη Δευτέρα 15/5 στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, ανήμερα των εγκαινίων της έκθεσης Tidal Flow Revisited (ώρα έναρξης 8.00μμ, είσοδος ελεύθερη).

 

— Καταρχήν πώς τολμάς να «προσβάλλεις» το χρήμα «τρώγοντάς» το; Ακούγεται σαν πράξη «βλάσφημη» εναντίον της εμβληματικότερης θεότητας!

Το χρήμα είναι σίγουρα το πρώτο, πιο διάσημο και ευρύτερα διαδεδομένο έργο εννοιολογικής τέχνης! Το χρήμα, τα χαρτονομίσματα στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι χαρτί όπου έχει προστεθεί μια συγκεκριμένη αξία. Τρώγοντάς τα στη διάρκεια της περφόρμανς, δεν προσβάλλω τον Θεό της Οικονομίας. Δεν προσβάλλουν τον Ναζωραίο οι πιστοί του που κοινωνούν «μεταλαμβάνοντας» το σώμα και το αίμα του. Η έννοια της βρώσης και της κατάποσης φέρει από τα αρχαία χρόνια μια αίσθηση ιεροτελεστίας και θυσίας. 'Όμως από την γενιά μου έχει ζητηθεί «να θυσιαστεί», να στερέψει από όνειρα, να απαρνηθεί τις φιλοδοξίες, την αυτοπραγμάτωσή της γιατί «λεφτά... δεν υπάρχουν». Για μας οπότε η ιεροτελεστία αυτή έχει μετατραπεί σε ένα μαρτύριο, σε μια διαρκή αυτοθυσία κι αυτή την αίσθηση θα προσπαθήσω να μεταδώσω μέσω της περφόρμανς In Crisis όπου θα «μπουκώνομαι» με υπερμεγέθη χαρτονομίσματα.

Η χώρα αυτή που ανέκαθεν έμοιαζε να «μισεί» τα νιάτα, σήμερα τα έχει καταδικάσει κυριολεκτικά. Ο νέος στην Ελλάδα υποτιμάται, προσβάλλεται, κακοπληρώνεται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης όσο ποτέ.


— Λες ότι εμπνεύστηκες από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Τι εννοείς ότι εσύ, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου δεν πήρατε μέρος στο «τραπέζι», δεν ζούσατε «πάνω από τις δυνάμεις σας», δεν πιστέψατε στην τεχνητή ευμάρεια;

Θυμάμαι αμυδρά ότι όταν ήμουν 10-12 χρονών, κάθε μήνα έστελνε η τράπεζα κι από μια πιστωτική στους γονείς μου. Η μητέρα μου δεν τις είδε ποτέ με καλό μάτι και έτσι δεν τις χρησιμοποιήσαμε πολύ. Όμως αυτή δεν ήταν η εικόνα της μέσης ελληνικής οικογένειας. Ο κόσμος δεν ήταν ενημερωμένος για το τι ακριβώς είναι οι πιστωτικές κάρτες και πώς πρέπει να τις χειρίζεσαι, με αποτέλεσμα να χρεώνονται δάνεια τα οποία αδυνατούσαν να αποπληρώσουν. Στην όλη κατάσταση συνέβαλε η κακή διαχείριση του δημοσίου πλούτου. Η απαξιωτική δήλωση του Πάγκαλου έγινε το 2010, όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται τα τεράστια οικονομικά ελλείμματα και η φιλοσοφία της μίζας και της λαμογιάς, που ακόμα μαστίζουν την χώρα μας. Η αυθάδεια και το θράσος αυτής της δήλωσης εκφράζουν την σιγουριά πως κανείς μεγάλος καταχραστής ή φοροφυγάς δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθεί στην Ελλάδα εφόσον όλοι είμαστε συνένοχοι, όλοι τάχα επωφεληθήκαμε. Ας τα πουν αυτά στους χιλιάδες ανθρώπους που πασχίζουν να πληρώσουν φόρους και χρέη στο δημόσιο, τον κατ' εξοχήν κακοπληρωτή - σε μέλος της δικής μου μόνο οικογένειας π.χ. οφείλονται 10.000 Ευρώ εδώ και μία επταετία. Τα χρήματα ήρθαν ως κρατικά κονδύλια για να πληρωθεί δουλειά που έγινε και υπηρεσίες που προσφέρθηκαν, αλλά όπως φαίνεται στα δημόσια έγραφα, κατέληξαν εντέλει στην κατηγορία «Άλλα Έξοδα». Αντίστοιχες περιπτώσεις υπάρχουν σε κονδύλια τα οποία προορίζονταν για την υγεία, για την παιδεία, τον πολιτισμό, τις νέες θέσεις εργασίας αλλά τελικά κατέληξαν στην κατηγορία με τα «Άλλα Έξοδα» και τα «Άλλα Στόματα».


