Δυο άνθρωποι που υποφέρουν από κρίσεις πανικού μιλούν στη LiFO

Δυό άνθρωποι που υποφέρουν από κρίσεις πανικού μιλούν στη LIFO Facebook Twitter
35

"Η διαταραχή πανικού αποτελεί μία ψυχοπαθολογική οντότητα, η οποία εντάσσεται στις αγχώδεις διαταραχές και, όπως ορίστηκε από τον Donald Klein το 1962, χαρακτηρίζεται από ξαφνικές και μικρής διάρκειας κρίσεις άγχους, που ονομάζονται κρίσεις πανικού". Αυτός, είναι ο ορισμός της Διαταραχής Πανικού, όπως τον βρίσκει κανείς στην Βικιπαίδεια. Τι σημαίνει όμως να πάσχει κανείς από Διαταραχή Πανικού και πώς αυτή αντιμετωπίζεται; O ραδιοφωνικός παραγωγός Δημήτρης Φωτκατζίκης (palavos) και η Eύη, που είναι ιδιωτική υπάλληλος, μοιράζονται μαζί μας τη δική τους εμπειρία και στέλνουν μήνυμα αισιοδοξίας, σε όσους νιώθουν μόνοι και αβοήθητοι στον αγώνα με τον πανικό.

Πανικός... Ο πανικός είναι σαν αυτούς τους γνωστούς που κολλάνε σε μια παρέα χωρίς λόγο και αιτία και ξαφνικά γίνεται με το έτσι θέλω κολλητός σου. Στην αρχή λες δε βαριέσαι, αλλά στη συνέχεια αρχίζει και παίρνει το πάνω χέρι σε πολλές αποφάσεις σου, μέχρι που κυριαρχεί πάνω σου ολοκληρωτικά.


Η δική μου εμπειρία με τον πανικό ξεκίνησε μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή. Στην αρχή έλεγα ότι ήταν ελεγχόμενο, και ήταν δηλαδή, με βαθιές αναπνοές και focus σε πράγματα που δε με άγχωναν, πίστευα ότι το καταπολεμώ. Μετά, το άγχος και το στρες λόγω δουλειάς άρχιζαν να φουντώνουν, αλλά και πάλι δεν το έδωσα τρομερή σημασία. Τελείωνε η δουλειά, πηγαίναμε για ποτό, κάναμε ταξίδια κι έτσι κρατούσα τις ισορροπίες μου. Ήρθε η απόλυση και στο καπάκι επιστροφή στην επαρχία. Εκεί τα βρήκα λίγο σκούρα, αλλά η καλή παρέα εκεί φάνηκε, που με έχει σε stress free περιβάλλον.


Ένα βράδυ ήρθε το πρώτο χτύπημα. Αργά το βράδυ, ξαπλωμένος στον καναπέ, αγχωμένος για τα χρήματα και για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα, αϋπνία, αμέτρητοι φραπέδες. Σφίγγεται το στομάχι, πόνος πίσω στην πλάτη και η αίσθηση αυτού του αβοήθητου, και ένας πανικός πρωτόγνωρος. Αυτός ο ολοκληρωτικός πανικός που δεν σε αφήνει να σκεφτείς λογικά, που το μόνο που βλέπεις είναι τα χειρότερα. Χάνεις τον έλεγχο της λογικής και χωρίς να προλάβεις να το καταλάβεις, χάνεις και τον έλεγχο του σώματός σου. Νιώθεις μόνος, ανήμπορος, ακίνητος. Σου μιλάνε, σου δίνουν κουράγιο, αλλά δεν μπορείς να ακούσεις πραγματικά, σε κυριεύει ο φόβος, λες "τι σκατά μου συμβαίνει", προσπαθούν να σε βοηθήσουν, σου λένε πάρε βαθιές ανάσες... κι εκεί νόμισα ότι άναψε το φως στο τέλος του τούνελ. Οι βαθιές ανάσες δώσαν περισσότερο οξυγόνο στο αίμα, κάνανε την καρδιά να χτυπάει πιο γρήγορα και ο πανικός έγινε μεγαλύτερος! Νοσοκομείο. Επείγοντα. Μία χάρτινη σακουλίτσα να παίρνεις από εκεί μέσα ανάσες. Η πρώτη ηρεμιστική ένεση. Πέντε λεπτά αργότερα νιώθεις το κορμί να χαλαρώνει, για λίγο νιώθεις τον πόνο στους μυς, λες και χτυπιόσουν στο γυμναστήριο και πιάστηκες, μετά έρχεται ο λυτρωτικός ύπνος. Την επόμενη το πρωί ήμουν σαν καινούριος.

Είναι μάλλον δυσνόητο να καταλάβεις ακριβώς τι είναι η κρίση πανικού. Όλο αυτό το τουρλουμπούκι που γίνεται μέσα στο κεφάλι σου και ακινητοποιεί και το σώμα είναι δύσκολο να εξηγηθεί ακριβώς. Κι εγώ σαν ασθενής νομίζω ότι δεν κάνω καλή περιγραφή κι επειδή δεν μπορείς να εξηγήσεις επακριβώς τι σου συμβαίνει εκείνη την ώρα, δυσκολεύεσαι να βρεις και άτομα να σου συμπαρασταθούν γνήσια.


Να σου πω την αλήθεια, η μαλακία μου ήταν ότι δεν το πολυέψαξα στην αρχή. Έπρεπε να γράψω άλλες 4 φιλοξενίες στο νοσοκομείο, για να παραδεχτώ ότι αντιμετωπίζω πρόβλημα.


Βασικά αυτό νομίζω ότι είναι το δύσκολο, η παραδοχή και η αποδοχή του προβλήματος. Οι φίλοι και η οικογένεια, αν δεν γνωρίζουν την φύση του προβλήματος, δε βοηθούν πολύ στο να αποδεχτείς τη Διαταραχή Πανικού.

"Έλα ρε μαλάκα, σταμάτα να αγχώνεσαι και θα γίνεις περδίκι."

