☛ Ο Δήμος Ηρακλείου Αττικής μπόλιασε τις νεραντζιές του για να δίνουν λεμόνια και το άρθρο του Δημήτρη Κυριαζή με αυτό το θέμα ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση. «Στην αρχή μου φάνηκε επικοινωνιακός λαϊκισμός (για κάποιον που δεν έχει να φάει χρειάζονται υπηρεσίες που να του παρέχουν τροφή, όχι λεμόνια στον δρόμο), αλλά μόλις διάβασα πως μπορεί να ξεραθούν οι λεμονιές, άλλαξα γνώμη» σχολίασε ο Auslaender. «Ίσως έτσι να απελευθερωθεί λίγος χώρος στα άθλια πεζοδρόμια του Δήμου Ηρακλείου και για τους πεζούς, για τους οποίους υποτίθεται πως φτιάχτηκαν».
«Ο τρόπος που θα επιλεχθούν οι δικαιούχοι;» αναρωτήθηκε ο/η astokalitera. «Άκου τι σκέφτηκαν τα άτομα! Το "όποιος θέλει, περνάει και κόβει" δεν παίζει, έτσι; Θα πρέπει να φτιάξουμε μια νέα υπηρεσία για τη συγκομιδή και τη διανομή». «Το "όποιος περνάει, κόβει" είναι λάθος» διαφώνησε η Haifischnet. «Εμένα μου φέρνει στον νου την εικόνα κάποιων να έρχονται με τσάντες και σκάλα και να μην αφήνουν λεμόνι για λεμόνι. Δηλαδή, όποιος προλάβει, τα κόβει όλα...».
☛ «Ως φιλόλογος έχω να πω "τι ωραίο άρθρο"!» έγραψε μια αναγνώστρια για το κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου «Το μάθημα της έκθεσης (και οι κάλτσες της Στελλίτσας)». «Το ίδιο έχω να πω κι εγώ...» πρόσθεσε ο/η Apothekerin. «Το σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστήμιο το '94 που εισήχθην εγώ, με το σύστημα των Δεσμών, είναι καταστροφικό... Καίτοι άριστη μαθήτρια που πέρασε με την πρώτη, θεωρώ πως για τη μετέπειτα εξέλιξή μου θα ήταν καλύτερο να μην υποκύψω στην πίεση του συστήματος που ήθελε αποστήθιση, π.χ. της Βιολογίας στη 2η Δέσμη, κι ας αποτύγχανα... Το να κάνεις κάτι στο οποίο αντιτίθεσαι συνειδησιακά, εν προκειμένω να αποστηθίσεις 327 σελίδες, σε βάζει σε μια νοοτροπία κομφορμισμού που σε ακολουθεί για πάντα και περιορίζει τη δημιουργικότητα και την καινοτομία...». «Το κακό με τη Βιολογία ειδικά που αναφέρεις είναι πολύ μεγάλο» συμφώνησε ο Citellus citellus. «Το πώς έχει φτάσει μια κατεξοχήν εμπειρική επιστήμη να εξετάζεται με το σύστημα της αποστήθισης είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της αδυναμίας του συστήματος να εμπνεύσει και να αναπτύξει κριτική σκέψη στους μαθητές».
