Το αμφιλεγόμενο άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη για το Πολυτεχνείο

Το αμφιλεγόμενο άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη για το Πολυτεχνείο Facebook Twitter
19

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Από το ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ:

 

"Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες..."

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

 

 

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Κάποτε ήταν «μόδα» να δηλώνεις «γενιά του Πολυτεχνείου» ακόμα κι αν δεν πέρασες ούτε απ’ έξω. Τώρα έγινε μόδα να βρίζεις τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ακόμα κι αν δεν ξέρεις πολλά για το τι ακριβώς έγινε τότε…

Ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ τους «συρμούς». Δεν το έκανα τότε, όταν ήταν «πολιτικώς ορθόν» να γράφεις κατεβατά επικολυρικού θαυμασμού για ό,τι έγινε στο «Πολυτεχνείο». Δεν το κάνω ούτε και τώρα, όταν «γύρισαν» τα πράγματα και είναι «πολιτικώς ορθόν» να αναθεματίζουμε όλοι μαζί, ότι ως πριν λίγο προσκυνούσαμε.

Η αλήθεια – και εν πάση περιπτώσει η δική μου, γιατί αυτήν μόνο μπορώ να καταθέσω  – είναι αρκετά διαφορετική:

* Την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την ήθελε κανείς. Και δεν την «προετοίμασε» κανείς. Η ίδια η Αριστερά που βροντοφώναζε και υπερηφανευόταν για τη συμμετοχή της και για τον… «καθοδηγητικό της ρόλο», εκ των υστέρων, στη διάρκεια της εξέγερσης την είδε με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν από τους φοιτητές να βγουν έξω και αμέσως μετά καταδίκασαν την εξέγερση ως έργο «300 προβοκατόρων»

Ξέρετε τι θα πει να είσαι 19 ετών στην πιο βαθιά παρανομία μετά την εξέγερση, και κάποια κόμματα της Αριστεράς να σε θεωρούν «προβοκάτορα» την ώρα που η χούντα σε κυνηγάει παντού;

* Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσεη εξέγερση).

* Τρίτον, το «Πολυτεχνείο» σίγουρα δεν έριξε τη χούντα. Αλλά την κλόνισε σοβαρά, και έπαιξε το ρόλο του «καταλύτη» για την εσωτερική της διάσπαση. Η «πολιτικοποίηση» της δικτατορίας (με τις εκλογές Μαρκεζίνη που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιανουάριο του 1974) ματαιώθηκε μια βδομάδα μετά την εξέγερση. Ενώ η κατάρρευση της δικτατορίας προέκυψε μετά την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974.

Για το Πολυτεχνείο το μόνο που μπορούμε να πούμε ήταν ότι κλόνισε το δικτατορικό καθεστώς, το διέσπασε, το αποδυνάμωσε και επέτεινε τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Κι αυτό δεν ήταν λίγο. Αλλά ήταν πολύ διαφορετικό απ’ το μύθο που πλάστηκε όλα τα επόμενα χρόνια…

* Τέταρτον, η «αντίσταση του λαού κατά της χούντας» δεν υπήρξε τόσο «παλλαϊκή», τόσο «μαζική» και τόσο «ομόθυμη» όσο παρουσιάστηκε μετά. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενέκριναν τη δικτατορία τα πρώτα χρόνια. Αρκετοί ακόμα την ανέχονταν αγόγγυστα. Ακόμα περισσότεροι ένιωθαν απλώς φόβο. Πολλοί λίγοι είχαν διάθεση για αντίσταση. Όπως λίγοι ήταν κι αυτοί που είχαν διάθεση να βοηθήσουν τους τότε αντιστασιακούς…

Στις αρχές του 1973 αυτό άρχισε να αλλάζει. Και καταλύτης υπήρξε το φοιτητικό κίνημα, πράγματι. Με την κατάληψη (τις δύο καταλήψεις για την ακρίβεια) της Νομικής Σχολής, το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1973. Και, βέβαια, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο της χρονιάς εκείνης. Αλλά απλώς άρχισε να αλλάζει το κλίμα…

* Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»! Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ!

Μετά από πολλά χρόνια γνώρισα κάποιο γνωστό άρθρογράφο – μακαρίτη εδώ και καιρό – που τόλμησε να γράψει: «εγώ παιδιά δεν ήμουν αντιστασιακός επί χούντας!» Ξαφνικά τον εκτίμησα πολύ. Όχι γιατί δεν έκανε αντίσταση. Αλλά γιατί δεν ήταν «δήθεν»….