"Χαλάρωσε λίγο γλυκέ μου, κι εμείς έχουμε προβλήματα, δεν κάνουμε έτσι."

"Αγόρι μου, εμείς περάσαμε πόλεμο, εμφύλιο, χούντα και δεν χάσαμε το μυαλό μας."

"Καλά είσαι ηλίθιος; Για τα λεφτά αγχώνεσαι;"

"Και αν καθυστερήσεις να πληρώσεις δεν ήρθε το τέλος του κόσμου."

Μακάρι να ήταν αυτά, μόνο αυτά και τόσο απλά όσο αυτά. Αλλά σε μια κρίση πανικού είναι όλα αυτά, και άλλα, και πιο πολλά και όλα μαζί. Ένα κουβάρι σκέψεων, προβλημάτων, διλημμάτων, που δεν έχει άκρη, δεν έχει αρχή και τέλος, δεν έχει λογική. Την ώρα της κρίσης δεν έχει βοήθεια, δεν έχει λειτουργική σκέψη, δεν έχει από κάπου να πιαστείς.

Είναι μάλλον δυσνόητο να καταλάβεις ακριβώς τι είναι η κρίση πανικού. Όλο αυτό το τουρλουμπούκι που γίνεται μέσα στο κεφάλι σου και ακινητοποιεί και το σώμα είναι δύσκολο να εξηγηθεί ακριβώς. Κι εγώ σαν ασθενής νομίζω ότι δεν κάνω καλή περιγραφή κι επειδή δεν μπορείς να εξηγήσεις επακριβώς τι σου συμβαίνει εκείνη την ώρα, δυσκολεύεσαι να βρεις και άτομα να σου συμπαρασταθούν γνήσια. Θα βρεις μπροστά σου υποκρισία. Ξέρεις αυτούς τους φίλους που έρχονται και σου κάνουν πατ πατ στην πλάτη, αλλά το βλέπεις ότι δε σε πιστεύουν. Ζεις ένα "ο γιατρός είπε να σου λέμε ΝΑΙ". Στη δική μου περίπτωση υπήρξαν αρκετοί τέτοιοι φίλοι, αλλά τους έκανα πέρα. Έμεινα με την οικογένειά μου και με λίγους και καλούς φίλους που, όσο μπορούσαν, μου συμπαραστάθηκαν.


Κι έτσι ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία. Διστακτικά στην αρχή και νομίζω ότι όλοι έτσι ξεκινάμε. Διστακτικά. Γιατί ποιος είναι πραγματικά έτοιμος να αντιμετωπίσει την αλήθεια του, τον εαυτό του και ό,τι σκατό κουβαλάει μέσα του σε τραύμα, πόνο, άρνηση, bullying κτλ.
Έξι χρόνια χρειάστηκαν για να ανακαλύψω από την αρχή τον εαυτό μου, να μάθω για μένα, να αγαπήσω εμένα, να αγαπήσω, να αγαπηθώ. Τα λες και όλα ξανά από την αρχή. Γιατί όταν ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου, τίποτε από ό,τι έκανες και ένιωθες πριν δεν είναι το ίδιο. Όπως και το σεξ. Ξέρω ότι ακούγεται πολύ κουλό. Αλλά μετά την ψυχοθεραπεία το σεξ απογειώνεται! Αγαπάς τον εαυτό σου, ρίχνεις τις αναστολές σου, ξέρεις τι να ζητήσεις... σου λέω.. δεν υπάρχει απλά!


Τώρα δεν κάνω ψυχοθεραπεία, δεν χρειάζεται πλέον λέει ο ψυχίατρος. Αραιά και που όμως πάω σε έναν ψυχολόγο. Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, απλά και μόνο για να διώχνει κάποιες αμφιβολίες από μέσα μου.


Φάρμακα δεν πήρα πολλά. Ήμουν αντίθετος από την αρχή και όχι γιατί πίστευα ότι προκαλούν εθισμό. Η ψυχολογία που κουβαλάς τα κάνει εθιστικά. Δύο χρόνια xanax και μετά μαχαίρι κόψιμο. Είπα μπορώ χωρίς αυτά. Είχα ανθρώπους δίπλα μου που με έκαναν να το πιστέψω. Μετά από χρόνια, σε έναν πολύ δύσκολο χωρισμό, πήρα ξανά χάπια για δύο μέρες. Προληπτικά. Στην ουσία φοβήθηκα να μη με γυρίσει όλο αυτό πίσω. Δε με γύρισε, γιατί τώρα είμαι άλλος άνθρωπος. Τώρα ξέρω καλύτερα τον εαυτό μου. Τον ξέρω καλά τον πανικό, όπως με ξέρει κι αυτός. Είμαι από τους τυχερούς που χώρισαν από τον πανικό κοινή συναινέσει. Δεν τον φοβάμαι.


Δεν ξέρω αν σου φαίνεται πολύ ονειρικό, δεν είναι. Η ζωή και η καθημερινότητα είναι γεμάτη με άγχος και στρες και αυτό δε θα αλλάξει. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι το πώς θα το διαχειριστείς εσύ. Αν νιώσεις κάποια στιγμή πανικό, ότι όλη η γη είναι στους ώμους σου και ότι δεν μπορείς να κουνηθείς, αφυπνίσου, ψάξου, μην το αφήσεις να ξεσπάσει σε κρίση. Και αν παθαίνεις κρίσεις πανικού, άκου αυτό. It gets better! Δε με πιστεύεις τώρα, αλλά κρατήσου λίγο από αυτό που σου λέω. 12 χρόνια μετά την πρώτη κρίση πανικού είμαι εδώ, χαρούμενος, ευτυχισμένος, δημιουργικός και πάνω απ' όλα... PANIC FREE.

