Πέθανε η φωνή των σταρ του Χόλιγουντ

Πέθανε η φωνή των σταρ του Χόλιγουντ Facebook Twitter
Η Νίξον ήταν η πρώτη που πιστοποίησε πως η χρησιμότητα, σε μια φάμπρικα που παράγει ασταμάτητα, είναι εξίσου σημαντική με τη διασημότητα και πως το ταλέντο λαμβάνει πολλές αποχρώσεις.
0

Μια από τις πιο γνωστές άγνωστες στην ιστορία του κλασικού Χόλιγουντ, τότε που το μιούζικαλ ήταν στις δόξες του και τα στούντιο δεν διακινδύνευαν έστω και μισό φάλτσο, η Μάρνι Νίξον ήταν εκείνη που έσωνε την παρτίδα, με τον πιο αθόρυβο, και ίσως μειωτικό γι' αυτήν, τρόπο. Τραγουδώντας μια από τις φωνές των αγγέλων στην «Ιωάννα της Λορένης», με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η εκπαιδευμένη από μικρή σε χορωδίες και καλλιεργημένη στο κλασσικό τραγούδι Νίξον, ντουμπλάρισε την Μάργκαρετ Ο Μπράιαν σε δύο ταινίες, πριν ξεκινήσει μια στενή συνεργασία με την καθιερωμένη, αλλά φωνητικά τελείως άπειρη, Ντέμπορα Κερ (ή Καρ, όπως προφερόταν κανονικά), πρώτα στην τεράστια επιτυχία «Ο Βασιλιάς κι Εγώ», και την επόμενη χρονιά, στο «An Affair to Remember». Στο μεσοδιάστημα, προηγήθηκε μια μικρή, αλλά αποτελεσματική παρέμβαση της, στις ψηλές νότες των τραγουδιών της Μέριλιν Μονρόε, στο «Οι Κύριοι Προτιμούν τις Ξανθές». Η φήμη της διαδόθηκε στο Χόλιγουντ όταν στο εξαιρετικά απαιτητικό «West Side Story», αντικατέστησε εντελώς την ερμηνεία της Νάταλι Γουντ ως Μαρία, (αλλά και της Ρίτα Μορένο, στο κουιντέτο του Tonight), την ίδια στιγμή που το στούντιο είχε αποκρύψει το γεγονός από την ηθοποιό, μάλλον για να μην της ρίξει το εύθραυστο ηθικό- ήταν τόσο χαϊδεμένη, που πίστευε πως μπορεί να τα καταφέρει; Ας μην ξεχνάμε πως, αν και στην πτωτική του πορεία, το Χόλιγουντ εκείνης της εποχής έλεγχε απόλυτα το προϊόν και κυρίως τους συντελεστές που δούλευαν στα σπλάχνα του, αποφασίζοντας αυτοκρατορικά για τη μορφή και τις λεπτομέρειες των ταινιών, και επηρεάζοντας ακόμη και την εξωκινηματογραφική τους ζωή. Εκτός από την έλευση της τηλεόρασης και την νομοτελειακή παρακμή, ένας από τους κύριους λόγους της πτώσης της αυτοκρατορίας, έστω και αν δεν αναφέρεται εκτεταμένα, είναι η απελευθέρωση των σκηνοθετών αλλά και των ηθοποιών από το στρεβλό οικογενειακό μοντέλο, με την παράλληλη δύναμη που απέκτησαν οι ατζέντηδες που τους εκπροσωπούσαν. Αυτό εξηγεί εν πολλοίς την εντυπωσιακή αλλαγή ύφους των ερμηνειών μετά τη δεκαετία του 70: παλιότερα, οι ηθοποιοί έπαιζαν το ρόλο τους, γιατί υπάκουαν στις οδηγίες (δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς), ενώ στη συνέχεια, έδιναν μια πιο αυτοσχεδιαστική, μοντέρνα performance, όπως ο Πατσίνο και ο Ντε Νίρο, με ακραία και ανεξέλεγκτα, αν και συναρπαστικά φαινόμενα, όπως στην περίπτωση του Μάρλον Μπράντο στους Φυγάδες του Μισούρι, με την ενθάρρυνση της νέας γενιάς των σκηνοθετών, όπως ο Άρθουρ Πεν και ο Ρόμπερτ Άλτμαν. Το καινούριο σινεμά, που αποκαλείται από κάποιους μελετητές, presentational, επανέφερε στα γνώριμα αφηγηματικά του μονοπάτια, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ο Τζορτζ Λούκας με τον Πόλεμο των Άστρων- αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.


