Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter
1

Η δημοτική βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης έχει στην κατοχή της διάφορα προσωπικά αντικείμενα του Τσαρλς Ντίκενς. Ανάμεσα τους βρίσκεται το γραφείο του, πάνω στο οποίο είχε το πόδι της νεκρής του γάτας. Ναι, όταν η γάτα του πέθανε, κράτησε το ένα της πόδι, το οποίο μετέτρεψε σε χερούλι ενός μαχαιριού, με το οποίο άνοιγε τα γράμματα του, το οποίο εξακολουθεί να είναι κοφτερό.

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter
Όταν η γάτα του πέθανε, κράτησε το ένα της πόδι, το οποίο μετέτρεψε σε χερούλι ενός μαχαιριού...

Ίσως το πιο πολύτιμο απόκτημα της συλλογής είναι το προσωπικό αντίτυπο του «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Είναι το αντίτυπο που χρησιμοποιούσε ο ίδιος όταν ήθελε να διαβάσει το έργο του στο κοινό, μαζί με τις ιδιόγραφες σημειώσεις του, με διορθώσεις του κειμένου, μαζί με οδηγίες για τον τονισμό της φωνής και καταγεγραμμένες αντιδράσεις του κοινού.

 

Η Kate Field, που είχε παραβρεθεί σε πολλές εμφανίσεις του Ντίκενς κατά την περιοδεία του στην Αμερική, έγραψε ότι «ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ του ερμηνευτή και του ακροατή» δημιουργούνταν όταν στην ιστορία έκανε την εμφάνισή του ο Σκρουτζ.

 

Ο Τσαρλς Ντίκενς άφησε ιστορία ως εξαιρετικός ερμηνευτής των κειμένων του, και για κάθε δημόσια ανάγνωση είχε ειδικά αντίτυπα, εκδοχές των ιστοριών του, προορισμένες για το κοινό. Τα περισσότερα από αυτά τα ειδικά βιβλία ήταν εκδόσεις που είχαν τυπωθεί σε μικρότερο μέγεθος, δεμένες με το δέρμα που χρησιμοποιούσε για τη δική του βιβλιοθήκη. Όμως, το μοναδικό αντίτυπο της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας που προοριζόταν για δημόσια ανάγνωση έχει διαφορετική μορφή: το βιβλίο (το συγκεκριμένο κυκλοφόρησε το 1849) έχει εκτυπωθεί σε μεγαλύτερο χαρτί, ώστε να έχει περιθώριο για τις σημειώσεις του.

Σε αυτό το αντίτυπο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη της ερμηνείας του κειμένου μπροστά σε κοινό, κάτι που έκανε πολύ συχνά στην αρχή της καριέρας του, μέχρι την τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή , στο Λονδίνο, στις 15 Μαρτίου 1870. Οι συνεχείς αλλαγές στο κείμενο μείωσαν την ώρα ανάγνωσης από τρεις ώρες σε μιάμιση. Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας και ηθοποιός Kate Field, η οποία είχε παραβρεθεί σε πολλές εμφανίσεις του Ντίκενς κατά την περιοδεία του στην Αμερική, έγραψε ότι «ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ του ερμηνευτή και του ακροατή» δημιουργούνταν όταν στην ιστορία έκανε την εμφάνισή του ο Σκρουτζ.

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

Ο Ντίκενς, στη σκηνή, διαβάζει την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» Facebook Twitter

 

Εδώ μπορείτε να ξαναδιαβάσετε (ή να διαβάσετε για πρώτη φορά!) την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς στα ελληνικά, και παρακάτω μπορείτε να ακούσετε πώς έπρεπε να διαβαστεί το κείμενο, σύμφωνα με τον δημιουργό του.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Απώλειες / Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Η ζωή και το έργο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα που στις σελίδες του κατάφερε να συνδυάσει τη μαγεία των Γνωστικών με την περιπέτεια της περιπλάνησης και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πέτρος Μάρκαρης: «Η Αθήνα της μιας διαδρομής»

Το πίσω ράφι / «Η Αθήνα της μιας διαδρομής»: Η περιήγηση του Πέτρου Μάρκαρη στις γειτονιές από τις οποίες περνά ο Ηλεκτρικός

