Το νέο απολαυστικό βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ κατορθώνει να σε τρομάξει

Το νέο απολαυστικό βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ κατορθώνει να σε τρομάξει Facebook Twitter
Η Άτγουντ υπογράφει ένα βιβλίο τρόμου εδώ. Όχι ένα βιβλίο που υπάγεται στο είδος –δεν είναι horror–, αλλά ένα βιβλίο που κατορθώνει να σε τρομάξει, και μάλιστα με το παραπάνω – ακόμη και όταν η ίδια το μετατρέπει ευφυώς σε μια μπουρλέσκ κωμωδία. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
1

Το μέλλον εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος να περιγράψεις τον κατεστραμμένο κόσμο του μέλλοντος (κάποιου μέλλοντος), καθώς υπάρχουν πολλοί πιθανοί χαοτικοί κόσμοι. Μπορεί μάλιστα κάποιοι να είναι εφιαλτικοί (η Γη είναι αφανισμένη από κάποια πυρηνική έκρηξη, δεν υπάρχει επαρκής τροφή, οι ωκεανοί έχουν σκεπάσει όλες τις ηπείρους, ζώνεκροι έχουν πλημμυρίσει την επιφάνειά της, οι λιγοστοί επιζήσαντες καταφεύγουν στον κανιβαλισμό κ.λπ., κ.λπ.), αλλά κάποιοι άλλοι είναι με έναν αλλόκοτο, σε πρώτη ματιά, τρόπο ιδιαίτερα ανησυχαστικοί ή, εν τέλει, πολύ πιο επίφοβοι: αυτοί που τοποθετούν την καταστροφή στο αύριο, κυριολεκτικά στο αύριο, σαν μια απόρροια όσων κάνουμε και όσων γίνονται σήμερα στον πλανήτη – όσων γίνονται στην Ευρώπη και στην Αμερική, για να μην πάμε πιο μακριά: όσων ακραίων πραγμάτων γινόμαστε όλοι μάρτυρες. Και μπορεί μεν οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας να αναφέρονται αλληγορικά στο σήμερα με τον καθημαγμένο μας πλανήτη (τα ζόμπι, αίφνης, είναι μια πελώρια, αρχετυπική αλληγορία, είναι ο Κάφκα on drugs, μια ενσαρκωμένη ενοχική Ερινύα που σε τρώει από τα μέσα γιατί είσαι εσύ η αρρώστια και ο φορέας και η ενοχή της νόσου), οι δεύτεροι όμως απλώς σε τρομάζουν περισσότερο γιατί είναι σχεδόν κοινωνικός ρεαλισμός – ένας μετα-νεορεαλισμός του αύριο, ας πούμε. Οπότε η Άτγουντ υπογράφει ένα βιβλίο τρόμου εδώ. Όχι ένα βιβλίο που υπάγεται στο είδος –δεν είναι horror–, αλλά ένα βιβλίο που κατορθώνει να σε τρομάξει, και μάλιστα με το παραπάνω – ακόμη και όταν η ίδια το μετατρέπει ευφυώς σε μια μπουρλέσκ κωμωδία: οι σκηνές με τους σωσίες του Έλβις είναι απολαυστικές.

Είχαμε αναφερθεί στην Άτγουντ όταν γράφαμε για την «Άννα» του Niccolò Ammaniti, ένα ακόμη δυστοπικό ή μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα της speculative fiction, καθώς η Καναδή πολυβραβευμένη και πολύ αγαπητή σε όλο τον κόσμο συγγραφέας είναι ασφαλώς η ιέρεια του υποείδους αυτού, κυρίως –αλλά όχι μόνο– με την Τριλογία του Τέλους του Κόσμου: «Όρυξ και Κρέικ», «Η χρονιά της πλημμύρας», «Το τέλος του κόσμου» (όλα τους στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός). Στο «Η καρδιά πεθαίνει τελευταία» κάνει άλλη μία προσπάθεια να δείξει «πού πάμε». Και το κάνει με άνεση και με μαεστρία. Το ξέρει πολύ καλά, και φαίνεται σε όλες τις σελίδες. Όπως επίσης φαίνεται ότι το απολαμβάνει – σε όλες τις σελίδες επίσης.

Χωρίς, βέβαια, να είναι ένα πολιτικό δοκίμιο, αλλά ένα γρήγορο, δυναμικό (και σέξι) μυθιστόρημα, διαβάζεται άνετα και από ανθρώπους που δεν έχουν μεγάλη τριβή με το είδος – θα τους αρέσει.