Η Νίξον προσπάθησε, χωρίς να το κάνει θέμα, να διεκδικήσει έμπρακτη «πίστωση», με τη μορφή των δικαιωμάτων, για τη συνεισφορά της, για πρώτη φορά στο «West Side Story». Της την αρνήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, και μόνο ο Λέναρντ Μπερνστάϊν τίμησε έναν όρο του συμβολαίου και της έδωσε το νόμιμο ποσοστό της από τα δικαιώματα του έργου που άλλωστε αυτός είχε συνθέσει. Το όνομα της Νίξον έγινε ιδιαίτερα γνωστό, και μάλιστα ακούστηκε ως αστείο στην απονομή των Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, με τη διαμάχη κορυφής γύρω από την κινηματογραφική μεταφορά του «Ωραία μου Κυρία». Το μουσικοχορευτικό θεατρικό, που βασιζόταν στον Πυγμαλίωνα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, είχε κάνει τεράστια επιτυχία στο Broadway, η νεοφερμένη, και εξαιρετικά προικισμένη, Τζούλι Άντριους, αλλά ο Τζακ Γουόρνερ δεν την πίστευε και έβαλε βέτο για την αγαπημένη του επιλογή, την Όντρεϊ Χέμπορν, στο φιλμ που θα σκηνοθετούσε ο Τζορτζ Κιούκορ, πάντα με τον Ρεξ Χάρισον στο ρόλο του καθηγητή Χίγκινς. Όλα καλά, μόνο που η χαριτωμένη Χέμπορν δεν μπορούσε να τραγουδήσει με επάρκεια, και κλήθηκε ξανά, πυροσβεστικά, η Νίξον για να ντουμπλάρει, με την εγνωσμένη της προσαρμοστικότητα, όλα τα τραγούδια της Ελάιζα Ντούλιτλ, στο ρόλο που είχε παίξει και η ίδια σε μια μικρότερου βεληνεκούς παραγωγή στη σκηνή του New York City Center. Η ιστορικά πιο συντηρητική Disney εμπιστεύτηκε την Άντριους για τον αξέχαστο ρόλο της νταντάς Μέρι Πόπινς, η Χέμπορν δεν προτάθηκε καν για Όσκαρ, η Άντριους το κέρδισε το 1964 (απονομή το 1965) και από το πόντιουμ ευχαρίστησε χαμογελαστά, αλλά σαφώς ειρωνικά, τον Τζακ Γουόρνερ, για το ξεκίνημα μιας λαμπρής καριέρας. Ουσιαστικά, θα έπρεπε να αναφέρει την Μάρνι Νίξον για την ξεχωριστή ικανότητα της να μην ξεχωρίζει, γιατί, αν δεν συνηθιζόταν αυτό, οι κεφαλές θα καταλάβαιναν πως δε γίνεται να "κλέψουν" ολόκληρο μιούζικαλ, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ειδικός λόγος να το κάνουν. Για παράδειγμα, ο Τζέϊμι Φοξ, ο οποίος μπορεί να τραγουδήσει, ορθώς δεν τόλμησε να κοπιάρει τον αμίμητο Ρέϊ Τσαρλς στο Ray, αλλά μόνο να τον υποδυθεί, όπως ακριβώς έκανε και η Μαριόν Κοτιγιάρ ως Εντίθ Πιάφ. Αμφότεροι πήραν Όσκαρ χωρίς να αρθρώσουν νότα, αλλά με τι υποκριτική δεξιοτεχνία ισορρόπησαν τον σεβασμό των παραγωγών και των σκηνοθετών προς το πρωτότυπο, εμβληματικό υλικό! Ενώ, η Μισέλ Φάιφερ στο «Fabulous Baker Boys», έβγαλε μια μικρή, νόστιμη, καλιμπραρισμένη φωνή, αλλά έδωσε ατμόσφαιρα και προσωπικότητα, αντί να ντουμπλαριστεί από μια επίπλαστη τελειότητα, από κάποια άλλη, άνετα καλύτερη από εκείνην.

