Στο σημερινό «Α μπα»: στο εξωτερικό είναι όλα καλύτερα

Στο σημερινό «Α μπα»: στο εξωτερικό είναι όλα καλύτερα Facebook Twitter
63

 

__________________
1.


Καλησπέρα. Θα ήθελα να απευθύνω ένα ερώτημα τόσο σε εσένα όσο και στους αναγνώστες της στήλης. Πότε/πώς πρέπει να δηλώνει κάποιος στον σύντροφό του ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά;
Είμαι 23. Σήμερα (γιορτή της μητέρας) είπα στο φίλο μου ότι δε μπορώ να κάνω παιδιά. Δεν του το ανακοίνωσα ή κάτι, πάνω στην κουβέντα για τη σημερινή γιορτή έτυχε και αναφέρθηκε. Δεν έχουμε καν επίσημη σχέση πότε τα σπάμε πότε τα ξαναβρίσκουμε, τώρα πάντως είμαστε μαζί. Στην αρχή έδειξε να ταράχτηκε, για αρκετή ώρα ήταν σκεπτικός μετά νευρίασε. Μου λέει 'πότε περίμενες να μου το πεις, δεν έπρεπε να το ξέρω; Αν εγώ δεν μπορούσα δεν θα' θελες το ξέρεις;'' Του λέω πότε έπρεπε να στο πω, εδώ δεν έχουμε ξεκαθαρίσει καν τι έχουμε, και μου λέει πριν κάνεις σχέση οφείλεις να ενημερώσεις τον άλλον. Συγγνώμη ρε παιδιά, δηλαδη όταν υπάρχει προσέγγιση πρέπει να λέω ''γεια, είμαι η πχ.κιτσα, 23 χρονών, δε μπορώ να κάνω παιδια, χάρηκα''; Δικαίωμα σου να μη θες να υιοθετήσεις, εγώ να ενημερώσω πώς και γιατί στο ξεκάρφωτο; Νέα παιδιά είμαστε, για γάμο τους λες και τρομάζουν, που να πεις και για παιδιά. Και πέρα από μένα, σίγουρα διαβάζουν τη στήλη κι άλλες γυναίκες και άντρες που έχουν το ίδιο θέμα, για πείτε λοιπόν.
*Συγγνώμη για την προχειρότητα του κειμενου, είμαι αναστατωμένη.- μάμα (κα)μία

 

Όταν βρεις τον άντρα σου, τον άντρα που θα ταιριάζεις, όλα θα γίνουν ήρεμα και ωραία και χωρίς να χρειάζεται να αγωνιάς. Ο συγκεκριμένος είναι αχρείος. Αν χρησιμοποίησε πραγματικά τη φράση «οφείλεις να ενημερώσεις τον άλλον» λες και είσαι κατάστημα και αυτός είναι πελάτης, δεν κάνει ούτε για φίλος, πόσο μάλλον για «σύντροφος». Πιο αναίσθητη, εγωκεντρική αντίδραση δύσκολα μπορώ να φανταστώ.


Άσε τον να πάει στο καλό, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχετε επίσημη σχέση. Καλύτερα να μην αποκτήσετε ποτέ. Για την ερώτηση, δεν υπάρχει ορθό πρωτόκολλο συμπεριφοράς. Αναλόγως τον άνθρωπο και τη σχέση. Δεν χρειάζεται να πεις ποτέ, οτιδήποτε, που έστω υποψιαστείς ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον άλλον εναντίον σου, ποτέ μα ποτέ. Όχι αυτό, οτιδήποτε. Πάντα υπάρχουν διάφοροι που θεωρούν διάφορα όπλα εναντίον σου. Θα λες ό,τι θέλεις να λες για τον εαυτό σου μόνο όταν αισθάνεσαι εντελώς άνετα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να λες τίποτα, ούτε στην αρχή, ούτε στη μέση, ούτε στο τέλος, αν δεν πιστεύεις ότι αφορά τον άλλον εδώ και τώρα.

__________________
2.


Αγαπητή Α, μπα,
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές που έχω πάρει ήδη διαβάζοντάς τις απαντήσεις σου σε άλλους (συν) αναγνώστες. Εκτιμώ πολύ την καθαρή σου ματιά και θα ήθελα ακούσω την άποψή σου και για το παρακάτω.
Η μητέρα του συντρόφου μου είναι μια δύσκολη περίπτωση. Δύσκολη για μένα τουλάχιστον. Χειριστική, ναρκισσιστική προσωπικότητα με τάσεις μεγαλείου. Δεν χάνει την ευκαιρία να πει την αλάνθαστη γνώμη της. Τα καλά νέα είναι ότι ο σύντροφός μου το ξέρει και οι όποιες παρεμβολές δεν επηρεάζουν τη σχέση μας ιδιαίτερα.(Η ίδια η σχέση ήταν πεδίο μάχης μέχρι τον γάμο, αφού οδήγησε στην αλλαγή διαμονής του συντρόφου μου). Από την άλλη, αποτελεί θέμα συζήτησης κάθε φορά που μας επισκέπτεται (ευτυχώς δεν μένουμε στην ίδια πόλη) ή την επισκεπτόμαστε εμείς. Το ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει και ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη συμπεριφορά της. Όμως, με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα η συναναστροφή μαζί της. Δεν αντέχω να ακούω συνεχή αρνητικά σχόλια για το οτιδήποτε. Δεν αντέχω τα μισόλογα και τα επιτιμητικά βλέμματα. Δεν αντέχω τους ρητορικούς μονολόγους περί παντός επιστητού. Δεν μπορώ να την κάνω να αλλάξει τις μισογυνιστικές, ρατσιστικές απόψεις τις. Το ξέρω. Αλλά βαρέθηκα να τις ακούω. Επίσης, δεν θέλω να τον φέρνω τον σύντροφό μου σε δύσκολη θέση, παραπονούμενη για την συμπεριφορά της. Τι μπορώ να κάνω; Πώς να την αποφύγω; Προσπαθώ να βρω ανώδυνα θέματα για συζήτηση. Μέχρι και για εγχώριες σελέμπριτι συζητώ για να μην έρθει η συζήτηση στη "χούντα που μας χρειάζεται", ή στους "βρωμερούς ξένους" ή στους γκέι " που θέλουν και παιδιά, ήμαρτον". Και βέβαια για μας που έχουμε κάνει ακόμα (λόγω της προχωρημένης ηλικίας μου, είμαι 40). Ευτυχώς σε αυτό μας στηρίζει. Τα λεφτά για την εξωσωματική τα έχει ήδη την άκρη (sic). Δεν λέω άλλα. Νομίζω κατάλαβες.
Σε ένα περίπου μήνα θα περάσω 2 βδομάδες "διακοπές" μαζί της και ήδη έχω αρχίσει να φρικάρω. Μπορώ να κάνω κάτι για να το περάσω πιο ανώδυνα;
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.- Pendulum

 

Δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις δια παντός. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει. Θα είναι πάντα στη ζωή σας, και όσο δεν επηρεάζει τη σχέση σου, να θεωρείς ότι φτηνά τη γλίτωσες.


