Στο σημερινό «Α μπα»: περί συμπαντικής αρχής ελεύθερης διακίνησης

Στο σημερινό «Α μπα»: περί συμπαντικής αρχής ελεύθερης διακίνησης Facebook Twitter
51

__________________
1.


Αγαπητή Λένα (και συνεργάτες βεβαίως!),
Έχω ένα τεράστιο πρόβλημα : τον πατέρα μου. Να διευκρινήσω ότι ο πατέρας μου δεν ασκεί ούτε ψυχική, ούτε σωματική βία, οπότε, ίσως να φανούν υπερβολικά τα συναισθήματά και οι σκέψεις μου για αυτόν. Εγώ δίνω Πανελλήνιες σε 3 μήνες και θέλω να περάσω σε σχολή της επαρχίας για να φύγω από το σπίτι. Ο πατέρας μου είναι αμόρφωτος, έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ ας πούμε, πριν 30 και χρόνια. Παντρεύτηκε με προξενιό τη μάνα μου. Η οικογένειά μας ειναι μητριαρχική ως το κόκαλο. Είναι άνεργος κατ' επιλογή τη τελευταία δεκαετία (είχε έσοδα, ωστόσο, από ενοίκια). Δεν έχει φίλους. Από το δημοτικό άρχισα να ντρέπομαι για αυτόν. Από τότε που σταμάτησε τη δουλειά και κλείστηκε στο σπίτι έχει απο-κοινωνικοποιηθεί. Στις συζητήσεις είτε στον κλειστό οικογενειακό κύκλο είτε στον ευρύτερο κύκλο γνωστών, σε ένα τραπέζι, μια γιορτή, πολλές φορές προσπαθεί να επιβληθεί σε μια κουβέντα κάνοντας χαζά και χυδαία λογοπαίγνια, κάνοντας επίδειξη γνώσεων επί παντός επιστητού. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έχει ιδέα για τι μιλάει. Το κακό είναι ότι γίνεται δογματικός και προσπαθεί να επιβληθεί. Κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Μιλάει ακόμη και για ύπαρξη εξωγήινων, για θεωρίες συνωμοσίας, για ιατρική, για ετυμολογία λέξεων και τοπωνυμίων χωρίς να έχει ιδέα αν αυτά που λέει είναι αλήθεια και με φέρνει σε δύσκολη θέση αν π.χ. βρίσκεται κάποιος φίλος μου μπροστά. Πολλές φορές την ώρα που λέει κάτι λάθος προσπαθώντας να με πείσει για την αξιοπιστία του, το πληκτρολογώ επιτόπου στο Ίντερνετ και του δείχνω ότι κάνει λάθος. Εκείνος με εκνευρισμό μου λέει "κρέμασε με κιόλας μια φορά έκανα λάθος". Και αν ακόμη του θυμίσω δυο τρία λάθη στη σειρά πάλι δεν αποδέχεται ότι κάνει λάθος. Κατανοώ ότι όλο αυτόν τον καιρό που έχει χάσει την καθημερινή επαφή με ανθρώπους εκτός σπιτιού, του είναι δύσκολο να νιώσει το αίσθημα αποδοχής-απόρροια της κοινωνικής συναναστροφής. Προσπαθεί να επιβληθεί λοιπόν με παρλαπίπες. Και το δεύτερο μεγάλο καλό είναι ότι μουρμουράει και επικρίνει κάθε μου κίνηση. Ακόμη και σε πολύ μικρή ηλικία όταν έδειχνα μια ζωγραφιά, μια εργασία μου πάντα εύρισκε το λάθος να τονίσει. Ποτέ δεν ήταν, ό,τι έκανα αρκετά καλό (και όχι δεν έχω απωθημένο ότι δεν αναγνωρίστηκε η αξία μου). Αλλά το θέμα είναι ότι η συμβίωση μαζί του είναι πια μαρτυρική. Κάνει παρατηρήσεις για τα πάντα. Καθημερινά ακούμε "μην βάζετε τα μπουκάλια που είναι γεμάτα στην εξωτερική μεριά του ραφιού της πόρτας του ψυγείου, γιατί θα κρεμάσει ο μεντεσές", "μην πατάτε δυνατά τα πλήκτρα του τηλεφώνου γιατί θα χαλάσει", "μην αφήνετε το ψωμί να ακουμπά στην πλαστική σακούλα γιατί θα μουχλιάσει", "τα κορνφλεικς είναι νεκρή τροφή", "μην ξίνεσαι" κλπ. Τελευταία έχει κάνει και ρατσιστικός δηλώσεις τύπου "βάλε τους πρόσφυγες σπίτι σου για να χτυπάς το κεφάλι σου μετά". Να προσθέσω ότι ακόμη και καλοπροαίρετη να είναι η συζήτηση μου μαζί του πάντα καταλήγω να μιλάω με ένα δεκάχρονο παιδί που φτάνει να λέει "εσύ το ξεκίνησες", "όποιος το λέει είναι". Τσαντίζεται και αγριεύει. Ξέρεις κάτι; Τον απεχθάνομαι. Θυμάμαι τη μάνα να με ρωτάει χρόνια πριν "αν πέθαινε πως θα αισθανόσουν;" Και εγώ έλεγα "ανακούφιση". Και τώρα βλέπω ότι αν δεν ήταν στο σπίτι εδώ μαζί μας, δεν θα ήθελα να περάσω στην επαρχία. Δεν θα γίνω γονιός του γονιού μου ούτε θα προσπαθήσω να μπω ξανά στη θέση του, γιατί δεν με ωφέλησε μέχρι τώρα. Δεν μπορώ να δείξω κατανόηση, ούτε και ξέρω πως να διαχειριστώ την κατάσταση. Ακούω.

 

Αν δεν δήλωνες ότι θα ένιωθες ανακούφιση με τον θάνατό του, θα ήταν πιο εύκολη η απάντηση.


