ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ: Στο Φεστιβάλ Animation στη Σύρο

Είχα φάει τόση πλύση εγκεφάλου πριν πάω στην Ερμούπολη Σύρου για το φεστιβάλ ("είναι πανέμορφη πόλη", "το πιο ωραίο νησί" κλπ) που όταν την είδα, φτάνοντας με το καράβι, μάλλον απογοητεύτηκα. Μου θύμησε ένα κολάζ ωραίων πόλεων και χωριών -απ' την Καβάλα μέχρι τον Νέο Μαρμαρά- αλλά δεν μου είπε κάτι καινούριο, εμφανισιακά. 

Τρεις-τέσσερις μέρες αργότερα, καθώς έφευγα σκεφτόμουν πώς θα γινόταν να μετακομίσω μόνιμα εκεί. Κατέληξα ότι είναι μια πανέμορφη, μεγάλη, κανονική πόλη που μπορείς να ζήσεις για πάντα. Το δε φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων ήταν σκέτη απόλαυση. Μπαινόβγαινα απ' το μεσημέρι στις προβολές - άπειρα φιλμάκια απ' όλο τον κόσμο, άλλα μικρά άλλα λίγο μεγαλύτερα, που μου έδιναν έμπνευση για χίλιες ιστορίες.

Η δημιουργικότητα ξεχείλιζε. Κι όπως είχα πει, τα κινούμενα σχέδια δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πολλά απ' αυτά, δεν ήταν και καθόλου για τα παιδιά: οικογένειες με παιδάκια έρχονταν στο σινεμά και έβλεπαν έκπληκτα (εκτός των άλλων) ταινίες με ακρωτηριασμούς, αρρώστιες και παρανοϊκές υποθέσεις. [Ίσως θα ήταν καλό να υπάρχουν ειδικές προβολές για παιδιά με ανάλογες ταινίες.]

Η πλειονότητα πάντως των φιλμ που είδα ήταν μικρά διαμάντια.  Οι δύο αγαπημένες μου είχαν κάτι κοινό - την απώλεια.

Το Zeinek gehiago iraun (Ποιος Θα Αντέξει περισσότερο, Ισπανία, 2011, φωτο πάνω) ήταν για ένα παιδικό παιχνίδι που πήγε στραβά και μια ηρωϊδα μάνα που βάζει τέλος στη ζωή της πριν την καταπιεί ο καρκίνος. Συγκλονιστικό, πραγματικά. 

Facebook Twitter

Το Candido (Πορτογαλία, 2007, φωτο πάνω) ήταν για μια υπέρβαρη γυναίκα που αυτοκτονεί όταν ο έρωτάς της την εμπαίζει - ένα φιλμάκι χαοτικό, όπου οι διαστάσεις δεν έχουν καμία σημασία, σαν αγχωτικός πίνακας του Έσερ. 

Επίσης απόλαυσα τρομερά το αφιέρωμα στον Ερζέ - τον δημιουργό του Τεν-Τεν. Παρακολούθησα την πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη του προσωπικού γραμματέα και υπεύθυνου των αναπτυξιακών δραστηριοτήτων του Τεν-Τεν Alain Baran - ο οποίος μας μετέφερε σκηνές απ' την καθημερινότητα του Ερζέ και απάντησε σε ερωτήσεις μας. Ακόμα καλύτερο ήταν το ντοκιμαντέρ "Ο Τεν Τεν κι εγώ" βασισμένο σε μια συνέντευξη του Ερζέ - που έδειξε πως, όντως, οι εξωτερικές συνθήκες (η χριστιανική ακροδεξιά κι αργότερα ο ναζισμός) επηρέασαν τις διάφορες φάσεις του Τεν-Τεν, του οποίου η πολιτική ατζέντα δεν είναι πια και τόσο κρυφή. [Παραμένει τέλειο κόμικ, παρ' όλα αυτά.]

Μου κάνει εντύπωση το πόσο οργανωμένο είναι το φεστιβάλ και το πόσο ευγενικοί κι εξυπηρετικοί ήταν οι υπεύθυνοι και οι εθελοντές του. Τόσο που όταν κρυφάκουσα πως συνάδελφος δημοσιογράφος από μεγάλο ιντερνετικό μέσο γκρίνιαζε έντονα επειδή προσβλήθηκε που δεν ήταν πληρωμένο (πέρα απ' όλα τα άλλα!) και το φαϊ, έβαλα τα γέλια - και λίγο ντράπηκα για λογαριασμό της, και συνέχισα να απολαμβάνω την υπέροχη ζωή

σ' αυτό το ξενοδοχείο, στην προβλήτα, πίσω απ' τα κτίρια, τις δωρεάν προβολές, την ομορφιά του μέρους, τη δημιουργικότητα και το ταξίδι. (Έτρωγα σε πανέμορφα και πάμφτηνα ταβερνάκια ή σάντουιτς απ' το έβερεστ με 2 ευρώ.)

Και του χρόνου - με ακόμα περισσότερες ταινίες μεγάλου μήκους και με το ίδιο κέφι και την ίδια δημιουργικότητα.

----

ΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

1) Ειδική μνεία της κριτικής επιτροπής για ελληνική παραγωγή: Εκκρεμότητα της Ελένης Μιλτσή σπουδαστική ταινία της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών

Πάνω είναι ολόκληρο το φιλμάκι.