Ενθάρρυνε τον σύντροφο σου διακριτικά ώστε να μην είναι απαραίτητο και αυτονόητο ότι θα είσαι κι εσύ κάθε φορά που τη βλέπει ή την επισκέπτεται αυτός. Άλλωστε δεν θα έπρεπε και να είναι. Όσο λιγότερο τη βλέπεις, τόσο πιο ανώδυνα θα είναι. Όταν τη βλέπεις, μην προσπαθείς να την κάνεις να μην γκρινιάξει και να μην πει αυτά που θα πει. Γι' αυτό ζει, είσαι χαμένη. Άσε το τσουνάμι παραληρήματος να περάσει από πάνω σου. Όπως συμβαίνει και με τα κύματα, όσο προσπαθείς να γίνεις άκαμπτος για να το νικήσεις, με τόσο περισσότερη ορμή σε βουλιάζει και σε παρασέρνει μαζί του. Και με τα λεφτά της εξωσωματικής μπορείτε να περάσετε τέλεια μια βδομαδούλα στη Νέα Υόρκη. Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα αν δεν προσπαθείς συνέχεια να την κάνεις να μην λέει αυτά που περίμενε όλη την εβδομάδα για να τα πει.


Βάλε όμως ένα όριο στο μυαλό σου, που είναι απαράβατο. Ένα θέμα που απαγορεύεται να σχολιάζει. Εκεί δείξε ότι δεν σηκώνεις τίποτα, και γίνε σκληρή αν χρειαστεί. Αυτό το όριο να το φυλάς πάντα. Αυτό μόνο, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις.

__________________
3.


Καλησπέρα Λένα,
απευθύνομαι σε σένα ως βιβλιογνώστρια και βιβλιόφιλη. Εχθές αγόρασα τρία καινούρια βιβλία εκ των οποίων τα δύο αφορούν αντίστοιχα τη Ματά Χάρι και το Νίτσε. Στις περιγραφές και των δύο γράφει ότι πρόκειται για μία μίξη αληθινών γεγονότων και φαντασίας του συγγραφέα. Και σε ρωτώ, είναι σωστό τώρα αυτό; Δηλαδή, όταν πρόκειται για αληθινά, υπαρκτά πρόσωπα, πώς είναι δυνατόν να γράφονται βιβλία που προσθέτουν και πολλή φαντασία μέσα στις ιστορίες που περιγράφουν; Δεν είναι σα να διαστρεβλώνουν τις αλήθειες που συνέβησαν κάποτε στις ζωές αυτών των ανθρώπων; Και ως αποτέλεσμα, πώς θα ξέρουμε εμείς οι αναγνώστες πού να διαχωρίσουμε την αλήθεια από τη φαντασία σε αυτό που διαβάσαμε;
Ευχαριστώ προκαταβολικά για την απάντηση!- Mata Hari

«Πώς είναι δυνατόν;»


Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα λογοτεχνικό είδος που σου φαίνεται περίεργο; Θα έπρεπε να υπάρχει όριο στο τι επιτρέπεται να γραφτεί, και με ποιους όρους πρέπει να γράφεται λογοτεχνία; Ή έχεις κάποιον τρόπο να ξεχωρίσουμε μια για πάντα τις «αλήθειες» που συνέβησαν κάποτε στις ζωές αυτών των ανθρώπων; Οι ιστορικές «αλήθειες» από μόνες τους είναι ένα τεράστιο πεδίο διαμάχης.


Εφόσον ξέρεις περί τίνος πρόκειται, φυσικά και είναι σωστό. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι εξολοκλήρου αληθινό ή εξολοκλήρου φαντασία για να απολαύσεις τη γραφή. Αν προτιμάς γεγονότα, διάβασε βιβλίο ιστορίας. Αν θέλεις μόνο φανταστικά πρόσωπα, υπάρχουν άπειρα βιβλία διαθέσιμα. Αν θέλεις οπωσδήποτε να ξέρεις τι στο βιβλίο είναι πραγματικό και «αλήθεια» και τι φανταστικό, τότε διάβασε κι άλλα βιβλία, βιογραφίες των πρωταγωνιστών ή άλλα ιστορικά εκείνης της εποχής, και θα καταλάβεις. Εξάλλου υπάρχει και το google.


Γενικώς, όλα τα προβλήματα που αναφέρεις, λύνονται με περισσότερο διάβασμα.


(Πού να μάθεις και ότι υπάρχουν λογοτεχνικά βιβλία «εναλλακτικής ιστορίας». Αν είναι δυνατόν! Παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο είναι ένα τέλειο δείγμα αυτού του είδους, και έχει γίνει και ωραία σειρά για την τηλεόραση. Φέτος θα παιχτεί ο δεύτερος κύκλος.)

__________________
4.


Χαιρετώ, ειμαι 26 χρονων και ζω στην Αθηνα με τους γονεις μου στο ιδιο σπιτι,θα ηθελα πολυ να μενω μονη μου αλλα για λογους οικονομικους δεν μπορω να νοικιασω κατι λογω χαμηλων εσοδων που εχω σε μια part-time δουλεια,το θεμα μου ειναι η σχεση με τουσ γονεις μου,δεν λενε επειτα απο απειρες συζητησεισ-ξεκαθαρισεις αλλεσ σε εντονο βαθο αλλες σε πιο ηπιο να αντιληφθουν οτι εχω μεγαλωσει και δεν ειμαι πλεον 15 χρονων,θελουν να μου ασκουν ελεγχο στα παντα που βγαινω και με ποιουσ,να σημειωσω οτι την παρεα μου την γνωριζουν,αμα τυχει και κανονισω κατι με την παρεα μου πχ και ειναι ειναι τρεισ μερεσ σερι ξεκιναει το τροπαριο παλι θα βγεις?ολο εξω εισαι (και μπορει να εχει τυχει να μην εχω βγει ολο τον μηνα εκτοσ απο εκεινεσ τισ 3 μερεσ σερι) να με περνουν τηλεφωνο ''αντε που εισαι λειπεισ τοσεσ ωρεσ'' κτλ.Εχω προσπαθησει να μιλησουμε ηρεμα και να συγκρατω τον θυμο μου,τουσ εχω πει οτι νιωθω καταπιεση και το οτι με αντιμετωπιζουν σαν εφηβη μονο καλο δεν μου κανει.Πιστευω οτι εχουν αμφιλοβλιεσ,ανασφαλειεσ για μενα δεν ξερω τον λογο προσπαθω να ειμαι ενταξει σε υποχρεωσεισ του σπιτιου να βοηθαω οσο μπορω,ειμαι πτυχιουχοσ και συνεχεια ψαχνομαι για οτι καλυτερο!Σε λιγο καιρο θα ερθω προσ τα μερη σου μιασ και ο συντροφοσ μου σπουδαζει στην Αμερικη και θα κατσω δυο μηνες και να δω τι μπορω να κανω εκει,μεχρι τοτε ομωσ? δεν μπορω να ανεχτω αλλο αυτη την συμπεριφορα και οσο αδιαφορα και αν φερομαι επειδη πραγματικα δεν βγαζω ακρη μεσα μου χαλιεμαι με αποτελεσμα να μην μπορω να ευχαριστηθω τιποτα και να ειμαι στην τσιτα μην τυχον και αργησω και εχουμε καυγαδεσ!- Need to breathe!