— Τι πιστεύεις για τη γενιά σου; Την έκανε ενδεχομένως η εμπειρία της κρίσης ωριμότερη, «σοφότερη»;

Η γενιά μου παλεύει καθημερινά να επιβιώσει και να καταξιωθεί μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που εθελοτυφλεί, που το μόνο που ζητά είναι «να θυσιαστούμε» όλοι εμείς που ήμαστε το μέλλον αυτής της κοινωνίας, που θα φέρουμε τις καινούργιες ιδέες, που κυοφορούμε το αύριο και την ελπίδα αυτού του τόπου. Η χώρα αυτή που ανέκαθεν έμοιαζε να «μισεί» τα νιάτα, σήμερα τα έχει καταδικάσει κυριολεκτικά. Ο νέος στην Ελλάδα υποτιμάται, προσβάλλεται, κακοπληρώνεται, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης όσο ποτέ. Τα παιδιά της γενιάς μου είτε μεταναστεύουν είτε προσπαθούν να δημιουργήσουν από το «μηδέν» θέσεις εργασίας στήνοντας συνεταιρικές επιχειρήσεις μεταξύ τους, αν βέβαια καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα με τη γραφειοκρατία.

Η Γεωργία Λαλέ μας προσκαλεί σε ένα «γεύμα» ανίερο και σαρκαστικό Facebook Twitter
Απόγονος και η ίδια Μικρασιατών προσφύγων, έχει ιδιαίτερη ευαισθησία με το προσφυγικό. Έχει επιπλέον μεγάλη οργή για τη μοίρα που επιφύλαξε η κρίση στη γενιά της, μια γενιά με υποθηκευμένο μέλλον, «καταδικασμένη» καθώς λέει να πληρώσει τις αμαρτίες των προηγούμενων. Εκεί εστιάζει η νέα της περφόρμανς In Crisis, στη διάρκεια της οποίας θα «καταβροχθίζει» τα χρήματα που τάχα «φάγαμε όλοι μαζί» όταν «λεφτά υπήρχαν».


— Η κρίση και «τα πολλά της μέτωπα στον δημόσιο χώρο» σε είχε απασχολήσει και στην περσινή σου δουλειά πέρσι στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Το '16 είχα επικεντρωθεί σε μια σειρά δημόσιες δράσεις με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για την προσφυγική κρίση, το #Orangevest. Το έργο παρουσιάστηκε στην Νέα Υόρκη και άλλες αμερικανικές πολιτείες καθώς και στις Βρυξέλες. Με απασχόλησε και με απασχολεί ακόμα η παγκόσμια έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που συναντάται πιο έντονα έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει μέσα στις μεγαλουπόλεις. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο αυτών μου των δράσεων είναι η χρήση της ελευθερίας του λόγου. Δυστυχώς τα ακροδεξιά, φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία υπερασπίζονται και ζητωκραυγάζουν τις απόψεις τους δημοσίως περισσότερο από τα δημοκρατικά, τα φιλελεύθερα μυαλά. Θεωρούμε πολλοί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι δημοκρατικές αξίες είναι δεδομένες και δεν χρειάζεται να τις προασπιζόμαστε σε καθημερινή βάση. Αυτό είναι φυσικά τεράστιο λάθος εφόσον πλέον τίποτα δεν είναι δεδομένο.


— Είχε εκτιμάς αποτέλεσμα αυτή η πρωτοβουλία; Το λέω γιατί ορισμένοι κατηγορούν τέτοιες δράσεις ως «θέαμα για το θέαμα». Τι αντιδράσεις συνάντησες;

