Στο σημερινό «Α μπα»: λεμονίτα

Στο σημερινό «Α μπα»: λεμονίτα Facebook Twitter
73

__________________
1.

 

Γεια σου αμπα μου
Σε ευχαριστουμε πολυ για τις συμβουλες σου!
Αμπα μου τι κανεις οταν οι γονεις σου σε πιεζουν να επισημοποιησεις τη σχεση σου με το αγορι σου αλλα εσυ δεν εισαι ετοιμη και δε θες να πεις στο αγορι σου: " ξερεις κατι πρεπει να αρραβωνιαστουμε τωρα ημαστε 4 χρονια μαζι" .
πραγματικα δε ξερω τι αλλο να κανω τους εχω πει οτι οταν ειμαι ετοιμη θα προχωρησουμε προς το παρον θεωρω οτι ειμαι πολυ μικρη ακομα για ενα τετοιο βημα, 22 χρονων..
Αλλα εκεινοι επιμενουν και μαλιστα μου εβαλαν και ημερομηνια ως deadline..
Τι να τους απανταω καθε φορα που μου το αναφερουν? Πως τους αντιμετωπιζω?
-Απογοητευμενη


Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν υπάρχει στάνταρ απάντηση για κάτι τέτοιο. Το πόσο αποτελεσματικά μπορείς να τους απαντήσεις εξαρτάται από τη σχέση που έχετε, από το πόσο εξαρτημένη είσαι από αυτούς, συναισθηματικά και οικονομικά, από το αν ζείτε μαζί ή όχι, και από τον χαρακτήρα τους. Άλλο θα έπρεπε να κάνει μια 22χρονη που είναι πλήρως εξαρτημένη από πολύ καταπιεστικούς γονείς που απειλούν με διώξιμο από το σπίτι, και άλλο μια 22χρονη που σπουδάζει σε άλλη πόλη και δουλεύει για κάποια δικά της έξοδα. Εσύ δεν μας λες τίποτα, οπότε πρέπει να σκεφτείς μόνη σου τι θα μπορούσες να κάνεις. Αυτό που δεν χρειάζεται να κάνεις είναι να τους πείσεις. Δεν χρειάζεται να πειστούν ή να καταλάβουν την φιλοσοφία σου – χρειάζεται μόνο να αντιληφθούν ότι η πίεση δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις γνώμη, ότι δεν διαπραγματεύεσαι με τρομοκράτες. Και αυτό που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνεις είναι να υποχωρήσεις για να είσαι «καλή κόρη», όταν αρχίσουν να βαράνε τα νταούλια του συναισθηματικού εκβιασμού.


Το deadline δηλαδή πώς το έβαλαν; Αν δεν υπακούσεις μέχρι τότε, τι θα κάνουν;


__________________
2.

Αγαπητή Α μπα,
ο λόγος που σου γράφω είναι η μητέρα μου.
Είναι ένας αυταρχικος άνθρωπος που θέλει να ελέγχει τα πάντα. Δεν της αρεσαν ποτε οι σύντροφοι μου, οι φιλίες μου και γενικά οι επιλογές μου. Το μόνο που αναγνωριζε σε μενα ηταν οτι ημουν αριστη και φιλοδοξη ως μαθητρια, φοιτητρια κλπ. Πλεον όμως ακομη και στον επαγγελματικό τομέα με αμφισβητεί και να το γιατί:
Πριν ακομη περάσω στη σχολή μου ειχα ενα μεγαλο όνειρο ως προς την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Δεν έχει σημασία να σου πω, τι ακριβώς εχω σπουδάσει, παρα μονο ενα αντίστοιχο παράδειγμα. Έστω ότι είμαι οικονομολόγος. Το όνειρο ειναι να γινω ορκωτος λογιστης. Αφου τελειωσα το μεταπτυχιακό και εργαστηκα στο αντικείμενο μου, συνέχισα με την προσπάθεια για την επίτευξη του τελικού στόχου. Και προσπαθησα πολύ. Μάλιστα με στηριξαν κ οι δικοι μου οικονομικά, γιατί για ενα διάστημα έπρεπε λογω διαβάσματος να θεσω σε δεύτερη μοίρα την τρέχουσα δουλειά μου. Ελα όμως τώρα που αυτή η φιλοδοξία μου εχει γίνει εμμονή της μητέρας μου! Μετά από καποιες αποτυχημένες προσπάθειες, της ανακοίνωσα, οτι παράλληλα με το διάβασμα θελω να συνεχίσω τη δουλειά μου. Γιατί είμαι 30 και με γεμίζει το να ειμαι δημιουργική και οικονομικά ανεξάρτητη. Δεν με ικανοποιεί πια το να φερομαι ως φοιτήτρια. Άλλωστε, επιθυμούμε να συζησουμε με τον σύντροφό μου στα 30+ μας μετα απο 6 χρόνια σχέση. Η μητέρα μου λέει, πως όλα αυτά θα είναι η καταστροφή μου και πως ειμαι αλλοπρόσαλλη... Επίσης, δεν χωνεύει με τίποτα τον σύντροφό μου και λέει, πως αυτός με παρασύρει στην καταστροφή. Ειναι διατεθειμένη, λέει, να με στηρίζει οικονομικά μέχρι να πετυχω τον συγκεκριμένο στόχο που είχα ως μαθήτρια και τον οποίο ενστερνιζεται. Δεν καταλαβαίνει όμως την αναγκη μου να εργαστώ! Ούτε αντιλαμβάνεται ότι ειναι πιθανο να αλλάζουν κάποια στιγμή τα θέλω μας ή οι προτεραιότητες μας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγκατοικηση θα μας στερήσει την προσωπικη κι επαγγελματική ανέλιξη). Η μητέρα μου με στηρίζει δηλαδή σε αυτά που εκείνη εγκρίνει.
Επίσης, εκτός από τις σπουδές, άλλο σημείο τριβής ειναι το που θα μεινουμε με τον σύντροφό μου. Μου παραχωρεί ενα διαμερισματακι που εχει και μεχρι τωρα εμενε νοικαρης, αλλά μόνο για να μεινω κι οχι για να παιρνω το ενοίκιο και να μείνουμε αλλου. Εμας το διαμέρισμα μας φαίνεται μικρό και ειναι σε περιοχη ασχετη με τις δουλειές μας. Ωστόσο, επειδή είναι σε οικογενειακη πολυκατοικία και θα μας έχει απο κοντα το σόι της, θέλει να μεινουμε εκεί για να νιώθει ασφάλεια.
Αν και προσπαθώ να συμμερίζομαι τις ανησυχίες της, ωστόσο το πραγμα έχει ξεφύγει. Με παιρνει τηλέφωνο και με ρωτάει, αν διαβαζω, μετά αρχίζει το παραλήρημα και καταλήγουμε να με προσβάλλει. Αυτό με στενοχωρεί πολύ. Τα πράγματα έχουν ενταθεί τοσο πολύ τις τελευταίες εβδομάδες, διότι αφενός βλεπει οτι δινω το βάρος στη δουλειά μου σε σχέση με το διάβασμα κι αφετέρου διότι βρήκαμε σπίτι με τον φίλο μου και μάλιστα της πρότεινα να συνεχίσει να νοικιάζει το σπίτι της κρατώντας το ενοίκιο για εκείνη.
Το ερώτημα είναι το εξής: Πώς θα με συμβουλευες να το αντιμετωπισω; Κι επισης: Τη θεωρώ παράλογη. Εσύ τι βλέπεις σε όλο αυτό (οσο μπορείς να με εμπιστευθείς, οτι σου τα παρουσιαζω κατά το δυνατόν αντικειμενικά);
Εχω απηυδήσει πια. Στενοχωριεμαι πολυ και δεν αντέχω. Με βαριά καρδιά διεκπεραιωνω τις υποχρεώσεις μου και δεν μπορώ να χαρώ τίποτα. Ο πατέρας μου (εννοείται και ο σύντροφος μου) με στηρίζει ηθικά. Η μητέρα μου όμως έχει κανει κατι σαν κόμμα (!) με το σόι της και της δίνει δικιο, χωρίς να τους εχω βάλει εγώ σε αυτην την ιστορία. Αυτο που σκέφτομαι είναι να επισκεφθώ ψυχολογο. Εχω προσπαθησει να της μιλησω, της έχει μιλήσει κι ο πατέρας μου, αλλά δεν βγάζουμε ακρη. Φτάσαμε πια να ζούμε σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον και δεν ξέρω, ποιον να λυπηθώ περισσότερο: εμενα ή τον πατέρα μου που τον ψέλνει όλη μέρα. Εχει φτάσει δε στο σημείο να κλαιει, να ουρλιάζει, να κανει χαρακτηρισμους και μετά απο ολα αυτα εξαγριωνεται οταν καταλαβαίνει, οτι ο σύντροφος μου γνωρίζει, τι γίνεται.
Μου λέει, οτι εκεινος χαιρεται που μαλωνω μαζι της και πως θα αποβεί εις βάρος μου ολο αυτό, γιατί κανείς δεν σε σέβεται, αν δεν υπάρχει η οικογένεια απο πισω σου, για να φοβάται και να σου φέρεται σωστά... Δεν θέλει να παντρευτώ τον σύντροφό μου, αλλά ωστόσο τον κατηγορεί που δεν έχει κάνει κουβέντα σε εκείνη για γάμο και υποστηρίζει, πως είναι τεμπέλης (ενω κάνει δυο δουλειές), επειδή δεν πάει στο εξωτερικό να εργαστεί (έτσι γενικά κι αόριστα) και πως με κοροϊδεύει και δεν θέλει οικογένεια, ενώ ακόμη κι αν παντρευτουμε, είναι σιγουρη πως θα χωρίσουμε.
Συγνώμη που σου γράφω τόσα πολλά, αλλά ήθελα να έχεις σαφή εικόνα... Και συγνώμη για τους τόνους - γραφω από το κινητό. Ελπίζω να μου απαντήσεις...
-Χαμένη στη μετάφραση