Θα ήταν ευτυχέστερο να έχεις έναν πατέρα που αγαπάς βαθιά και θαυμάζεις, αλλά τους συγγενείς μας δεν τους διαλέγουμε, και οι διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών είναι πολύ πιο συχνές από όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι. Αναμφίβολα η σχέση με τους γονείς μας είναι καθοριστική στην αρχή της ζωής μας. Όσοι έχουν μεγαλώσει σε σταθερό, υποστηρικτικό περιβάλλον ίσως και να έχουν προβάδισμα (αν το ξέρουν, και αν το εκμεταλλεύονται είναι άλλο θέμα), και πρόκειται περί καθαρής τύχης. Μολαταύτα, δύσκολα θα βρεις άνθρωπο στα δεκαεφτά του που δεν έχει απορρίψει τους γονείς του. Αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η δουλειά της εφηβείας. Η απόρριψη των γονιών είναι ένα στάδιο που είναι λίγο άχαρο όταν συμβαίνει, αλλά αποδεικνύεται χρήσιμο στη συνέχεια. Αν δεν απέρριπτες τον πατέρα σου, δεν θα ήθελες να φύγεις μακριά του, και αν δεν αποφάσιζες να φύγεις για να προσδιορίσεις τον εαυτό σου με νέες βάσεις, πώς θα γινόσουν ανεξάρτητος άνθρωπος; Έχουμε διαβάσει πολλές φορές στο «α μπα» για 25χρονους που παίζουν τον ρόλο του ανήλικου προστατευόμενου μέλους, και η εξέλιξη τους είναι ακόμη πιο δύσκολη, αν χρειάζονται έγκριση από τον μπαμπά για τη σχέση τους, για το επάγγελμά τους, για το παντελόνι που θα βάλουν.


Ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι. Δεν έχεις υποχρέωση να δείξεις κατανόηση, και σίγουρα δεν έχεις υποχρέωση να γίνεις ο γονιός του γονιού. Δεν μπορείς να μπεις στη θέση του ακόμα, γιατί είσαι σε ηλικία που δεν συγχωρεί και έχει πολλές απαιτήσεις από τους άλλους. Έχεις απαιτήσεις και από μένα, και από τους «συνεργάτες», όπως φαίνεται από το «ακούω», την τελευταία λέξη που επέλεξες να χρησιμοποιήσεις στην ερώτηση – που δεν είναι ερώτηση. Ξανά, ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι. Μπορείς να το δεχτείς αυτό; Για την ώρα, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να τον διορθώνεις, δεν χρειάζεται να του υπενθυμίζεις κάθε φορά πόσο πολύ σε απογοητεύει. Δεν χρειάζεται καν να είσαι καλοπροαίρετη. Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργήσεις μια απόσταση, και η απόφαση να σπουδάσεις σε επαρχία είναι πολύ καλή ιδέα.


Όλα αυτά θα έγραφα, αν δεν έλεγες ότι θα ένιωθες ανακούφιση αν πέθαινε. Αυτό δεν ξέρω πώς να το εκτιμήσω. Είναι απερίσκεπτη χρήση μιας λέξης; Ή είναι κάτι πιο βαθύ; Η λέξη «ανακούφιση» σε συνδυασμό ότι θέλεις να φύγεις από το σπίτι, ίσως σημαίνει ότι παρά την πλήρη απόρριψη και την αποστασιοποίηση, κατά βάθος πιστεύεις ότι ο πατέρας σου είναι ένα μέρος του εαυτού σου που σιχαίνεσαι, και ότι οι δικές του αποτυχίες είναι και δικές σου, θέλεις δεν θέλεις. Σκέψου πόσο θα εξαγριωνόσουν αν ο πατέρας σου πίστευε ότι οι δικές σου αποτυχίες αντανακλώνται πάνω του. Γιατί να συμβαίνει το αντίθετο;

__________________
2.


Α,μπα, είμαι από τη φύση μου απαισιόδοξη και καχύποπτη και 90% των περιπτώσεων σκέφτομαι πάντα το κακό. Για παράδειγμα όταν με πλησιάζει κάποιος σκέφτομαι ότι θέλει να με εκμεταλλευτεί, συναισθηματικά κυρίως. Το ίδιο πράγμα σκέφτομαι όμως και για τις φίλες μου π.χ. όταν τις πλησιαζει κάποιος. Για κάποιο λόγο ποτέ δεν πιστεύω "τα λόγια τα μεγάλα" ενώ οι φίλες μου προσπαθούν να με πείσουν ότι έχω άδικο και μου λένε να μην είμαι τόσο αρνητική. Όντως, είμαι σε μεγάλο βαθμό επιφυλακτική και με ενοχλεί και μένα την ίδια γιατί σπανίως έχω θετικές σκέψεις για άτομα που δεν γνωρίζω καλά, με αποτέλεσμα να αποφεύγω την "βαθύτερη" σύνδεση μαζί τους. Πάντα σκέφτομαι "τι θέλει τώρα αυτός από μένα;" Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι ότι θα με πληγώσουν/εκμεταλλευτούν/κοροιδέψουν, πες το όπως θές, βασικά μέσα στο μυαλό μου το έχω σίγουρο... Έχω σκεφτεί την περίπτωση όλο αυτό να πηγάζει από την ανασφάλεια μου για μένα και την αξία μου, μερικές φορές μάλιστα σκέφτομαι τί βαρετή που είμαι, με τα χαζοχόμπυ μου, ότι δεν έχω να προσφέρω κάτι ενδιαφέρον στον άλλο και γιατί να κάτσει μαζί μου, ούτε εγώ θα καθόμουν στη θέση τους, και με πιανει η μελαγχολία. Για αυτό το λόγο, όπως σου είπα, αναρωτιέμαι τι θέλουν από μένα μπλοκάροντας η ίδια τον εαυτό μου δημιουργώντας φαύλο κύκλο. Δεν είμαι παιδάκι πια, αλλά ολόκληρη γυναίκα και φοβάμαι ότι αυτός ο τρόπος σκέψης δεν θα αλλάξει. Θα ήθελα πολύ, λοιπόν, να διαβάσω τα τυχόν σχόλια σου και ίσως κάποια συμβουλή ή τρικ για να σκέφτομαι πιο θετικά!- " - Και γιατί θέλεις να γνωριστούμε;"

Ο μηχανισμός με τον οποίο έχουμε μάθει να αντιδρούμε στους άλλους ανθρώπους δεν αλλάζει με τρικ ή με συμβουλές. Αλλάζει με αναγνώριση του μηχανισμού και με ερμηνεία του. Όταν καταλάβεις ΓΙΑΤΙ έχεις τέτοια γνώμη για τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις να αποσυναρμολογήσεις τον μηχανισμό και να τον συναρμολογήσεις διαφορετικά, ώστε να αλλάξουν και οι αντιδράσεις σου.