Η διαδρομή Πειραιάς - Κηφισιά δεν είναι απλώς ο συντομότερος δρόμος για ν’ ανακαλύψει κανείς την Αθήνα, αλλά κι ο προσφορότερος για να διεισδύσει στην κοινωνική της διαστρωμάτωση.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μαρία Κομνηνού: «Ο Κάφκα και ο Μελβίλ με συνδέουν με τη μητέρα μου»

The Book Lovers / Μαρία Κομνηνού: «Ο Κάφκα και ο Μελβίλ με συνδέουν με τη μητέρα μου»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητά με την πρόεδρο του ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για τις «διαδρομές» που κάνει από τα βιβλία στο σινεμά και από το σινεμά στα βιβλία.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ο Καβάφης στην Αθήνα

Σαν Σήμερα / Η ιδιαίτερη, «περίπλοκη και κάπως αμφιλεγόμενη» σχέση του Καβάφη με την Αθήνα

Σαν σήμερα το 1933 πεθαίνει ο Καβάφης στην Αλεξάνδρεια: Η έντονη και πολυκύμαντη σχέση του με την Αθήνα αναδεικνύεται στην έκθεση του νεοαφιχθέντος Αρχείου Καβάφη στη Φρυνίχου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Παπαδιαμάντης και η αυτοκτονία στη λογοτεχνία

Βιβλίο / Ο Παπαδιαμάντης και η αυτοκτονία στη λογοτεχνία

Το ημιτελές διήγημα «Ο Αυτοκτόνος», στο οποίο ο συγγραφέας του βάζει τον υπότιτλο «μικρή μελέτη», μας οδηγεί στο τοπίο του Ψυρρή στο τέλος του 19ου αιώνα, κυρίως όμως στο ψυχικό τοπίο ενός απελπισμένου και μελαγχολικού ήρωα.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ο ιερός και βλάσφημος συγγραφέας Πέδρο Αλμοδόβαρ

Βιβλίο / Ο ιερός και βλάσφημος συγγραφέας Πέδρο Αλμοδόβαρ

Για πρώτη φορά κυκλοφορούν ιστορίες από το αρχείο του Πέδρο Αλμοδόβαρ με τον τίτλο «Το τελευταίο όνειρο», από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 μέχρι σήμερα, συνδέοντας το ιερό με το βέβηλο, το φανταστικό με το πραγματικό και τον κόσμο της καταγωγής του με τη λάμψη της κινηματογραφίας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο Μανώλης Πιμπλής και η Σταυρούλα Παπασπύρου μιλούν για την αγαπημένη εκπομπή των booklovers

Οθόνες / «Βιβλιοβούλιο»: Μια διόλου σοβαροφανής τηλεοπτική εκπομπή για το βιβλίο

Ο Μανώλης Πιμπλής και η Σταυρούλα Παπασπύρου ήταν κάποτε «ανταγωνιστές». Και πια κάνουν μαζί την αγαπημένη εκπομπή των βιβλιόφιλων, τη μοναδική που υπάρχει για το βιβλίο στην ελληνική τηλεόραση, που επικεντρώνεται στη σύγχρονη εκδοτική παραγωγή και έχει καταφέρει να είναι ευχάριστη και ενημερωτική.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θανάσης Καστανιώτης: «Αν έκανα ένα δείπνο για συγγραφείς, δίπλα στον Χέμινγουεϊ θα έβαζα τη Ζυράννα Ζατέλη»

The Book Lovers / Θανάσης Καστανιώτης: «Αν έκανα ένα δείπνο για συγγραφείς, δίπλα στον Χέμινγουεϊ θα έβαζα τη Ζυράννα Ζατέλη»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον εκδότη Θανάση Καστανιώτη για την μεγάλη διαδρομή των εκδόσεών του και τη δική του, προσωπική και ιδιοσυγκρασιακή σχέση με τα βιβλία και την ανάγνωση.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Τελικά, είναι ο Τομ Ρίπλεϊ γκέι; 

Βιβλίο / Τελικά, είναι γκέι ο Τομ Ρίπλεϊ;

