Ο ελέφαντας και το γατί
Μια παραβολή από τη Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου
Ένας ελέφαντας συνάντησε μια νύχτα στο δάσος ένα γατί. Ετοιμαζότανε βέβαια να το πατήσει, όταν ξαφνικά το γατί, νιώθοντας τον κίνδυνο που το απειλουσε, και πως ήταν αδύνατον αλλιώς να ξεφύγει, πήρε να γλείφεται μαλακά μαλακά. Τόσο όμορφες ήταν οι μικρές του κινήσεις, που ως και τα φύλλα στα δέντρα σταμάτησαν ξαφνικά να θροΐζουν, κι όλο το δάσος μ’ άνάσα κομμένη έσκυψε πάνω από το γατί. Η χάρη της στιγμής, περνώντας μεσ’ απ’ την προβοσκίδα του ελέφαντα, καταστάλαξε μες στην ψυχή του σά λύπη βαθιά. Ποτέ πριν δεν είχε νιώσει βαρύτερος, πιο χοντρός, πιο αδέξιος. 'Αφησε το γατί να φύγει, απελπισμένος, και δεν κοιμήθηκε κείνη τη νύχτα, πρώτη του φορά συνειδητοποιώντας πως δεν διέθετε, κείνος, τούτην εδώ την αφοπλιστική γοητεία. Θα του πατήσω τα πόδια, σκεφτόταν, την πρώτη φορά που θα το ξαναδώ. Κι έκανε σχέδια πώς θα τα καταφέρει.
Το γατί όμως δεν ήταν κουτό. Πέρασε τη ζωή του επάνω στα δέντρα, τρεφόταν με φύλλα και δεντρόβια ζώα. Όταν έβλεπε από ψηλά τον έλέφαντα, καθόταν ακίνητο. Καταλάβαινε αυτό πως ο ελέφαντας ζήλευε. Μπορούσε, αν ήθελε, και να χορέψει εκεί πάνω. Μα τον λυπόταν.
__________________________________________
Από το μαγικό βιβλιαράκι της Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου «Του Λιναριού τα πάθη - Ο Μέγας Μυρμηκοφάγος» (μικρά πεζά), εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1993.
Αυτής της παράξενα ωραίας ολιγογράφου που πέθανε το 2000, στα 52 της χρόνια.