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η μητέρα σου δεν θα ικανοποιηθεί αν γίνεις ορκωτός λογιστής. Δεν θα ικανοποιηθεί ακόμα κι αν γίνεις διευθύντρια του ΔΝΤ και παντρευτείς, κάνεις δύο παιδιά, παρατήσεις τον άντρα σου και μείνεις για πάντα στο δωμάτιο της να κοιμάσαι δίπλα της και να την υπηρετείς. Είναι πολύ σημαντικό για την ψυχική σου υγεία να το καταλάβεις αυτό. Η μητέρα σου δεν θέλει μόνο να κάνεις αυτά που θέλει να κάνεις. Θέλει κάτι που δεν γίνεται. Να μπει μέσα στο κεφάλι σου και να ξαναζήσει την ζωή της από την αρχή. Προσπαθεί να μετενσαρκωθεί μέσα από σένα. Τον εαυτό της σκέφτεται, και μόνο αυτόν, και μάλλον δεν το καταλαβαίνει. Γι'αυτό σταμάτα να αναρωτιέσαι τι να κάνεις, γιατί έτσι της επιτρέπεις να σου ρουφάει την ενέργεια. Δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για να την κάνεις ζάφτι. Θα είναι έτσι, και θα γίνεται όλο και χειρότερα.


Ζήσε τη ζωή σου όπως θέλεις και κράτα τη μητέρα σου σε απόσταση. Όσο γίνεται. Όσο δύσκολο και αν είναι. Πήγαινε σε ψυχολόγο γιατί νομίζω ότι αυτά που σου λέω σου φαίνονται απλώς σκληρά και δεν καταλαβαίνεις ότι είναι ο μόνος τρόπος για να μην σου καταστρέψει τη ζωή (και το εννοώ).

__________________
3.

Πώς συμβιβάζεται κανείς με το γεγονός ότι οι γονείς του τον θεωρούν αποτυχημένο σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και όνειρα; Ειμαι 40 ετων και δεν έκανα τίποτα από όσα θεωρούσαν επιτυχία οι γονείς μου δηλαδή δεν τέλειωσα μία καλή, σύμφωνα παντα με τα δικα τους δεδομένα σχολή στο πανεπιστήμιο, δεν έχω την σουπερ δουλειά με τον σούπερ μισθό και το κυριοτερο δεν παντρεύτηκα και δεν έκανα παιδια, κατι που ποτε δεν με απασχολησε. Αντιθετα, εχω μία αδιαφορη χωρις προοπτικες δουλεια αλλα που μου παρέχει ενα μισθο παραπανω απο τους μισθους πεινας που δινουν σημερα και μετα απο αρκετες δυσκολιες, ασχολουμαι επιτελους παραλληλα με ενα καλλιτεχνικό επαγγελμα που πάντοτε ονειρευομουν και οπως μου λενε άνθρωποι καταξιωμένοι στον χωρο, εχω προοπτικες και ταλεντο. Δεν αποφερει χρηματα αυτο βεβαια στην Ελλαδα, οι περισσοτεροι ακομα και φτασμενοι έχουν και κάποιο αλλο μέσο βιοπορισμου, και ειναι κατι που οι δικοι μου δεν μπορουν με τιποτα να καταλαβουν. Πως να τους πεισω οτι αυτο εστω το λιγο προς το παρον που εχω καταφερει ειναι πολυ σημαντικο και δεν μπορουν να το κανουν ολοι; Πως να τους αποδειξω οτι εγω μονο αποτυχημενη δεν νιωθω; Ξερω ότι δεν μπορω να τους αλλάξω τα μυαλά αλλά βλέπω γυρω μου γονεις να ειναι περηφανοι για τα παιδια τους για οτιδηποτε κι αν κανουν και καμιά φορα με πιανει ενα παραπονο. Θα ήθελα εστω να σταματησω να δινω τοση σημασια στη γνώμη τους. Αλλά γίνεται; Ειναι πολύ σκληρό εσύ να νιώθεις ότι ξεπερασες τοσα εμποδια και έκανες το όνειρο σου πραγματικοτητα, ανθρωποι σημαντικοί να σου λένε μπράβο και οι ανθρωποι που σε μεγαλωσαν να σε θεωρουν αποτυχημενο και ότι έκανες μία τρυπα στο νερό.
-Μαρίνα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Διάβασες την προηγούμενη ερώτηση; Δεν μπορείς να τους κάνεις να καταλάβουν, γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος τους. Άλλο προσπαθούν να πετύχουν. Ούτε οι γονείς που βλέπεις να είναι περήφανοι για οτιδήποτε κάνουν είναι ιδανικοί γονείς. Μη νομίζεις ότι και αυτό δίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Οι ιδανικοί γονείς είναι τόσο συχνοί όσο και οι ιδανικοί άνθρωποι. Είσαι σαράντα χρονών – είναι ώρα (δηλαδή, έχει περάσει η ώρα) να αποδομήσεις τους γονείς σου και να τους δεις για αυτό που είναι, και να σταματήσεις να περιμένεις να σου πουν «μπράβο», όπως ήθελες όταν ήσουν παιδί και έκανες τσουλήθρα. Δεν σε αποπαίρνω με αυτό που γράφω. Όλοι μας μέσα είμαστε παιδιά που θέλουμε το μπράβο όπως τότε. Όμως αυτή είναι η ζωή, ναι, είναι σκληρή. Πρέπει να το φιλοσοφήσεις και να σταματήσεις να αντλείς ευχαρίστηση από τη μαμά και τον μπαμπά. Στρέψου στην ευχαρίστηση που παίρνεις από τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι μπορείς να καταφέρεις.


__________________
4.

Καλησπέρα αγαπητή Αμπα!
Σε διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό και συμφωνώ σε αρκετά από αυτά που γράφεις.
Είμαι 24 και δεν έχω κάνει καμιά σχέση ακόμα και όχι επειδή δεν θέλω, αλλά οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω είναι είτε σαχλοί μέχρι αηδίας (το τι είδους "πεσίματα" έχω φάει, δε λέγεται), είτε σκέφτονται μόνο το κρεβάτι. Εγώ είμαι παρθένα (ναι, υπάρχουμε εκεί έξω) και δεν θέλω να πάω με τον οποιονδήποτε, απλά για να μην έχω την "ταμπέλα".
Δεν έχω θέμα με αυτό, αν και δεν είναι κάτι που το διατυμπανίζω, γιατί δεν θεωρώ ότι με χαρακτηρίζει σαν άτομο.
Ας περάσω στο προκείμενο τώρα: από τη μία δεν νομίζω ότι έχω κάτι στραβό, αλλά από την άλλη κάτι θα πρέπει να υπάρχει.
Στις παρέες μου περνάνε καλά μαζί μου και γενικά τους περισσότερους ανεξαρτήτως φύλου τους κερδίζει ο χαρακτήρας μου και το χιούμορ μου.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη συνοχή σ'αυτά που σου γράφω, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα: όλοι με βλέπουν καλή ως φίλη και ως παρέα μόνο.
Και αναρωτιέμαι: φταίει η εμφάνιση μου, που είμαι κάπως χαριτωμένη, αλλά με αρκετά παραπανίσια κιλά(που συνήθως δεν έχω θέμα με αυτό);
Φταίω εγώ, που έχω χιούμορ και αυτοσαρκασμό και δεν βγάζω τίποτα το ερωτικό στους άλλους;
Είμαι απλά άτυχη ή πολύ επιλεκτική;
-Στραβά αρμενίζουμε

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν εσύ δεν έχεις ιδέα για το τι συμβαίνει, εγώ έχω ακόμη λιγότερη. Δεν μπορώ να κάνω την παραμικρή υπόθεση. Όταν όμως έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους, ειδικά όταν δεν ξέρουμε καν ποια είναι αυτή η συμπεριφορά, αν μας λείπει εντελώς η ικανότητα να δούμε τον εαυτό μας και να τον καταλάβουμε, η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος.