* Η Γιορτή του Πολυτεχνείου – και όλη η μυθολογία που πλάστηκε σχετικά – υπήρξε έναςκαθεστωτικός μύθος. Ήταν η τελετουργία που νομιμοποιούσε την εγκαθίδρυση της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αναδείκνυε «σύμβολα» και «ήρωες» – θεμέλια απαραίτητα για κάθε καθεστώς που διψά για νομιμοποίηση.

Άλλα καθεστώτα θεμελιώθηκαν σε αληθινά μεγάλα γεγονότα. Εδώ βολεύτηκαν με ένα «συμβάν»! Το οποίο είχε και μια ακόμα λυτρωτική λειτουργία. Ξέπλυνε τις τύψεις ενός λαού, που δίψαγε για αντιστασιακούς μύθους στη διάρκεια μιας περιόδου που ελάχιστοι έκαναν πραγματική αντίσταση.

* Το Πολυτεχνείο δεν συγκρίνεται – ούτε θα μπορούσε, άλλωστε – με κανένα από τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη νεοΕλληνική Ιστορία. Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σύγκριση με την 17η Νοεμβρίου. Είναι γελοίο και να το λέμε…

Δεν συγκρίνεται ούτε με άλλα ιστορικά γεγονότα, όπως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και ο Κυπριακός αγώνας της δεκαετίας του ’50, ή με μεγάλες στιγμές όπως η παλλαϊκή αντίσταση του 1943 κατά της «πολιτικής επιστράτευσης» που προσπάθησαν να επιβάλουν τότε οι αρχές της Κατοχής. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, όπου οι Ναζί δεν μπόρεσαν να κάνουν πολιτική επιστράτευση. Και η μόνη, ίσως, που αυτό ματαιώθηκε μετά από αληθινά παλλαϊκή και όντως πολυαίμακτη εξέγερση του λαού. Κι όμως, όλα αυτά αποσιωπώνται και γιορτάζουμε κάθε χρόνο το …Πολυτεχνείο! Αυτό δεν είναι γελοίο πια. Είναι τραγικό! Και καθόλου κολακευτικό για όλους μας.

* Η γιορτή του Πολυτεχνείου, λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα. Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά

Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια «ηθική νίκη».

Ήταν μια «νίκη», μετά από μια εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε πλήρως!

Κρίμα, γιατί η Αριστερά είχε πραγματικούς αγώνες, σύμβολα και ήρωες, που τους παραμέρισε, για να τιμήσει ένα πολύ μικρότερης σημασίας γεγονός από το οποίο η ίδια επισήμως μάλλον απείχε.

 

Ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό: Διότι όλα τα άλλα που είχε στο «ενεργητικό» της ήταν γραμμένα ταυτόχρονα και στο «παθητικό» της! Ήταν γεγονότα και σύμβολα που δίχαζαν τον ελληνικό λαό. Ενώ το Πολυτεχνείο, ή μάλλον ο μύθος που πλάστηκε γι’ αυτό, λειτουργούσε ενωτικά ως σύμβολο.

Και γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό. Αλλά ελάχιστα αληθινό

Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε ένα «ψέμα»! Ήταν μια εξέγερση της νεολαίας για Δημοκρατία καιΕλευθερία. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο. Και δεν είναι μικρό πράγμα.

Η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου. Ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους – αριστερή και δεξιά – τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»! Γιατί αυτό τους έλεγαν.

Κι από τότε παραμένουν, όπως θα ’λεγε ο Άρης Αλεξάνδρου:

«Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες»

 

Το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολύ σημασία. Οι ήρωες είναι «τυχεροί» όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το «φωτοστέφανο». Όσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… «ατυχία» να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο άλλο χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους «πρωταγωνιστές» μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…

Όσους αληθινά πρωτοστάτησαν στα γεγονότα τότε, δεν τους ξέρετε. Γιατί προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια. Οι περισσότεροι αηδιασμένοι από τη μυθοπλασία, δηλαδή από το προπαγανδιστικό «περιτύλιγμα» με το οποίο περιβλήθηκε η δική του νεανική εξέγερση. Άλλοι, πάλι, διακρίθηκαν στη ζωή τους, χωρίς να διαφημίσουν την τότε συμμετοχή τους. Ελάχιστοι – αληθινά ελάχιστοι – έκαναν το Πολυτεχνείο καριέρα. Και σήμερα το έχουν μετανιώσει.

Είναι, λοιπόν, κατάντημα, να φτύνουμε σήμερα εκεί που κάποτε όλοι προσκυνούσαν.

Οι περισσότεροι που έπαιξαν κάποιο ρόλο τότε, δεν προσκύνησαν ποτέ το είδωλο – το φετίχ – που περιφέρεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στους δρόμους.

