Ποίημα 995
Που έχασα τα Πάντα, μ' εμπόδισε
Να χάσω Πράγματα μικρότερα.
Αν δε φαίνονταν κάτι μεγαλύτερο
Από την Εκτροπή ενός Κόσμου από έναν Άξονα
Ή από του Ήλιου τον Αφανισμό
Τόσο μεγάλο δε θα ήταν βέβαια
Που να σηκώσω εγώ το Βλέμμα απ' τη δουλειά μου
Για Περιέργεια.
― Έμιλυ Ντίκινσον, 44 Ποιήματα & 3 Γράμματα, μτφρ. Ερρίκος Σοφράς, εκδόσεις Το Ροδακιό
____________________
Σκέφτομαι την Έμιλυ Ντίκινσον (1830-1886) περισσότερο σαν ένα φάντασμα ή μια σκιά. Την αγαπώ γιατί αναμετριέται με τις δυνάμεις μιας νέας αναλογίας, επινοεί καινούργιους τρόπους, είναι διαρκώς ερωτευμένη. Κλείστηκε στο δωμάτιο του πατρικού της κι έζησε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, μιλώντας πίσω από την κλειστή πόρτα. Γράφει κάπου: «Στέκω ολομόναχη σε ανταρσία».
— Ελένη Βεργέτη, ηθοποιός