Για την έλλειψη σαφούς εικόνας σε παραπέμπω στο «με βλέπουν καλή ως φίλη και ως παρέα μόνο» και παραπάνω γράφεις «το τι είδους πεσίματα έχω φάει δεν λέγεται».


__________________
5.


Αγαπητή α,μπα καλησπέρα!
Είμαι 29 ετών και εδώ και 3 χρόνια έχω μια σχέση με ένα παιδί 32 ετών. Εγώ μένω με τους γονείς μου και εκείνος με τη μητέρα του (μοναχογιός, ο πατέρας απεβίωσε εδώ και χρόνια). Έτσι λοιπόν έχουν μια πολλή δεμένη και ιδιαίτερη σχέση. Στους 6 μήνες με γνώρισε στη μητέρα του καθώς πήγαινα κάποια σκ και κοιμόμουνα σπίτι του όπου το τελευταίο 1,5 χρόνο γίνεται κάθε ΠΣΚ. Έχει ξεχωριστό χώρο από το υπόλοιπο σπίτι και έτσι δε χρειάζεται να έρχομαι σε συνεχή επικοινωνία μαζί της. Όμως η κουζίνα είναι κοινή οπότε όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε κάτι αναγκαστικά πρέπει να πάω στο χώρο της. Γενικά μου συμπεριφέρεται καλά αλλά εγώ νιώθω ότι δε με συμπαθεί ιδιαίτερα και βασικά δεν είμαι αυτό που θέλει για το γιο της (Με μεταπτυχιακά, 5 ξένες γλώσσες, μισθός 5.000€ και τέτοια.. ξέρεις), δε μου έχει πει κάτι αλλά από συζητήσεις που έχουμε κάνει αυτά είναι τα πρότυπά της. Το πρόβλημά μου λοιπόν είναι ότι ενώ με το αγόρι μου νιώθω υπέροχα θα ήθελα να πηγαίναμε παρακάτω τη σχέση μας, να μέναμε κανονικά μαζί και όχι να πηγαινω-έρχομαι σαν τον τσιγγάνο πότε εδώ και πότε εκεί. Του έχω κάνει κάποιες συζητήσεις και μου έχει πει ότι αν θέλω μπορώ να πάω να μείνω εκεί αλλά όπως είμαστε τώρα χωρίς να αλλάξει κάτι, το σπίτι είναι δικό του και είναι χαζό λέει να δίνει ενοίκιο για άλλο σπίτι. Το πρόβλημα είναι ότι το σπίτι είναι και της μάνας του και εγώ θα νιώθω πάντα ξένη. Δε θα μπορώ να κουνήσω το ποτήρι που λέει ο λόγος να του αλλάξω θέση. Του έκανα μια νύξη να διαμορφώσουμε το δικό του χώρο να το κάνουμε λίγο πιο ανεξάρτητο ώστε να μη χρειάζεται να είμαστε κοινά με το χώρο της μάνας του αλλά δεν τον βλέπω πρόθυμο. Έκανα ένα πείραμα για 3 βδομάδες και πήγα να μείνω μαζί του να δω αν αντέχω αυτή τη κατάσταση αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Διότι δεν είναι και καμιά εύκολη γυναίκα, έχει άποψη για όλα και ανακατεύεται στα πάντα. Πόσο να κάνεις υπομονή και να μη μιλάς. Δώσε μου μια συμβουλή πως να χειριστώ τη κατάσταση ώστε να μπορέσω να μείνω με το αγόρι μου αλλά να μην έχω και τη μάνα του στα πόδια μου όλη την ώρα. Φοβάμαι μην τον επηρεάζει τόσο πολύ και αν δε με θέλει για κοπέλα και μέλλουσα νύφη του γιου της θα μας βάλει να χωρίσουμε.
-Η πεθεροκαμένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πάμε όλοι μαζί, για άλλη μια φορά.


Το πρόβλημα δεν το έχεις με την πεθερά, το έχεις με τον άντρα.


Είναι σχεδόν κωμικό πώς μεταφέρεις το πρόβλημα αλλού για να μην δεις αυτό που έχεις. Έχεις πει στον άντρα να μετακομίσετε – σου είπε όχι. Έχεις πει στον άντρα να διαμορφώσετε τον χώρο έτσι ώστε να είσαστε ανεξάρτητοι – σου είπε όχι. Το μόνο που θεωρεί λογικό είναι να πας εκεί και να ζείτε οι τρεις σας για όσο ζει η μαμά του, δηλαδή, με άλλα λόγια, του φαίνεται πολύ καλή ιδέα να ζει για πάντα με τη μαμά του. Και νομίζεις ότι το πρόβλημα το έχεις με αυτή; Όλα δικές του επιλογές είναι. Κανείς δεν τον αναγκάζει να θέλει αυτά που θέλει. Πραγματικά, αυτό θέλει. Να ζει με τη μητέρα του, ώστε να τον υπηρετεί και να τον ελέγχει, και η γυναίκα που θα μπει στο σπίτι θα είναι στη δική της υπηρεσία, μέχρι αυτή να αποσυρθεί και αυτή η γυναίκα να πάρει τη θέση της. Αν δεν σου αρέσει αυτή η προοπτική, βρίσκεσαι σε λάθος σπίτι.

 

__________________
6.

Λένα γεια σου.
Διαβάζω συχνά να προτείνεις βιβλία και δεν θα σου κρύψω την αλήθεια ότι χτες σε συζητούσαμε με μια φίλη και κοντέψαμε να πλακωθούμε.
Βασικά εγώ ανήκω στα άτομα που διαβάζουν βιβλία επιστημονικής φαντασίας και έχω ιδιαίτερη αγάπη προς τον Stephen King. Η φίλη μου πάλι ανήκει σε άλλη κατηγορία αισθηματικά, ιστορικά και δράμα κυρίως.
Η συζήτηση που λες μας έβγαλε σε εσένα και η φίλη μου ,μου ανέφερε πως εσύ ποτέ μα ποτέ δεν θα πρότεινες σε κάποιον να διαβάσει επιστημονική φαντασία γιατί αυτά τα βιβλία δεν σου δίνουν κάτι. Εγώ φυσικά υποστήριξα το αντίθετο. Πως πιθανότατα να τα πρότεινες, αφού κάποια από αυτά δίνουν ένα νόημα και μαθήματα σε κάποια πράγματα όπως πχ το νόημα/μάθημα ενός από τα πιο γνωστά βιβλία του King,η Carrie που έχει γίνει και ταινία και περνάει πολλά, όπως το που μπορεί να σε φτάσει η υπερβολική θρησκοληψία και το μπούλινγκ στα σχολεία απλά με μια πιο φανταστική/τρομακτική ματιά.
Και καταλήγω στην ερώτηση-εις.
Διαβάζεις επιστημονική φαντασία ή όχι; Ποια η άποψη σου γι'αυτό το είδος; Και αν τελικά διαβάζεις, θες να προτείνεις κανένα βιβλίο αυτού του είδους που σου άρεσε πάρα πολύ;
-Φαντασία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εννοείται πως διαβάζω, και είναι ένα πολύ παρεξηγημένο είδος (τα «αισθηματικά» δηλαδή τι είναι;). Έχω διαβάσει πολλά του Στίβεν Κινγκ και μερικά από αυτά είναι αγαπημένα μου. Το τελευταίο που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το 11/22/63, φοβερό βιβλίο. Μου άρεσε και αρκετά η συνέχεια του Shining, το Doctor Sleep, αν όσο προχωρούσε τόσο χειρότερο γινόταν.


Τα βιβλία είναι ιστορίες, και υπάρχουν ωραίες και αποτυχημένες ιστορίες, ωραία ή άσχημα γραμμένες, και μπορούν να έχουν πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης ή όχι, ανάλογα με τις προθέσεις ή την ικανότητα του συγγραφέα. Οι κατηγορίες είναι για τους δημοσιογράφους και το μάρκετινγκ. Είναι σχεδόν κρίμα που υπάρχει η κατηγορία φαντασίας, γιατί αυτόματα μερικά βιβλία στιγματίζονται ως ανούσια, κάτι πολύ επιφανειακό. Όπως σε όλες τις κατηγορίες, υπάρχουν μέτρια, κακά, και μερικά αριστουργήματα. Αλίμονο αν μας ξεφύγει ο Φίλιπ Ντικ, θα έχουμε χάσει πάρα πολλά από την αναγνωστική απόλαυση μιας ζωής.