Palavos

 

Δυό άνθρωποι που υποφέρουν από κρίσεις πανικού μιλούν στη LIFO Facebook Twitter


 

Άλλοι πνίγουν το κουνέλι (sic). Άλλοι πνίγουν τον πόνο τους στο πιοτό. Εγώ το πνίγω γενικότερα. Το πνίγω και με πνίγει. Ψάχνω ανάσες - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το κατάλαβες ότι ο "πνιγμός" είναι το θέμα μας ή όχι ακόμα; Να στο κάνω πιό λιανά λοιπόν με μια φράση : διαταραχή πανικού. Θες να μάθεις τί είναι αυτό; Δεν θέλεις, πίστεψέ με. Δεν θες να ξέρεις πώς είναι να φοβάσαι τον φόβο τον ίδιο. Δεν θες να ξέρεις πώς είναι να βουλιάζεις σ'έναν κυκεώνα επαναλαμβανόμενων σκέψεων που μουδιάζουν σώμα και ψυχή. Δεν θες να ξέρεις πώς είναι να χάνεις στιγμές, ανθρώπους, τη ζωή την ίδια, από κάτι που παλεύεις να ελέγξεις αλλά δεν μπορείς. Να θες να πας να δείς την αδερφή σου στο θέατρο και να μην τολμάς να βγείς από το σπίτι. Να θες να πας σινεμά, για καφέ, μια εκδρομή, μια βόλτα με το αίσθημα και να μην μπορείς να σηκώσεις τον κώλο σου απ'το κρεβάτι. Και ξέρεις τι το κάνει πιο δύσκολο; Το να σου λένε κάποιοι πως μπορείς να το παλέψεις μόνη σου. Πως είσαι δυνατή, πως δε χρειάζεσαι θεραπείες και φάρμακα, πως όλα είναι στο μυαλό σου και βάλτο κάτω και άλλαξέ του τα φώτα και η ζωή είναι ωραία και τα πουλάκια κελαηδάνε και δε σου έλειψε τίποτα και δε νοείται εσύ να έχεις τέτοιο πρόβλημα, γιατί δεν είναι καν πρόβλημα και ο κόσμος έχει αληθινά προβλήματα και σύνελθε και άσε τα χαζά και μη μας ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙΣ- και άντε γαμηθείτε λέω εγώ. Όχι, δεν είμαι δυνατή. Κι αν αυτό σας απογοητεύει, ω, well ...κανείς δεν είναι τέλειος. Και σίγουρα ούτε κι εγώ. Ποτέ δεν ήμουν, ποτέ δε θα είμαι. Μόνο που θέλω να γίνω πάλι όπως ήμουν, πριν μπει στη ζωή μου αυτό το γαμήδι. Είπες κάτι; Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος; Να σου πω εγώ για τον κόσμο. Στο μ***  του σ'έχει γραμμένο. Το μόνο που θέλει από σένα ο "κόσμος" είναι να βλέπει τα χάλια σου, να μυρίζει τα σκ*** σου, να σχολιάζει την καμπούρα σου, αγνοώντας επιδεικτικά τη σαπίλα που κουβαλά. Και βάλτο επιτέλους καλά στο μυαλό σου: αν θες να ζήσεις ευτυχισμένος δίχως να γαμάς τον εαυτό σου και τους γύρω σου, πρέπει να αποτινάξεις από πάνω σου την έγνοια του κόσμου...

Tο σημαντικότερο θαρρώ, είναι να μην κολώσεις – να μην ντραπείς να ζητήσεις βοήθεια – να μη διστάσεις να μιλήσεις γι'αυτό. Γιατί όσο το αφήνεις να σε τρώει μέρα με τη μέρα, τόσο πιό λυσσαλέα σε καταβροχθίζει αφήνοντάς σου ψίχουλα ενός εαυτού που νομίζεις πως χάθηκε...ενώ είναι ακόμα εκεί, κάπου μέσα σου, και περιμένει τη στιγμή που θα του απλώσεις το χέρι για να βγει ξανά στην επιφάνεια.


Ήταν Κυριακή, 11 Νοεμβρίου του 2012 όταν αράδιαζα αυτές τις λέξεις-σώψυχα στο ταπεινό μου μπλογκ. Έχουν περάσει αισίως 3 χρόνια παρά 2 μέρες, παραμένω το ίδιο αθυρόστομη και αυτοκουρδιζόμενη αλλά το «γαμήδι» αποτελεί πλέον ανάμνηση – πικρή αλλά και συνάμα σημαντική. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή, πριν φτάσουμε στον εν κατακλείδι.


Πριν μερικά χρόνια, ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου μου προσώπου έμελλε να πυροδοτήσει όλα αυτά τα σκατουλάκια που ταλάνιζαν, φανερά αλλά και κρυφά, την ψυχοσύνθεσή μου. Τον πρώτο λοιπόν καιρό, τα εν λόγω σκατουλάκια με βομβάρδιζαν αδιακρίτως με τις λέξεις ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΤΗΝ ΕΚΑΤΣΕΣ ΤΗ ΒΑΡΚΑ. Η ανησυχία έγινε φόβος, κι ο φόβος έφερε σταδιακά τους πρώτους πανικούς. Ένα αόρατο χέρι που έκλεινε σα μέγγενη γύρω απ'το λαιμό κι ένιωθα το οξυγόνο να λιγοστεύει, να χάνεται, πάλευα να ρουφήξω κοφτές ανάσες, να διώξω τον ΘΑΝΑΤΟ. Και νά 'σου πάλι τα σκατουλάκια, να βομβαρδίζουν ασταμάτητα και δίχως έλεος, μέχρι που ο φόβος έγινε πόνος. «Μα πονάω σου λέω!»... «Είσαι κατά φαντασίαν ασθενής, ξεκόλλα!»....Κι ύστερα, ω! ύστερα....ήρθε η συντέλεια. Το μεγάλο πατιρντί. Το «μαλάκες, το χάνω». Ένα μυρμήγκιασμα απ' τα νύχια ως την κορφή, να με ακολουθεί απ'το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν (για ενδιάμεσες καταστάσεις ούτε λόγος...), μια τρέλα που δεν ήταν τρέλα γιατί αν ήταν τρέλα δε θα καταλάβαινα ότι είναι τρέλα μα αν δεν ήταν τρέλα τότε τί σκατά ήταν; Κανείς δε με καταλάβαινε, κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει, μέχρι που ήρθε ένας χαστούκαρος (κυριολεκτικά σπίκινγκ-νιώθω αυλακιές ακόμη κάτω απ'το δέρμα) και συνειδητοποίησα πως όλα αυτά τα δημιουργώ ΕΓΩ. Ώπα. Οκ, να το δεχτώ...και το μυαλό μου είναι θολό, πωπωπωπω...πώς τα πολεμάω όμως μάνα μου;