Κι αυτοί που προσκύνησαν το «φετίχ», κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με το «έγκλημα». Γίνονταν φαντασιακοί μέτοχοι ενός μύθου, ακριβώς γιατί δεν μετείχαν στα πραγματικά γεγονότα…

 

* Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός. Η νέα μεταπολίτευση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ακόμα ζητούμενο. Σε αυτό το μεσοδιάστημα καταρρέουν οι παλαιοί μύθοι, χωρίς να εδραιώνονται οι νέες αλήθειες.

Αυτό αναδεικνύει μια σύγχυση αναπόφευκτη. Αλλά για κάποιους είναι λυτρωτικό. Κυρίως για την ίδια «τη γενιά του Πολυτεχνείου»

Ναι, συμφωνώ προφανώς, με όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να τελειώνουμε με τέτοιες επετειακές εκδηλώσεις. Να βρούμε το κουράγιο να εξηγήσουμε ότι τιμούμε κάθε ξέσπασμα ελευθερίας της Ελληνικής νεολαίας, αλλά δεν διογκώνουμε τα γεγονότα, ούτε προσβάλλουμε τη μνήμη άλλων σημαντικότερων αγώνων που έχουν περιέλθει στη λήθη. Το έχω υποστηρίξει ενυπόγραφα, εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ακόμα ήταν δύσκολο. Κι εγώ απελπιστικά μόνος τότε…

Αλλά όχι να περνάμε από τη μυθοποίηση στο… ανάθεμα!

 

Πρέπει άραγε, να ντρεπόμαστε που αγωνιστήκαμε κάποτε για Ελευθερία;

Πρέπει να απολογούμαστε, γιατί κάποιοι, ελάχιστοι, οικειοποιήθηκαν τους αγώνες μας ή τους μετέτρεψαν σε εφαλτήριο καριέρας;

Ως πότε σε αυτή τη χώρα όσοι αγωνίστηκαν για κάτι σημαντικό θα πρέπει συνεχώς να καλούνται σε απολογία;

Φυσικά κάθε λαός έχει ανάγκη από σύμβολα.

Αλλά εδώ δεν κατεδαφίζουμε φθαρμένα σύμβολα. Τρώμε τα παιδιά μας!

 

Και τώρα τα τρώμε όταν έχουν πάψει προ πολλού να είναι «παιδιά».

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μπήκε πράγματι, μαζικά, στα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς το 1974 και λίγο αργότερα.

Όπως μπήκε-βγήκε! Οι περισσότεροι τουλάχιστον…

Γιατί όσοι έχουν ζήσει από τα μέσα μια εξέγερση εκτός από απροσκύνητοι ήταν πλέον καιψυλλιασμένοι.

Κι ανθρώπους που είναι απροσκύνητοι και ψυλλιασμένοι, δεν μπορούν να τους «φάνε» έτσι εύκολα. Ιδιαίτερα οι άκαπνοι…

Και παραμένουμε από τότε «για τους Σπαρτιάτες Είλωτες, και για τους Είλωτες Σπαρτιάτες». Παλαιότερα μας πετροβολούσε η Αριστερά για την είχαμε ξεπεράσει ή εγκαταλείψει. Σήμερα μας πετροβολούν και πολλοί άλλοι, γιατί ήμασταν τα θύματα ενός μύθου, που κάποιοι άλλοι έπλασαν στην καμπούρα μας…

Όσοι από μας δεν καταδέχθηκαν να γίνουν «παιδιά του κομματικού σωλήνα» και δεν ενέδωσαν στις σειρήνες του life style – δηλαδή οι συντριπτικά περισσότεροι – έχουν κρατήσει δύο πράγματα. Που το καθένα από μόνο τους είναι πολύτιμο, αλλά και τα δύο μαζί «δεν παίζονται»:

–Έχουν εμπειρία ρήξης με ένα ανελεύθερο καθεστώς. Δηλαδή έχουν γευτεί αυτό που λέμε«Ελευθερία» και το ξέρει μόνο όποιος ρίσκαρε γι’ αυτό. Όχι όποιος έμαθε να το θεωρεί «δεδομένο»…

–Κι έχουν κρατήσει κάτι άλλο, που το λένε Αξιοπρέπεια. Και που μπορεί να το καταλάβει μόνον όποιος το έχει.

Ελευθερία και Αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο δύο λέξεις. Το πρώτο είναι εμπειρία ζωής και το δεύτερο είναι τρόπος ζωής.

Αυτά τα δύο κουβαλάμε. Κι αυτά τα δύο παραδίδουμε σε όποιους τα θέλουν. Και σε όποιους τα εκτιμούν.

