Στο τείχος των δακρύων

Στο τείχος των δακρύων Facebook Twitter
Από κοινού βλάψαμε την πατρίδα.
1

Ο Εμφύλιος πόλεμος σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τη συμπαγή εθνοτική ομοιογένεια είναι παντελώς ακατανόητος.

 

Το δίκιο έχει περιορισμένη σημασία. 

Δεν το κερδίζεις καταστρέφοντας την πατρίδα σου. Υπάρχει μόνο η οδός του συμβιβασμού. Εξαντλητική, συμβιβαστική, άδικη, ταπεινωτική αλλά αναίμακτη.

 

Κι ας αφήσουν τα ψόφια περί ξενοκίνητων και οι μεν και οι δε.

Δεν σηκώνει όπλο Έλληνας στον Έλληνα, όποιος κι αν του το δώσει.

 

Υπήρξαν και τέτοιοι Έλληνες.

Όπως οι αεροπόροι που αρνήθηκαν να «δοκιμάσουν» τις νέες αμερικάνικες εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ στα βουνά της Μακεδονίας και να κατακάψουν τα δάση που φώλιαζαν αντάρτες.

(Είδαμε τι έγινε αργότερα στο Βιετνάμ)

 

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε 12-15.000 νεκρούς.

Στον Εμφύλιο είχαμε σχεδόν δεκαπλάσιους, στρατιώτες, αντάρτες, άοπλους, γυναίκες και παιδιά.

 

Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος περήφανος για αυτή τη σφαγή στον τόπο του.

 

Εντάξει ήταν ήρωας ο πολεμιστής παπούς για την οικογένεια αλλά στην πραγματικότητα, είτε επέζησε είτε όχι, ήταν ακόμα ένα θύμα.

 

Έτσι κι αλλιώς οι πολλοί δεν επέλεξαν πλευρά. 

Τους πήρε η Ιστορία και τους πέταξε όπου οι συγκυρίες, η τύχη ή ο καταναγκασμός υπαγόρευαν. 

 

Σχεδόν συμπτωματικά οι πολλοί βρέθηκαν με τα όπλα του ενός ή του άλλου. Μειοψηφίες οι φανατισμένοι των δύο παρατάξεων. Τι καταλάβαιναν αμούστακα χωριατόπαιδα από ιδεολογίες;

 

Η Ιστορία είναι οδοδείκτης που δείχνει μπροστά, όχι πίσω.

 

Τα Δεκεμβριανά και ο Γράμμος είναι μαθήματα ένθεν και ένθεν. Δεν είναι εύσημα για κανέναν. Πολύ περισσότερο δεν είναι αφετηρίες για επανάληψη. 

 

Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τρόπους συμβίωσης.

Αυτοί που σήμερα μιλάνε εμφυλιοπολεμικά, απλώς αποκαλύπτουν το μέγεθος της ανοησίας του.

 

Όταν πρόκειται να μιλήσουμε για τον Εμφύλιο πρώτα προσευχόμαστε, νηστεύουμε, μεταλαμβάνουμε και μετά πιάνουμε στο στόμα μας τους νεκρούς μας.

 

Ή στήνουμε ένα δικό μας «τείχος των δακρύων».

Εκεί χτυπάμε το κεφάλι μας και ζητάμε εξιλέωση δεξιοί κι αριστεροί.

 

Από κοινού βλάψαμε την πατρίδα.

 

 

 

Στήλες
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια