«Όλυμπος Νάουσα»: Αυτή είναι η ιστορία του θρυλικού εστιατορίου της Θεσσαλονίκης

Πωλείται το θρυλικό εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα» της Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Το εσωτερικό του εστιατορίου, όταν λειτουργούσε... Φωτό: Άρις Γεωργίου, από το φωτογραφικό λέυκωμα «'Ολυμπος Νάουσα», εκδ. Άγρα
1

Σύμφωνα με την ιστορία κτίστηκε το 1926 από τον αρχιτέκτονα Ζαν Μοσσέ στη θέση όπου βρισκόταν το θέατρο Ολυμπία, και για τη χρήση του εκδόθηκαν δύο οικοδομικές άδειες. Η πρώτη το 1923 στο όνομα των Σακιτούδη-Λεών και αφορούσε μια διώροφη αστική οικία, και μία δεύτερη το 1925 από τον Ζακ Μοσέ, για τον Λεών Γιουδά και αφορούσε πενταώροφο μέγαρο πολλαπλών χρήσεων, η οποία ήταν και εκείνη που τελικά χρησιμοποιήθηκε παρόλο που στο τελικό οικοδόμημα δεν ανεγέρθηκαν οι όροφοι για τους οποίους αδειοδοτήθηκε. Στους δύο ορόφους του στεγάστηκαν τα γραφεία των «Ηνωμένων Ζυθοποιείων» και στο ισόγειό του με τις δύο ξεχωριστές αίθουσες «Όλυμπος» και «Νάουσα», το ζυθοπωλείο - δοκιμαστήριο, την μπυραρία δηλαδή όπου σερβίρονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας η μπύρα της εταιρείας.

Πωλείται το θρυλικό εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα» της Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Η εξωτερική όψη του κτιρίου

Χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου και του εκλεκτικισμού των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα της Θεσσαλονίκης με αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά στοιχεία που παραπέμπουν στη μπελ επόκ και τον νεοκλασσικισμό όταν το 1926 η εταιρεία «Ηνωμένα Ζυθοποιία Όλυμπος-Νάουσα» η οποία προήλθε από συγχώνευση των ζυθοποιίων Όλυμπος (των Φερνάντε Aλλατίνη, Mισραχή και Φερνάντεζ από το 1912) και Νάουσα (των αδελφών Γεωργιάδη από το 1916) πέρασε στην ιδιοκτησία της αθηναϊκής Κάρολος Φιξ (ήδη η ζυθοποιία Όλυμπος από το 1892 μέχρι το 1912 ονομαζόταν Φιξ) οι δύο αίθουσες ενώθηκαν και αποτέλεσαν το εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα». Οι αρχικοί συνιδιοκτήτες ήταν οι Tσελίδη, Eμμανουηλίδη, Γεωργακόπουλου και Σφήκα.

Παρόλο που στέγασε και ξενοδοχείο στους δύο του ορόφους, οι Θεσσαλονικείς και οι επισκέπτες της πόλης το συνέδεσαν κυρίως με το εστιατόριο το οποίο αποτελούσε σημείο συνάντησης της αστικής τάξης της πόλης. Τα πιάτα του ήταν ξακουστά και οι παλιοί Θεσσαλονικείς ακόμα τα θυμούνται, όπως και την ατμόσφαιρά της παλιάς αστικής σάλας. Τα τελευταία 20 χρόνια της λειτουργίας του το διαχειριζόντουσαν παλιότερα μέλη του προσωπικού. Από το 1994 που έκλεισε οριστικά το κτίριο παραμένει σε απόλυτη εγκατάλλειψη. Αν και κατά διαστήματα αρκετοί επιχειρηματίες ενδιαφέρθηκαν να το αγοράσουν ή να το νοικιάσουν πάντοτε προσέκρουαν στην άρνηση της τράπεζας στην οποία ανήκε.