Οι υπόλοιποι μπορούν να μας πετροβολούν.

Αντέξαμε απέναντι σε θηρία. Δεν μας φοβίζουν οι ψείρες…

Είμαστε και Σπαρτιάτες και Είλωτες!

            «Σπαρτιάτες» γιατί μάθαμε να πολεμάμε.

            Και «Είλωτες» γιατί μάθαμε να υπομένουμε…        

Και δεν έχουμε πει ακόμα την τελευταία μας λέξη

 
 
 
Αρχείο
19

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

15 σχόλια
Το αρθρο δεν ειναι κακο, ειδικα στο βαθμο που ο Λαζαριδης με εντιμοτητα υπερασπιζεται τη μνημη της εξεγερσης απεναντι στους διαφορους κανιβαλους που οψιμα βαλθηκαν να δικαιωσουν τα τανκς. Εχει ομως πολλες μισες αληθειες. Πώς ηταν η Αριστερα απουσα, τη στιγμη που ο ιδιος ο Λαζαριδης παρουσαζει εαυτον ως παροντα στο πολυτεχνειο, οπως και πραγματι ηταν, ως μελος της συντονιστικης και μελος του ρηγα, της νεολαιας του ΚΚΕ εσωτ.; Πώς ετυχε και η υπολοιπη συντονιστικη αποτελουταν απο μελη λοιπων οργανωσεων της αριστερας; Ειναι προφανως σωστο αυτο που λεει ο Λαζαριδης οτι το ΚΚΕ και ιδιως το ΚΚΕ εσωτ. (το οποιο εβλεπε με καλο ματι την προοπτικη της φιλελευθεροποιησης) ουτε προκαλεσαν την πρωτη καταληψη, αλλα και επιχειρησαν εν μερει να επιβαλουν την οικειοθελη αποχωρηση απο αυτην, οπως λιγους μηνες νωριτερα στην Νομικη. Αυτη η προσπαθεια ομως ακυρωθηκε οχι μονο γιατι επεσε πανω στην αυθορμητη διαθεση του κοσμου, αλλα γιατι η αριστερα στο πολυτεχνειο δεν εκπροσωπουνταν μονο απο τους παραπανω. Στην περαν των δυο ΚΚΕ αριστερα αλλωστε ανηκαν κατα κυριο λογο και οι 350 πρωτοι που εφτασαν στο χωρο απο τη νομικη και προχωρησαν στην καταληψη. Αλλα στην τελικη και τα μελη των δυο ΚΚΕ δεν εμειναν μεχρι τελους, οταν πλεον ηταν φανερο οτι επικειται αναμετρηση με το στρατο (μαζι βεβαια και με αλλους, απλα συμπαθουντες την αριστερα, αλλα και αλλους που ανηκαν σε αλλους χωρους); Επισης ο Λαζαριδης παραβιαζει ανοιχτες πορτες οταν λεει οτι το πολυτεχνειο δεν εριξε τη χουντα. Ποιος αλλωστε ειπε οτι το εκανε, τη στιγμη που χρειαστηκαν αλλοι 9 μηνες μεχρι η ιδια η χουντα να καλεσει τον καραμανλη να αναλαβει; Διεκοψε ομως το πολυτεχνειο τη διαδικασια φιλελευθεροποιησης και το περασμα σε δημοκρατια κηδεμονευομενη απο το στρατο. Και κατεστησε σαφες και στους "αστους" πολιτικους οτι η ελληνικη δημοκρατια χρειαζοταν μια ριζικη επανιδρυση και δεν μπορουσε πλεον να στηριζεται στους μετεμφυλιακους μηχανισμους. Επομενως το πολυτεχνειο σηματοδοτει το περασμα σε αυτο που λεμε Μεταπολιτευση. Απο ολα αυτα απουσιαζει καθε μυθοποιηση, προκειται απλα για τα "γυμνα" γεγονοτα. Αλλα οσο αποδυναμωνεται η ιστορικη μνημη τη θεση των γεγονοτων παιρνει ενα "τοτεμ", ενα ειδωλο, βολικο τοσο για αυτους που εκαναν τη συμμετοχη τους στο πολυτεχνειο σημειο του πολιτικου τους βιογραφικου και κομματι της δημοσιας εικονας τους, οσο και για αυτους που ηθελαν να συμπυκνωσουν σε ενα σημειο ολην την απεχθεια τους για τις ορθες και στρεβλες οψεις της μεταπολιτευσης. Και μειναμε εμεις, να φροντιζουμε την σωστη αναμνηση του τι πραγματικα εγινε και να αποδιδουμε στο πολυτεχνειο το πραγματικο του νοημα: οτι ακομη και οταν ολοι τριγυρω "κοιτανε τη δουλεια τους" αξιζει κανεις για ιδεες οπως η δημοκρατια και η ελευθερια να φωναξει οσο περισσοτερο μπορει, ακομη και αν ειναι μονος του, ακομη και οταν ξερει οτι θα βρει απεναντι του τις ψυχρες κανες των οπλων. Αυτο το "μαχητικο" σπερμα, ακομη και αν αφορουσε λιγους, δεν αξιζει να το τιμαμε, ως προταγμα εστω, στα πλαισια μιας γιορτης της δημοκρατιας, αν θελουμε βεβαια να εχουμε μια τετοια γιορτη, διπλα στις λοιπες γιορτες της εθνικης μας ανεξαρτησιας; Η πορεια των πραγματων με κανει να πιστευω οτι μια τετοια γιορτη καθε αλλο παρα περιττη ειναι.
