Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω το όνομα της Jilin είναι «μουσική από το μέλλον». Δεν είναι καλλιτέχνης για αυτό που λες «μεγάλο κοινό», δεν είναι εύκολη, η μουσική της είναι αλλόκοτη και μερικές φορές σε κάνει να νιώσεις άβολα, την κατατάσσουν στο footwork αλλά δεν χορεύεται ακριβώς, οι ρυθμοί της είναι γρήγοροι, αγχωτικοί, πρωτόγνωροι, με φωνές που ακούγονται σαν κραυγές, κάποιες στιγμές μπορεί να γίνουν ενοχλητικοί, μονότονοι, που σε προτρέπουν όμως σε μια κίνηση που παραπέμπει σε διονυσιακή γιορτή (φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα πρέπει να χόρευαν εκστασιασμένοι). Είναι ένας ήχος που δεν ξέρεις πώς να τον χαρακτηρίσεις, αλλά είναι αδύνατο να μην σε ταρακουνήσει.

 

Το πώς κατάφερε να έχει τέτοια τεράστια απόδοχή από όλα ανεξαιρέτως τα μέσα και να αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό είναι άξιο μελέτης. Δύσκολα (πολύ δύσκολα) όνομα με τόσο παράξενο και ιδιόρρυθμο ήχο γίνεται εξώφυλλο σε μέινστριμ περιοδικά όπως το Spin την ίδια περίπου περίοδο που την επιλέγει για εξώφυλλο και το WIRE.

 

Δείτε τη συνέχεια στο ΓΚΡΕΚΑ.

Οδηγός Διασκέδαση