Η τελευταία φορά που έγινε μερική χρήση του ήταν από το Θόδωρο Αγγελόπουλο το 2002 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του «Το λιβάδι που δακρύζει» καθώς εκεί μέσα γυρίστηκε σκηνή γιορτής. Λίγο αργότερα έγιναν εργασίες αποκατάστασης αλλά αν ο σκοπός ήταν να πωληθεί δεν το πέτυχε και παρέμεινε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, απομεινάρι της παλιάς Θεσσαλονίκης.

 

Πωλείται το θρυλικό εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα» της Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Φωτό: Άρις Γεωργίου, από το φωτογραφικό λεύκωμα «'Ολυμπος Νάουσα», εκδ. Άγρα

Ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος Άρις Γεωργίου ο οποίος απαθανάτισε τις τελευταίες ημέρες του θρυλικού εστιατορίου έγραψε στο φωτογραφικό του λεύκωμα ΟΛΥΜΠΟΣ ΝΑΟΥΣΑ 21 Ιουνίου 1994 που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα:

«...το ξαναβρίσκω τη δεκαετία του '80 ως ενήλιξ θαμών, όταν εκείνο έχει εισέλθει πλέον για τα καλά στην περίοδο της οριστικής του παρακμής. H ατμόσφαιρα που το χαρακτήριζε πια αντανακλούσε περισσότερο ένα μίγμα μεταξύ του αξιοθέατου –λόγω κοσμοπολίτικου κατάλοιπου– για τους νεότερους και της απαρέγκλιτης αντανακλαστικής συνήθειας για τα περιποιημένα γραΐδια και τους ευυπόληπτους αστούς εν αποσύρσει. Κατ'επανάληψη αποκαρδιωμένος από τις "σωτήριες" υπέρ διατήρησης και ανακύκλωσης επεμβάσεις, συνειδητοποιώ σιγά-σιγά πως η φθορά και η βαθμιαία εγκατάλειψη εγκαθίστανται προοδευτικά εντός μου ως χαρακτηριστικά αυθεντικότητας υψηλών απαιτήσεων. Εισπράττω και αναλώνω ηδονικά το αίσθημα που αποπνέει ο χώρος σε αυτή του την ύστερη περίοδο έχοντας συναίσθηση ότι μόλις και την πρόλαβα.

Επιστρέφω με κάθε ευκαιρία και με κάθε εξωθεσσαλονίκειο επισκέπτη μου για να μοιραστεί μαζί μου, έστω καθ' υπόδειξη, αυτή την αύρα του οικείου που διαπερνά το μόλις ακόμη εν ζωή "μνημείο". Ζούμε μαζί τα τελευταία του. Και αναγνωρίζοντας εκεί πάντα τον Παναγιώτη, τον Νεοκλή, τον Γρηγόρη, τον Στέλιο, τον Γιάννη, τον Μιχάλη, τις κινήσεις, τους βηματισμούς, τη φρασεολγία τους, την εν αναμονή ακινησία τους μέσα στο φθίνον σκηνικό της καριέρας τους, τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της άνευ όρων και τεχνητών παρεμβάσεων φυσιολογικής γήρανσης. Της μέχρι πλήρους κατάρρευσης ζώντων και μη οργανισμών φυσικής φθοράς. Tην επέλαση της οποίας ακόμη και η μνήμη εις μάτην επιχειρεί να παρεμποδίσει.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του Όλυμπος Νάουσα συνήθισα να προσκαλώ σε γεύμα των γενεθλίων μου τους συνεργάτες του γραφείου μου. Συμμετείχα έτσι εκών άκων σε ένα θνησιγενές κίνημα αντίστασης. Όπως και άλλες φορές ωστόσο η επίγνωση του επικρεμάμμενου τέλους είχε πάρει διαστάσεις απειλής. Μοναδικό υποκατάστατο των επικίνδυνων για μένα πιθανών παρεμβάσεων συντήρησης, η φωτογραφία, αμφιβόλου διάρκειας και αποτελεσματικότητας κι αυτή εξάλλου. Τον Δεκέμβριο του 1993 και άλλη μια φορά, τον Ιούνιο του 1994, τρεις μόλις μέρες πριν το Όλυμπος Νάουσα διακόψει αμετάκλητα τη σχέση του με τον κόσμο, υπέκλεψα κάποιες εικόνες της λοίσθιας ζωής του».