_________________
7.


Αγαπητή Α, μπά, είμαι στα 45 μου . Με τον άντρα μου βρεθήκαμε στα 38 μας και παντρευτήκαμε ενα χρόνο αργότερα. Παρα τις προσπάθειες εξωσωματικής δεν εχουμε κάνει παιδί. Εχουμε και οι δυο δουλειά, καταφέρνουμε στη σχέση μας να είμαστε καλύτερα από την περίοδο που γνωριστήκαμε, έχουμε καλές υποστηρικτικές οικογένειες καταγωγής με αρμονικές σχέσεις. Παιδί δεν έχουμε. Κοιτάω προς το μελλον και καταλαβαίνω οτι ισως ποτέ να μη τα καταφέρουμε (σκέφτομαι να επιχειρήσω μία τελευταία εξωσωματική, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να αποδεχθώ την προοπτική του να μείνουμε χωρίς παιδί). Ειμαι σε μια περίοδο που σκέφτομαι , που προσπαθω να φανταστώ μια ζωή χωρίς παιδί. Θρηνώ και αποχαιρετώ αυτο το παιδί. Χρειάζομαι βοήθεια σε αυτό. Οποιαδήποτε σκέψη σε μια κατάσταση σαν αυτή τη δική μου θα με βοηθούσε. Βοηθείστε με να οπτικοποιήσω μια ικανοποιητική ζωή για μένα χωρίς παιδί , ενώ μεγαλώνω. Κάποιος θα έχει περάσει αυτο που περναω εγώ , ισως το παραδειγμα του με εμπνευσει . Χρειάζομαι έμπνευση. Φίλοι μου βοηθείστε .
-Lemonita45


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι πολύ πιο κοινό αυτό που περιγράφεις από όσο φαντάζεσαι. Ελπίζω να μας γράψουν αναγνώστριες στα σχόλια. Καταλαβαίνω ότι χρειάζεσαι παραδείγματα για να εμπνευστείς, όπως λες, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει συνταγή επιτυχίας σε κάτι τέτοιο. Ο καθένας έχει άλλο οικοδόμημα μέσα του, και αλλιώς ξέρει να το συμπληρώνει. Δεν ξέρω αν απευθύνεσαι στο πλέον κατάλληλο μέρος, μάλλον θα υπάρχουν φόρουμ για πιο άμεση συζήτηση.


Ένα παιδί σου ανοίγει πόρτες, αλλά κάποιες σου τις κλείνει. Δυσκολεύεσαι να το οπτικοποιήσεις όχι επειδή δεν γίνεται επειδή υπάρχει δικτατορία απόκτησης παιδιού παντού γύρω μας και η κοινωνία μας δεν επιτρέπει άλλη εναλλακτική. Μάλλον, δεν την θεωρεί καν εναλλακτική, την θεωρεί περίσσευμα. Σκέψου μόνο όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν παιδιά, συνειδητά και χωρίς τύψεις. Αυτοί προφανώς το έχουν οπτικοποιήσει, άρα όχι μόνο γίνεται, αλλά φυσικά και μπορεί να οδηγήσει σε μια γεμάτη, ολοκληρωμένη, πολύ καλή ζωή. Μήπως είναι καλύτερα να απευθυνθείς σε αυτούς; Όχι όσο νιώθεις την ανάγκη να θρηνήσεις, όταν νιώσεις έτοιμη.


Εννοείται να κάνεις όσες προσπάθειες ακόμα μπορείς, και όσο θέλεις, και να μην ξεχάσεις μέσα σε όλα αυτά ότι δεν είσαι μόνη σου σε αυτό: έχεις τον άντρα σου, και αυτή η σχέση όταν είναι στενή και πετυχημένη, μπορεί να χαρίσει αμέτρητο βάθος επικοινωνίας και σύνδεσης. Πρόσεχε να μην την παραμελείς. Προσπαθήστε να συντηρήσετε και στιγμές γέλιου και κεφιού, όχι μόνο σοβαρής ενδοσκόπησης.