Πέθανε η φωνή των σταρ του Χόλιγουντ Facebook Twitter
H χαριτωμένη Χέμπορν δεν μπορούσε να τραγουδήσει με επάρκεια, και κλήθηκε ξανά, πυροσβεστικά, η Νίξον για να ντουμπλάρει, με την εγνωσμένη της προσαρμοστικότητα, όλα τα τραγούδια της Ελάιζα Ντούλιτλ στο «Ωραία μου Κυρία».

Με την απροθυμία των μελών της Ακαδημίας να επισημάνουν κάτι θετικό στην περίπτωση της Χέμπορν (δεν είχαν συνολικό πρόβλημα με το «Ωραία μου Κυρία», το οποίο και φιλοδώρησαν με 8 Όσκαρ), παρατηρήθηκε μια μεταστροφή στη συνήθεια της αόρατης κάλυψης, με επιχείρημα το απρόσωπο αποτέλεσμα. Η Νίξον, χωρίς να φταίει, ελαφρώς δαιμονοποιήθηκε, μόνο και μόνο επειδή έκανε τη δουλειά της, και ότι ακριβώς της ζητούσαν τόσα χρόνια, χωρίς να της δώσουν μια πραγματική ευκαιρία να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, αλλά και την αληθινή της φωνή. Μάλιστα, το περιοδικό Time την έχρισε The Ghostess with the Mostest (το Φάντασμα με τα πολλά προσόντα). Η μικρή της εμφάνιση, ως αδελφή Σοφία, στη «Μελωδία της Ευτυχίας», κατά σύμπτωση, δίπλα στην Τζούλι Άντριους, την ακριβώς επόμενη χρονιά, δεν στάθηκε ικανή για μεγαλύτερους ρόλους, τουλάχιστον στο σινεμά, γιατί μια καριέρα στο θέατρο την είχε, και δισκογραφικά, επικεντρώθηκε περισσότερο στο κλασσικό τραγούδι και μάλιστα απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Γκράμι. Αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο συνέβαινε στις μέρες μας, ένα σωματείο, αν όχι η ίδια, θα διεκδικούσαν τα δικαιώματα που της αναλογούσαν. Η Μερσέντες Μακέμπριτζ, μια πεπειραμένη καρατερίστα με Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου για το «Όλοι οι Άνθρωποι του Βασιλιά», έκανε παραπάνω από τη μισή δουλειά στο διαβολικό κρεσέντο της Λίντα Μπλερ στον «Εξορκιστή», εκστομίζοντας της γνωστές βρισιές της ανήλικης Ρέγκαν με ανατριχιαστική, και ελάχιστα παραμορφωμένη από τεχνικά μέσα, φωνή, αλλά ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Φρίντκιν δεν της παραχώρησε το credit, ούτε καν στους τίτλους. Η ηθοποιός διαμαρτυρήθηκε, εισακούστηκε και αποκαταστάθηκε, ενώ ο Φρίντκιν παραδέχθηκε το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη- φαντάζομαι με το αζημίωτο. Πολλά χρόνια αργότερα, μερικοί αναρωτήθηκαν αν η motion capture ερμηνεία του Άντι Σέρκις ως Γκόλουμ άξιζε κάτι παραπάνω από τον θαυμασμό των φανατικών και μια απλή αναφορά στους τίτλους, ίσως και κάποιο βραβείο, ως κανονική, κι όχι χαριστική ή μερική, ερμηνεία. Συνδικαλιστικά και κυρίως δεοντολογικά, η βιομηχανία των μονομερών συμβολαίων και του κλειστού οικοσυστήματος, έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από την παλαιάς κοπής, δουλική ευγνωμοσύνη των σταρ στους πατερούληδες που υλοποιούσαν το όνειρο, ως την περίπου απλή αναλογική της συνεισφοράς του καθενός.