ΟΛΑ οσα γραφει "ιστορικα" ειναι σωστα. βεβαια εχουν γραφτει και ειπωθει απο πολλους αλλους πολλες φορες (οπως ο ραφαηλιδης που μνημονευεται απο καποιος σχολιαστη) οποτε δεν αντιλαμβανομαι την προβοληεκει που χανει τελειως τη μπαλλα ειναι οταν μιλα για " όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά" σηκωνω τα χερια ψηλα! ειδικα τα μμε!!!!κριμα για τον λαζαριδη. καποτε διαβαζα τα ραθρα του στα "νεα". κατοπιν αρχισε να γινεται ενας πιο κουλτουρε φαηλος. με αποτελεσμα να ειναι βασικος συμβουλος ενος πρωθυπουργου που υιοθετει την μεταναστευτικη/φοβικη/μισανθρωπη ατζεντα των νεοναζι
"Δεύτερον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όντως κάποιοι πήγαν να τα εκμεταλλευτούν. Τα εκμεταλλεύθηκε πρώτος ο δικτάτορας Ιωαννίδης για να ρίξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Μετά τα εκμεταλλεύθηκε η Αριστερά κυρίως (αλλά και το ΠΑΣΟΚ πλαγίως), για να εδραιώσουν την παρουσία τους μετά την κατάρρευση της χούντας. Αλλά στην εξέγερση δεν πρωτοστάτησε ούτε ο… Ιωαννίδης, ούτε το ΠΑΣΟΚ (που δεν υπήρχε τότε), ούτε η Αριστερά (μέρος της οποίας απέσυρε τις δυνάμεις της, ενώ κάποιο άλλο μέρος είχε ταυτιστεί με το «πείραμα Μαρκεζίνη» που το ακύρωσεη εξέγερση)."ΓΙ' ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΩΣ ΕΧΕΙ... ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΕΙΝΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ; Ή ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ; Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΗΤΑΝ ΓΝΗΣΙΑ ΛΑΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙΩΣ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ.. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ... ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΤΟΦΙΑ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.-
Είναι πολύ θετικό και αναγκαίο να συζητάμε, να αναλύουμε, να αποδομούμε, να θέτουμε τα ιστορικά γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση... Αλλά γιατί πρέπει να τελειώνουμε με τον εορτασμό τέτοιων επαιτειων; Δεν με ενδιαφέρει αν αυτός που προτείνει κάτι τέτοιο είναι ακροδεξιός, ακροαριστερός ή κάτι πιο mainstream... επίσης δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είναι και ως εκ τούτου αν ανήκει ή όχι στην γενιά του Πολυτεχνείου, δεν με ενδιαφέρει αν ήταν μέσα ή έξω, αν έχει ξεπουληθεί, αν το έχει κάνει παντιέρα ή αν έχει σιωπήσει... Για πολλούς από εμάς, τη "γενιά του Μνημονείου", χεχ, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αξίζει να μνημονεύεται για αυτό που ήταν, μία εξέγερση της νεολαίας της εποχής απέναντι σε ένα διδακτορικό, αυταρχικό καθεστώς... (πόσο μάλλον ακριβώς επειδή πρόκειται για μία ως επί τω πλείστων ακαθοδήγητη δράση και φυσικά από τις λίγες περιπτώσεις αντίστασης στη χούντα, όπως τονίζεται), μία εξέγερση για δημοκρατία και ελευθερία. Αποτελεί ένα συμβολικό ιστορικό γεγονός και μία πηγή άντλησης ιδανικών. Κάποτε είχαμε στρατιωτική δικτατορία, κάποιοι - λίγοι θέλετε; λίγοι ας είναι - σηκώσανε κεφάλι, είναι ιστορία και αξίζει να το θυμόμαστε, να το μνημονεύουμε και να παραδειγματιζόμαστε από αυτό...