73

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7"Ειμαι σε μια περίοδο που σκέφτομαι , που προσπαθω να φανταστώ μια ζωή χωρίς παιδί. Θρηνώ και αποχαιρετώ αυτο το παιδί."αν θέλεις τόσο πολύ ένα παιδί, όταν αποφασίσεις οτι εξάντλησες τις προσπάθειες να αποκτήσεις βιολογικό παιδί, μπορείς να ψάξεις και τις περιπτώσεις υιοθεσίας, με την ίδια επιμέλεια.νομίζω οτι είναι κρίμα , άνθρωποι που θέλουν τόσο πολύ να προσφέρουν σε ένα παιδί, να μην το κάνουν.θα διαφωνήσω με την λένα στο να συμβουλευτείς ανθρώπους που συνειδητά δεν θέλουν παιδιά και είναι ευτυχισμένοι με την ζωή τους, γι αυτό ακριβώς.επειδή αυτοί ΔΕΝ θέλουν, ενώ εσύ ΘΕΛΕΙΣ.δεν είναι δυνατόν να γίνεις ευτυχισμένος με τις επιθυμίες ενός άλλου. το θέμα είναι τι κάνεις με τις δικές σου επιθυμίες..
#7 Ανήκω στην πολύ κλασική κατηγορία, των γυναικών που στη δεκαετία 30-40 τρώνε τη φρίκη, να βρούνε τον κατάλληλο, για να κάνουν οικογένεια. Τώρα είμαι 46.Δεν τον βρήκα. Σκεφτόμουν πολύ έντονα την ιδέα του παιδιού, από τότε που με θυμάμαι, από το δημοτικό δηλαδή. Θέλω να πω ότι δεν μου χτύπησε κανένα βιολογικό ρολόι ποτέ. Όμως επειδή η δική μου οικογένεια είναι ιδιαιτέρως προβληματική, ήθελα να είμαι σίγουρη ότι δε θα κάνω τα ίδια.Προσωπικά είμαι απολύτως συνειδητοποιημένη, πως δε χρειάζεται να κάνουν όλοι παιδί. Πως αυτό το περιβόητο DNA μας, δεν διαιωνίζεται με το παιδί (ποιος ξέρει τον προπάππο του ή την προπροπρογιαγιά του; ). Το να σε θυμάται κάποιος άλλα 70 χρόνια μετά που θα πεθάνεις (που σιγά δηλαδή που σε θυμάται), δε με αφορά.Ένα πράγμα μόνο με άγχωνε, τα γηρατειά αλλά το σκέφτηκα και αυτό και κατάλαβα ότι και παιδί να έχεις, κανείς δε σου εγγυάται ότι θα σε γηροκομήσει ή ότι θα είναι σε θέση να σε βοηθήσει.Αυτά ως πρακτικές σκέψεις.Σχετικά με την αγάπη, που σίγουρα θα μου έδινε ένα παιδί, κατάλαβα ότι είναι λίγο μύθος. Ούτε αυτοί που έχουνε παιδιά είναι καλύτεροι άνθρωποι, ούτε χειρότεροι. Αγάπη μπορείς να δώσεις και να πάρεις με ή χωρίς παιδί. Ένα άλλο που συνειδητοποίησα, είναι ότι μου άρεσαν τα μωρά ως εικόνα, αλλά στην προοπτική ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αποκτούν χαρακτήρα, πάθη, ανάγκες κλπ τρόμαζα.Ωραία η σκέψη να είσαι στη θάλασσα με το 2 χρονών παιδάκι σου, αλλά το παιδί δεν το κοιτάζεις μόνο, πρέπει και να το ταΐζεις και να το ακούς και να το βοηθήσεις να σπουδάσει κάτι και να αγωνιάς συνέχεια. Νομίζω ότι αν είχα παιδί δε θα κοιμόμουν ποτέ. Εδώ ένα γκόμενο με μηχανή είχα κάποτε και μέχρι να γυρίσει σπίτι του ανησυχούσα.Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως είτε με είτε χωρίς παιδί, προβλήματα θα υπάρχουν. Δες τα θετικά της κάθε περίπτωσης. Αν πάλι πιστεύεις ότι, θέλεις να προσφέρεις σε ένα παιδί, υπάρχουν πολλοί τρόποι και πολλά δυστυχισμένα παιδιά επίσης.
#5"Διότι δεν είναι και καμιά εύκολη γυναίκα, έχει άποψη για όλα και ανακατεύεται στα πάντα. Πόσο να κάνεις υπομονή και να μη μιλάς. Δώσε μου μια συμβουλή πως να χειριστώ τη κατάσταση ώστε να μπορέσω να μείνω με το αγόρι μου αλλά να μην έχω και τη μάνα του στα πόδια μου όλη την ώρα. "δεν υπάρχουν συμβουλές για να χειρίζεσαι τους ανθρώπους.Διότι αυτό θέλεις να κάνεις.Δεν είναι οτι δεν ξέρει τι θέλει ο φίλος σου και θέλεις να του ανοίξεις τα μάτια. Ξέρει πάρα πολύ καλά τι θέλει και τι δεν θέλει και σου το έχει πει ξεκάθαρα κι εσυ θ'ελεις να τον χειριστείς ώστε να θέλει αυτά που θες , εσύ.Ε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.η κάνεις αυτό που θέλει αυτός, η φεύγεις.
#4"Είμαι 24 και δεν έχω κάνει καμιά σχέση ακόμα και όχι επειδή δεν θέλω, αλλά οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω είναι είτε σαχλοί μέχρι αηδίας (το τι είδους "πεσίματα" έχω φάει, δε λέγεται), είτε σκέφτονται μόνο το κρεβάτι. Εγώ είμαι παρθένα (ναι, υπάρχουμε εκεί έξω) και δεν θέλω να πάω με τον οποιονδήποτε, απλά για να μην έχω την "ταμπέλα".....όλοι με βλέπουν καλή ως φίλη και ως παρέα μόνο. Και αναρωτιέμαι: φταίει η εμφάνιση μου, που είμαι κάπως χαριτωμένη, αλλά με αρκετά παραπανίσια κιλά(που συνήθως δεν έχω θέμα με αυτό); Φταίω εγώ, που έχω χιούμορ και αυτοσαρκασμό και δεν βγάζω τίποτα το ερωτικό στους άλλους; Είμαι απλά άτυχη ή πολύ επιλεκτική; "είσαι παρθένα επειδή δεν έχεις κάνει σεξ, όχι επειδή δεν έχεις κάνει σχέση.μπορεί να μην σε απασχολεί πολύ η ταμπέλα την παρθενας η της μη παρθένας, αυτο που δεν λες όμως, ίσως γιατί το θεωρείς για όλους μας δεδομένο (αλλά δεν είναι), είναι το ότι για σένα το σεξ είναι αλληλένδετο με την αποκλειστική σχέση.γιατί δηλαδή αυτός που σκέφτεται το κρεβάτι, είναι ο "οποιοσδήποτε"?τι θα έπρεπε να σκέφτεται ένας άνδρας την ηλικίας σου για κοπέλες που δεν ξέρει καλά? τον γάμο? την δέσμευση?στον κόσμο των ενηλίκων,, μετά απο μιά σύντομη γνωριμία, κι αν υπάρξει αμοιβαία πρόθεση, συμβαίνει "το σεξ", και η μόνιμη σχέση προκύπτει η δεν προκύπτει, αργότερα, όταν έχουν γνωριστεί καλά οι δύο άνθρωποι.προφανώς μέχρι τώρα, υπήρξαν άνθρωποι που θα θελαν να κάνουν σεξ μαζί σου, αλλα δεν υπήρξαν άνθρωποι που θα θελαν να διεκδικήσουν μια ερωτική σχέση μαζι σου.δεν ξέρω τι εικόνα δίνεις με αυτά που περιγράφεις περί αυτοσαρκασμού, κιλών κλπ. μήπως προσπαθείς να γίνεις καρικατούρα, επειδή κατα βάθος φοβάσαι να είσαι ερωτική, κι επειδή φοβάσαι την πρώτη φορα?αν για εσένα αυτά τα δύο είναι αξεχώριστα, κάτσε μέσα στην στέρηση σου και στις επαναστατημένες σου ορμόνες που βαράνε ταμπούρλα (24?????) να περιμένεις πότε θα ενδιαφερθεί κάποιος να είναι μαζί σου... η αλλιώς, δες πιο φιλικά αυτούς που σε πλησιάζουν για αισχρό σεξ, μπας και δείς καμιά χαρα...δεν ξέρω κιόλας, υποθέσεις κάνω.γιαλαντζή ψυχολόγος είμαι, μην φανταστείς..
Franny αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι απλώς ανήκομεν σε άλλες γενιές (κάνω μια αυθαίρετη εικασία για την δική σου γενιά τώρα και να με συγχωρείς) και γι'αυτό μας φαίνονται τόσο περίεργα τα εξιστορούμενα. Οι millenials τη σήμερον ημέρα δηλώνουν εξ'αρχής τι θα έχουν: σχέση ή σκέτο σεξ; Περίπου σαν να διαβάζουν το μέλλον σε κρυστάλλινη σφαίρα (λες και το ένα αποκλείει το άλλο αλλά πάντως έτσι τίθεται και όποιος διαβάζει Εξομολογήσεις το βλέπει συνέχεια)Αυτό συνέβη επειδή οι νέεοι άντρες κατάλαβαν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών μπορεί να τους προσφέρει ένα τεράστιο παράπλευρο όφελος: να μην έχουν την μανούρα των ζουζουνισμάτων και της ερωτικής αποκλειστικότητας αλλά να μπορούν να πηδάνε αβέρτα με την συχνότητα που θέλουν χωρίς να καταφεύγουν στις επαγγελματίες (αυτό που δεν μπορούσαν δηλαδή σε προηγούμενες εποχές σε μακρινές δεκαετίες). Πολλές σύγχρονες κοπέλες για να μην τις πουν οπισθοδρομικές λένε "ναι" σε όσους τους προτείνουν "σκέτο σεξ" με την ελπίδα κατόπιν να τις ερωτευτούν και να προκύψει σχέση κι όταν αυτό δεν γίνει πέφτουν στα πατώματα. Κι άλλες αρκετές επειδή θεωρούν ότι η αξία τους ως άτομα αντανακλάται στο πώς τις βλέπει ο άντρας (για σχέση ή για "σκέτο σεξ") θεωρούν ότι είναι θέμα αυτοσεβασμού να αρνηθούν κι έτσι μένουν αειπάρθενες ή περίπου. Ευτυχώς υπάρχουν και συνειδητοποιημένα άτομα άντρες και γυναίκες νεαρής ηλικίας που ΔΕΝ σκέφτονται έτσι αλλά εκείνα τα άτομα δεν στέλνουν γράμματα και δεν αναρτούν στις εξομολογήσεις ώστε να έχουμε δείγμα γραφής τους. Όλη αυτή η ψυχοπαθολογία "πες τι θες ή σχέση ή σκέτο σεξ πριν καλοδώ το χρώμα των ματιών σου" έχει προκύψει από την ποπ κουλτούρα. Αποκλειστικά. Είναι ένα δείγμα της υπερταχείας ζωής που ζούμε. Δεν θέλουμε να "χάνουμε χρόνο".