Και κάπου εδώ, σε πάω εν τάχει και με μεγάλες δρασκελιές στο εν κατακλείδι. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Το ευκολάκι σου, μπορεί να είναι καραδυσκολάκι μου. Ακόμη κι αν υπάρχουν κοινές μέθοδοι αντιμετώπισης της εν λόγω διαταραχής, δε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο για όλους. Μα το σημαντικότερο θαρρώ, είναι να μην κολώσεις – να μην ντραπείς να ζητήσεις βοήθεια – να μη διστάσεις να μιλήσεις γι'αυτό. Γιατί όσο το αφήνεις να σε τρώει μέρα με τη μέρα, τόσο πιό λυσσαλέα σε καταβροχθίζει αφήνοντάς σου ψίχουλα ενός εαυτού που νομίζεις πως χάθηκε...ενώ είναι ακόμα εκεί, κάπου μέσα σου, και περιμένει τη στιγμή που θα του απλώσεις το χέρι για να βγει ξανά στην επιφάνεια. Και στο λέω εγώ, που είμαι κωλόψαρο ολκής και κυκλοθυμικάρα του κερατά – αλλά το «γαμήδι» το έδιωξα...

Εύη

 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 10.11.2021

Υγεία & Σώμα
35

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

12 σχόλια
Πριν από λίγες μέρες έπαθα κρίση πανικού. Έπρεπε να φύγω από την δουλειά και να πάω στο νοσοκομείο. Τώρα φοβάμαι ότι όλοι οι συνάδελφοι με θεωρούν παιγμένη. Έγινε ένα σκηνικό σήμερα και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι θα με βγάλουν λάθος και θα πουν ότι είμαι υπερβολικά αγχωμένη.
Δεν παύει να με λυπει παντα ποσο πολλοί άνθρωποι υποφέρουν απο αυτόν τον διάολο. Οπότε κάποιος μου λέει οτι περνάει κρίσεις πανικού προσπαθώ να του μεταδώσω όση απο την -δυστυχώς αρκετα μεγάλη- εμπειρία μου μπορω για να το αντιμετωπίσει. Εχω καταλήξει ομως πως οτι κ αν σου πει κάποιος που το εχει περασμένο, όσες συμβουλες και να ακούσεις, άμα δεν "διανύσεις χιλιόμετρα" δεν μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις το δικο σου προσωπικό τερατακι. Μια μονο -ας πούμε- συμβουλή θα ηθελα να καταθέσω κ εγω μηπως τυχόν μπορέσει κάποιος να βοηθηθεί νωρίς. Πριν αποφασίσει κάποιος οτι ειναι για ψυχοφάρμακα, ηρεμιστικά, αγχολυτικά και τα ρέστα, ας κανει μια εξέταση φεριτίνης και σιδήρου. Μια απλή αιματολογική εξέταση. Ξερω οτι μπορει να ακουστεί αστείο, αλλα πραγματικα η έλλειψη σιδήρου ή φεριτίνης μπορει να εχει ιδια ή παρόμοια συμπτώματα με την αγχωτική διαταραχή. Σκοπεύω και εγω να το κανω σύντομα μηπως η λύση στο πρόβλημα ειναι τοσο γελοία απλή κ εγω ταλαιπωρούμαι τοσο πολυ καιρο άδικα.
Πάντως παιδιά είναι πάρα πολύ ζορικο πράγμα.. Μου φαίνεται εως και ανίκητο... και ακούω άλλους να λένε για βαριές αρρώστιες κλπ.. , αλλά εδώ μιλάμε πολεμάς την άβυσσο την ίδια.. Θεωρώ ότι όσοι έχουν βγει από αυτό, όχι αλώβητοι αλλά έστω με μικρά κουσούρια είναι για μετάλλιο πολέμου τουλαχιστον! Και δεν ξέρεις και τι να κάνεις, να πάρεις φάρμακα με όλες τις παρενέργειες που αυτά έχουν ή να το πολέμήσεις με ψυχοθεραπεία και κάνα αγχολυτικό που και που; Γιατί έχει άλλη αξία να το πελεμήσεις αν γίνεται χωρίς πολύ φαρμακευτική βοήθεια θεωρώ γιατί δεν είναι κάποιος ιος που σε μόλυνε και θες να τον αναχαιτίσεις ας πούμε!!! Από την άλλη αν είναι να υποφέρει κανείς φυσικά πρέπει να βοηθηθεί δεν το συζητώ! Δεν ξέρω και εγώ τι να πω.. Διαβάζω για άτομα που το πέρασαν χωρίς τίποτα, άλλοι που χρόνια πολεμάνε... αυτό είναι το χειρότερο.. ότι κανείς δεν σου εγγυάται τίποτα... Λεέι ένα ρητό ότι για 2 πράγματα δεν πρέπει να ανησυχει κανείς , για αυτά που αλλάζουν και για αυτά που δεν αλλάζουν. Αυτό όμως δεν ξέρεις ούτε αν άλλάζει , ούτε αν δεν αλλάζει!!!!
Jamal23 έχεις λάθος!Πολεμάς την άβυσσο και βγαίνεις αλώβητος!Αρκεί να είσαι δυνατός και να έχεις μυαλό για να διαλέξεις τον θεραπευτή που θα ταιριάξετε, Είναι το πιο συμαντικό κομάτι. Μετά με υπομονή πολύ, όλα θα περάσουν. Και προσοχη την εξάρτηση από φάρμακα. Αυτό ναι, να το φοβάσαι.
Jamal23 Ηθελα να σου στείλω mail αλλα δεν υπάρχει το δικό σου. Στείλε μου εσύ αν θες. Είμαι αντελώς καλά. Με πολύ μεγάλη προσπάθεια και τεράστια δύναμη. Και πολύ καλό θεραπευτή!Μην φοβάσαι, περνά εντελώς και δεν το πιστέυεις πως νιώθεις μετά.Και δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας από τους δικούς σου, γιατί κανένας δεν ξέρει πως αισθάνεσαι!Καλή δύναμη σου εύχομαι, και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά.
Αχ βρε Lousy είμαι και ευσυγκίνητος αυτόν τον καιρό με όλα αυτα!!!Σε υπερευχαριστώ. Νομίζω φαίνεται το mail μου τωρα... Αλλιώς στειλε στον κολλητο μου (κυρ γκογκος) στο FB μηνυμα. Τι να πω, ευχαριστώ είναι λίγο!
Παιδιά τι να πω... Γενικά η κατάσταση είναι πολύ ζόρικη. Πέραν του ότι σε αποσυντονίζει εντελώς από την ζωήσου, δε νομίζω ότι γίνεσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Θεωρώ ότι είναι μακράν οι πιο ζόρικες καταστάσεις αυτές στη ζωή και ας μου οτι θέλουν άλλοι για άλλες βαριές αρρώστιες κλπ.. Εδώ μιλάμε πολεμάς την άβυσσο την ίδια... Με τον καιρό παρέρχεται η οξεία φάση από μόνη της αλλά το πράγμα θέλει καιρό συν ότι αν δεν πάρεις φάρμακα ειναι γενικά πιο ζόρικο αλλά το πολεμάς μόνος , ενώ αν πάρεις ναι μεν εχεις βελτίωση αλλά ψυολογικά και νοητικά ξέρεις ότι αυτά σε κρατάνε... Δεν ξέρω πειτε και εσεις τι νομίζετε αλλάπραγματικά όσοι έχουν βγει από αυτό είναι για μετάλλιο πολέμου τουλάχιστον...
Η ψυχοθεραπεία όμως είναι ακριβό σπορ. Θέλεις τουλάχιστον 10 επισκέψεις επί 40€ έως 60€ η κάθεμία. Κι δεν είναι και βέβαιο ότι ο ειδικός θα καταφέρει να σου φέρει αποτέλεσμα. Το χειρότερο είναι όμως ότι δεν ξενοιάζεις διά παντώς, πρέπει να προσέχεις με διάφορους τρόπους να μην υποτροπιάσεις. Νομίζω ότι εξαρτάσαι μόνιμα από τον ψυχαναλυτή, αν βέβαια βρήκες τον καλό.
Συμφωνώ. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αρκετό καιρό και συνειδητοποιήσα τα εξής: 1. Είναι άκριβη - ο,τι και να λέμε, για να κάνεις πραγματικά ψυχοθεραπεία θέλεις πολλές συνεδρίες και όχι τρεις - τέσσερις... ούτε δέκα. 2. Αν δεν έχεις πολλές γνώσεις πάνω στο θέμα και εμπειρία με άλλες μεθόδους και σχολές, δεν έχεις ιδέα αν σου ταιριάζει ή όχι (δεν εννοώ ο άνθρωπος - θεραπευτής, εννοώ η προσέγγιση). 3. Συμφωνώ οτι αναπτύσεις "εξάρτηση" από τον θεραπευτή (την στήριξη που σου παρέχει και οτι σε ακούει) και αυτό δεν ισχύει μόνο στην Ψυχανάλυση!