Σου φέρονται σα να είσαι 15 επειδή φέρεσαι σα να είσαι 15. Όσο τρέχεις να φτάσεις την ώρα που σου όρισαν «για να μην έχεις καβγάδες» και όσο απαντάς στα τηλέφωνα του «πότε θα έρθεις σπίτι» και συζητάς, ολόκληρη γυναίκα, γιατί θα βγεις τρεις μέρες στη σειρά, τόσο θα δείχνεις με την δική σου συμπεριφορά και μόνο, ότι συμμετέχεις σε αυτό που κάνουν, άρα έχουν δίκιο.


Να ευχαριστηθείς ό,τι θέλεις, χωρίς να προσπαθείς να ευχαριστήσεις τους γονείς σου όταν νιώθεις ότι έχουν άδικο. Δεν χρειάζεται να τους πείσεις. Δεν είσαι ανήλικη πια. Αυτή είναι η διαφορά των ενηλίκων από τα εξαρτημένα μέλη. Αν δεν ανεξαρτητοποιηθείς, δεν έχει σημασία πόσο μακριά τους θα μένεις. Πάλι τα ίδια θα σου λένε, με άλλη μορφή, οπότε εσύ πρέπει να το πάρεις απόφαση, δεν είσαι δεκαπέντε, και δεν χρειάζεται να υπακούς στη μαμά για να μην έχεις καβγάδες.

__________________
5.


Αγαπητή Α μπα επειδή έχω ζήσει ένα διάστημα στο εξωτερικό θα ήθελα να κάνω 2 παρατηρήσεις. Πρώτον η διασκέδαση στο εξωτερικό το βράδυ είναι πραγματικά αυτό που πρέπει να είναι χωρίς υπερβολές, καγκουριλίκια και ψευτογκλαμουριά. Δεύτερον οι Ελληνίδες είναι οι πιο κλειστές γυναίκες που έχω συναντήσει ποτέ στην ζωή μου. Στο εξωτερικό οι γυναίκες είναι πιο δεκτικές στο να τους κάνεις ένα κομπλιμέντο ή να τους μιλήσεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα καταλήξετε στο κρεβάτι. Μπορεί να γίνεται απλά φίλοι μπορεί και όχι. Στην Ελλάδα πολλές γυναίκες (ειδικά νέες) πρώτα σε σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω με ιδιαίτερη έμφαση στην τσέπη και μετά αποφασίζουν να δεκτουν να μιλήσουν έστω λίγο μαζί σου, σε μια συζήτηση που κατά 90% την κάνουν με τα χίλια ζόρια απλά και μόνο για να δείξουν ότι δεν είναι τόσο σνομπ. Τέλος θα ήθελα να τονίσω ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό ζουν και αναπνέουν για να ρίχνουν χυλόπιτες ώστε να τονώνουν το υπερεγώ τους και να δείχνουν ότι αξίζουν μόνο το 10/10 δηλαδή τον ανύπαρκτο πρίγκιπα

E βρε Βασίλη, αφού οι γυναίκες στο εξωτερικό είναι τόσο ανώτερες, τότε κάτσε εκεί και χαλάρωσε.

Να σου πω κι εγώ πάντως, επειδή επίσης μένω στο εξωτερικό, ότι οι Βασίληδες δεν σε λένε εύκολη αν δείξεις ότι σου αρέσει το σεξ, δε σε λένε λεσβία αν τους απορρίψεις, και δεν πιστεύουν μετά το πρώτο ραντεβού ότι θέλεις να τους τυλίξεις και να τους παντρευτείς. Επίσης, δεν φέρονται σα να σε προσέλαβαν για μια βραδιά όλο ηδονή όταν σε αναγκάσουν να δεχτείς κέρασμα, και δεν πιστεύουν ότι τρώνε συνέχεια χυλόπιτες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν λεφτά.

Οι γυναίκες που περιγράφεις είναι πιο ανοιχτές γιατί φοβούνται λιγότερο από «τις Ελληνίδες». Τώρα κάτσε λίγο να σκεφτείς μόνος σου τι είναι αυτό που φοβούνται λιγότερο, και γιατί το φοβούνται λιγότερο. Τα λέμε σε καμία δεκαετία, γιατί Βασίλη, νομίζω ότι είσαι γνωστή ιντερνετική φιγούρα σε αυτά τα πεδία «θεωρητικής σκέψης», και δεν πρόκειται να ξαναπάρεις το βήμα στο 'Α μπα'.