- προφανώς δεν θα παραδειγματιστούμε από τους νέους και τους νυκοκυραίους της εποχής που τρέχανε στα στάδια να παρακολουθήσουν σπαρτιάτικες αναπαραστάσεις μάχης και ολυμπιάδες τραγουδιού. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε μυθομανείς ή κωφεύουμε στην οποιαδήποτε κριτική. Επίσης, όσοι είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν ταυτίζουν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποκλειστικά με την Δαμανάκη και τις αποτυχίες της μεταπολίτευσης (της πλέον σταθερής πολιτικά περιόδου στην ελληνική ιστορία παρόλα τα 1000 της αρνητικά). πρώτον, η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, είναι μία πολιτική κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται είτε ως η κολυμβήθρα του Σηλωάμ, είτε ως το κουτί της Πανδώρας και δεύτερον, ακόμα και αν δεχτούμε την ύπαρξη αυτής της "μεταφυσικής οντότητας", συμβαίνει αργά ή γρήγορα κάθε γενιά να προδίδει στο τέλος κάποια - όχι όλα - από τα ιδανικά της... αυτά εν τέλει συνεχίζουν να εμπνέουν...
Η περιγραφη σαφως εχει μια βαση και σαφως εχει γινει εκμεταλλευση απο πολλους αλλά: -το Πολυτεχνειο ΣΑΦΩΣ δε γιορταζεται οπως η 28 Οκτωβριου και η 25 Μαρτιου. "Ξεχνατε " οτι οι δυο αυτες ειναι εθνικες αργιες, η 17 Νοεμβρη οχι.-Και μονο οτι γιορταζεται η δημοκρατια κατα της δικτατοριας στις 17 Νοεμβρη, ειναι αρκετος λογος εορτασμου , και ιδιαιτερα στα σχολεια οπου τα παιδια εχουν την πρωτη επαφη με τις εννοιες δικτατορια, χουντα, καταλυση πολιτευματος , βασανιστηρια κλπ. Ιδιαιτερα στις μερες μας που φανηκε ποσο ακομα ειναι επιρρεπης ο ελληνικος λαος σε φασιστικα φαινομενα και ολοκληρωτικες λυσεις. Δεν ειμαστε ακομα Σουηδια κυριε, αυτο ειναι πασιφανες!-Μαλλον η επετειος αυτη ειναι δυσαρεστη προς την ευρυτερη δεξια (και εκκλησια), γιατι θυμιζει συνεχως την "ενοχη" σταση της τοσο επι χουντας οσο και σημερα με την αναγεννηση των ακροδεξιων /ναζιστων!-Γενικα σε σχεση με τα εγκληματα που τελεστηκαν επι χουντας, οι τιμωριες των υπευθυνων ηταν ελαχιστες και σε ελαχιστους. Ο εορτασμος ειναι το μονο "αντισταθμισμα" ωστε να μην περασουν αυτα τα εγκληματα στα ψιλα της ιστοριας. Τυχεροι οι ενοχοι βασανιστες και δολοφονοι που τη γλιτωσαν, ατυχοι τα θυματα που δε βρηκαν ποτέ δικαιωση...ας ρωτησουμε κι αυτους!
"Πανσπουδαστικη Νο8" ηταν παρεπιπτοντως το φοιτητικο φυλλαδιο στο οποιο το κκε κατηγγειλε στην αρχη την αυθορμητη εξεγερση του Πολυτεχνειου ως εργο "300 προβοκατορων". Ισως γιαυτο ακριβως, επειδη ηταν αυθορμητη...
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του κ. Λαζαρίδη που βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Τέτοιες τοποθετήσεις είναι πραγματικά ανακούφιση για τον κοινό νου.
Το μόνο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμφιλεγόμενο ειναι η πρότασή του να καταργηθούν οι εορτασμοί. Και την λογική του για αυτήν την πρόταση την αναλύει. Κατα τα άλλα ειναι ενα σαφώς νηφάλιο και διαφωτιστικο κείμενο. Ωριμάζει ο χρόνος που θα κοιτάξουμε το 'ένδοξο' παρελθόν μας με την ψυχραιμία που αρμόζει σε όλα τα ιστορικά γεγονότα.