Το σίγουρο είναι ότι δεν αποκτάς αυτοπεποίθηση με θετική σκέψη. Ό,τι κάνεις και ό,τι σκέφτεσαι όταν σε πλησιάζουν άνθρωποι είναι προδιαγεγραμμένο και αυθόρμητο. Ακόμη και αν καταφέρεις να το ελέγξεις για μισή ώρα, κάποια στιγμή θα ξαναβγεί στην επιφάνεια ο μηχανισμός που έχεις μάθει. Πιστεύω ότι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθούσε πάρα πολύ. Μέχρι να το πάρεις απόφαση να πας: δεν υπάρχει «χαζοχόμπι» και «εξυπνοχόμπι». Όλοι οι άνθρωποι είναι και ενδιαφέροντες και βαρετοί μαζί – εξαρτάται πάντα από το ποιος τους βλέπει.

__________________
3.


Αγαπητή Λένα,
Ποια ειναι η θεωρια σου οσο αφορα σου τη μεγαλη διαφορα ηλικιας αναμεσα σε δυο ανθρωπους με φανερα ανεπτυγμενη ερωτικη ελξη μεταξυ τους? Γιατι να πρεπει να περιοριζεται ενα παθος σε αριθμους? Γιατι να πρεπει να συμβιωνουμε με ολα αυτα τα ηθικα και παλιομοδιτικα "πρεπει"? Τολμας να διεκδικησεις? Τολμας να ζησεις? Ή συμβιβαζεσαι με τα ιδεολογικα πρεπει μιας συντηριτικης κοινωνιας?

Ακόμη και η συντηρητική κοινωνία δεν αμφιβάλλει ότι το πάθος μπορεί να υπάρξει και μεταξύ ανθρώπων με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Η ερωτική έλξη είναι μυστήριο πράγμα, όλοι συμφωνούμε σε αυτό. Η κριτική γίνεται για τη δημιουργία σχέσης με μεγάλη διαφορά ηλικίας, για την μελλοντική προοπτική, για τα προβλήματα επικοινωνίας λόγω χάσματος γενεών, για την διαφορά απόψεων λόγω διαφορετικών εμπειριών, για την διαφορά στις σωματικές αντοχές που οδηγούν σε διαφορετικό τρόπο ζωής. Αν τολμάς να αντιμετωπίσεις όλα αυτά, που είναι δεδομένα και όχι ζήτημα άποψης, όρμα. Αν θέλεις να κάνεις το κέφι σου για λίγο, δεν χρειάζεται να το συζητάμε καν.

__________________
4.


Δε μπόρεσα να σ' αντικαταστήσω με κανέναν. Όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος απλώς γιατί από έρωτα σε έρωτα πάντα μεσολαβεί λίγο κενό. Ντίνος Χριστιανόπουλος

Λοιπόν, αλλόκοτο αυτό το κενό..μου τριγυρίζει πολύ το μυαλό. Αν είσαι τυχερός έχεις την οικογένειά και την υγεία σου. Συνεχίζεις κανονικά τη ζωή σου, ασχολείσαι ίσως με δουλειά και/ή hobbies, περνάς χρόνο με φίλους και μπορεί να περνάς και καλά. Κανονικά, δεν χρειάζεσαι κάποιον άνθρωπο να δίνει νόημα και ευτυχία στη ζωή σου, θα έπρεπε να δομήσεις τη ζωή σου έτσι, ώστε σε γενικές γραμμές να σε καλύπτει αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις.
Παρόλα αυτά, οι στιγμές ασύγκριτης ευτυχίας που ζεις υπό την επήρεια του έρωτα, οι νύχτες που αποκοιμήθηκες ευτυχισμένος, τα πρωινά που ξύπνησες το ίδιο, η ξαφνική αγάπη σου για τον κόσμο όλο, η ζωή που ξαφνικά απέκτησε αλλιώτικο νόημα.. ακόμα και ο φόβος και το μίσος που είχες, είδες να εξαφανίζεται από τη σκέψη σου. Όλα αυτά αναπόφευκτα εξαφανίζονται μόλις φύγει ο έρωτας ή μείνει αλλά φύγει ο άνθρωπος που στον ενέπνευσε. Αναμενόμενα, στο κενό αυτό, ο ύπνος και το ξύπνημα είναι αλλιώς. Η ζήλια και ο φόβος επανέρχονται στη σκέψη σου...είσαι πάλι τρωτός. Με λίγα λόγια, διανύουμε περιόδους απαράμιλλης ευτυχίας και έπειτα επιστρέφουμε στον κανονικό ρυθμό της ζωής.

1. Πως, λοιπόν, προσαρμόζεσαι να ζεις στο γκρίζο κενό όταν πριν λίγο ο κόσμος ήταν τόσο πολύχρωμος?
2. Πως, πολεμάς με τη σκέψη σου ότι ο οξυμένος τρόπος που έζησες και είδες τον κόσμο (κατά κόσμον έρωτας) ίσως αργήσει χρόνια ή απλώς δεν ξανάρθει?- young curious human

Το «γκρίζο κενό» που περιγράφεις είναι το hangover μετά από το μεγαλύτερο high που υπάρχει, που είναι η αποθέωση του εαυτού σου. Ο έρωτας είναι το ναρκωτικό που σε κάνει να νιώθεις ανίκητος ολύμπιος Θεός, γιατί κάποιος άλλος σε βλέπει έτσι, άρα ισχύει αυτό που πίστευες και ήλπιζες να ισχύει. Αυτό που σε ξετρελαίνει είναι η επιβεβαίωση: αφού και κάποιος άλλος με βλέπει έτσι, και αφού αυτός ο άλλος πιστεύω ότι είναι καλύτερος από μένα, τότε είναι βέβαιο ότι είμαι ένα συναρπαστικό, ενδιαφέρον, γοητευτικό και σεξουαλικό πλάσμα. Όταν νιώθεις έτσι, έχεις όλη τη δύναμη να συγχωρήσεις όλους τους υπόλοιπους, και να αγαπήσεις όλο τον κόσμο.