Πέθανε η φωνή των σταρ του Χόλιγουντ Facebook Twitter
«20 Feet from Stardom»


Η πονεμένη περίπτωση της Μάρνι Νίξον φέρνει στο νου το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Μόργκαν Νέβιλ, «20 Feet from Stardom», που απέσπασε το Όσκαρ στην κατηγορία του το 2014 και δεν παίχτηκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, ακολουθώντας την αρνητική μοίρα των ταινιών που σχετίζονται με μουσική. Μέσα από την πορεία της Νταρλίν Λοβ, της Μέρι Κλέϊτον και της Λίσα Φίσερ, εξετάζονται οι διαφορετικές προσωπικότητες τριών backup singers, που αρίστευσαν επαγγελματικά, έκαναν καριέρες που άντεξαν στο χρόνο και αντιμετώπισαν τη δουλειά τους με άλλη ματιά η καθεμία. Ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες του rock n' roll, και τις τραγουδίστριες που διέθεταν το ταλέντο αλλά δεν βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία, η ταινία κατέδειξε τρεις διαφορετικές προθέσεις και προσεγγίσεις στις ισάριθμες περιπτώσεις των εν λόγω γυναικών. Στα δύο άκρα τοποθετούνται η Λοβ και η Φίσερ: η πρώτη χάρηκε τη θέση της, και την αξιοποίησε όσο μπορούσε, δεδομένων των ευκαιριών και της αυτογνωσίας της, παίζοντας ακόμη και σε ταινίες, όπως το «Φονικό Όπλο», ενώ η Φίσερ συνειδητά δεν επιδίωξε τίποτε παραπάνω από το δεύτερη φωνή, επιλέγοντας μια ήπια ζωή και ένα ελεγχόμενο ωράριο, δίνοντας πάντα τα ρέστα της στην πίσω σειρά της μπάντας- ακόμη θυμάμαι τον Μικ Τζάγκερ να της γλύφει τα πόδια, στο απίστευτο jam του Some Girls, στη συναυλία των Rolling Stones στο ΟΑΚΑ. Από την άλλη μεριά, η Κλέιτον δοκίμασε τις δυνάμεις της με σόλο καριέρα, κάνοντας ένα δυναμικό soul άλμπουμ, το ομώνυμο του 1975, με προδιαγραφές ξεπετάγματος, ένα επιτελείο διαλεγμένων μουσικών να τη συνοδεύει, και την πλήρη υποστήριξη της εταιρείας της. Τίποτε δεν έγινε, ο δίσκος δεν πούλησε καθόλου, βραβεία δε ήρθαν, και η Κλέϊτον το θυμάται σαν το όνειρο που ξίνισε εφιαλτικά, και κλαίει με ειλικρίνεια στο ντοκιμαντέρ, συγκινώντας αυθεντικά, όπως όμως και οι άλλες δύο, με την εξομολόγηση τους σε άλλο ύφος, για τη φιλοσοφική πλέον έννοια του δευτεραγωνιστή μπροστά σε ένα κοινό που θέλει να χειροκροτεί τον πρώτο κι ένα οργανωμένο σύστημα που ανενδοίαστα ποντάρει σε αυτόν. Ο αμερικανικός όρος, unsung heroes, ταιριάζει γάντι στις περιπτώσεις τους.


Δεν είναι γεννημένοι όλοι για το μονοπώλιο του προβολέα, και μερικοί από τους καλούς, δεν το θέλουν σώνει και καλά, σε πείσμα των απερίσκεπτων βιογράφων που προσπερνούν τις λεπτομέρειες στο βάθος της μεγάλης εικόνας. Η Νίξον ήταν η πρώτη που πιστοποίησε πως η χρησιμότητα, σε μια φάμπρικα που παράγει ασταμάτητα, είναι εξίσου σημαντική με τη διασημότητα και πως το ταλέντο λαμβάνει πολλές αποχρώσεις. Το γεγονός πως πέρασε ξυστά, αν και μέσα σε αυτήν κατά κάποιον τρόπο, από τη φήμη, δεν έχασε το μυαλό της, δεν απογοητεύτηκε και δεν τα παράτησε, τραγουδώντας μέχρι τα γεράματά της, είναι μια σαφής ένδειξη πως γνώριζε ποια ήταν και μέχρι που μπορούσε να φτάσει, αγνοώντας ψύχραιμα δύο κακές συντρόφους της λογικής, την παρανόηση και την παράνοια.

Πέθανε η φωνή των σταρ του Χόλιγουντ Facebook Twitter
Mάρνι Νίξον, 1930-2016
Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