Κι εδώ λιβάνισμα στον Χρύσανθο; Στο antinews δικαιολογημένα ήταν όλα τα σχόλια λιβανιστήρια, γιατί αν κρίνω από το δικό μου, όσα εξέφραζαν αντιρρήσεις κόπηκαν.Ο Χρύσανθος, ο κολλητός του Σαμαρά, λέει αυτά που θέλουν να ακούσουν όσοι νεοδημοκράτες αλληθωρίζουν προς Χρυσή Αυγή. Η προτροπή για να τελειώνουμε με τις επετείους δεν είναι καθόλου αθώα.Ο ίδιος ούτε στην αφάνεια βρίσκεται ούτε μπορεί να αφήνει υπονοούμενα για άλλους και να ισχυρίζεται ότι ο ίδιος δεν εξαργύρωσε τη συμμετοχή του. Στη Συγγρου μπαινοβγαίνει και με τον Μακεδονομάχο συνεργάζεται. Αν αυτό δεν είναι εξαργύρωση, τι είναι;
Το οτι έχει κάνει πολιτική σταδιοδρομία δεν ειναι αποδεικτικό εξαργυρωσης. Εξαργυρωση ειναι η προβολή/αναγνώριση/αυτοπροσδιορισμος ως σημαίνουσα πολιτική παρουσία ΕΞΑΙΤΙΑΣ του Πολυτεχνείου.Επι της ουσίας όμως δεν μας είπες που διαφωνείς. Και γιατι η προτροπή με τις επετείους δεν ειναι αθώα;
Μα σοβαρά πιστεύεις ότι ο συνεργάτης του Σαμαρά θυμήθηκε μετά από 38 χρόνια να αναλύσει τα γεγονότα, να πάρει τις αποστάσεις του και τελικά να προτείνει εμμέσως την κατάργηση του εορτασμού της επετείου; Τωρα ξαφνικά είδε το φως το αληθινό;Τόσα χρόνια γιατί δεν μιλούσε; Όλα γίνονται κατόπιν σχεδίου κατά σύμπτωση τώρα που οι φασίστες της Χ.Α. αμφισβητούν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.Τον χρησιμοποιεί ο κολλητός του, ο ακροδεξιός Μακεδονομάχος, για να αρχίσει να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για το μάταιο του εορτασμού, για το γεγονός, που δήθεν δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, για το χάλι της Ελλάδας που η παράταξή τους και η διακυβέρνηση από τον μουγκό της Ραφήνας δεν φταίει σε τίποτα. Όλα τα έκανε αυτή η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου. Βρήκαμε παπά να θάψουμε μερικούς, που λέει και η παροιμία. Φυσικά, όλα αυτά γίνονται γιατί ο Σαμαράς και ο Χρύσανθος νιώθουν την καυτή ανάσα της Χρυσής Αυγής, που προβλέπεται ότι στις επόμενες εκλογές θα τους πάρει πολλούς εθνικόφρονες "πατριώτες" ψηφοφόρους. Είναι στο ίδιο περπάτημα με την κατάργηση του νόμου Ραγκούση, με την προθυμία του Υπ.Παιδείας να δώσει στοιχεία στους Χρυσαυγίτες για τα παιδάκια των αλλοδαπών που πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία και ποιός ξέρει ακόμα τι άλλο μας ετοιμάζουν οι εκπρόσωποι της σκληρής δεξιάς που επανέκαμψε. Όλα αυτά, δεν είναι απλά εξαργύρωση του Χρύσανθου, είναι και ύποπτος ρόλος, για να μην το χαρακτηρίσω χειρότερα.Επειδή είχε συμμετοχή στο γεγονός, τον βάζει μπροστά ο Σαμαράς για να είναι και πιο αξιόπιστος. Εδώ να είμαστε και θα δούμε τα σχέδιά τους.
Εγώ αυτό που διάβασα στο άρθρο ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος:"ΕΓΩ ΕΙΜΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ! Αλλά, δεν είμαι από αυτούς που το εκμεταλεύτηκαν. Δεν βγήκα να περηφανευτώ πως ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ! Δεν είμαι σαν τους άλλους της γενιάς μου. Είμαι από τους καλούς της ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ!". ΟΚ το πήραμε το μήνυμα. Είσαι διαφορετικός και πρέπει να μας κυβερνήσεις, σωστά;Ο Χρύσανθος θεωρεί ότι επειδή κάποιοι καπηλεύτηκαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πρέπει να σταματήσουμε να τα γιορτάζουμε λες και έπαψαν να έχουν (συμβολική έστω) αξία. Εγώ πιστεύω ότι έχουν αξία, ειδικά σήμερα που η δημοκρατία βάλλεται. Σήμερα θέλουμε ακόμα περισσότερη δημοκρατία από ποτέ.Τους έπιασε όλους ξαφνικά ο πόνος (τώρα που είδανε ότι οι σκεπτικιστές γίνανε πολλοί και ότι η χούντα δεν είναι πλήρως απαξιωμένη στην ελληνική κοινωνία). Πώς να εμπιστευτώ το δεξί χέρι του δεξιότερου πρωθυπουργού που γνώρισα (είμαι μικρός ακόμα) που μου το παίζει αμόλυντος;