Όσο έχεις την ανάγκη να νιώθεις έτσι για τον εαυτό σου, μην ανησυχείς καθόλου, πάντα θα βρίσκεις ανθρώπους που θα προσπαθείς να χρησιμοποιείς ως καθρέφτες γι' αυτό το σκοπό. Όσο περισσότερο το χρειάζεσαι, τόσο πιο ακατάλληλους θα βρίσκεις και τόσο πιο μονόπλευροι θα είναι οι έρωτες. Μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή έτσι, με έρωτες και απογοήτευση, με αστράκια στους ουρανούς και γκρίζο κενό, και ξανά από την αρχή. Ή, μπορείς να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί υπάρχει ο έρωτας, και πώς θα γίνει να τον χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου, αντί να είσαι έρμαιο των φόβων σου.


Η ανάγκη να είσαι μονίμως στα ουράνια είναι ανωριμότητα, με τον ίδιο τρόπο που είναι γευστική ανωριμότητα η εμμονή των παιδιών στη ζάχαρη. Η ευτυχία που χαρίζει ο έρωτας είναι πολύ εθιστική, αλλά είναι κολλητική ουσία, δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι μια, δεν υπάρχει αθανασία, όσο και αν μας κλείνει το μάτι όσο είμαστε ερωτευμένοι.

__________________
5.


Άλλη μία μέρα κακίας στα σχόλια.
Και ξερολίασης. Η μαμά μίας φίλης μου λέει ότι η γνώμη είναι σαν την κωλοτρυπίδα: όλοι έχουν από μία. Εσύ λογικά, αφού μετά από τόσο καιρό υποστηρίζεις σιωπηλά τους 'ευγενείς' σχολιαστές σου, θα πρέπει να χαίρεσαι που δίνεις βήμα σε τέτοιου είδους γνώμες: γνώμες κωλοτρυπίδας.- προφανώς και σ'αρέσει

Δεν ξέρω αν αυτή τη φράση την είπε πρώτος ο Dirty Harry σε ταινία του 1988, αλλά αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν την είπε πρώτη η μαμά μιας φίλης σου.


Όσοι χρησιμοποιούν αυτό το motto για να ενισχύσουν τα λόγια τους δεν καταφέρνουν να συνδυάσουν τα πράγματα και να δουν ότι αν πιστεύουν κάτι τέτοιο, το ίδιο ισχύει και για τις δικές τους απόψεις. Η άποψη σου για τους σχολιαστές, για μένα, ή για οτιδήποτε, είναι η δική σου άποψη, και ξέρεις τι λένε για τις απόψεις.


__________________
6.


Αγαπημένη, αντιμετωπίζω ενα πρόβλημα και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.συγκατοικώ κάποιους μήνες τώρα με μια κοπέλα.έχει τύχει να μου ζητήσει λεφτά για να παει για καφέ επειδή δεν είχε και της έδωσα ευχαρίστως. Αυτό έχει ξανασυμβεί αρκετες φορές,το πρόβλημα όμως είναι αλλου.Πρώτον δεν μου επιστρέφει τιποτα ποτέ και δεύτερον αν τύχει και βγουμε γαι καφέ και ξεχάσω να βγάλω λεφτά η δεν μου φτάνουν τα ψιλά θα μου δώσει αλλα πρέπει να της τα δώσω πίσω όπωσδήποτε αλλίως τα κρατάει απο μόνη της απο ένα κοινό σούπερ μάρκετ που θα κάνουμε.κάποιες άλλες φορές που μπορεί εγώ να πάρω κάτι απο το σούπερ μάρκετ πηγαίνοντας στο σπίτι το οποίο είναι κοινό,ένω τα χρησιμοποιεί κάπως ξεχνάει να μου δώσει τα μισά που πρεπεί,αν όμως το κάνω εγώ δεν θα ξεχαστεί ποτέ.πρέπει να σου πω επίσης οτι πρίν μείνουμε μαζι την φιλοξένησα στο παλιό μου σπίτι για ένα μικρό διάστημα όπου ήξερα οτι δεν έχει πολλά χρήματα κια έτσι μαγείρευα παντα για δυο πρωί βράδυ και δεν ζήτησα ποτε λεφτά γιατί καταλάβαινα πως δεν έχει.Τώρα που ζω μαζί της βλέπω πως δεν έχει πρόβλημα να την φροντίζουν οι άλλοι.(οικογένεια-αγόρι).Με ενοχλεί όλο αυτό! τι μπορώ να κάνω? υ.γ είναι λίγο νευρική και πιστεύω πως αν της κάνω κουβέντα θα παρεξηγηθεί, απο την άλλη δεν θέλω να την φέρω και σε δύσκολη θέση!- συγκάτοικος

Δεν χρειάζεται να πάρεις το ύφος του Judge Dredd όταν διεκδικείς το δίκιο σου. Ένα χαμόγελο μπορεί να κάνει θαύματα. Αφού δεν σου επιστρέφει τίποτα από μόνη της, κάνε ό,τι κάνει και αυτή: ζήτα τα. Με χαμόγελο. «Μπορείς να μου δώσεις τα λεφτά που σου δάνεισα, γιατί μετά θα το ξεχάσουμε;» Αν δεν σου τα δίνει, κράτα τα από το κοινό σούπερ μάρκετ που θα κάνετε. Ούτε κουβέντα χρειάζεται να κάνεις, ούτε τίποτα. Μην ανησυχείς, θα το πάρει το μήνυμα. Αν δεν το πάρει, σταμάτα να της δίνεις για να πάει για καφέ. Πες της ότι δεν έχεις. Με χαμόγελο.

