ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγηκα να παρω ενα σουβλακι γιατι στο σπιτι μονο φρυγανιες και τοστ.Το παιρνω και γυρναω. Στο δρομο βλεπω μια σκυφτη γριουλα και κατευθειαν το ματι μου πεφτει στα χιλιοτρυπημενα της παπουτσια. Την προσπερναω και στο μυαλο μου περνανε χιλιες εικονες. Τριτη ηλικια, ανοια (φαινοταν χαμενη), φτωχεια και κυριως μοναξια.Ο,τι φοβαμαι περισσοτερο. Κανω αναστροφη και την πλησιαζω. Της ρωταω "ψαχνετε καποια οδο;", καθως κοιτουσε ολους τους τοιχους των πολυκατοικιων. Δεν εδειχνε να καταλαβαινει. Της δειχνω τη σακουλα με το σουβλακι, ρωταω "το θελετε;". Μου απαντα "οχι". Για μια στιγμη ντραπηκα, αλλα ημουν σιγουρη πως το χε αναγκη και δεν ειχα εκτεθει λαθος. Αμεσως με ρωτα "τι ειναι;" και της απανταω " σουβλακι". Διστακτικα και με μεγαλη ευγενεια- αυτη που διακρινει τους φτωχους με πλουσια καρδια- αποκρινεται "αμα δεν σου το στερω...εφαγες εσυ;". Της το εδωσα με χαμογελο και λεγοντας οτι δεν το χρειαζομαι. Εκεινη τη στιγμη ενιωσα τοσο μεγαλη χαρα, που δε με πειραξε καθολου το γεγονος οτι δεν θα ειχα κατι να φαω. Διοτι με καληνυχτισε γεματη χαρα και ηξερα τοτε ποσο το ειχε αναγκη.