Το ερώτημα έχει τη σημασία του. Η δολοφονία του Ντίκι Γκρίνλιφ από τον Ρίπλεϊ, η πιο συγκλονιστική από τις πολλές δολοφονίες που διαπράττει σε βάθος χρόνου ο χαρακτήρας, είναι και η πιο περίπλοκη επειδή είναι συνυφασμένη με τη σεξουαλικότητά του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
Γιατί στην Ελληνική έκδοση έχουν κόψει τον πρόλογο; Η ιστορία ξεκινάει με το:Marley was dead: to begin with. There is no doubt whatever about that. The register of his burial was signed by the clergyman, the clerk, the undertaker, and the chief mourner. Scrooge signed it: and Scrooge's name was good upon 'Change, for anything he chose to put his hand to. Old Marley was as dead as a door-nail.Mind! I don't mean to say that I know, of my own knowledge, what there is particularly dead about a door-nail. I might have been inclined, myself, to regard a coffin-nail as the deadest piece of ironmongery in the trade. But the wisdom of our ancestors is in the simile; and my unhallowed hands shall not disturb it, or the Country's done for. You will therefore permit me to repeat, emphatically, that Marley was as dead as a door-nail.Scrooge knew he was dead? Of course he did. How could it be otherwise? Scrooge and he were partners for I don't know how many years. Scrooge was his sole executor, his sole administrator, his sole assign, his sole residuary legatee, his sole friend and sole mourner. And even Scrooge was not so dreadfully cut up by the sad event, but that he was an excellent man of business on the very day of the funeral, and solemnised it with an undoubted bargain.The mention of Marley's funeral brings me back to the point I started from. There is no doubt that Marley was dead. This must be distinctly understood, or nothing wonderful can come of the story I am going to relate. If we were not perfectly convinced that Hamlet's Father died before the play began, there would be nothing more remarkable in his taking a stroll at night, in an easterly wind, upon his own ramparts, than there would be in any other middle-aged gentleman rashly turning out after dark in a breezy spot -- say Saint Paul's Churchyard for instance -- literally to astonish his son's weak mind.Scrooge never painted out Old Marley's name. There it stood, years afterwards, above the warehouse door: Scrooge and Marley. The firm was known as Scrooge and Marley. Sometimes people new to the business called Scrooge Scrooge, and sometimes Marley, but he answered to both names: it was all the same to him.Oh! But he was a tight-fisted hand at the grind- stone, Scrooge! a squeezing, wrenching, grasping, scraping, clutching, covetous, old sinner! Hard and sharp as flint, from which no steel had ever struck out generous fire; secret, and self-contained, and solitary as an oyster. The cold within him froze his old features, nipped his pointed nose, shriveled his cheek, stiffened his gait; made his eyes red, his thin lips blue and spoke out shrewdly in his grating voice. A frosty rime was on his head, and on his eyebrows, and his wiry chin. He carried his own low temperature always about with him; he iced his office in the dogdays; and didn't thaw it one degree at Christmas.External heat and cold had little influence on Scrooge. No warmth could warm, no wintry weather chill him. No wind that blew was bitterer than he, no falling snow was more intent upon its purpose, no pelting rain less open to entreaty. Foul weather didn't know where to have him. The heaviest rain, and snow, and hail, and sleet, could boast of the advantage over him in only one respect. They often "came down" handsomely, and Scrooge never did.Nobody ever stopped him in the street to say, with gladsome looks, "My dear Scrooge, how are you? When will you come to see me?" No beggars implored him to bestow a trifle, no children asked him what it was o'clock, no man or woman ever once in all his life inquired the way to such and such a place, of Scrooge. Even the blind men's dogs appeared to know him; and when they saw him coming on, would tug their owners into doorways and up courts; and then would wag their tails as though they said, "No eye at all is better than an evil eye, dark master!"But what did Scrooge care? It was the very thing he liked. To edge his way along the crowded paths of life, warning all human sympathy to keep its distance, was what the knowing ones call "nuts" to Scrooge.Που εξηγει και ποιος ήταν ο Μάρλεϋ και τι σχεση ειχε με τον Σκρουτζ