__________________
7.

Αγαπητή Α,μπα; μου,
ήμουν απο δαύτους που αγοράζαν αναπτήρες.Και εξηγούμαι: Είχα πάντα έναν και μοναδικόν αναπτήρα με τον οποίο ήμαν στενά συνδεδεμενη και δεύτερο δεν είχα(μεχρι να τελειώσει και ν'αγοράσω τον επόμενο).Γιαυτό τον πρόσεχα ως κορη οφθαλμού και ιδίως αμα βρισκόμουν με τη φίλη μου τη Δεσποινα που ουδέποτε αγόραζε και που πάντα υποψιαζόμουν πως θα υπάρχει κάποιο ντουλάπι στην κουζίνα της φίσκα στους αναπτήρες που κάποια μέρα θα το άνοιγα και για πέντε λεπτά θα έρρεαν απο μέσα ορμητικά αναπτήρες που θα μ'έθαβαν όρθια και ζωντανή!
Είχα με τα χρόνια μελετήσει με σχολαστική επιμέλεια τις σατανικές της κινήσεις,πως έβγαζε τα τσιγάρα χωρίς να βγαζει κι αναπτήρα/στεπ ουάν,πως κρατούσε παρατεταμένα τον αναπήρα ΜΟΥ στη χούφτα της πριν ανάψει το τσιγαρο της για να κάνουν μπόντινγκ και να τον νιώσει δικό της/στεπ τού,πώς αφού άναβε το τσιγαρο τον απέθετε πάνω στο πακέτο της/στεπ θρι και τέλος πως με τη λήξη της εξόδου είχε γλιστρήσει στην τσάντα της/στεπ φορ-μισσιον ακόμπλισντ!
Μου πήρε καιρό να τα καταλάβω όλα αυτά και να καταφέρνω να την αναχαιτίζω και φυσικά το θέμα μας είχε προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου, γελοιοτητας και ανοησίας
-Δώσε λίγο αναπτήρα
-ΟΧΙ!Να βγάλεις το δικό σου -Μα δεν έχω!
-Μπα; Για ψαξε λιγάκι στην τσάντα σου..
-Α,έχω.Χιχιχι
'Η απλά με το τέλος της βραδιάς, την κοιτούσα με απλωμένη παλάμη κι έλεγα:
-Δεσποινάκι;
-Τι;
-Δεσποινάκι!
Κι έβγαζε(αφου καταλάβαινε το ζητουμενο)τον κλαπέντα.
Γιατί στα γράφω όλα αυτά, όμως, ε; Για να φλυαρήσω αφενός, αλλά και για να σου πω πως εγώ,
ο ίδιος άνθρωπος που έκανε αυτόν τον φοβερό και ιερό αγώνα για την ηθική ταξη και την πάταξη της παρανομης διακίνησης των αναπτήρων, εγώ λοιπόν, τον τελευταίο χρόνο βάζω το χέρι στην τσέπη μου κι ανασύρω απο μέσα ξένους αναπτήρες!
Ψάχνω στην τσάντα μου και βρίσκω άγνωστους νέους αναπτήρες που δε θυμάμαι πως περιήλθαν στην κατοχή μου.Τους κοιτώ με έκπληξη και τρόμο κι αναρωτιέμαι "Τί μου συμβαίνει;;;;"
Δε λέω, υπήρξα κολληματίας στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, αλλά τώρα; Τώρα τί; 'Εχω απλώς ωριμάσει κι ασπαστεί την συμπαντική αρχή της ελεύθερης διακίνησης των αναπτήρων;
Κι αν αυτός ο υποσυνειδητος ενστερνισμός της με κάνει άρπαγα και στερητή του ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αναπτήρα κάποιου έρμου κολληματία;;
Πώς να συνεχίσω; Ε; Τι λες κι εσύ;

Υπάρχει άνθρωπος που δεν υπήρξε ένοχος της ασυνείδητης υπεξαίρεσης αναπτήρα; Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ένα συρτάρι με αναπτήρες που δεν έχει δει ποτέ ξανά; Υπάρχει άνθρωπος που δεν συνειδητοποίησε έκπληκτος μια μέρα, ότι μυστηριωδώς το συρτάρι με τους άγνωστους αναπτήρες είναι άδειο (πότε!; Και πώς!;) και έφτασε σε σημείο να προσπαθεί να ανάψει τσιγάρο τρίβοντας πέτρες που βρήκε σε κάτι ξεραμένες γλάστρες στο μπαλκόνι;


Ο πρώτος αναμάρτητος...