Η διήγηση και η συνολική στάση απέναντι στο σύνολο των γεγονότων ταιριάζει τόσο με τα καταγεγραμμένα ντοκουμέντα όσο και με την αντίστοιχη οπτική του Ραφαηλίδη αλλά και με τις προσωπικές εξιστορήσεις που έχω ακούσει, κατά τη γνώμη μου ο τίτλος "αμφιλεγόμενο" είναι τελείως άστοχος αν όχι και παραπλανητικός ακόμα. Κάντε ένα γκάλοπ και ρωτήστε σημερινούς σαραντάρηδες για τα γεγονότα (που έχουν ως πηγή μόνο αυτά τους είπαν στο σχολείο και "άκουσαν" από τα ΜΜΕ κατά την συντριπτική πλειοψηφία) και θα βάλετε τα γέλια. Ρωτήστε πχ "πόσες μέρες διήρκεσε η κατάληψη του πολυτεχνείου" και θα ακούσετε διάφορες απαντήσεις με μέσο όρο τους...δυο μήνες!!! Και πολλά άλλα τέτοια που δείχνουν πόση άγνοια έχει ο κόσμος που μεγάλωσε με βολικούς μύθους και υπερβολές. Η περιγραφή των γεγονότων από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη είναι τουλάχιστον τίμια.
Πρώτον, δεν υπάρχουν γενιές. Οι πρωταγωνιστές των γεγονότων του Πολυτεχνείου ήταν απλοί άνθρωποι, φοιτητές ή εργαζόμενοι, οι οποίοι αποφάσισαν να εξεγερθούν και έτυχε να γράφει η ταυτότητά τους ''έτος γεννήσεως 1950''. Δεν υπήρξε γενιά της Αντίστασης, διότι, ενώ κάποιοι ανέβηκαν στα βουνά, κάποιοι συνομήλικοί τους φόρεσαν την κουκούλα και κατέδιδαν. Στην γενιά του 114 πάλι, ανηκουν και οι ΕΚΟΦίτες; Τώρα αν κάποιοι κέρδισαν διαβατήρια και πασσαπόρτια κοινωνικής ανόδου και έφαγαν το καταπέτασμα επί δεκαετίες μόνο και μόνο επειδή είπαν ''ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο'' αυτό το εξηγεί ο λαός μας με την γνωστή παροιμία που λέει ότι οι φελοί επιπλέουν. Κυρίως... Δεύτερον, το άρθρο το βρήκα μια χαρά. Ο χαρακτηρισμός ''αμφιλεγόμενο'' παραπέμπει σε αιρετικές απόψεις, τις οποίες δεν βρήκα στο κείμενο. Ο κ Λαζαρίδης προσπαθεί να ανασύρει την αλήθεια μέσα από σωρούς σαβούρας, προπαγάνδας και μύθων και αυτό δεν θα'πρεπε να μας σοκάρει...
γιατι το ονομαζετε αμφιλεγομενο? Επειδη δεν λεει τα ιδια που λενε ολοι η τελως παντων ατα που θα επρεπε να λεει...κατα την γνωμη μου λεει αυτα που επρπε ολοι να λενε γιατι ειναι η απολυτη αληθεια...Ευχαριστω κ Λαζαριδη για κατι φρεσκο και αληθινο ... επιτελους
1. Το ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατόπιν βολεύτηκε δεν αναιρεί το γεγονός ότι το σύνθημα ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Οι λόγοι πιστεύω, είναι γνωστοί.2. Το ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατόπιν βολεύτηκε, δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα συνθήματα ΈΞΩ αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ. Δείτε τι έγινε σε Γιουγκοσλαβία, σε Αφγανιστάν, Ιράκ ,Λιβυή, Παλαιστίνη κτλ κτλ και τι ρόλο παίζει η χώρα μας ως βάση προώθησης των αμερικανο-ευρωπαϊκών στρατευμάτων.Για όλους αυτούς του λόγους και άσχετα από το γεγονός ότι τη γενιά του Πολυτεχνείου την κατάπιε το ΠΑΣΟΚ, ο Νταλάρας και η Φαραντούρη, το Πολυτεχνείο παραμένει επίκαιρο σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη που δίνει ο λαός μας για δουλειά, μόρφωση, για τα δημοκρατικά του δικαιώματα, για την ειρήνη, δηλαδή καθημερινά.