__________________
6.

Αγαπητή Αμπα,
είμαι 34 ετών και όλη μου τη ζωή βλέπω εφιάλτες και πάντα σε σκοτεινό φόντο. Δεν υπάρχει ούτε μία φορά στη ζωή μου που να ξύπνησα και να θυμάμαι πως έχω δει ένα καλό ή έστω αδιάφορο όνειρο. Για χρόνια δεν το έκανα μεγάλο θέμα μιας και νόμιζα πως έτσι είναι τα όνειρα και μόνο οι σκηνοθέτες στις ταινίες δείχνουν να βλέπουν ωραία όνειρα οι πρωταγωνιστές. Το πρώτο όνειρο που θυμάμαι είναι όταν ήμουν περίπου 3 ετών. Είδα ότι υπήρχε μια καταπακτή γεμάτη φίδια δίπλα από την κούνια μου, έπεσα μέσα και άρχισαν να με δαγκώνουν. Από τότε μέχρι και σήμερα έχω δει εφιάλτες όλων των ειδών. Ότι πεθαίνουν αγαπημένα μου πρόσωπα, ότι με κυνηγούν να με σκοτώσουν διάφοροι, άπειρες σπλατεριές με ανθρώπους αλλά και με φανταστικά τέρατα, ότι με μαχαιρώνουν, με βασανίζουν, τρομακτικές υπερφυσικές μορφές κτλ. Ό,τι χειρότερο μπορεί να φανταστεί ένας άνθρωπος εγώ το έχω δει στον ύπνο μου. Π.χ αηδιαστικό τέρας-ζόμπι που με κυνηγά σε μια αποθήκη να με σκοτώσει και για να πάρει ενέργεια κόβει το κεφάλι του διαγώνια στη μέση, το βάζει σε ένα μπλέντερ και πατάει το διακόπτη ενώ ένα παρόμοιο τέρας εμφανίζεται από το πουθενά δίπλα του και κόβει ένα βρέφος σε λωρίδες... Το πιο νορμάλ που έχω δει είναι ότι π.χ. κάνω έρωτα με κάποιον αλλά και στο τέλος ή με απατά, ή μιας πιάνει και καλά ο δεσμός μου και στενοχωριόμαστε όλοι, ή ότι θα τα πει στο δεσμό μου, ή γίνεται κάποια βιβλική καταστροφή ή κάτι γίνεται και τέλος πάντων και το όνειρο θα καταλήξει σε σπλατεριά, τρόμο, αγωνία ή απλά στεναχώρια. Γενικά μπορεί να δω 1-2 σημεία μέσα στο όνειρο που είναι νορμάλ ή ψιλοευχάριστα σε σπάνιες περιπτώσεις αλλά πάντα το όνειρο θα καταλήξει σε εφιάλτη. Αν δεν δω όνειρο τύπου ταινία τρόμου τότε θα δω σίγουρα κάτι στενάχωρο ή αγχωτικό. Όλα αυτά το τονίζω πως τα βλέπω όλη μου τη ζωή ανεξαρτήτως από το αν π.χ έχω ή όχι προβλήματα, δουλειά, χρήματα, σχέση, είμαι καλά στην υγεία μου, είμαι αγχωμένη με κάτι ή αν απλά έχω δει θρίλερ. Ό.τι και να κάνω, όπως και να είμαι οι εφιάλτες με επισκέπτονται κάθε βράδυ και συνήθως έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια που χρειάζομαι λιγότερη ώρα να περιγράψω κάθε σκηνή του Μπεν Χουρ από το τι όνειρο είδα χθες το βράδυ. Για 6-7 χρόνια δοκίμασα να μην βλέπω ταινίες τρόμου μπας και σταματήσουν τουλάχιστον τα πολύ τρομακτικά όνειρα αλλά δεν είδα καμία διαφορά. Ακόμα και τα όνειρα που φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι επηρεασμένα από μη τρόμου ταινίες ή κάτι που έχω ακούσει ή βιώνω είναι ο,τι να 'ναι. Βλέπω π.χ το The Ugly Truth και στον ύπνο μου θα δω ότι με έδιωξε από τη δουλειά μου μισογύνης εργοδότης, έγινα περίγελος σε ένα εστιατόριο και στο τέλος κρεμόμουν στον αέρα από ένα αερόστατο ενώ από κάτω διάφοροι πυροβολούσαν. Αν θυμάμαι το όνειρο ή τα όνειρα που είδα το προηγούμενο βράδυ (μερικές φορές θυμάμαι 2-3) τότε θα είμαι για ώρες στεναχωρημένη, ή μέσα στα νεύρα(πολύ συχνά) ή απλά αγχωμένη, γενικά θα έχω κακή διάθεση. Μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν το θεωρούσα κάτι τραγικό αλλά ο σύντροφος μου σχεδόν από τον πρωτο χρόνο που μείναμε μαζί (12χρόνια συζούμε) άρχισε να με παροτρύνει να το κοιτάξω γιατί διαπίστωσε ότι με επηρεάζουν πάρα πολύ ή έστω να αρχίσω να τα καταγράφω όπως λέει ορισμένες φορές γελώντας μπας και προκύψει κανα σενάριο τουλάχιστον από όλο αυτό το βασανιστήριο που περνάω. Α! Πέρα από την διάθεση μου επηρεάζεται και το σώμα μου μιας και κατά τη διάρκεια του ύπνου πιέζω τόσο πολύ τα δόντια μου που έχω κυριολεκτικά καταστρέψει το σμάλτο τους και τα μασελάκια που μου δίνει ο οδοντίατρος να φοράω συνήθως τα βγάζω ασυναίσθητα τη ώρα που κοιμάμαι.
Όλα τα άλλα στη ζωή μου είναι νορμάλ και φυσιολογικά. Εννοείται επίσης πως δεν πιστεύω σε τέρατα, φαντάσματα, υπερφυσικές δυνάμεις και δεν φοβαμαι ακόμα και τη σκιά μου όταν κυκλοφορώ στο δρόμο. Τι λες; Τι θα μπορούσα να κάνω για να σταματήσουν οι εφιάλτες ή να πάψουν να με επηρεάζουν στο βαθμό που γίνεται μερικες φορές; Πρέπει να πάω σε ψυχολόγο; Επειδή σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν χρήματα, υπάρχουν ψυχολόγοι που είναι δωρεάν και θα ασχολιόντουσαν με μια τέτοια περίπτωση; 'Η μήπως το πρόβλημα μου είναι πρόβλημα πολυτελείας;

Δεν είναι πρόβλημα πολυτελείας, πρέπει να πας σε γιατρό. Μπορεί να έχεις κάποιο θέμα με την αναπνοή. Πήγαινε σε έναν παθολόγο αρχικά, αν δεν σου μιλήσει για τα θέματα ύπνου πήγαινε σε άλλο, και τα χρήματα δεν περισσεύουν ποτέ για γιατρούς, αλλά όταν έχουμε θέματα με την ψυχική μας ή την σωματική μας υγεία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν είσαι σε πόλη, πήγαινε σε κέντρο ύπνου. Αν βρεις ψυχολόγο σε κέντρο υγείας, που είναι δωρεάν, ή ψυχολόγο που είναι δωρεάν με άλλο τρόπο, φυσικά και θα ασχοληθεί με την περίπτωση σου. Μιλάμε για την καθημερινότητα σου που διαταράσσεται. Ο ύπνος είναι πολύτιμος και πάρα πολύ σημαντικός για την υγεία σου.

__________________
7.


Είμαι από τους ανθρώπους που πολύ δύσκολα θα ανοιχτώ σε κάποιον. Δεν έχω κανένα πρόβλημα κοινωνικότητας ούτε στο εργασιακό, ούτε στο φιλικό περιβάλλον. Για να αφήσω κάποιον όμως να με γνωρίσει καλύτερα και να του ανοιχτώ πρέπει να πληρούνται πολλές προϋποθέσεις. Έχω παρατηρήσει ότι στους άντρες αρέσει αυτό το μυστήριο, το οποίο μου βγαίνει εκ φύσεως, δεν το κάνω για να εντυπωσιάσω. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις ανοιχτώ σε κάποιον που θεωρήσω ότι αξίζει τον χρόνο μου ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα. Θέλω να περνάω πολύ χρόνο μαζί του, να κάνω νέα διαφορετικά πράγματα, να μοιραστούμε εμπειρίες, να πάρουμε μία απρόβλεπτη απόφαση της στιγμής, να κοιμόμαστε συχνά μαζί και διάφορα τέτοια. Γενικά το μυαλό μου τρέχει. Δεν ξέρω αν αυτό το κάνω γιατί δεν δίνω σε πολλούς και όταν αποφασίσω να δώσω έχω τόσα πολλά μαζεμένα ή αν απλά ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα και γρήγορα με τους ανθρώπους. Όπως και να 'χει αυτό το "μειονέκτημα" δεν μου 'χει βγει σε καλό. Το ερώτημά μου είναι, σοφότερο θα ήταν να καταπιέζω τον εαυτό μου να μη δίνει τόσα όσα θέλει για να μείνει κάποιος που πιθανώς θα αξίζει ή να σουτάρω όποιον αγχώνεται από τον ενθουσιασμό μου γιατί δεν μου αξίζει; Εγώ έχω το πρόβλημα ή οι άλλοι;- unicorn ετών 24

Δείχνεις στους ανθρώπους δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Σε πλησιάζουν για τη μία από τις δύο, και μετά βλέπουν μια άλλη, που δεν είχαν διαλέξει. Νιώθουν εξαπατημένοι, ή απλώς φεύγουν επειδή κάτι άλλο τους είχε τραβήξει και αυτό που βλέπουν δεν έχουν όρεξη να το γνωρίσουν.