Στις δράσεις αυτές συμμετείχαν μετανάστες και προσφυγές που διαμένουν σε Αμερική και Ευρώπη. Οι αντιδράσεις, τώρα, είναι όλες ευπρόσδεκτες - κάθε που δημοσιεύω ένα καινούργιο έργο μου, ανυπομονώ όχι μόνο για τα θετικά αλλά και για τα αρνητικά σχόλια. Άμα το έργο δεν προκαλεί αντιδράσεις, δεν διαταράσσει το κοινωνικό status quo, δεν δημιουργεί αιχμές, τότε δεν είναι αρκετά δυνατό. Θεωρώ επιπλέον πολύ σημαντικό να μάθουμε να συμπάσχουμε με την αγωνία και τον πόνο του άλλου. Η τέχνη μπορεί να το μεταδώσει αυτό δημιουργώντας στον θεατή μηχανισμούς ευαισθητοποίησης και αλληλεγγύης. Το #OrangeVest παρουσιάστηκε στις Βρυξέλλες από πρόσφυγες και κάτοικους των Βρυξελλών. Οι πρόσφυγες που συμμετείχαν είναι επίσης καλλιτέχνες, μετά την δράση μάλιστα μου έστειλαν μήνυμα όπου μου εξηγούσαν το πώς η συμμετοχή τους στο έργο τούς γέμισε αυτοπεποίθηση και πίστη ότι μπορούν να εκφραστούν και να ακουστούν μέσω της ίδιας τους της τέχνης. Αυτό και μόνο επισκίασε νομίζω ολοκληρωτικά όποια αρνητικά ή ρατσιστικά σχόλια ακούστηκαν γύρω από το έργο.


— Τι θα μπορούσε να δράσει ανασταλτικά στα ρατσιστικά και ξενοφοβικά φαινόμενα; Μια σωστή παιδεία, ίσως;

Μα η κρίση ηθών και αξιών είναι που οδήγησε στην οικονομική. Φυσικά και θα βοηθούσε μια σωστή παιδεία, όμως ποιος θα την προσφέρει, τα σχολεία, η τηλεόραση ή η κατευθυνόμενη ενημέρωση; Η συνύπαρξη πολλών διαφορετικών πολιτισμών εξοικειώνει με το ανοίκειο, η ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων ανανεώνει την κοινωνική αντίληψη και την καλλιτεχνική έκφραση μιας κοινωνίας. Η τέχνη εκπαιδεύει αλλά είναι δύσκολο να διαδοθεί στις μάζες γιατί πρέπει ο θεατής να την ανακαλύψει μέσα στα μουσεία και τις γκαλερί, δεν μπαίνει μες στα σπίτια του κόσμου, δεν διασταυρώνεται μαζί της στις καθημερινές του διαδρομές. Για αυτό με ενδιαφέρουν πολύ οι δράσεις στον δημόσιο χώρο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω γκράφιτι για λόγους υγείας, όμως και οι εφήμερες δράσεις στην πόλη (performances) είναι επίσης κατά κάποιο τρόπο street art.

Η Γεωργία Λαλέ μας προσκαλεί σε ένα «γεύμα» ανίερο και σαρκαστικό Facebook Twitter
#OrangeVest στη γέφυρα του Μπρούκλιν


— Στη Νέα Υόρκη όπου ζεις τώρα, ακούγεται άραγε ακόμα το «ελληνικό ζήτημα»;

Όσο κι αν εκπλήσσει, οι Νεοϋορκέζοι είναι πολύ καλά ενημερωμένοι για την κατάσταση στην Ελλάδα. Οι New York Times π.χ. ασχολούνται συστηματικά. Εκείνο που αγνοούν είναι πόσο βαθιά ξενοφοβική και ομοφοβική είναι η ελληνική κοινωνία. Φοβόμαστε οτιδήποτε το διαφορετικό, προτιμάμε να είμαστε τσιτωμένοι και μέσα στα κόμπλεξ, παρά ευτυχισμένοι και ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Μια ζωή προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε να όνειρα και τις απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι για μας, κάνουμε τα όνειρά τους δικά μας και στο τέλος ξεχνάμε τι πραγματικά θέλουμε εμείς από τη ζωή μας.


— Η ως τώρα εμπειρία της διαμονής σου στο «Μεγάλο Μήλο»;