Μετά από τη δική μου καλή ψυχοθεραπευτική εμπειρία (συστημική, εν προκειμένω), έχω να σου πω τα εξής:
1) Όταν ο ψυχοθεραπευτής ευνοεί ή δεν αποτρέπει σχέση εξάρτησης με τον θεραπευόμενο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ (σίγουρα όχι για τον συγκεκριμένο θεραπευόμενο. Αν διαγνώσει (ως οφείλει) κάτι τέτοιο, οφέιλει να το επισημάνει και, αν δεν καταφέρει να το αποτρέψει, ΟΦΕΙΛΕΙ να διακόψει ο ίδιος τη συνεργασία.
2) Η ψυχοθεραπεία δεν έιναι φτηνό σπορ, οφείλουμε λοιπόν στους εαυτούς μας να επιλέγουμε τον ψυχοθεραπευτή και τη μέθοδο που αντιλαμβανόμαστε ότι μας ταιριάζει. Επίσης αν δεν αισθανόμαστε άνετα να μιλήσουμε και να ακούσουμε, αν κάτι μας ενοχλεί ή μας προβληματίζει στη διαδικασία είναι απαραίτητο να μιλάμε με τον θεραπευτή μας για αυτό και, αν εξακολουθήσουμε και στο μέλλον να αισθανόμαστε έτσι, να διακόψουμε και να αναζητήσουμε άλλον. Προσωπικά είχα συνεργασία με ιδιώτη αλλά φαντάζομαι ότι μπορεί κάποιος να πετύχει κατάλληλο και συμβατό με τον ίδιο θεραπευτή και σε δημόσιες, δωρεάν δομές όπως τα ΚΕΨΥ.
3) Η συχνότητα της ψυχοθεραπείας δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να είναι εβδομαδιαία (εγώ μετά τις πρώτες εβδομάδες π.χ.είχα συνεδρίες 2 φορές το μήνα) για να είναι αποτελεσματική. Εξαρτάται άμεσα απο την πρόοδο που κάνει ο θεραπευόμενος και συναποφασίζεται με τον θεραπευτή του.
4) Πιστεύω ότι ο σωστός θεραπευτής δεν δίνει "μασημένη τροφή" και έτοιμες λύσεις (μπορεί φυσικά να κάνει συστάσεις ή να ωθήσει προς μια κατεύθυνση, όχι όμως να κατευθύνει απόλυτα τις επιλογές μας), γιατί αφ' ενός ο θεραπευόμενος έχει ανάγκη να πατήσει στα πόδια του αφ'ετέρου για να αποφευχθεί η σχέση εξάρτησης που λέγαμε παραπάνω. Δουλειά του είναι να μας κάνει να καταφέρουμε να βρίσκουμε το δρόμο μας και τις κατάλληλες για τον καθένα από εμάς τεχνικές για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, απαλλαγμένη από αχρείαστα βάρη (και ενδεχομένως ενοχές) που μας τραβούν προς τα κάτω.
5) Ο θεραπευτής μας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΥΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ. Οφείλει να είναι αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ανάμεσά μας συμπάθεια (και, αν υπάρχει, πρέπει να μπει στον πάγο όσο διαρκεί η ψυχοθεραπευτική σχέση). Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι χρειάζεται να είναι εχθρικός απέναντί μας (αυτό το άκρο είναι κατά τη γνώμη μου και λόγος διακοπής της συνεργασίας μας). Φιλικές οικειότητες, παρεούλες, καφεδάκια και ανταλλαγή προσωπικών πληροφοριών εκ μέρους του είναι μη συμβατές με τη θεραπευτική σχέση. Αν θέλουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να τον έχουμε φίλο μας, δεν μπορεί να είναι και ο ψυχοθεραπευτής μας ταυτόχρονα!Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιτρέπεται και αντενδείκνυται απολύτως να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπεία με φιλικό ή συγγενικό μας πρόσωπο.
Η ανάπτυξη οικειότητας ασύμβατης με τη θεραπεία (και αποκαθήλωσης) είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι έκλεισε ο κύκλος με τον ψυχοθεραπευτή μου, στον οποίο αναγνωρίζω ότι με βοήθησε απίστευτα και του χρωστώ για τον λόγο αυτό ευγνωμοσύνη!
6) Άλλο οι διάφορες τεχνικές ψυχοθεραπείας και άλλο η ψυχανάλυση ως θεραπευτικό εργαλείο (για τη δεύτερη δεν γνωρίζω πολλά πράγματα, εκτός του ότι απαιτεί συχνές ,, μακροχρόνιες και συνεπώς δαπανηρές συνεδρίες. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες ενδείκνυται η ψυχανάλυση έναντι άλλων τεχνικών, όπως και περιπτώσεις για τις οποίες η ψυχανάλυση είναι σαν να νοίκιάζεις ένα φορτηγό για να μεταφέρεις... μια τηλεόραση!
Εϋχομαι να βοήθησα κάπως!