Ούτε εγώ ξέρω γιατί το κάνεις αυτό, αλλά από αυτά που γράφεις, μου ήρθε μια ιδέα. Επειδή πιστεύεις ότι αφού ανοίγεσαι πολύ δύσκολα, όποιος «τιμηθεί» με την προσοχή σου πρέπει αυτομάτως να καταλάβει και να δεχτεί πόσο τυχερός είναι, οπότε πρέπει να ανταποκριθεί μέχρι τα φύλλα της καρδιάς του.

Πολλές φορές διαβάζω το «είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος» και «για να ανοιχτώ πρέπει να τηρούνται πολλές προϋποθέσεις» από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι προτέρημα. Ε, δεν είναι. Είναι το ίδιο προβληματικό με το να είσαι υπερβολικά ανοιχτός άνθρωπος. Και στις δύο περιπτώσεις σε νοιάζει τι είσαι εσύ, και όχι τι είναι οι άλλοι. Αν θέλεις να γνωρίσεις τους άλλους, πρέπει να έχεις την ευελιξία και να μην είσαι το ίδιο με όλους. Να καταλαβαίνεις με ποιον πρέπει να είσαι επιφυλακτικός και με ποιον όχι, κάθε μέρα, κάθε φορά. Αλλιώς, με την μονολιθικότητα, δεν καταφέρνεις να γνωρίσεις κανέναν, γιατί οι άλλοι καταλαβαίνουν ότι δεν θέλεις να τους καταλάβεις.

Οι σχέσεις είναι συνδυασμός, χορός, τανγκό, συμμετοχή και διάλογος. Δεν είναι «εγώ είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω» γιατί έτσι κανείς δεν θα μπει στον κόπο να σε γνωρίσει, κι έτσι, τελικά δεν θα αρέσεις σε κανέναν.