51

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Αγαπητό #1,Είσαι σκάρτα 18 και εγώ μόλις 23. Το λέω για να καταλάβεις ότι δεν απέχουμε πολύ. Ο πατέρας μου είχε όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις και εγώ είχα όλη την οργή που έχεις και εσύ τώρα. (Λέω "είχα" γιατί τον έχασα.) Θέλω μόνο να σου πω ότι είναι βαρύ να λες "δε μου έχει προσφέρει κάτι", "θα ένιωθα ανακούφιση εάν πέθαινε". Η οργή σου (νομίζω πως) πηγάζει από τη νιότη που δε συγχωρεί εύκολα και από τις αυξημένες απαιτήσεις που έχουν πολλά παιδιά από τους γονείς τους.Ναι να απομακρυνθείς, ναι να διατηρήσεις μια τυπική σχέση, ναι να σπουδάσεις αλλού.Αλλά, προσπάθησε να τον δικαιολογήσεις και λιγάκι. Π.χ το γεγονός ότι δεν απέκτησε τη μόρφωση που θα ήθελες/ θα σε έκανε περήφανη μήπως οφείλεται στις οικονομικές συνθήκες της δικής του οικογένειας? μήπως δούλευε σα το σκυλί στα νιάτα του και δεν είχε πολύ χρόνο για άλλα πράγματα? μήπως οι γονείς του δε τον ενθάρρυναν?Μήπως η οργή που έχεις σε εμποδίζει να δεις και τα 2-3 θετικά που έχει ο άνθρωπος αυτός?Αν καταφέρεις να διώξεις λίγο από τον θυμό σου, πράγμα που θα είναι ευκολότερο εάν η συναναστροφή πάψει να είναι καθημερινή, ίσως εκτιμήσεις κάποια πράγματα σε εκείνον.
Και το καμενο σχολιο της ημερας...καθως βαριεμαι τρελα σκεφτηκα...εχθες ηρθε ερωτηση για αρθρο της lifo 14 φεβρουαριου αρα και ο σημερινος 5 καπου τοτε δημοσιευτηκε δεν παω λιγο πισω να δω ποιον προγκηξαμε (μα πως γραφετε το ρημαδι;;;) τοτε τοσο που εξοργιστικε...(i know...get a life...)Λοιποοοοον,διαβασα το 15 φεβρουαριου και δεν πηγα παρακατω...ο αμοιρος κουμπαρος ο Θανος!!!!!Νταξει η αληθεια ειναι πως "η μαμα μιας φιλης μου λεει..." Δεν με προδιαθετει σε 50αρη αντρα αλλα σε 18χρονο κοριτσακι αλλα πολυ γελασα με την ιδεα οποτε i rest my case!
Άλλο καμένο σχόλιο...Ίσως να πέφτω κι έξω, μια και το σημερινό δείγμα είναι πολύ μικρό, αλλά ο κουμπάρος Θάνος δεν χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου κόμμα, ενώ εδώ στην παραγραφούλα είναι όλα στη θέση τους. Επίσης υπάρχει εδώ έκθλιψη ("σ' αρέσει"), ενώ ο Θάνος τα γράφει ολόκληρα π.χ γράφει "και έτσι" αντι "κι' έτσι", καθώς κι εδώ ο αποστολέας γράφει "μία", ενώ ο Θάνος αρκετές φορές έχει χρησιμοποιήσει το άτονο "μια". Επιπλέον κι εμένα το "η μαμά μιας φίλης μου" δεν μου κολλάει σε Θάνο.
Είχα κάποτε κι εγώ ένα συγκάτοικο που δανειζόταν λεφτά από εμάς τους υπόλοιπους με τη δικαιολογία ότι οι γονείς του άργησαν να του στείλουν λεφτά και τα λοιπά (σπουδάζαμε τότε εξωτερικό). Του δανείζαμε και κάααποια στιγμή τα πέρναμε πίσω. Ο τύπος όμως εκτός από ζήτουλας ήταν και γάιδαρος: όταν μας έβλεπε πχ να πηγαίνουμε έξω να φάμε ή να αγοράζουμε κάτι, μας έλεγε με στόμφο "μα πού τα βρίσκουν ρε παιδιά οι γονείς σας, τι δουλειά κάνουν;". Από κάποια σημείο και μετά, όπως καταλαβαίνετε, σταματήσαμε τα πάρε δώσε και παρεξηγήθηκε κιόλας. Υπάρχουν πολλά μουλάρια εκεί έξω.
Φίλε ή φίλη της ερώτησης 1: Μέρος της απάντησης που θέλεις από τους συνεργάτες είναι απλά ότι είσαι 18. Θέλεις να αποδείξεις την αξία σου, ότι έχεις δίκιο, ότι ξέρεις. Ο ενήλικας που θα είσαι πια, που μάλιστα θέλει να σπουδάσει κιόλας ( ελπίζω όχι σε κανένα ΤΕΙ ας πούμε....) δεν μπαίνει στο ίντερνετ για να αποδείξει στον πατέρα του, που τόσο έχει ψυχολογήσει κατά τα άλλα, ότι έχει άδικο. Μακάρι όλοι όσοι θα σου φανούν ανυπόφοροι στη ζωή σου, να σου λένε για τους μεντεσέδες στην πόρτα του ψυγείου! Καταλαβαίνω ότι πολλοί από τους σχολιαστές ταυτιζόμαστε με μια ιστορία που διαβάζουμε, θυμάται ο καθένας τα δικά του, αλλά δε νομίζω ότι εδώ η ερώτηση περιγράφει και κανένα τέρας!
@1Τα ειχα σκεφτει ολα αυτα οταν ημουν στην ηλικια σου.Πως θα ηθελα γονεις μοντερνους,πιο εξυπνους,με πτυχεια και γνωσεις και καλυτερες δουλειες να τους παρουσιαζω στους φιλους μου και να νιωθω περηφανη,να μη ζηλευω τις φιλες μου που οι γονεις τους ηταν "κατι",να μην πετανε εξυπναδες και να ντρεπομαι,να μην κανουν σαχλο χιουμορ,ηθελα κατι αλλο και ιδιαιτερα οσον αφορα στον πατερα μου.Επινε κανενα κρασακι παραπανω κανενα βραδυ και εκανα πως κοιμομουν γιατι δεν ηθελα παλι κουβεντες μεχρι πρωιας και ζαλισμενες αγαπες.Δεν ευχηθηκα ποτε να πεθανει,ευχηθηκα πολλες φορες ομως να ειναι αλλιως...Αλλα ενα χρονο μετα πεθανε και οι ζαλισμενες αγαπες και οι ανουσιες κουβεντες μεχρι πρωιας ειναι οι πιο ομορφες αναμνησεις μου,οσες δεν απεφυγα τουλαχιστον.