Ο Νίκος και η Τζένη και η γοητεία της παρακμής
Πού πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι...
«Σκαλίζοντας τον σκληρό μου» (δική του έκφραση) έπεσα πάνω του. Πώς ξεχνιούνται έτσι οι άνθρωποι. Τον αγάπαγα. Στα πρώτα χρόνια του 902 Αριστερά στα FM, η εκπομπή του ήταν πριν απ' τη δική μου. Τον άκουγα στην αποφώνηση, με άκουγε λίγο μετά. Συμπάθεια αναπτύχθηκε.
Στα μπαρ μετά, οι ταινίες του, το Γκαγκάριν, τα κομμάτια που έγραφε στη LIFO, η αρρώστια...
Ωραία περίπτωση που, όπως ήταν μόδα στη γενιά μας, γοητευόταν απ΄την παρακμή και το κακό γούστο, διότι διέκρινε εκεί την αδεξιότητα μιας καλωσύνης που δεν είχε λόγια να εκφραστεί. Την ίδια καλωσύνη που είχε βρεί, με μαστοριά αυτή τη φορά, στον Άκι Καουρισμάκι ― τον έξοχο αυτό άνθρωπο που τον είχε φέρει ένα βράδι στο Galaxy.
Eδώ ανάβει το τσιγάρο της πιο θεϊκά καμμένης Ελληνίδας τραγουδίστριας... Και λάμπουν στο λιώμα τους και οι δύο.
Το καλούπι έσπασε. Δύσκολα η παρακμή θα αποκτήσει πάλι σκοτεινή γοητεία, στα χρόνια των θεούληδων του ίνσταγκραμ.
Όχι ότι μού λείπει ακριβώς, αλλά συγκριτικά με αυτό τον εμετό της ευτυχίας που ρέει τώρα πάνω στις φάτσες σαν φλόκι αυτοπεποίθησης, την προτιμούσα...