63

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

8 σχόλια
#6 Δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί έναν λόγο για να μην προσπαθήσεις έστω,να κατανοήσεις την αιτία αυτής της κατάστασης.Αν αποπειράθηκες μόνη σου και δεν έχει βγει άκρη, είναι πρόδηλο ότι χρειάζεσαι γιατρό.Ξεκίνα μ έναν παθολόγο και συνέχισε με το ιατρείο ύπνου και αν δεν συναχθεί συμπέρασμα, απευθυνεσαι κατ ανάγκη και τελικά σε αναλυτή.Κάτι κωδικοποιεί και προβάλλει ο εαυτός σου μέσω των ονείρων. Γράφεις ότι οι εφιάλτες ξεκίνησαν στην ηλικία των τριών.Τι συνέβη τότε;Αν δεν μπορείς να θυμηθείς κάτι συγκεκριμένο,μπορείς,με επιστημονική αρωγή, να ανασυνθέσεις την παιδική σου ηλικία.Κάπου βρίσκεται η άκρη του νήματος.Όλα τα παιδιά βλέπουν εφιάλτες αλλά δεν βλέπουν κάθε βράδυ όλοι οι ενήλικες, το καταλαβαίνεις αυτό.Κάνουν εντύπωση δύο πράγματα:γιατί δεν το διαλεύκανες νωρίτερα(υπάρχει και θέμα με τα δόντια σου,απ όσο γράφεις)και γιατί βλέπεις ακόμα θρίλερ,έστω και σποραδικά,αφού σίγουρα δεν βοηθάνε την κατάσταση. Μην χρονοτριβείς άλλο πάντως.
#5 Ακόμη ένας αξιαγάπητος μισογύνης μοιράζει απλόχερα την σοφία του.Ειλικρινά, έχω κουραστεί να διαβάζω για όλες αυτές τις ''σνομπαρίες'' ή "κλειστές'' (σε διαφορα ποστ στο fb δεν αναφέρονται τόσο ευγενικά). Αγαπητοί άντρες, πρέπει να μάθετε επιτέλους, οτι οι γυναίκες δεν βγαίνουν έξω με μοναδικό σκοπό να σας πιάσουν την κουβεντα, να σας "σκανάρουν'', ή να σας πιάσουν γκόμενους.Πρέπει επιτέλους να καταλάβετε οτι ο κόσμος μας δεν περιστρέφεται γύρω απο εσάς. Να μάθετε οτι μπορεί να βγαίνουμε απλώς με τις φίλες μας για να περάσουμε καλά και δεν έχουμε καμία όρεξη για κοινωνικές συναναστροφές με ανθρώπους που δεν ξέρουμε, και οτι εαν μπορεί να σας μιλήσουμε τελικά δεν είναι γιατί δεν θέλουμε να φανούμε σνομπ (σας είπαμε, οι πράξεις μας δεν περιστρέφονται γύρω απο εσάς), αλλα γιατί είμαστε πραγματικά ευγενικές.Τέλος, μπορείς να κάτσεις στο εξωτερικό που έχεις περισσότερη πέραση, και να μας σώσεις όλες εμάς τις σνόμπ που σκανάρουμε την τσέπη σας (!!), και να μας αφήσεις ελεύθερες να ρίχνουμε χυλόπιτες για να τονίσουμε το υπερεγώ μας
#7 Να σουτάρεις;Ξαναδιάβασε τι έγραψες.Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το ίδιο σκεπτικό και συμπεριφορά με σένα.Ακριβώς το ίδιο.Αν θέλεις πραγματικά να τους συναντήσεις,θα συμβεί.
#1, για την πατριαρχία είμαστε απλά αναπαραγωγικά όργανα. Μας θέλουν αχρησιμοποιητες ή ελαφρώς μεταχειρισμένες για να γεννήσουμε τα παιδιά τους. Είναι αστείο άραγε ή τραγικό ότι δεν έχουν ξεκάθαρους κανόνες: αν πεις με το καλημέρα ότι δεν μπορείς να κανεις παιδιά τρομάζουν γιατί φοβούνται ότι πας να τους τυλιξεις (Μα από τώρα μου λέει για οικογένειες και παιδιά), αν όχι δες τι αντιμετωπίζεις. Εκνευρισμό και περιφρόνηση: είσαι ελαττωματική! Σύντροφο ψάχνουμε όλοι, αν θελουμε και έρθουν και παιδιά, είναι έξτρα ευτυχία .
Δεν θα έμπαινα-συμφωνώ μάλλον με την απάντηση του site- αλλά είδα δύο πραγματάκια που δεν μου πολύ αρέσουν:«για την πατριαρχία είμαστε απλά αναπαραγωγικά όργανα»«Είναι αστείο άραγε ή τραγικό ότι δεν έχουν ξεκάθαρους κανόνες;»Νομίζω η ουσία είναι στο τί είδους σχέση είχαν. Μία στη ζέστη μία στο κρύο σχέση δεν την λες ακριβώς. Γιαυτό ορθώς ακόμα δεν του το είπε με το καλημέρα. Έστω όμως πως έξαφνα έδενε το γλυκό, και προχωρούσανε κάπως πιο αποφασιστικά σε μία σχέση. Θεωρώ πως τότε έχει υποχρέωση ο καθείς να ενημερώσει ΕΓΚΑΙΡΩΣ για την πιθανή του ανικανότητα. Και ο άλλος-άλλη έχει κάθε δικαίωμα να διακόψει για ΑΥΤΟΝ τον λόγο χωρίς να τον κατηγορήσεις έτσι. (προσωπικά δεν ξέρω αν θα διέκοπτα αλλά θα καταλάβαινα όποιον το κάνει). Ποιος μίλησε για αναπαραγωγικά όντα; Δηλαδή αν η άλλη έχει όνειρα να γίνει π.χ. μανούλα (γενικά πιθανότατο σενάριο τριγύρω) και ο άλλος δεν μπορεί/θέλει, και τον κράξει που δεν της το είπε εγκαίρως τότε θα μιλούσες πάλι τόσο απόλυτα εναντίον της; Ή αν το θέλει η γυναίκα τότε εντάξει είναι φυσικό δεν υπάρχει το στερεότυπο της πάντοτε θιγόμενης κοπελιάς στον σκληρό κόσμο των αντρών; Δηλαδή όποιος ενδιαφέρεται και για μία οικογένεια στο βάθος πέραν της συντροφικής σχέσης είναι καταπιεστής φαλλοκράτης; Για ποιους τραγικούς κανόνες μιλάς- που εν προκειμένω δεν σου βγαίνουν κι όλας λογικά…; Τον ξέρεις τον τύπο; Όκ. φέρθηκε αρχεία. Εγώ σου λέω πως μία στις χίλιες ήθελε γενικώς στην ζωή του παιδάκια και με τις υιοθεσίες είχε άσχημες παραστάσεις, άλλο που δεν ήξερε τι ακόμα είχε με την κοπέλα (ή η κοπέλα δεν ήξερε τι είχε ή και οι δύο τέλος πάντων). Γιατί είναι ο φαλλοκράτης που ψάχνει αναπαραγωγικό εργαλείο και όχι απλά ένας ανώριμος άνθρωπος; Για να ταιριάζει στο προφίλ σου; Σε site μετά-φεμινιστριών βρίσκομαι; Ξεκολλήστε λίγο με αυτά τα τροπάρια. Κάθε σχέση έχει τις ιδιαιτερότητες της και δεν μπορείτε από ένα μήνυμα της μίας πλευράς να γενικεύετε στο: «κλασικοί άντρες-γουρούνια που δεν θέλουν να τους πιέζουμε αλλά (!) θέλουν και το παιδάκι τους- (αυτό το τελευταίο δεν το είχα ακούσει στην γενική γουρουνοποίηση)». Επαναλαμβάνω, ορθώς η κοπέλα θίχτηκε. Από εκεί ως τα δικά σου όμως νομίζω υπάρχει ένα κάποιο άλμα. Σόρι για το ύφος και τον ενικό.Υ.Γ. Προσωπικά έχω γνωρίζει πολλές γυναίκες που θέλουν τους άντρες αναπαραγωγικά όντα. Και άντρες βέβαια. Πολύ λιγότερους... Δεν θα έκανα όμως ποτέ τις αντίστοιχες γενικεύσεις...
Δεν αναφερόμουν στο ζευγάρι. Στην πατριαρχία αναφερόμουν. Αυτή δεν έχει ξεκάθαρους κανόνες. Και τι νομίζεις ότι είναι οι φεμινίστριες; Κάποια εξωτικά όντα που ζουν κάπου μακριά; Φεμινίστριες είμαστε όλες εμείς δίπλα σου που βαρεθηκαμε να υπακουουμε αλλοπρόσαλλους κανόνες φτιαγμένους από άλλους.
