Είμαι η Κατερίνα Σάλτα, program director του προγράμματος Earth Refugee της Οργάνωσης Γη. Πρόκειται για μια ΜΚΟ με τρεις τομείς δράσης: το περιβάλλον, την αειφορία και το προσφυγικό, με το οποίο ασχολούμαι. Από μικρή μου άρεσε να προσφέρω και πριν από έξι χρόνια ξεκίνησα ως εθελόντρια στην Οργάνωση Γη, στο κομμάτι του περιβάλλοντος.
Όταν όμως ξέσπασε η μεγάλη προσφυγική κρίση στην Ελλάδα, ένιωσα ότι κάτι έπρεπε να κάνω για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους. Έτσι, στις αρχές του 2016 ξεκινήσαμε με την Οργάνωση Γη να στηρίζουμε τους πρόσφυγες. Τον Μάιο του 2016 ιδρύσαμε το Earth Refugee και ξεκίνησα πλέον να εργάζομαι εκεί. Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά οι χαρές ακόμα μεγαλύτερες.
Καταρχάς, ένας άνθρωπος που δουλεύει σε ένα τέτοιο πόστο πρέπει να έχει διάθεση να προσφέρει, να είναι αφοσιωμένος στον σκοπό μας, να διαθέτει ευαισθησία και αλληλεγγύη και, κυρίως, να είναι δυνατός για να μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες σε ένα δύσκολο εργασιακό περιβάλλον, του οποίου τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Πρέπει να προσαρμόζεσαι για να μπορέσεις να ανακουφίσεις αυτούς τους ανθρώπους. Είναι μια δουλειά που χρειάζεται γερά νεύρα για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να έχεις μια κακή μέρα, να είσαι ψυχολογικά πεσμένος, κουρασμένος ή ακόμα και άρρωστος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί όλοι νιώθουμε μεγάλο αίσθημα ευθύνης, νιώθουμε ότι πρέπει, ό,τι και αν μας συμβαίνει, να φανούμε δυνατοί για να βοηθήσουμε ανθρώπους που έχουν περισσότερη ανάγκη από εμάς. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους τομείς δράσης της Οργάνωσης Γη, είτε πρόκειται για το περιβάλλον είτε για ανθρώπους. Είναι ένας αγώνας για να συνεχίσεις να προσφέρεις και να κάνεις όσα οφείλεις.
Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που νιώθεις κούραση, ότι σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου. Όμως νομίζω ότι αντιλαμβάνεσαι την αναγκαιότητα όσων προσφέρεις, παίρνεις ανάσα και συνεχίζεις. Και η μεγαλύτερη ανταμοιβή, αυτό που μας δίνει δύναμη και δεν μπορεί να πληρωθεί με τίποτε άλλο, είναι η ίδια η χαρά της προσφοράς.
Για παράδειγμα, μια δυνατή στιγμή που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου είναι όταν έφτασαν οι πρώτοι πρόσφυγες στον Πειραιά. Στήσαμε μια αυτοσχέδια κουζίνα και μαγειρεύαμε 8.000 γεύματα την ημέρα. Δουλεύαμε από τις 9 το πρωί ως τις 2 τη νύχτα. Η κούραση ήταν τεράστια, όμως η αγάπη που εισπράτταμε γέμιζε τις ψυχές μας και μας βοήθησε να είμαστε δυνατοί για να συνεχίσουμε. Και νομίζω πως είναι χάρη σε αυτήν ακριβώς τη δύναμη την οποία δείξαμε που συμβαίνουν καθημερινά μικρά και μεγάλα θαύματα.