Ξαφνικα ξεχασα τα σαχλα σχολια και θυμηθηκα τις γλυκες αγκαλιες του,ξεχασα πως διαφωνουσαμε στα παντα και θυμηθηκα πως με κοιταγε,ξεχασα πως δεν ηταν σπουδαγμενος και θυμηθηκα πως με τους τροπους που ειχε και μπορουσε δεν μου ελειψε ποτε τιποτα,παραπανω απο οσα ειχαν παιδια φτασμενων επαγγελματικα γονιων.Δεν υπαρχει τιποτα πιο φυσικο και νορμαλ απο το να απορριπτεις τους γονεις σου απο την εφηβεια και μετα,οτι και να ειναι ειναι παρωχημενοι για εσενα και ο πιο μοντερνος και διαβασμενος γονιος ειναι απο τη φυση και τη ροη των πραγματων συνηθως λιγοτερος απο την επομενη εξελιγμενη γενια.Μακαρι να γυρναγα το χρονο πισω και να του ελεγα περισσοτερες φορες ποσο τον αγαπαω,ποσο τον θαυμαζω,ποσο σημαντικος ειναι για εμενα.Και κατι τελευταιο,το να πεθανει ενας ανθρωπος στην αμεση οικογενεια σου δεν σημαινει πως απλα συνεχιζεις ως εχεις με εναν λιγοτερο,η ζωη σου,η καθημερινοτητα σου,τα δεδομενα σου,τα παντα ερχονται τουμπα,δεν ειναι τοσο "απλο" οσο ακουγεται.Υπαρχουν γονεις που δεν αξιζουν να λεγονται γονεις,τιποτα ομως απο αυτα που ανεφερες δεν δικαιολογει κατι τετοιο,ουτε τα μπουκαλια στο ψυγειο,ουτε οι θεωριες συνομοσιας,ουτε το κακο η χυδαιο χιουμορ.Εισαι 18 χρονων,παρε αποσταση και δωσε χρονο και προσεχε μην βρεθεις καποια μερα 20 χρονια μετα να σκεφτεσαι ακομα τι εκανες λαθος η τι νομιζες πως εχεις απειρο χρονο μπροστα σου να κανεις στο μελλον και δεν εκανες οταν ειχες την ευκαιρια.
1. Μήπως να βάλουμε τους πατεράδες μας να κάνουν παρέα? Τα ίδια ακριβώς, ειδικά στο σημείο με τα μπουκάλια και το ψυξείο γέλασα..χρόνια τώρα αυτό το κόλλημα..εμ και μη σου πω για χειρότερα, πχ τραγουδάειμόνος του στο δρόμο,συνωμοσίες τρελές και γενικά ψυχολιγικά(κυριολεκτικά)που αρνείται να παραδεχτεί. Εγώ τώρα που πέρασα σε άλλη πόλη βρήκα την υγειά μου, μια φορά στο τόσο που τον βλέπω θα τον φάω στη μάπα, εεε απλά δεν το γνωρίζω σε φίλους, μια φορά το κάνεις το λάθος χουχου.7. Δεν ξέρω αν φταίει που δεν καπνίζω, αλλά μόνο εμένα μου φαίνεται κουλό αυτό με τους αναπτήρες? Νόμιζα οτι απο ποζεριά τους έκλεβαν όλοι επειδή είναι μέρος του καπνίσματος, αλλα τελικά μάλλον οχι.
#1 Αν μου επιτρέπετε όλοι όσοι έχετε πατέρα σαν το δικό μου,θέλω να πω πέντε πράγματα. Ο πατέρας μου ήταν,είναι η πληγή της ζωής μου. Όλα αυτά που λέτε επί δέκα. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες,αλλά πραγματικά δεν περιγράφονται. Ένοιωθα και νοιώθω ότι δεν είχα ποτέ πατέρα.Κάποια στιγμή, πήγα σε ψυχολόγο γιατί είχα κρίσεις πανικού,και άρχισα σιγά σιγα να ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου. Μετά από μισό αιώνα ψυχοθεραπείας, άρχισα να βλέπω ότι έχω όλο το δικαίωμα να αισθάνομαι ότι θέλω γιαυτόν.Να τον μισώ η όχι, να τον αγαπω η όχι να τον φοβάμαι η όχι,και άλλα πολλά.Όμως το σπουδαιότερο που έμαθα, ήταν ότι δεν έχω κανένα λόγο να ντρέπομαι γιαυτόν. Δεν ήμουνα εγώ υπεύθηνη για την συμπεριφορά του,για τα λόγια και τις πράξεις του.Αυτό ήταν η λύτρωση μου.Ζει ακόμα. Είναι γέρος και άρωστος. Όμως δεν θέλω να πέθάνει γιατί πια δεν θα έχω κανένα πατέρα, (ούτε καλό ούτε κακό) Που δεν είχα ποτέ.
#Μαριάννα Θ. Η δικιά μου (μία απ'τα ίδια, δανεικά κι αγύριστα) είχε και δικό της κωλόχαρτο (μάλλον κρατούσε εξελάκι με στατιστικά τουαλέτας, πόσες φορές η μία, πόσες η άλλη κτλ. κι ένιωθε ότι βγαίνει χαμένη) αλλά εκεί που το τερμάτισε ήταν με τα δικά της μανταλάκια!
για το #6 Τι λες κοπέλα μου που κάνεις την πάπια τη στιγμή που η άλλη σε εκμευταλλεύεται στυγνά και ζητάει τα ρέστα από πάνω;;; Μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρεις την επιλογή να αλλάξεις συγκάτοικο. Να παίρνεις και εσύ απ΄το κοινό σούπερ μάρκετ τα χρωστούμενα. Άκου εκεί που της πληρώνεις και τους καφέδες λες και είσαι γονιός της!
Ίσως αναφέρεται σε έξοδα κοινά του σούπερ μάρκετ όπως: χαρτί κουζίνας και υγείας, υγρό για πλύσιμο των πιάτων, σαπούνι χεριών, υγρό για τη σφουγγαρίστρα κ.ο.κ. Δηλ δε μπορείς να έχεις δυο τρία από αυτά ταυτόχρονα.Θα μπορούσαν να τα αγοράζουν εκ περιτροπής καλύτερα, δηλ. π.χ. το υγρό για τα πιάτα να το αγοράζει μία η μία και μία η άλλη αλλά, με τέτοια εκμεταλλεύτρια που έχει μπλέξει, καλά κρασά!
Αχ! #1. Σαν να διάβαζα κάτι που θα έγραφα εγώ πριν λίγο καιρό. Έχω ακριβώς τον ίδιο πατέρα. Είμαι 29. Και δυστυχώς πριν λίγο καιρό έχασα την μητέρα μου -μοναχοπαιδι. Φαντάσου λοιπόν ότι έμεινα μόνη με ένα τέτοιο πατέρα- ισχυρογνώμων, απαιδευτο, ρατσιστή, με συνέχεια να νομίζει ότι εμείς θα του κάνουμε κακο, ότι εμείς θα τον ζημιωσουμε και άλλα πολλά. ΑΛΛΑ το πιο σημαντικό είναι ότι είναι άρρωστος. Και είμαι το μόνο του παιδί. Και εκεί που κ εγώ θα ένιωθα ανακούφιση να πεθάνει (το έχω σκεφτεί άπειρες φορές) ΤΩΡΑ είμαι το στήριγμα του και νιώθω απίστευτη λύπη για όλα. Τα λάθη μου, τα λάθη του αυτά που δεν αλλάζουν πια.Είσαι μικρή ακόμα και σου εύχομαι να μην μετανιώσεις για τίποτα. Γιατί εγώ μετανιώνω. Φιλικά.