Δε γράφω συχνά εδώ, παρότι σας διαβάζω όλους κάθε μέρα. Γράφω μόνο όταν έχω κάτι πολύ σχετικό να μοιραστώ. Έχω βρεθεί λοιπόν σε μία αντίστροφα αντίστοιχη θέση:Είχα σχέση με τον άντρα που αγαπούσα όσο κανέναν στον κόσμο, γενικώς δε φανταζόμουν τον εαυτό μου να κάνω παιδιά, αλλά εκείνος μου έβγαζε την επιθυμία οικογένειας, στο απώτερο μέλλον-χωρίς όμως να εχει χτυπήσει το βιολογικό μου ρολόι. Απλά σαν μελλοντική εικόνα. Το είχαμε συζητήσει και ήθελε το ίδιο και αυτός. Πέρα από κάτι χαζά προβλήματα και εμπόδια, δεν είχαμε άλλο θέμα. Και μία μέρα, ξαφνικά, μου ζητάει να χωρίσουμε. Ο λόγος; Είχε μάθει ότι δε μπορούσε να κάνει παιδιά. Και ήθελε να χωρίσουμε για να μου δώσει την ευκαιρία να κάνω οικογένεια με κάποιον άλλον. Τι κι αν προσπάθησα με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο να του εξηγήσω ότι δε με ένοιαζαν τα παιδια, μου αρκούσε να ήμουν μαζί του. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι εγώ δεν ήθελα παιδιά μόνο, αλλά ήθελα πρωτίστως αυτόν-αν ερχόταν ποτέ ένα παιδί καλώς, αν όχι πάλι καλώς. Δεν τον είδα ποτέ σαν εργαλείο αναπαραγωγής.. εις μάτην όμως. Η σχέση έληξε έτσι άδοξα. Γιατί δύο ενήλικες δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ποτέ για ένα θέμα που θα αφορούσε στο μέλλον και χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση σε αυτό...και δε με ένοιαξε που μου το είπε όταν είχαμε ήδη περάσει πολλά μαζί μετά από χρόνια. Μπορούσα να ζήσω με αυτό, no matter what.
Είναι γενικώς αποδεκτό ότι η σεξουαλική έλξη είναι υποσυνείδητα η επιλογή των γονιδίων που θα ήθελαν να διασταυρώσουν για να διαιωνίσουν το είδος τους τα δύο μέρη. Η υπόθεση μπορεί να σκαλώνει στα περαιτέρω (ταίριασμα, γάμος, οικονομικό κ.λπ., αλλά το αρχέγονο ένστικτο δεν εκλείπει. Στην περίπτωση που εξετάζεται, πιστεύω ότι η κοπέλα, μέσα από την αυθόρμητη αυτή αποκάλυψη, επιθυμεί κατά βάθος να επισπεύδει τον τερματισμό της σχέσης της: Ήθελε να τον κάνει να εκδηλωθεί, να φανερώσει τον κακό του εαυτό αποκαλύπτοντάς του μια σημαντική αδυναμία της. Αν, όπως είναι αναμενόμενο, η σχέση αυτή είναι πλέον παρελθόν, η κοπέλα να νιώθει πιο γαλήνια. Ας μας ενημερώσει η ίδια, αν θέλει.
Και κάτι τελευταίο ευκαιρίας δοθείσης (ΑΣΧΕΤΑ με το γεγονός εδώ), ως αντιστροφή της δικής σου θεωρίας:Δεν μιλάν/αποφεύγουν οι άντρες για οικογένεια: «φοβούνται την δέσμευση/ είναι αδύναμοι μπρός στην ευθύνη/ Θέλουν να κάνουν το κέφι τους κλπκλπ»Σαν μιλάν για παιδιά: «Περιορίζουν την ελευθερία σας, και σας θέλουν μόνο για εργαλεία αναπαραγωγής»Έχω το εξής δόγμα: «Γουρούνι δεν γεννιέσαι πάντα. Γίνεσαι καμιά φορά για να επιβιώσεις». Από μεριά σας καλό θα ήταν να διαχωρίζετε κάπου τις δύο περιπτώσεις.
Να μου επιτραπεί η επισήμανση ότι με τα γ..... ...έχουν άπαντες πρόβλημα, αρσενικά και θηλυκά. Επίσης ,αν δεν μας αρέσει ένα χαρακτηριστικό κάποιου,η νοοτροπία ή η συμπεριφορά του ,αποχωρούμε ησύχως.Δεν μαλλιοτραβιόμαστε,ούτε καλά και σώνει αλλάζουμε μυαλά,ούτε τον λοιδωρούμε διότι μας εξαπάτησε. Το τι εκμυστηρεύεται ο καθείς και πότε είναι αυστηρά προσωπική επιλογή.Όχι μόνο περί του αναπαραγωγικού,τηρουμένων των αναλογιών, περί παντός αυστηρά προσωπικού δεδομένου (πρώην συντρόφων,πατρικής οικογένειάς ).Πολλοί θα ισχυρίζονταν ότι θα ήθελαν να γνωρίζουν κάποια πράγματα νωρίτερα.Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς θέμα ειλικρίνειας. Πολλοί δεν θα παντρευονταν τον σύντροφό τους διότι δεν εγκρίνουν εκ των υστέρων μία απαράδεκτη οικογενειακή κατάσταση που την φορτώνονται εκ των υστέρων. Η ψαλίδα μπορεί να ανοίξει υπερβολικά στο όνομα της καλούμενης ειλικρίνειας.
To "Σύντροφο ψάχνουμε όλοι, αν θελουμε και έρθουν και παιδιά, είναι έξτρα ευτυχία" νομίζω οτι δεν ισχύει για πάρα πολύ κόσμο. Γι αυτό εξάλλου βλέπουμε και τόσες αποτυχημένες σχέσεις που έγιναν απλώς για να κάνουν παιδί, λόγω ηλικίας, κοινωνικής πίεσης ή των θέλω γενικότερα. Το σωστό είναι αυτό που λες φυσικά, όμως νομίζω ότι στον πραγματικό κόσμο δεν συμβαίνει.
Σύμφωνοι, απλα αναμεσα στο ''σύντροφο ψάχνουμε'' και στο θέλω να διαιωνίσω το είδος (μου)'' υπάρχει και η περίπτωση: ''ψάχνω τον άνθρωπο μου που θα μπορούσε να είναι ιδανικος πατέρας/ μητέρα των παιδιών μου''... Ρε να πάρει γιατί νοιώθω ξαφνικά τόσο γέρος; :Ρ
Συμφωνώ μαζί σου TGProject, μια μια υποσημείωση: Δεν ξέρω αν αυτό είναι "το σωστό", θα το όριζα μάλλον ως το ιδανικό. Γιατί οι άνθρωποι (κάθε φύλου) που έχουν τη βαθιά, αυθύπαρκτη επιθυμία να αποκτήσουν παιδιά δεν σημαίνει ότι είναι λάθος. Ναι, ενίοτε κάνουν αποτυχημένες επιλογές - αλλά κι όσοι ψάχνουν πρωτίστως τον σύντροφο δεν κάνουμε;Δεν κρίνω καν από τον εαυτό μου (εγώ έχω το ανάποδο πρόβλημα) αλλά γνωρίζω και κατανοώ ότι οι ανάγκη της απόκτησης απογόνων είναι πολύ ισχυρή και, εν πολλοίς, αυτόνομη, παρόλο που συνδέεται με την αναζήτηση συντρόφου.Όλα αυτά τα λέω γενικώς για τους ανθρώπους (& των δύο φύλων) που θέλουν πάρα πολύ παιδιά, και όχι φυσικά για τον γάιδαρο της ερώτησης με την on-off σχέση στα 20κάτι, που φέρθηκε λες κι η άλλη του έσκασε τη βόμβα πάνω που διάλεγαν βέρες.
Α, πελεκανε μην νομίζεις και τα μηχανάκια κλαταρουν τρικαβαλο με παιδί στην εθνικη :Ρ και ο άνθρωπος σου μπορεί να στο πετάξει μετα απο χρόνια σε μια στιγμη πλήξης: αχ να χαμε ενα κουτσουβελο και να στα γκρεμίσει ολα... Συμφωνω παντως ως προς την απροσδιοριστια: ανεβα και φυγαμε ολα μεσα στην ζωη είναι... Δεν είμαι λογικος-το παλεύω τουλαχιστον. Με το αμυριστο ειχα μερικα θέματα και ίσως τα ειπα λιγο παραπανω απο οσο θα επρεπε...