"Πολλές σύγχρονες κοπέλες για να μην τις πουν οπισθοδρομικές λένε "ναι" σε όσους τους προτείνουν "σκέτο σεξ" με την ελπίδα κατόπιν να τις ερωτευτούν και να προκύψει σχέση κι όταν αυτό δεν γίνει πέφτουν στα πατώματα."καραβανκι εγω έχω την αίσθηση οτι ανήκομεν σε κοντινές γενιές, αν όχι στην ίδια,ωστόσο είμαι βεβαιη, δεν με γελά η μνήμη μου (ακόμα), οτι και στην δική μου γενιά (δική ΜΑΣ, υποθέτω), υπήρχαν πολλοί που ξεκαθάριζαν εξαρχής ότι δεν είναι για σχέση την ώρα που διεκδικούσαν σεξ απο μια κοπέλα, όπως και πάρα πολλές κοπέλες που το δέχονταν αυτό με την ελπίδα σητν προρεία να του αλλάξουν γνώμη , με αποτέλεσμα να μετανοιώνουν βέβαια για την ταλαιπωρία που μπηκαν, εκ των υστέρων.δεν βλέπω καμιά διαφορά ως προς αυτό δλδ.μήπως μεγάλωσες στο εξωτερικό?οι ελληνικές παροικίες εκεί κρατούν ήθη ακόμα παλιότερων δεκαετιών απότι εδώ.
@2, 3Αχ, πόσο σας καταλαβαίνω δεν φαντάζεστε!! 4 χρόνια ψυχοθεραπείας και ακόμα να αποδεχτώ ότι η μητέρα μου δε με αποδέχεται, δεν εγκρίνει τίποτα από όσα κάνω και προσπαθεί να κουκουλώσει τη μοναξιά της δικής της ζωής μέσα από τη ζωή μου. Δηλαδή, νοητικά το αποδέχομαι, το κατανοώ αλλά αδυνατώ να το επεξεργαστώ και να ζήσω τη ζωή μου με αυτή την αλήθεια.. Πάντα έχω ένα παράπονο, πάντα ζητάω την έγκριση και την αποδοχή, πάντα επιλέγω λάθος συντρόφους. Είναι τόσο λάθος όλο αυτό, σε πνίγει τόσο πολύ όλη αυτή η "αγάπη".. Βρήκα όμως τη δύναμη να αλλάξω χώρα, να απομακρυνθώ από ότι θα μπορούσε να γινει ελεγκτικό και καταπιεστικό. Αν και για να λέμε την αλήθεια, κάποια πράγματα τα κουβαλάς, ακόμα και αν απομακρυνθείς γεωγραφικά. Ξεκινήστε να βλέπετε ψυχολόγο, είναι η μόνη λύση, δεν έχουμε άλλη όλοι εμείς που χρειαζόμαστε στήριξη και ενθάρρυνση για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Καλοί οι φίλοι και οι συγγενείς, αλλά ο ψυχολόγος θα χειριστεί με επαγγελματικά εργαλεία αυτά που σας βαραίνουν. Καλή μας τύχη και καλό μας κουράγιο!
#1Από την αναφορά της λέξης "αρραβωνιαστούμε" κάτι μου λέει ότι οι γονείς είναι της νοοτροπίας "αν δεν προχωρήσουν σε γάμο τελικά ποιός θα μας πάρει μετά το χαλασμένο εμπόρευμα;". Ενάντια σε τέτοιες νοοτροπίες δεν υφίσταται πειθώ. Είναι πέραν της Λογικής. #2Άψογη απάντηση από την Λένα. Οι μανάδες που φέρονται έτσι είναι ματαιωμένες γυναίκες. Που δεν έζησαν όπως ήθελαν και το ρίχνουν στο σύζυγο (εξ ου και το ψάλσιμο) και προσπαθούν η κόρη να τα κάνει όλα αντίθετα μπας και δουν την δικαίωση μέσω αυτής. #4Όσες φορές κι αν το διαβάσω δεν μπορώ να το καταλάβω. ΓΙΑΤΙ είναι κακό να εκδηλώσει ένας άλλος την ερωτική του επιθυμία προς το άτομό σου; Γιατί αυτό τον κάνει σαχλό/ανόητο/ζώον/βάρβαρο/οτιδήποτε άλλο υποτιμητικό; (Ιδιαίτερα υφίσταται αυτός ο ρατσισμός αν ο άλλος τολμήσει να μην είναι όμορφος/νέος/φέρελπις. Ομιλώ γενικότερα εξ αφορμής της ανάρτησης). Άν όλους κάποια τους βλέπει ως ζώα που είναι σκλαβωμένα στα κατώτερα ένστικτά τους ("μόνο για κρεβάτι") πώς είναι δυνατόν να σου δημιουργηθεί εκείνη η αναγκαία ζεστασιά που θα σε κάνει να νιώσεις σαρκική εγγύτητα με κάποιον άλλον άνθρωπο;#5Με 5.000 μηνιαίο εισόδημα δεν τον "παίρνει" να νοικιάσει κάπου αλλού έστω κι αν έχει ήδη σπίτι; Όπως λέει κι η Λένα βολεύεται αγρίως με την παρούσα κατάσταση. #6Ο Stephen King θεωρείται "επιστημονική φαντασία"; (Ο Isaak Asimov ας πούμε θεωρείται κοσμολογία;) Τι μαθαίνω στα γεράματα. #7Δύσκολο θέμα. Η απόκτηση παιδιού στην Ελλάδα είναι κοινωνικώς ομιλώντας μονόδρομος. Όμως οικογένεια έχεις ήδη με τον άντρα σου! Οι παλιοί έλεγαν "Έχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι. Δεν έχεις παιδιά; Να χαίρεσαι." Η ζωή είναι τόσο πολύ απλούστερη και πιο ελέγξιμη χωρίς παιδιά. Ξέρω ότι δεν είναι πολύ παρηγορητικό. Είναι όμως μια πραγματικότητα που δεν αναφέρεται επαρκώς.
Πολύ εύστοχη όπως πάντα. Να πω μόνο ότι ο τύπος του #5 δεν βγάζει αυτό το μισθό, οι 5.000€ αναφέρονται στον υποθετικό μισθό της ιδανικής κατά τη μαμά νύφης. Αυτό που λες φυσικά ισχύει όπως και να'χει.Ο King πράγματι είναι horror fiction. Αλλά ντάξει, έχει γράψει και φουτουριστικά/εναλλακτικού σύμπαντος, που συνήθως μπαίνουν υπό την (ευρύτερη) sci-fi κατηγορία.
Σωστή παρατήρηση κι ευχαριστώ. Υπέθεσα (αλλά δεν γράφτηκε έτσι) ότι για να ψάχνει αντίστοιχη νύφη κάπου τόσο είναι το εισοδηματικό πλαφόν του ανδρός αλλά βέβαια δεν είναι και σίγουρο. Όσο για την λογοτεχνία ίσως ο όρος story telling για πάρα πολλούς συγγραφείς να είναι πιο εύστοχος. Η πολλή κάθετη κατηγοριοποίηση δημιουργεί λεγεώνες ατόμων που δεν δίνουν δεύτερη ευκαιρία σε πράγματα που ίσως θα έπρεπε να τα δουν με απροκατάλυπτο μάτι.Θα μου πεις βέβαια κατόπιν γίνεται το απόλυτο χάος σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία (φυσικά και ηλεκτρονικά)...δεν έχω κάποια λύση να αντιπροτείνω σε αυτό. :/
Έχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι. Δεν έχεις παιδιά; Να χαίρεσαι.Μπράβο που το έγραψες αυτό, είναι τόσο αλήθεια! Κ το λέω ως νέα μαμά που τα κατάφερα μετά από μεγάαααλη και ιδιαίτερα βασανιστική αναμονή και πολλέεεεές προσπάθειες, και με εξωσωματική βέβαια. Η μοναδική μου ευχή για μια δεκαετία κ βάλε ήταν να αποκτήσω ένα παιδί. Είναι ένστικτο γιαυτό και είναι τόσο έντονο. Το παιδί ταυτίζεται με την απόλυτη ολοκλήρωση και πληρότητα. Όμως μόνο όταν έρθει συνειδητοποιείς την τεράστια ευθύνη που το συνοδεύει, τις δεσμεύσεις και τις δυσκολίες, τις θυσίες που απαιτεί. Αυταπάρνηση. Φίλη μου της 7, σου εύχομαι να έρθεις σ αυτή τη θέση και να χαμογελάσεις κι εσύ σκεπτόμενη: αχχ, δεν είναι τόσο άσχημη η ζωή χωρίς παιδιά τελικά.
#1,2,3Πόσο μα πόσο δύσκολη μας κάνουν τη ζωή ορισμένες μανάδες!Κι αν έχω ζηλέψει άλλες μανάδες (συγγνώμη που επικεντρώνομαι, απλώς δεν έχω πρόβλημα με τον πατέρα μου) που ιδανικές μπορεί να μην είναι, αλλά ξέρουν να αγαπάνε. Κι αγαπάνε τα παιδιά τους με όλη τη δύναμη της ψυχής τους και τα παιδιά το ξέρουν αυτό. Γιατί αυτό δεν κρύβεται. Και η μάνα που αγαπάει ξέρει να αποδέχεται το παιδί της, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με τις επιλογές του και δεν του κάνει τη ζωή μαύρη επειδή κάνει αυτό που θέλει στη ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις μια τέτοια μάνα είναι να αποδεχτείς ότι δεν πρόκειται να σε αποδεχτεί ποτέ των ποτών, ό,τι και να κάνεις. Ότι η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση δεν εκκρίνονται αυτόματα με το που γίνονται μάνες και αυτό που άλλοι λαμβάνουν απλόχερα, εσύ δεν θα το λάβεις ποτέ. Να θρηνήσεις γι'αυτή την απώλεια, είναι ένας μικρός θάνατος του παιδιού που βρίσκεται μέσα σου και πάντα ζητάει την αγάπη της μαμάς του και να βρεις άλλα στηρίγματα, μέσα σου και στους ανθρώπους γύρω σου. Βοηθάει πάρα πολύ και η απόσταση. Μακριά, όσο λιγότερα ξέρει τόσο καλύτερα και μην ζητάς την έγκριση της για τίποτα.