Εκείνοι που δεν απολαμβάνουν καθόλου τη ζωή τους είναι ο Σταν και η Σαρμέιν, καθώς έχουν χάσει όλη τους την περιουσία, έχουν χάσει τις δουλειές τους, έχουν χάσει τον αυτοσεβασμό τους, και φυτοζωούν κρυμμένοι μέσα στο αυτοκίνητό τους, ψάχνοντας για λίγο φαγητό και για μια ευκαιρία – για μια ευκαιρία να βγάλουν τη μέρα, όχι κάτι παραπάνω. Γύρω τους, τα πάντα έχουν κατακλυστεί από ανθρώπους σαν κι αυτούς, απελπισμένους, που γυρνούν σαν σκιές, μα πολύ πιο επικίνδυνους από τους ίδιους. Η ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία, δεν υπάρχουν ποινές για τους κλέφτες που δολοφονούν όποιον δεν έχει τα μάτια του ανοιχτά, δεν υπάρχει Νόμος ή αστυνομία. Δεν υπάρχει τίποτε σε αυτή την Πολιτεία και σε πολλές ακόμη. Όλα έχουν γκρεμιστεί και ένα πελώριο κύμα εσωτερικών μεταναστών προσπαθεί να απομακρυνθεί από τις περιοχές που πλήττουν η απόλυτη δυσπραγία, ο ζόφος και ο θάνατος, για να φτάσουν στις λιγοστές Πολιτείες στα δυτικά, όπου ακόμη υπάρχει μια κάποια κανονικότητα.

Το νέο απολαυστικό βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ κατορθώνει να σε τρομάξει Facebook Twitter
Τα συνθήματα σε πολλά από τα πλακάτ στο Women's March ήταν εμπνευσμένα από δυστοπικά βιβλία της, κυρίως από την «Ιστορία της πορφυρής δούλης» (εκδ. Εστία, μετάφραση Παύλος Μάτεσις).

Όμως η παραδοξότητα αυτή, η ανυπαρξία του Νόμου και των ποινών, θα γεννήσει σε κάποιους μια ιδέα που θα αποδειχτεί πολλαπλά χρήσιμη: τη μετατροπή κάποιων πόλεων σε πελώριες φυλακές, όπου οι κατάδικοι θα εναλλάσσουν την ιδιότητά τους με τους δεσμοφύλακες, ανά μήνα. Φαίνεται ανόητο; Ναι, αλλά, όπως θα φανεί, δεν είναι. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών θα αναγκαστεί να παραδεχτεί πως δεν έχει άλλη δυνατότητα, θα υπογράψει και θα υποκύψει στη γοητεία της κλειστής, ερμητικά κλειστής, φυλακής, που είναι μαζί και εργοστάσιο – αλλά και ένα εργαστήριο υποταγής συνειδήσεων. Κάποια στιγμή, θα καταλάβουν και οι δύο πως είναι καταδικασμένοι σε ισόβια. Και από το σημείο ακριβώς εκείνο θα ξεκινήσουν τα πάντα.

Γιατί έχουν να γίνουν πολλά.

Γράφοντας και διαδηλώνοντας

Η επιστημονική φαντασία, με όλα τα παρακλάδια της, είναι από πάντα το πιο έντονα πολιτικοποιημένο λογοτεχνικό είδος και η Άτγουντ υπηρετεί με πολύ μεγάλο σεβασμό αυτή την παράδοση. Διαρκώς στην πρώτη γραμμή, μαζί με συγγραφείς όπως ο Στίβεν Κινγκ, αρθρογραφεί, διαδηλώνει στους δρόμους και συμμετέχει ζωντανά στον δημόσιο διάλογο μέσω των λογαριασμών της στα social media. Παίρνει θέση καθημερινά, χωρίς να σκέφτεται την πτώση που ορισμένως θα δει στις πωλήσεις των βιβλίων της (από οπαδούς του Τραμπ, για παράδειγμα). Αυτή εδώ, λέει –και το πιστεύουμε κι εμείς–, είναι μια εποχή που επιβάλλεται να παίρνεις θέση. Ειδικά αν είσαι ένας συγγραφέας όπως η Άτγουντ, που γράφει πάντα για τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τις εγγενείς ανθρώπινες ελευθερίες, τη θέση της γυναίκας, την πίεση που δέχεται η μεσαία τάξη – τους καθημερινούς ανθρώπους, εν πάση περιπτώσει.

Οι ήρωές της, ο Σταν και η Σαρμέιν, αλλά και όλοι οι άλλοι που θα αποκτήσουν ζωτικό ρόλο στο μυθιστόρημα (διπλό ή και τριπλό ρόλο καμιά φορά), θα τυραννιστούν πολύ, θα υποφέρουν, θα επαναστατήσουν, θα προδώσουν, θα αμφισβητήσουν τα πάντα (την αγάπη τους, τον αυτοσεβασμό τους, το πρόσωπο και την αξία του άλλου, την ίδια τη ζωή), θα ηττηθούν πολλαπλά και θα αναγκαστούν να δουν αν αυτά που είχαν στερηθεί, και που τους προσφέρει τώρα αφειδώς το συμβόλαιο με την όμορφη φυλακή τους, είχαν πράγματι την αξία που πίστευαν μέχρι τότε πως είχαν. Αξίζει μια κάποια κανονικότητα τον περιορισμό των ελευθεριών σου; Πόσες παραχωρήσεις θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει απέναντι στο κράτος;

Χωρίς, βέβαια, να είναι ένα πολιτικό δοκίμιο, αλλά ένα γρήγορο, δυναμικό (και σέξι) μυθιστόρημα, διαβάζεται άνετα και από ανθρώπους που δεν έχουν μεγάλη τριβή με το είδος – θα τους αρέσει. Πολύ ωραία, να σημειωθεί, η μετάφραση της Έφης Τσιρώνη.

Βιβλίο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