Πωλείται το θρυλικό εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα» της Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Το εσωτερικό του εστιατορίου, όταν λειτουργούσε... Φωτό: Άρις Γεωργίου, από το φωτογραφικό λεύκωμα «'Ολυμπος Νάουσα», εκδ. Άγρα
Πωλείται το θρυλικό εστιατόριο «Όλυμπος Νάουσα» της Θεσσαλονίκης Facebook Twitter
Urban Culture
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πέντε διαφορετικές βόλτες στην Αθήνα

Αθήνα / Πέντε διαφορετικές βόλτες στην Αθήνα

Πέρα από τα πάρκα και τους λόφους της Αθήνας, που όλοι γνωρίζουμε και επισκεπτόμαστε συχνά, υπάρχουν πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες εναλλακτικές διαδρομές που αξίζει να εξερευνήσουμε.
ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ: Α. ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ, Γ. ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ, Λ. ΛΙΑΚΑΚΟΥ, M. HULOT, Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Δέκα σημεία του Πειραιά που δεν γνωρίζουν οι Αθηναίοι

Urban Culture / Δέκα σημεία του Πειραιά που δεν γνωρίζουν οι Αθηναίοι

Ένα μικρό οδοιπορικό σε περισσότερο ή λιγότερο γνωστά τοπόσημα και γειτονιές του Πειραιά που παρουσιάζουν ιστορικό, αρχιτεκτονικό, κοινωνιολογικό αλλά και πολιτιστικό ενδιαφέρον με «ξεναγό» τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου, Νίκο Διαμαντή.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύχτα είναι μεγάλη στο λιμάνι του Πειραιά

Urban Culture / Η νύχτα είναι μεγάλη στο λιμάνι του Πειραιά

Μια βόλτα τον χειμώνα στο βραδινό λιμάνι μοιάζει με μεταμεσονύκτια προβολή στο σινεμά. Μόνο που εδώ η εικόνα και ο ήχος δεν έρχονται από την οθόνη αλλά από την «αστική ευθύνη» που έχει η πρωτεύουσα να υποδέχεται και να αποχαιρετά εμπορεύματα, ταξιδευτές και νησιώτες σε μια αδιάκοπη ανθρωπολογική ταλάντωση.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Ο Στέφανος ερωτεύτηκε τα picó με την πρώτη ματιά

Μουσική / Ο Στέφανος και το picó του: Η κουλτούρα του καρναβαλιού της Κολομβίας έφτασε στην Αθήνα

Ένας Ελληνοαρμένιος από την Αιθιοπία θέλει να μετατρέψει την αθηναϊκή νύχτα σε ένα μεγάλο πάρτι σαν αυτά που γίνονται στο καρναβάλι της Καραϊβικής Ακτής της Κολομβίας.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι Αθηναίες κυκλοφορούν "οπλισμένες": Neon, γκλιτεράτα μπρελόκ και γατο-σιδηρογροθιές - Μικροπράγματα

Urban Culture / Οι Αθηναίες κυκλοφορούν «οπλισμένες»: Neon, γκλιτεράτα μπρελόκ και γατο-σιδηρογροθιές

Έξι Αθηναίες μάς μιλούν για τα όχι και τόσο αθώα μπρελόκ αυτοάμυνάς τους, για αυτές τις φούξια γάτες που κρεμούν στα κλειδιά τους για να μη φοβούνται να επιστρέψουν μόνες στο σπίτι τα βράδια.
ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ
Τι συμβαίνει με το lean στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Lean: Το ναρκωτικό της γενιάς του τραπ

Το κωδεϊνούχο κοκτέιλ που συνδέθηκε με την κουλτούρα του τραπ είναι ένα φτηνό ναρκωτικό και πολύ εύκολο στην παρασκευή του, που έχει γίνει το αγαπημένο των εφήβων και των νεαρών ηλικιών. Και είναι ένα πολύ δημοφιλές ναρκωτικό που για την Ελλάδα είναι σαν να μην υπάρχει.
M. HULOT