Δικαστικό θέλει να την κάνει η μάνα της στο 2 , πάω στοίχημα . Πάντως μου σηκώθηκε η τρίχα από την περιγραφή . Έχω κι εγώ παρεμβατικους γονείς αλλά καμία σχέση . Ευτυχώς έχει δουλειά η κοπέλα και έχει και ο φίλος της . Το δύσκολο είναι να έχεις οικονομική εξάρτηση από τέτοιο γονιό . Πολύ συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα σήμερα και πηγή μεγάλης κατάθλιψης .
Σώνυφη σε βλέπω. Είτε σε αυτό το σπίτι, είτε σε άλλο, οι δυο σας, με τη μάνα να παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο να σου θυμίζει πως ο γιόκας της τα κολοκυθάκια τα τρώει με αυγολέμονο.
Έτσι! Και χωρίς τηλέφωνο βέβαια θα έχει το "παιδί" να της λέει ότι δεν τα φτιάχνει σαν τη μαμά, και ότι η μαμά πάντα του είχε όλα τα πουκάμισα σιδερωμένα.
#6 Ο King είναι θεός, τελεία και παύλα. Και είναι από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που όχι μόνο έχουν ταλέντο, αλλά είναι και ωραίοι τύποι (νομίζω μια βόλτα από το Twitter του αξίζει). Προσωπικά θεωρώ ότι πήρα πιο πολλά από το "Θόλο" π.χ. απ' ό,τι από κάποια βιβλία του Μουρακάμι ας πούμε. Όταν ήμουν μικρότερη είχα κι εγώ αυτή την προκατάληψη σχετικά με την επιστημονική φαντασία, αλλά από τότε που διάβασα το πρώτο σχετικό βιβλίο έχω γίνει πιστή φαν του είδους. Ένα επιχείρημα για τη φίλη σου θα μπορούσε να είναι το ότι με την (επιστημονική) φαντασία μπορείς να διαβάσεις για θέματα που σε απασχολούν χωρίς να ταυτίζεσαι άμεσα. Στην εποχή της κρίσης πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμο κάτι τέτοιο, έχουμε τόσο άσχημη καθημερινότητα, που ίσως χρειάζεσαι τη νοητική μεταφορά σε ένα διαφορετικό σύμπαν για να μπορέσεις να ξεχαστείς.Άκου εκεί, δε σου δίνουν κάτι. Εδώ ο πατέρας μου που όλη του τη ζωή δεν έχει διαβάσει μυθιστόρημα, πείστηκε τώρα στα 60 του να διαβάσει Douglas Adams και το καταφχαριστήθηκε.
#5 Λένα σ' αγαπώ!#7Αγαπητή Lemonita45Αν σου αρέσει η ζωή σου όπως είναι τώρα, είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Έτσι θα συνεχίσει να είναι αν δεν αποκτήσεις παιδί. Θα έχεις πάντα χρόνο και χρήματα για να αφιερώσεις για σένα και τον σύντροφό σου και οι ανάγκες σου θα μπορούν να είναι πάντα προτεραιότητα, χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις. Ωστόσο, αφού δεν το έχεις αποδεχτεί, μην κάνεις προσπάθεια για εξωσωματική θρηνώντας για το παιδί που δε θα αποκτήσεις ποτέ, είναι σαν να αυτοσαμποτάρεσαι. Τέλος ακόμα και αν δεν πετύχουν οι εξωσωματικές, υπάρχει και η δυνατότητα της υιοθεσίας. Δε θα είναι το δικό σου παιδί, αλλά ταυτόχρονα θα είναι (if you know what I mean).Αυτά από εμένα που είμαι 32 και προσπαθώ να αποφασίσω αν θέλω ένα παιδί τόσο πολύ, ώστε να μπω στη διαδικασία της εξωσωματικής-διότι διαφορετικά εδώ και 4 χρόνια δεν, χωρίς διαγνωσμένο ιατρικό λόγο- ή είμαι μια χαρά, τέλεια child free και αν έρθει κάποτε (χωρίς βοήθεια) καλώς να ορίσει..
Εντάξει, διαβάζοντας το Α,μπα; έχω εκτιμήσει ιδιαιτέρως τους γονείς μου. Τι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω;;! Μπρρρρ.Αγαπητή 3, εγώ πάντως σε θαυμάζω, και κυρίως για το σθένος σου να επιμείνεις στο ότι δε θέλεις παιδί. Χωρίς να θέλω να μειώσω τα όσα έχεις καταφέρει βέβαια, απλά η πίεση που δεχόμαστε οι γυναίκες από την κοινωνία σχετικά με την τεκνοποίηση μου φαίνεται αβάσταχτη. ΥΓ. Καλώς όρισες πίσω Α, μπα;! Να σου ζήσει η μικρή Α,μπίτα :)
Φίλη Λεμονίτα, συνέχισε να προσπαθείς, άλλαξε ίσως γιατρό, δοκίμασε αν δεν το έχεις ήδη κάνει με ξένα ωάρια.Υπάρχει πάντα και η λύση της υιοθεσίας είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Έχω ακούσει ότι μεγαλύτερα παιδάκια ή νήπια υιοθετούνται πιο γρήγορα από μωρά.Παράλληλα μην ξεχνάς ότι και αν δεν υιοθετήσεις, πάντα μπορείς να γεμίσεις την καθημερινότητά σου με παιδάκια, αρκεί να το θέλεις.Μπορείς να βαφτίσεις, να βοηθάς σε ορφανοτροφεία, να γίνεις ανάδοχος παιδιού, να αγαπάς και να υποστηρίζεις παιδάκια που χρειάζονται βοήθεια και είναι παντού γύρω μας.Μία συνάδελφος τουλάχιστον αυτό κάνει. Είχε ιατρικά θέματα από μικρή, δεν κατάφερε να κάνει με τον άνδρα της παιδί, αλλά έχει μία καθημερινότητα που σφύζει από παιδιά!Ανίψια μικρά και μεγάλα, βαφτιστήρια, φιλανθρωπικό έργο. Το χρόνο που θα αφιέρωνε σε 1 ή 2 δικά της παιδιά, τον αφιερώνει σε περισσότερα. Η γυναίκα αυτή είναι πια ήρεμη και ευτυχισμένη, με γεμάτη καθημερινότητα. Πριν λίγο μου ανέφερε ότι το Σάββατο θα φιλοξενήσει σπίτι της την πιο μεγάλη βαφτιστήρα της και την έφηβη ανιψιά της. Η επίσκεψη περιλαμβάνει και βόλτα-σινεμά. Μεσοβδόμαδα πήγε στο θέατρο τη μικρούλα γειτόνισσά της (5 ετών) που τη λατρεύει. Είδαν τη Μόμο, δώρο για τα γενέθλια της μικρής.Την Κυριακή θα ψήσει κέικ για ένα παιδικό πάρτι φίλης της.Γελώντας μου δήλωσε ότι το άλλο Σάββατο θα αράξει σπίτι της. Έχει και χαλιά να στρώσει.
#2 Η μητέρα σου ήταν πάντα έτσι; Είχε πάντα απόψεις αντικειμενικά παράλογες κ εμμονή με το ότι υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος να γίνονται τα πράγματα;Συζήτα και με τον πατέρα σου το ενδεχόμενο να μιλήσετε σε έναν καλό ψυχίατρο για τη συμπεριφορά της μητέρας σου, πιστεύω ότι αξίζει η προσπάθεια.
Αντε και μίλησαν στον ψυχιατρο. ε και???νομιζεις οτι μπορουν να την μπουζουριασουν και να την στειλουν να δει ψυχιατρο? σιγα μη παει!αυτη ξερει τι θελει κι οι αλλοι θα την βγαλουν τρελη???δεν εισαι καλα.τετοιοι ανθρωποι , οχι σε ψυχιατρο δεν πανε, αλλα σε στελνουν, εσενα.εξαλλου οπως θα γνωριζεις, μονο αν πας οικειοθελως μπορει να σε βοηθησει ψυχιατρος και μονο ετσι, γινεται να πας.για να πας με το ζορι, πρεπει να γινεις επικινδυνος για την ζωη καποιου.πως την κοβεις? να πιστευει οτι απραλογιζεται?
Ναι βρε Franny, αλλα εδω δε μιλαμε απλα για ιδιοτροπο ανθρωπο... Η γυναικα σου λεει την παρενοχλει με το να τη ρωτα εμμονικα αν διαβαζει, ουρλιαζει και κλαιει, κανει περιεργους συνειρμους "αμα δεν εχεις σοι απο πισω να φοβαται ο αλλος δε σε σεβεται" κ ολοι μαζι ζουν μια αρρωστη κατασταση, οπως χαρακτηριστικα γραφει η κοπελα της ερωτησης.Ναι, εγω επιμενω οτι πρεπει να συμβουλευτουν ψυχιατρο στη συγκεκριμενη περιπτωση, δε θεωρω οτι ειναι απλα δυσκολη προσωπικοτητα η μητερα!