Το μυστικο για να μην φτασεις σε αυτο το σημειο ειναι να μην καταπιεζεις τα συναισθηματα σου. Οταν δεν αντιδρας σε κατι που δεν σου αρεσει,οταν κανεις πραγματα που δεν θελεις μονο και μονο να ευχαριστησεις τους αλλους,οταν πονεσεις για θανατο κοντινου σου προσωπου και δεν εξωτερικευσεις την θλιψη,τον πονο,τα συναισθηματα σου αλλα τα κρυβεις βαθια μεσα σου,οταν σε ζημιωνουν εις γνωση σου και δεν εχεις το θαρρος και την δυναμη να αντιδρασεις αντιθετως τους δικαιολογεις, τοτε με τον καιρο μαζευονται ολα μεσα σου και ξεσπας! Σαν την χυτρα οπως μου παρομοιασαν καποτε. Πρεπει να ανοιξεις την βαλβιδα για να φυγει η πιεση,διαφορετικα παμε για εκρηξη!Οταν ερθει αυτη η εκρηξη. Πρωτα απ'ολα επειδη ειναι κατι κοινο πλεον,ειναι μια παρηγορια.Ψυχραιμια και καλη ενημερωση. Αντιμετωπιση με φυτικα σκευασματα για το αγχος,με βοτανα ή ενα ελαφρυ αντικαταθλιπτικο. Σε καμια περιπτωση βαρια φαρμακα γιατι το μονο που θα γινει θα ειναι να καλυψει προσωρινα το προβλημα,ισως και να το επιδεινωσει. Παραδοχη του προβληματος,οχι αποφυγη και οπωσδηποτε ψυχοθεραπεια. Ειναι πολυ δυσκολο να νομιζεις πως τρελενεσαι,πως χανεις τον ελεγχο,πως πνιγεσαι και δεν μπορεις να παρεις ανασα. Ειναι δυσκολο να βλεπεις παντου σκιες και μαυριλα. Να φοβασαι για εκεινη την ωρα πως "θα 'ρθει" και το που θα σε βρει. Να βλεπεις τα πραγματα χωρις οξυγονο.Μερικα φαρμακα οπως η κορτιζονη στο τελειωμα μιας θεραπειας για καποια ασθενεια,μπορει να συμβαλουν ωστε να βγουν στην επιφανεια αυτες οι διαταραχες.Προσωπικα πιστευω πως οταν ερθει η ωρα και παραδεχτεις μεσα σου πως υπαρχει το αρνητικο, τοτε θα λυτρωθεις. Και τελειωνω οπως αρχισα,για να απαλλαγεις τις κρισεις πανικου θα πρεπει να "δουλεψεις" τα καταπιεσμενα συσωρευμενα συναισθηματα σου και να παψεις να καταπιεζεσαι.
σωστα τα λες !! την πρωτη φορα για ακριβως αυτον τον λογο αρχισα να τα παθαινω!! μολις ηρεμησα κ εστρωσαν ολα μου βγηκαν οι κρισεις! πηρα θεραπεια γιατι η καθημερινοτητα ηταν δυσκολη! τη δευτερη φορα δεν συνεβει τιποτα ομως, ηταν ολα καλα απλα μετα απο καιρο αρχισαν τα ιδια!!! καλο ειναι να λεμε να εκφραζομαστε οχι με μπουνιδια βεβαια χαχαχααχ μακαρι με φυσικους τροπους μονο να το ελενχα!! κ ημουν ηδη πολυ της υγειηνης διατροφης της γυμναστικης κ χωρις καταχρησεις!!
Εντάξει οι αφηγήσεις αυτές σαν να τρομοκρατούν λίγο κάποιον που μόλις διαγνώνεται με διαταραχή πανικού, του υπόσχονται πως θα ζήσει μια τεράστια κόλαση! Ειδικά η πρώτη. Ας πούμε ότι όποιος βιώνει τα πρώτα συμπτώματα δεν είναι σίγουρο πως θα βιώσει ηρεμιστικές ενέσεις στα νοσοκομεία και τέτοια. Απεναντίας, οι περισσότερες πιθανότητες είναι να την περάσει σε πιο ελαφριά μορφή.
ναι αλλα υπαρχουν κ πιθανοτητες να μην μπορει να βγει απο το σπιτι!! οπως στην κατασταση μου!!! να κλαει με το παρα μικρο ..να φοβαται κ μονο που αναπνεει.. ειχα συνηδητοποιησει τι ειναι οι κρισεις πανικου...ποτε δεν φοβομουν το σφιξιμο στην καρδια την ζαλαδα τα ιδρωμενα χερια το οτι νιωθεις οτι πνηγεσαι..ηξερα τι μου συμβαινει αυτο που δεν αντεχα ηταν η αγωνια που ενιωθα ολη μερα καθε μερα κ ποτε δεν ηρεμουσα!! αγωνια κ φοβο!!!! κ μαζι κ αγοραφοβια γιατι παει πακετο τις πιο πολλες φορες!! μακαρι ολοι να το περνανε ελαφρα!! δεν ξερω αν δικη μου κατασταση χαρακτηριζετε βαρια ή οχι ξερω πως ηταν κολαση κ δεν θελω να το περασω ποτε ξανα ουτε εγω ουτε το ευχομαι σε κανεναν! απο οτι μου ειπαν υπαρχουν κ χειροτερα κ καλο ειναι οποιος το παθαινει να επισκεπτει ειδικο κ να μην βασανιζεται μονος του!! οι περισσοτεροι μαλλον νομιζουν οτι τρελλενοντε οταν το παθαινουν!!