☛ «Είμαστε όλοι αδελφές!» τιτλοφορούνταν το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου με αφορμή το μακελειό στο Ορλάντο. «Η τυφλή ισλαμοφοβία δεν είναι φυσικά η απάντηση, όπως εξάλλου η συνολική, άνευ διακρίσεων καταδίκη τεράστιων, ανομοιογενών ομάδων με κριτήριο ένα μόνο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ποτέ η σωστή προσέγγιση» σχολίασε η Iris Prismatica και συνέχισε: «Από αυτό το σημείο μέχρι το να προσπαθούμε, όπως παρατηρώ συχνά να γίνεται από πολλούς φερόμενους ως προοδευτικούς, να αποσιωπήσουμε, ει δυνατόν, τελείως τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και καταβολές δραστών τέτοιων εγκλημάτων υπάρχει μεγάλη απόσταση... Το επιχείρημα "δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι δολοφόνοι" στέκει ως απάντηση μόνο απέναντι σε κάποιον που θα πει "όλοι οι μουσουλμάνοι είναι δολοφόνοι". Προφανέστατα δεν είναι. Στην πλειoνότητά τους δεν είναι. Πρέπει να προσπαθούμε να αγνοούμε, όμως, τον ρόλο που έπαιξε η ισλαμική νοοτροπία στα κίνητρα; (Τις ιδέες του πατέρα του τις διαβάσατε; Το πώς μεγάλωσε αυτός ο άνθρωπος;) Με την ίδια νοοτροπία, μπορώ να πω το εξής: δεν είναι όλοι οι ομοφοβικοί δολοφόνοι. Αυτό κι αν είναι βέβαιο. Ξέρω ομοφοβικούς που όχι να σκοτώσουν, όχι να χτυπήσουν, ούτε να πετάξουν μια προσβλητική κουβέντα κατάμουτρα σε γκέι δεν έχουν τολμήσει. Και παραμένουν πολύ, πολύ, πολύ ομοφοβικοί. Ούτε το να θέσουμε το Ισλάμ προ των ευθυνών του σημαίνει να δώσουμε άφεση στις υπόλοιπες καταπιεστικές θρησκείες. Μιλάμε για ένα τεράστιο, ένα απονενοημένο έγκλημα. Πίσω από τέτοια πράξη δεν κρύβεται μόνο ένα κίνητρο. Ο φονιάς αυτός ήταν 50 πράγματα. Ήταν άντρας, ήταν (φαινομενικά) στρέιτ, ήταν (πολύ πιθανόν) καταπιεσμένος γκέι, ήταν Αμερικανός, ήταν Αφγανός, ήταν μουσουλμάνος, ήταν γόνος μεταναστών, ήταν ομοφοβικός, ήταν λάτρης των όπλων, ήταν βίαιος κυκλοθυμικός χαρακτήρας, ήταν (όπως φαίνεται) ψυχικά ασθενής. Για καθένα από αυτά τα πράγματα μπορούμε να πούμε "όλοι οι (insert group) δεν είναι δολοφόνοι". Ο δολοφόνος, όμως, δεν ήταν ένα πράγμα, ήταν όλα αυτά μαζί, και ήταν ο εκρηκτικός συνδυασμός τους που έφερε το τελικό αποτέλεσμα. Αν έλειπε μόνο ένα από αυτά τα συστατικά –ποιος ξέρει ποιο, οποιοδήποτε–, ίσως να μην είχε φτάσει εδώ. Ας μη βιαστούμε να θεωρήσουμε κανένα από αυτά άσχετο με την τραγική κατάληξη».
☛ Από τα πιο χαριτωμένα «Naked City» της χρονιάς ήταν αυτό της περασμένης εβδομάδας με τον ηθοποιό Σπύρο Μπιμπίλα. Με πάνω από χίλιες κοινοποιήσεις και χιλιάδες like στο Facebook, η φωτογράφισή του προκάλεσε θετικά –μέχρι υπερβολής!– σχόλια στο site μας. Να 4 απ' αυτά: «Στηρίζουμε Μπιμπίλα για πρόεδρο του σύμπαντος!» (Citellus citellus) / «Γεια σου, Μπιμπίλα θεέ!» (εξωγήινη) / «Πολύ συμπαθητικός άνθρωπος. Από τα λόγια του καταλαβαίνω ότι αγαπά πολύ την πόλη όπου ζει, αγαπά την Ελλάδα και χαίρεται τη ζωή. Όμορφα και απλά» (Maggellan) / «Αγαπώ Σπύρο Μπιμπίλα!» (King Julian ο Μεγαλόκαρδος)
σχόλια