#7 Επειδή ανήκω στους ανθρώπους που δεν θέλουν παιδί (είμαι από τους πλέον αρνητικούς στο ενδεχόμενο ανθρώπους που γνωρίζω, στην ηλικία μου) νιώθω, προσωπικά, ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν θα είχαμε και πολλά να προσφέρουμε σε αυτή τη συζήτηση. Νομίζω ότι θα είναι σα να σου κάνει κήρυγμα υπέρ της χορτοφαγίας κάποιος που βλέπει μπριζόλα και παθαίνει αναγούλα - εμένα τουλάχιστον θα ήταν ψιλο-απίθανο να με πείσει.Μπορείς να έχεις μια πλήρη, ολοκληρωμένη, ευτυχισμένη ζωή χωρίς παιδιά; Εγώ λέω "εννοείται"! Αλλά πόσο μπορώ να συμμεριστώ τις δικές σου ανάγκες; Πιο χρήσιμη θα ήταν η οπτική κάποιου που να έχει βρεθεί ακριβώς σε αυτή τη θέση. Υπάρχουν άνθρωποι, και όχι λίγοι, που μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη θλίψη τους και να απολαύσουν τη ζωή τους ούτως ή άλλως.Αλλά πάνω απ'όλα θα ήθελα να σε παρακινήσω να μην εγκαταλείψεις το όνειρό σου. Πρώτ'απ'όλα, γιατί να μην κάνεις ακόμη μια προσπάθεια, όπως λες; Στο περιβάλλον μου μια γυναίκα λίγο μεγαλύτερή σου έχει μείνει έγκυος με την όγδοη προσπάθεια. Και φυσικά, μετά, υπάρχει η υιοθεσία. Δεν είμαι από αυτούς που θα στην προβάλουν ως κάποια ηθική υποχρέωση! Αν η ανάγκη σου συνίσταται αποκλειστικά στο να φέρεις ένα δικό σου παιδί στον κόσμο, είναι απόλυτο δικαίωμά σου, και διαφωνώ με όσους το κατακρίνουν. Αλλά αν η ανάγκη σου είναι κυρίως να βιώσεις τη μητρότητα, είναι κρίμα να μην το σκεφτείς πολύ σοβαρά ως ενδεχόμενο.
Νομίζω ότι λέει άλλη μια φορά γιατί δεν αντέχουν όλοι ψυχολογικά, σωματικά και οικονομικά 6-7 αποτυχίες. Και για όλο αυτό το διάστημα, ουσιαστικά δεν περνάς καλά με τον άντρα σου γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το ίδιο θέμα.
Πρωτίστως ιατρικό θέμα.Δεν έχουμε ιατρικό φάκελο,οπότε δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα επί της ουσίας.Παιδί με εξωσωματική δεν αποκλείεται για αρκετό διάστημα ακόμα.Προφανώς,τίθεται και οικονομικό θέμα ή κυρίως οικονομικό θέμα ή το όποιο ιατρικό διαγράφεται απαγορευτικό;Θα πιθανολογούμε επ αόριστον,άνευ βάσης επί του πραγματικού. Πλέον,τα 45 δεν είναι ηλικία κατά την οποία αποχαιρετά κάποιος την πιθανότητα για παιδί,σε καμία περίπτωση,εκτός αν...Τον λόγο έχει ένας άνθρωπος πολύ κουρασμένος, ψυχικά κυρίως,ή με πάρα πολύ συγκεκριμένα ιατρικά δεδομένα. Μην αποφασίζεις αντί των ιατρών. Γνωρίζω περίπτωση με 20! εξωσωματικές,όπου,εν τέλει,όλα πήγαν κατ ευχήν.Δεν επινόησα το περιστατικό,έχω ιδία γνώση. Θα συζητήσεις με ιατρούς και ειδικούς ψυχικής υγείας.Εάν παρ όλα αυτά,τώρα που μας διαβάζεις,έχουν προκαθοριστεί κάποια πράγματα, έχεις,εσύ το γράφεις μια πολύ καλή σχέση,δουλειά και ζωή.Αυτό είναι η μοναχή σκιά που θα μπορούσε να φωτιστεί,αν και τώρα δεν φαίνεται να μπορείς ή να θες να το δεις. Όπως ξαναέγραψα, δεν είναι πολυτέλεια να συνδράμουμε τον εαυτό μας όταν το χρειάζεται. Διαφέρει παρασάγγας πάντως,η κούραση που εκφράζεται δικαιολογημένα έπειτα από προσπάθεια,όμως υπάρχει ακόμη περιθώριο,από το μάλλον δεδομένο εκ των πραγμάτων.Δεν ξέρω πού βρίσκεται ο δείκτης σου για να σε κατευθύνω περισσότερο από αυτά που έγραψα.
#2-#3. Αγαπητές φίλες, με τέτοιες μαμάδες ο ψυχολόγος είναι η μοναδική διέξοδος. Η μοναδική! Το μπούλινγκ που έχετε φάει απ'τον άνθρωπο που θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο σας στήριγμα είναι πολύ μεγάλο για να το διαχειριστείτε με λογική. Και ναι, είναι τόσο σκληρό να βλέπεις άλλες μαμάδες να δείχνουν αγάπη προς τα παιδιά τους (πώς να είναι άραγε; φανταστικό φαίνεται). Και πάντα υπάρχει ένας συνεργός-πατέρας που δεν κάνει τη δουλειά του, δηλ. να σας προστατεύσει. Είστε στην πιο αδικημένη θέση για παιδί και χρειάζεται ειδικός για να μπουν όλα στη θέση τους και να φύγουν ο θυμός, οι ενοχές, το παράπονο, η τεράστια ανάγκη για αποδοχή από τον οποιονδήποτε, η οποία και όταν έρχεται δεν είναι ποτέ αρκετή... αλλά γίνεται! Θα ανακουφιστείτε τόσο που δεν θα το πιστεύετε! (σαν τελεμαρκετινγκ ακουγομαι, αλλα είναι η αλήθεια)
η τεράστια ανάγκη για αποδοχή από τον οποιονδήποτε, η οποία και όταν έρχεται δεν είναι ποτέ αρκετή... Πηγή: www.lifo.grΝαι Neverlander, έτσι είναι, μου θύμισες τον πίθο των Δαναϊδων, που ρίχνουν νερό μέσα στο πιθάρι αλλά το πιθάρι δεν έχει πάτο και έτσι μένει πάντα άδειο. Αξίζει κανείς να διαβάσει το μύθο και να δει πίνακες ζωγραφικής με αυτό. Με τον ψ θα βρεις και θα βάλεις στη θέση του τον πάτο του πίθου και μετά δεν έχεις πια να κάνεις με τον πίθο των Δαναϊδων αλλά με πιθάρι που μένει γεμάτο, ούτε άδειο ούτε ξέχειλο. Δεν αφορά μόνο την ανάγκη αποδοχής που δε γεμίζει με τίποτα αλλά πάρα πολλά πράγματα στους ανθρώπους που δυσκολεύονται να βάλουν όρια. Είναι μεγάλο βασανιστήριο στη ζωή να μην έχει πάτο το πιθάρι σου...
#7# Ανήκω στην κατηγορία αυτών που συνειδητά δεν ήθελαν ποτέ παιδιά και που δεν ένιωσαν ποτέ τύψεις γι αυτό! Παρ' όλα αυτά, μου είναι αδύνατον να σε πείσω να οπτικοποιήσεις μια ζωή χωρίς παιδί, γιατί αυτό που για μένα είναι απλό και δεδομένο, για σένα είναι το χειρότερο ενδεχόμενο! Εγώ θέλω να σε πείσω όσο αντέχεις να μην παραιτηθείς ακόμη, είναι νωρίς! Να ξανακάνεις προσπάθεια εξωσωματικής, ή να ψάξεις για παρένθετη μητέρα, ή να εξετάσεις την αναδοχή και την υιοθεσία (την ιδιωτική, που δεν είναι τόσο χρονοβόρα)! Θα σου πω παραδείγματα άλλων ανθρώπων δικών μου να σε εμπνεύσουν, για τη φίλη που έμεινε έγκυος μετά από πολλές προσπάθειες στα 47 και έχει δίδυμα, για τη φίλη που υιοθέτησε μια κουκλίτσα 4 χρονών πέρισυ, για τη φίλη που έγινε ανάδοχη μητέρα πρόσφατα! Έχεις τόσα αποθέματα αγάπης μέσα σου και μπορεί να υπάρχει ένα παιδί εκεί έξω που θα το κάνεις ευτυχισμένο!
Ακόμα και η οπτικοποίηση της ζωής με παιδί που έχει κάνει, είναι εντελώς αυθαίρετη. Κανένας δεν ξέρει πώς θα είναι στη δική του συγκεκριμένη περίπτωση η ζωή με 1 ή 2 παιδιά. Διότι όλοι φαντάζονται την ιδανική εκδοχή της ιστορίας και αγνοούν τα μελανά σημεία που τα βλέπουμε κάθε μέρα δίπλα μας. Φίλη Souzy Tros μπράβο σε σένα και μπράβο και στις φίλες σου.
Ένα μεγάλο Μπράβο σε όλες τις γυναίκες που στηρίζουν τις επιλογές τους και παλεύουν γι αυτές, παρ' όλες τις αντιξοότητες και τις ατυχίες, με όποιο αποτέλεσμα... <3
#2"Η μητέρα μου με στηρίζει δηλαδή σε αυτά που εκείνη εγκρίνει. "α, μάλιστα.έχεις σπουδάσει νομική λοιπόν, και σκέφτεσαι να γίνεις δικαστίνα.είναι ΠΑΡΑ πολύ συχνό φαινόμενο η μητρική "αγάπη" να δίνεται υπό όρους και μάλιστα υπο τον γενικό όρο που περιέγραψες: αν της κανεις τα κέφια. so much, for endless love...αυτό που είναι ακατανόητο για μένα και γι αυτό πολύ σωστή η συμβουλή της λένας για ψυχολόγο, είναι γιατί δέχεσαι εσύ να αυτοπροσδιορίζεσαι απο αυτά τα προβλήματα της μητέρας σου.διότι της μητέρας σου είναι τα προβήματα, αλλά εσύ πρόθυμα τα κάνεις δικά σου.κι αυτό, επειδή απ ότι καταλαβαίνω , είσαι πλέον ανεξάρτητη οικονομικά και σε αρκετά μεγάλη ηλικία για να παίρνεις δικές σου αποφάσεις για την ζωή σου.άρα δεν θα έπρεπε να επηρρεάζεσαι έτσι.το ότι έχεις έστω τον πατέρα στο πλάι σου είναι μεγάλο ευτύχημα, αλλά έχεις έτσι κι αλλιώς μαζί σου τον ανεπρόκοπο σύντροφο με τις 2 δουλειές.τι άλλο χρειάζεσαι δλδ για να προχωρήσεις την ζωή σου όπως εσύ θέλεις?να αλλάξει μυαλά η ναρκισιστική μάνα σου?αυτό δεν θα γίνει ποτέ.