εμένα με πιάνει όποτε δω αρκετό αίμα, πάνω μου και όχι μόνο, οποτε μου πέρνουν αίμα, όποτε κάποιος γίνει αρκετά περιγραφικός καθώς αναφέρει λεπτομέριες από μια εγχείρηση, από τροχαίο κλπ.... έχει κανείς κάτι παρόμοιο? Μιλάμε δε μπορώ να το ελέγξω ποτέ! Επίσης τελευταία παρατήρησα πως αυτό επίσης συμβαίνει όταν έχω πιει αρκετά και όλα γυρίζουν.... νιώθω ότι θα πεθάνω!
ναι έχω μια φίλη που έχει ακριβώς αυτά που περιγράφεις! λιποθυμάει αν ακούσει το παραμικρό για αίμα. Επίσης φοβάται να διαβάσει τέτοιου είδους άρθρα, προτιμάει την άρνηση, τουλάχιστον εσύ προσπαθείς!
Είναι ύπουλο πράγμα ο πανικός, έρχεται σιγά σιγά και περνάει καιρός μέχρι να πάθεις την κρισάρα, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, όπου μου έκανε δωράκι και μια κατάθλιψη. Εγώ την έπαθα το 2006 ήμουν φοιτήτρια και δεν είχα το άλλοθι της οικονομικής κρίσης, ήταν ένα θέμα ταμπού.Πήγα νωρίς σε ψυχίατρο γιατί δεν με αναγνώριζα αλλά και έπειτα από παρότρυνση των δικών μου.Γράφω κυρίως για να πω ότι όσο «ανοιχτόμυαλος» και «προοδευτικός» να είσαι, εκείνη την ώρα που κάθεσαι στην αίθουσα αναμονής και βλέπεις το ταμπελάκι με τη λέξη "ψυχίατρος", σου περνάει από το μυαλό ότι μάλλον είσαι τρελός. Ευτυχώς αυτή η ιδέα φεύγει αμέσως με το που θα μιλήσεις με τον γιατρό και θα σου εξηγήσει τι σου συμβαίνει.Και κάτι ακόμα, μην κωλώσετε να αλλάξετε ψυχολόγο και ψυχίατρο, όσες φορές κι αν χρειαστεί. Εγώ σε διάστημα πέντε χρόνων άλλαξα τρεις ψυχιάτρους και τρεις ψυχολόγους, σε 8 χρόνια.Η πρώτη ψυχίατρος (θα συγκρατηθώ και δεν θα αρχίσω τα καντήλια), όταν έπαθα τη βαρβάτη κρίση το 2007, μου έδωσε xanax και με παρότρυνε να τα παίρνω με τις χούφτες χωρίς να με προειδοποιήσει για εξάρτηση. Εννοείται ότι μου είχε φορτώσει και δυο διαφορετικά αντικαταθλιπτικά και όχι άδικα.Στη δεύτερη κρίση, όταν τη ρώτησα αν υπάρχει κάτι που να παίρνεις και να σταματάει αμέσως, μου απάντησε «η ηρωίνη». Τη διαολόστειλα και άλλαξα γιατρό.Λέω ξανά ότι έγραψα την εμπειρία μου ως παράδειγμα για να αλλάζετε ειδικούς μέχρι να βρείτε τον κατάλληλο για εσάς.Και κάτι τελευταίο, οποίος δεν έχει περάσει κρίση πανικού, δεν ξέρει πως είναι και αυτό ισχύει και για την ίδια μας την οικογένεια, όσο κοντά μας κι αν βρίσκεται εκείνες τις ώρες.Το θετικό είναι ότι όταν μάθεις να τις διαχειρίζεσαι, με βοήθεια πάντα, αραιώνουν τις επισκέψεις και με τον καιρό σταματάνε.
Δυστυχώς τα χάπια μου τα έδωσαν και εμένα με τις χούφτες. Ημουνα βαριά εξαρτημένη περίπου δύο χρόνια και οι κρίσεις εκέι. Και είχα και μωρό μηνών. Όταν διάλεξα να κόψω εντελώς του γιατρούς κάθε είδους και να πάω για ψυχοθεραπεία,σώθηκα.
Ελπίζω τώρα με τις περικοπές της κρίσης να είναι πιο φειδωλοί με τις συνταγογραφήσεις και να δίνουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα (ακούς εκεί, με τις χούφτες!)
εγω χωρις χαπια δεν τα καταφερνω παιδια!! μια φορα τα εκοψα επαθα κ ιδια κ τρις- χειροτερα!!! μιλαω για αντικαταθληπτικα! ντρεπομαι που γυρισα στα παλια που δεν ημουν αρκετα δυνατος να το παλεψω αλλα απο το να ζω μια ζωη με αγχος κ πανικους κ καθε μερα να γινομαι χειροτερα προτιμαω να περνω ενα χαπακι κ να ζω σαν ανθρωπος !!! ξερω πολλοι θα με κρινουν αλλα μονο ετσι ειμαι καλα κ δεν ειναι οτι απλα κολλησε το μυαλο μου κ δεν ξεκολλαει απο τα χαπια...