Λατρεύω την ζωή μου στην Νέα Υόρκη, όταν πήγα δεν ήξερα κανέναν και τώρα έχω ήδη την δική μου οικογένεια, τον άντρα μου. Άμα δουλεύεις σκληρά κι αγαπάς αυτό που κάνεις οι ορίζοντες ανοίγονται, οι δρόμοι επίσης. Με έχουν ήδη καλέσει διάφορα Πανεπιστήμια και Μουσεία όπως το Yale και το MΟMA να μιλήσω για το έργο και την εμπειρία μου από τις δράσεις στον δημόσιο χώρο. Στην πόλη αυτή θέλουν να μάθουν από τον ξένο και τον νέο άνθρωπο, ανυπομονούν να δουν τι έχεις να προσφέρεις στην κοινωνία και τον πολιτισμό και σε ενθαρρύνουν να το κάνεις. Με χαλάει λίγο το κρύο κλίμα αλλά ταυτόχρονα με κρατάει σε εγρήγορση. Μου λείπει επίσης το ηλιοβασίλεμα που από το σπίτι μου στο Χαϊδάρι το έβλεπα καθημερινά, εδώ δεν μπορείς να το δεις αν δεν μένεις ψηλά σε κάποιον ουρανοξύστη. Η Νέα Υόρκη έχει βέβαια πολλά άλλα να σου προσφέρει, οπότε δεν σκοπεύω να την εγκαταλείψω σύντομα! Θα επιστρέφω ωστόσο τακτικά στην Ελλάδα για καλλιτεχνικά δρώμενα, αποσκοπώντας με τη δουλειά μου να συμβάλλω στη δημιουργία μιας γέφυρας πολιτισμού.


— Πόσο μακρινός σου φαίνεται εκεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο ελληνικός «μικρόκοσμος» και πόσο πιο αντικειμενικά μπορείς πια να τον κρίνεις;

Α, δεν είναι και τόσο μακρινός όσο φαίνεται, ειδικά τώρα με το Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πολλές φορές κιόλας εγώ είμαι που ενημερώνω φίλους και συγγενείς για την ελληνική επικαιρότητα! Φοβάμαι δε ότι δεν θα μπορέσω πιστεύω ποτέ να τον κρίνω αντικειμενικά γιατί έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτόν τον «μικρόκοσμο». Την αγαπώ βλέπεις τη χώρα μου και γι' αυτό είμαι πολύ επικριτική αλλά και απαιτητική απέναντι στην ελληνική κοινωνία, είμαι πάντα αυστηρή με όσους αγαπάω.

Η Γεωργία Λαλέ μας προσκαλεί σε ένα «γεύμα» ανίερο και σαρκαστικό Facebook Twitter
Πάντα πιστεύω η τέχνη ανταποκρίνεται στα σημάδια των καιρών, είτε αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη είτε ασυνείδητη.


— Πόσο επίκαιρη βρίσκεις τη σύγχρονη ελληνική τέχνη; Η εμπειρία σου από τη νεοϋορκέζικη καλλιτεχνική σκηνή;

Πάντα πιστεύω η τέχνη ανταποκρίνεται στα σημάδια των καιρών, είτε αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή του καλλιτέχνη είτε ασυνείδητη. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, δεν έχει επιλογή, είναι προϊόν της εποχής του. Τόσο στη Νέα Υόρκη, όσο και στην Αθήνα οι καλλιτεχνικές σκηνές είναι σήμερα πολύ δυνατές, όμως οι νέοι δημιουργοί έχουν σαφώς μεγαλύτερη στήριξη στην Αμερική και βέβαια μεγαλύτερο κοινό. Ο νέος Έλληνας καλλιτέχνης θα δυσκολευτεί πολύ να επικοινωνήσει την αξία του γιατί προσπαθεί να δημιουργήσει μέσα σε ένα σύστημα καταπίεσης, φαυλοκρατίας, ύφεσης και ανυπαρξίας σοβαρών υποστηρικτικών υποδομών. Ασφυκτιά, νιώθει πως δεν ακούγεται η φωνή του - εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα. Εδώ στη Νέα Υόρκη η τέχνη παρακολουθεί, καταγράφει και σχολιάζει διαρκώς την επικαιρότητα, λειτουργεί σαν ένα ακόμα ΜΜΕ.


— Επόμενο πρότζεκτ σου;

Ετοιμάζω μια σειρά δημόσιες δράσεις πάνω στην έξαρση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την έκφραση του δικαιώματος στην διαφορετικότητα και στις υπό αίρεση σήμερα θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας.

Ιnfo:

In Crisis

Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά

15/5, 8.00μμ, είσοδος ελεύθερη

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη που έβαψε μπλε τα πρόβατα

Εικαστικά / Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη που έβαψε μπλε τα πρόβατα

Μια αποκλειστική συνομιλία με τον πολυσυζητημένο καλλιτέχνη Αμπουμπακάρ Φοφανά που προκάλεσε αντιδράσεις με την «Ευλογία Αφρικής», το έργο του για την documenta 14, στο οποίο έβαψε λουλακί 54 πρόβατα που φιλοξενούνται στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Μαρία Λιναρδάκη πλάθει στον πηλό αναμνήσεις και φωτεινά όνειρα