Αχ βρε λουλούδι αμυριστο κοιτα εγω στο α μπα δεν γραφω.. μπαίνω σήμερα τυχαία και σε βλέπω να αρχίζεις απο μια οφθαλμοφανως καμμενη περιπτωση, τις γενικεύσεις για τα κακά αγορια που στο καλάθι δεν χωρούν στο κοφινι περισεύουν και λέω κάτσε ρε φίλε δηλαδή πάντα εμεις οι άκαρδοι θύτες των πληγωμένων καρδιών; να πω το άδικο... Αυτά.Κατα τα άλλα θέματα δεν έχω με τα αμύριστα λουλούδια. Α και κάποιες φεμινίστριες λίγο με τρομάζουν αυτο το έχω απο μικρός... Ε τα συνδύασα όλα και βγήκε. Κατα τα άλλα δόξα τω θεω πελεκάνε στα τυφλά πήγα και εγω χωρίς πολυ λογική και ερωταποκρίσεις αβολες με εργαλεία και στον παράδρομο της εθνικής κουτσα στραβα τραβαω. Εννοείται δεν στα γκρεμίζει όλα πλεονασμός αλλα νομίζω κατάλαβες το ποιντ μου. Αμύριστο συγνώμη για την επίθεση-οι εκρήξεις δεν είναι παντοτε προσωπικές, αφορμές ψαχνουν..
πολλες γυναικες σε ηλικια που τις φοβιζει το αν θα προλαβουν να κανουν παιδια,αναζητουν πρωτα καποιον που θεωρουν οτι θα ειναι καλος πατερας παρα καλος συντροφος,εραστης κλπ πως νομιζεις οτι θα αντιδρουσαν αν ο "καλος πατερας" τους ελεγε οτι δεν μπορει να κανει παιδια?οχι και με τον καλυτερο τροπο λεω εγωαρα,το συγκεκριμενο δεν αφορα την πατριαρχια αλλα το γενικοτερο στερεοτυπο οτι αν δεν κανεις παιδια δεν μπορεις να εισαι ευτυχισμενος/ολοκληρωμενος ανθρωπος και αρα αυτος που δεν μπορει να κανει παιδια και δεν το λεει,εξαπατα τον συντροφο του αφου θα τον οδηγησει σε ενα μελλον χωρις ευτυχια
Πελεκάνος ναι δεν θα βγάλουμε άκρη: Το θέμα μου δεν ήταν τα παιδιά εξ αρχής. Το θέμα μου ήταν με το μπλέξιμο του πατριαρχικού στερεοτύπου σε μία υπόθεση άσχετη-νομίζω- με αυτό. Τα παιδιά είναι παράγοντας ευτυχίας και παράγοντας πόνου. Στην ευτυχία και στον πόνο ο άνθρωπος ωριμάζει και ολοκληρώνεται μία διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Τώρα το πότε κάποιος είναι ολοκληρωμένος ή όχι είναι μία μεγάλη κουβέντα. Τα παιδιά καλό είναι να προκύπτουν Αν προκύπτον ως απαύγασμα της συντροφικότητας και όχι ως αιτία της. Αλλά εάν βρεθεί κάποιος/α που θέλει σύντροφο και σκέφτεται στο βάθος και παιδάκια επειδή έτσι γουστάρει, σε υγιείς εννοείται καταστάσεις, δεν θα τον πετάξω στον συναισθηματικό καιάδα του «λογικού εργαλείου» επειδή μου χαλάει το απόλυτο μου ιδανικό ενός σφοδρού έρωτα δίχως αύριο, ούτε θα τον θεωρήσω ανίκανο να αγαπήσει μη συμφεροντολογικά τον/την σύντροφο επειδή ο έρωτας του έχει μία υποψία «αύριο». Ούτε θα πως ο έρωτας του πάσχει περισσότερο από τον άλλον/αλλη τον/την κυριλέ που λέει στην αρχή-ειλικρινέστατα- αγάπη μου, εσένα μόνο θέλω, όλα τα άλλα ανούσια, και μεθαύριο ξυπνάει με άλλη άποψη επί του θέματος επειδή ξαφνικά του καλοάρεσε η ιδέα οικογένειας. Γιατί δεν είναι όλα ξεκάθαρα από την αρχή στις προθέσεις του εαυτού μας… Για αυτήν την απροσδιοριστία μιλάω.
#5Αρκετά με τα στερεότυπα ότι οι Ελληνίδες κοιτάζουν ντε και καλά το πορτοφόλι και ζούνε για να ρίχνουνε χυλόπιτες. Νησάφι. Έχω ζήσει στο εξωτερικό και έχω δει και εγώ τις εκεί γυναίκες. Είναι οι ίδιες που πάνε στην Αγία Νάπα και στο Φαληράκι και τις μαζεύεις με το κουταλάκι από τα πεζοδρόμια.
#5 Καλέ ποιος είναι ο Βασίλης;Για το θέμα, να πω ότι "το εξωτερικό" δεν είναι μια χώρα. Εγώ πχ. από Γάλλους έχω ακούσει το εντελώς αντίθετο, έβρισκαν της Ελληνίδες πολύ πιο προσηνείς και φιλικές από τις Γαλλίδες, τις οποίες κατηγορούσαν για μεγάλη ψυχρότητα και σεμνοτυφία. Το μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη - ούτε σε Ελληνίδα έχει τύχει να την πέσω, ούτε σε Γαλλίδα. (Για τους Γάλλους μόνο μπορώ να πω ότι μπορούν να είναι πολύ, ΠΟΛΥ πιο διαχυτικοί από τους Έλληνες.)
Νομίζω ότι τελικά είναι υπερεθνικό κάποιοι άντρες να έχουν να πουν τα χειρότερα για τις γυναίκες της χώρας τους, τα έχουμε ακούσει και από Ισπανούς, Ιταλούς... ε λογικά θα υπάρχουν κι άλλοι. Και το αντίθετο ενδεχομένως γίνεται.
Λογικά αυτό που λες είναι (the grass is always greener on the other side) ή εναλλακτικά, όντως, πολλοί και πολλές από εμάς όταν μας μιλάει ένας ξένος/η με την "εξωτική" προφορά του και το διαφορετικό στιλ του είμαστε πιο θετικά προδιατεθειμένοι, πιο φιλικοί, κολακευόμαστε; Στηρίζουμε τον τουρισμό; Θα μπορούσε. :)
Δεν είναι πολύ σίγουρο αυτό.Αν έχεις πέραση στις Ελληνίδες γιατί να διαμαρτύρεσαι;Απ την άλλη, υπάρχει το αληθινό ενδεχόμενο να τα βρίσκει κάποιος καλύτερα με μια Τσέχα ή Ιρλανδή ή Ολλανδή.Με τις ευχές όλων μας εδώ.Η γκρίνια είναι ατελέσφορη διότι δεν θα μεταβάλει το χαρακτηριστικό που (νομίζεις ότι)λείπει από τις ιθαγενείς!
γενικα για το φλερτ μεταξυ ανθρωπων απο αλλη χωρα,επειδη η γλωσσα επικοινωνιας συνηθως ειναι μια γλωσσα που δεν την γνωριζει πολυ καλα τουλαχιστον ο ενας απο τους δυο,λεγονται πιο απλα πραγματα και αποφευγονται περιπλοκες ατακες που θεωρητικα εχουν στοχο τον εντυπωσιασμο αλλα τις περισσοτερες φορες εχουν αναποδα αποτελεσματα.επισης οι πιο απλες κουβεντες οδηγουν εστω και ασυνειδητα σε περισσοτερη ευγενεια.επισης παιζουν ρολο και οι προκαταλαψεις που υπαρχουν αναλογα την χωρα.δουλευοντας σε ξενοδοχειο σε νησι και ζωντας πολυ και την νυχτερινη ζωη κλπ εχω διαπιστωσει οτι οι ιταλιδες ειναι αρνητικες με τους ελληνες σε αντιθεση με τις αγγλιδες και τις γερμανιδες.απο την αλλη οι ελληνιδες ειναι θετικες με τους ιταλους και τους ισπανους και οχι με τους αγγλους.