Μπομπ, καμία ντροπή να μην νιώθεις και χέστους όλους όσους σε κρίνουν. Να κοιτάς να είσαι εσύ καλά, με η χωρίς χάπια. Κι εγώ πιάστηκα απο αυτά στην αρχή αλλά με τον καιρό βλέπω οτι η ψυχοθεραπεία λύνει τα προβλήματα. Να κι ενα καλό της κρίσης, θα τινάξουμε πάνω απτις ψυχικές ασθένειες τα ταμπού και τις προκαταλήψεις.Μιλάτε, ανοιχτείτε, ζητήστε βοήθεια, άνθρωποι είμαστε..
Μα γιατί ντρέπεσαι; Αν είχες π.χ. υψηλή πίεση, θα ντρεπόσουν που παίρνεις χάπια για να μην πάθεις εγκεφαλικό; Ή θα ντρεπόσουν να πάρεις ινσουλίνη, αν ήσουν διαβητικός; Ασθένειες σωματικές είναι και οι ψυχικές...
Συνέβη ακριβώς το ίδιο στην αδελφή μου. Θέλω να τη βοηθήσω αλλά δε ξέρω πώς. Και δε ξέρω κι αν μπορώ κιόλας. Μπορεί κάποιος που είναι/ήταν παθών να μου πει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσεις ένα κοντινό σου πρόσωπο που το περάνει αυτό;
Δεν μπορείτε να την βοηθήσετε μόνη σας. Βοηθήστε την να επισκεφθεί έναν ειδικό, ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Και στηρίξτε την για να ακολουθήσει την θεραπευτική προσέγγιση που θα επιλέξει, φαρμακευτική ή μη. Εκ πείρας σας λέω ότι τα φάρμακα βοηθάνε πολύ ώστε να ξαναβρεις την ηρεμία σου και να προχωρήσεις μετά σε συμπεριφορικη ή αναλυτική ψυχοθεραπεία.0
Να μην υποτιμήσεις αυτό που περνάει. Μέσα της είναι τεράστιο (και ίσως αντικειμενικά να είναι τεράστιο). Εσυ δε θα το καταλάβεις ποτέ (σου εύχομαι) και μη προσπαθήσεις. Δέξου ό,τι σου λέει πως αισθάνεται, μην αμφισβητήσεις τίποτα από αυτά που νοιώθει και μείνε δίπλα της όταν σε ζητά αποφεύγοντας τα λόγια παρηγοριάς. Εμένα με βοήθησε πολύ και η θεραπεία με ψυχολόγο αλλά νομίζω πως θα πρεπει να θέλεις να σε βοηθήσει..
Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει κανένας άνθρωπος που να θέλει να παραμείνει σε αυτή την κόλαση της κρίσης πανικού. Για εμένα ήταν ο απόλυτος τρόμος.Το έχω ξεπεράσει πολλά χρόνια με ομιλητική θεραπεία αλλά στο καφάλι μου υπάρχει παντα ο φόβος της επιστροφής!
Σαν πρωτο βήμα θα σου πρότινα να της πάρεις ενα ωραίο ημερολόγιο για να γράφει καθημερινά τις σκέψεις της. Μπορείς να την βοηθήσεις μιλώντας της και ενθαρρυνοντας την. Ακουσε τι εχει να σου πει μην την κρίνεις και θυμισε της καλα στοιχεια του ευατού της. Επίσης η γυμναστική βοηθαει πολυ (η γιογκα βοηθαει στις αναπνοες ενω οτι εχει να κανει με cardio αποβαλλει το αγχος). Ενα χομπυ οπως η ζωγραφικη ή ενα μουσικό οργανο θα την βοηθησουν να χαλαρώσει. Οι συνεδριές με ενα ψυχολόγο ειναι σημαντικές αλλα πρέπει να το θέλει και η ίδια. Ευχομαι να την βοηθήσουν αυτα που σου πρότινα.
Έχει περίπου 2 χρόνια που παθαίνω αραιά και που κρίσεις πανικού.. και 1 μήνα που σχεδόν τις ξεπέρασα.. Προσωπικά με βοήθησαν πολύ:το περπάτημα, περίπου μισή ώρα 5 φορές την εβδομάδα,Τρώω συχνά φρούτα,πίνω συχνά νερό, το οποίο είναι αγχολυτικό, τρώω οπωσδήποτε πρωινό,αφιερώνω λίγο χρόνο κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ για τον εαυτό μου,και κάνω 2,3 φορές την εβδομάδα το χόμπι μου.
Να διευκρινίσω ότι τα παραπάνω αποτελούν συστάσεις "ειδικού", και δεν τα ακολούθησα εξαρχής από μόνος μου, επίσης, η κατάσταση μου σίγουρα ήταν πολύ καλύτερη από την περιγραφή των 2 παραπάνω ιστοριών. Οπότε δεν ξέρω αν μπορούν να βοηθήσουν αυτά που ανέφερα σε πιο δύσκολες περιπτώσεις από την δική μου.