Εικαστικά / Η Μαρία Λιναρδάκη πλάθει με πηλό αναμνήσεις και φωτεινά όνειρα

Η συμβολαιογράφος, η οποία πριν από δεκαπέντε χρόνια αποφάσισε να ακολουθήσει το δικό της δημιουργικό ταξίδι, αποκωδικοποιεί την αγάπη της για τη φύση ως έμπνευση για τη διακόσμηση των κεραμικών της και μας μεταφέρει σε έναν φανταστικό κήπο χρωμάτων και αναμνήσεων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η επανεκκίνηση του 3ου ορόφου του Μουσείου Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού

Εικαστικά / Η επανεκκίνηση του 3ου ορόφου του Μουσείου Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού

Οι χώροι όπου εκτίθενται οι συλλογές που αφορούν την Ελληνική επανάσταση αλλάζουν και εμπλουτίζονται. Ο επιστημονικός διευθυντής του μουσείου Γιώργης Μαγγίνης μάς ξεναγεί στη νέα μόνιμη έκθεση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μια μεγάλη αναδρομική έκθεση για το έργο της Σαντάλ Άκερμαν

Εικαστικά / Μια μεγάλη αναδρομική έκθεση για το έργο της Σαντάλ Άκερμαν

Οι Βρυξέλλες τιμούν μια ακούραστη δημιουργό που χάρη στη νεωτερικότητα, την οραματική αντιμετώπιση των εικόνων, του χρόνου και του χώρου και στους προβληματισμούς που διατρέχουν το έργο της εξακολουθεί να επηρεάζει γενιές καλλιτεχνών.
NEWSROOM
Τρεις εκθέσεις για την Κέτε Κόλβιτς που κατέγραψε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης εμπειρίας

Εικαστικά / Μέσα στο '24 θα τρέξουν όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις εκθέσεις για την Κέτε Κόλβιτς

Τρεις μεγάλες εκθέσεις αποκαλύπτουν τις πολλές μορφές του έργου μιας καλλιτέχνιδας που κατέγραψε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης εμπειρίας και αψήφησε την κατηγοριοποίηση.
NEWSROOM
ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2024

Εικαστικά / 28 εκθέσεις για έναν Μάρτιο γεμάτο τέχνη

Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου στο Μουσείο Μπενάκη, ακόμα περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες στο ΕΜΣΤ, Marcel Duchamp στην Eleftheria Tseliou Gallery, Martin Margiela στην Bernier/Eliades, τρεις νέες προτάσεις στην Breeder και πολλές ακόμα επιλογές στο κορύφωμα της φετινής εικαστικής σεζόν.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich

Εικαστικά / Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich ανθίζουν στο ΕΜΣΤ

Η διεθνής καλλιτέχνιδα και δημιουργός της πολύχρωμης τοιχογραφίας «Επικούρειος Εδέμ» περιγράφει όσα κρύβονται στην εξωτική βλάστηση και στα λαμπερά χρώματα των έργων της, μιλά για την ερωτική τους διάσταση και απαντά στο αν την ενοχλεί που κάποιοι χαρακτηρίζουν τη δουλειά της περισσότερο ως διακοσμητική.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα

Εικαστικά / Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα

Η έκθεση «Re(a)Duchamp» μας προσκαλεί σε μια διανοητική συζήτηση με τα έργα του Duchamp, που περισσότερο από κάθε άλλου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τους σύγχρονους δημιουργούς σε ένα ευρύ και σύνθετο πνευματικό πεδίο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O σουρεαλισμός κλείνει τα 100 και ο κόσμος μας μοιάζει πιο σουρεαλιστικός από ποτέ

Εικαστικά / O σουρεαλισμός κλείνει τα 100 και ο κόσμος μας μοιάζει πιο σουρεαλιστικός από ποτέ

Ένας αιώνας συμπληρώνεται φέτος από το «Σουρεαλιστικό Μανιφέστο» του Μπρετόν και μια σειρά από εκθέσεις και εκδηλώσεις ανά την υδρόγειο γιορτάζουν την επέτειο αναζητώντας τα ίχνη του κινήματος στις παράξενες μέρες μας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Η συναρπαστική ζωή της Λίζα Πόντι και τα σχέδιά της που θα δούμε στην Αθήνα

Εικαστικά / Η συναρπαστική ζωή της Λίζα Πόντι και τα σχέδιά της που θα δούμε στην Αθήνα

Ακολουθώντας το μότο της ζωής της «δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά», η κόρη του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα και εκδότη Τζίο Πόντι έκανε σχέδια που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην γκαλερί The Breeder.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