βασίλη αν διαβάζεις σου τσούρνεψα τους δύο αναπτήρες που είχες στη θήκη με τα στυλό μαζί με τις δερμάτινες θήκες τους με τα τυπώματα.είμαι διατεθειμένη να σου επιστρέψω τις θήκες. οι αναπτήρες άδειασαν.
#6 δυστυχως με τετοια ατομα καλο ειναι να ξεκοβεις οσο το δυνατον γρηγοτερα.ειχα τετοια συναδελφο η οποια μου ζητουσε συνεχως λεφτα για να παει να πιει μπυρα με ρη δικαιολογια οτι ειχε ξεχασει το πορτοφολι της.μεχρι ποτ μια μερα μου ζητουσε επιμονα ενω της ελεγα οτι δεν εχω.ε πιεστηκα και γω, και χωρις να καταλαβω πως της λεω" μου τρως λεφτα"!θυμωσε, νευριασε αρχισε να φωναζει και μαντεψτεβποιος βγηκε ο γυφτοτλας που σκεφτεται τα λεφτα!!!μακριααα κοπελια!!!!αυτα τα ατομα δεν καταλαβαινουν απο χαμογελα και υπονοουμενα!!βρισκει και κανει!!
#1 δε μου αρεσε καθόλου που η μητέρα σου σε ρώτησε πως θα αισθανοσουνα αν πέθαινε ο μπαμπάς σου και μαλιστα χρονια πριν,δηλαδη αν εισαι 18 τώρα πότε σου εκανε αυτην την ερώτηση? στα 12 ? Ποιος γονεας το ρωταει αυτο και γιατι ? Αναρωτήθηκες ποτέ ?Μόνο εμένα μου φαίνεται περίεργο?
Μπορεί να έκανε παράπονα η μικρή και η μαμά της να τη ρώτησε σε στυλ 'ναι, αλλά αν πέθαινε θα στεναχωριόσουν', χωρίς βέβαια να περιμένει ότι θα ένιωθε ανακούφιση...
Να ακόμα ένας πικραμένος που θίχτηκε με τα σχόλια και είπε να ξεσπαθώσει με λίγη κακία απέναντη στη Λένα και τους σχολιαστές επειδή άκουσον άκουσον! δεν του άρεσε η γνώμη τους.Πολύ θα ήθελα πάντως να μάθω ποια ήταν η αρχική ερώτηση που είχε στείλει,θα έλεγε πολλά...
#7 Χαχαχα ρε φιλενάδα τι ωραία που τα είπες!!!!Αυτό με τους αναπτήρες ποιος δεν το έχει ζήσει;Ποιος δεν έχει φίλο ή γνωστό που πάντα καβαντζώνει αναπτήρες;Και ποιος δεν εχει καβαντζώσει με τη σειρά του;Αχ αυτοί οι αναπτήρες!
#5 Ρε φίλη, όταν εκθέτεις την ιστορία σου δημόσια και δη στο διαδίκτυο, όπου θα σε διαβάσουν ένα μάτσο άγνωστοι και δεν θα κολλήσουν λόγω της ανωνυμίας, να σου πουν τη γνώμη τους έξω από τα δόντια τι περιμένεις; Είναι αναμενόμενο να είναι παραπάνω αυστηροί από ότι ήταν στην πραγματική ζωή. Πάντως για να έφαγες το κραξιδάκι, μήπως δεν μας τα πες καλά κι εσύ; Λέω εγώ τώρα...
#7 Οταν ήμουν φοιτήτρια είχα φίλη που είχε βάλει στόχο να κλέψει όσους πιο πολλούς αναπτήρες μπορούσε από γνωστούς και αγνώστους.Εγώ πάντως έχω προσπαθήσει σε φάση απελπισίας μέσα στη νύχτα να ανάψω τσιγάρο από το μάτι της κουζίνας. Δεν πιάνει...
Πιανει! Πιανει! Η συνταγη χρειαζεται,εναν ανθρωπο,ενα ματι κουζινας,ρευμα,μια χαροπετσετα και ενα κερι.Οταν καψει και κοκκινισει καλα το ματι αναβεις τη χαρτοπετσετα,φυσοντας ελαφρα για να παραχθει φλογα και να μην ξεροκαει.Καλο ειναι να την ξετυλιξεις και να δοκιμασεις ακουμπωντας ενα λεπτο φυλλο.Με τη φλογα αναβεις το κερι σου και voila! Oσα αναμματα χρειαζεσαι μεχρι να ξαναβγεις απ'το λαγουμι σου.(Υποθετουμε εδω οτι κανει κρυο,βαριεσαι,το περιπτερο ειναι μακρια η απλα εισαι αντικοινωνικος εκεινη τη μερα σε βαθμο πληρους απομονωσης.)
Σε προσκυνω και ερωτω...αυτο με τον καφε στο ματι της κουζινας δουλευει;;;;εχω σκεφτει πολλες φορες να το δοκιμασω αλλα καταληγω σε κατι πιο ασφαλες που με εχει σωσει απειρες φορες.δυο η παραπανω τελειωμενοι αναπτηρες,στον εναν πατας να βγαινουν τα υπολειμματα αεριου,τον αλλον τον αναβεις να κανει σπιθα και ετοιμο τσιγαρο και κερι απο κατω να αναψουν ολα...Τα σεβη μου στο πυροσβεστικο σωμα αχρειαστο να ειναι!
@ !!!???!!!Ναι, στάνταρ δουλεύει με ελληνικό καφέ. Μικρή ποσότητα, στη μύτη του κουταλιού, πάνω σε αναμένο μάτι γίνεται καρβουνάκι, το καρφώνεις με το τσιγάρο και ρουφάς ν' ανάψει. Παράλληλα, ανάβεις απορροφητήρα γιατί ψιλοβρωμάει.Και το κόλπο του Σουσαμιού καλό μου φαίνεται, αλλά λίγο κασκαντερικό, βρε παιδί μου. Με τη φλεγόμενη χαρτοπετσέτα στο χέρι να προσπαθώ ν' ανάψω το κερί... ξέρω γω; Άσε καλύτερα, είμαι κι ατσούμπαλη :b
Συμφωνω με iris αλλα αν κανεις καπνο ειναι μαρτυριο.Μαρα ειναι οντως κασκαντερικο κ παιζει να αρπαξε λιγο το δαχτυλο μου.Αλλα αυτη ειμαι εγω, ζω επικυνδινα. Πως νομιζεις οτι μαυρισε το σουσουμι?
Τζάμπα ταλαιπωριέστε ρε παιδιά.. Μάτι κουζίνας να καψει κανα 10λεπτο και μετά ακουμπάς και ανάβεις κατευθείαν. Hardcore καταστάσεις. Έχουν σωθεί πολλά απεγνωσμένα βραδια έτσι.