Τα εορταστικά ρεπορτάζ άρχισαν και μαζί η υπενθύμιση πόσο καλύτερα ήταν πέρσι. Πόσο πιο ευδιάθετοι και κεφάτοι, πόσο πιο καλά τακτοποιημένοι και βολεμένοι. Σε λίγες μέρες θ' αρχίσουν να αποτιμούν και το κόστος του Χριστουγεννιάτικου ή Πρωτοχρονιάτικου τραπεζιού. Τόσο η γαλοπούλα, τόσο οι πατάτες, τόσο τ' αγγούρια, τόσο τα λάχανα, τόσο τα χάχανα.
Πρόπερσι σίγουρα θα 'ταν ακόμα καλύτερα και αντιπρόπερσι χάρμα. Ω! του θαύματος, το ρεπορτάζ κάθε χρόνο ολοκληρώνεται στο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Το κάθε πέρσι είναι το μέτρο κι ο δείκτης της ευτυχίας και της ευημερίας μας, ποιος θυμάται τώρα, εδώ και δέκα–δεκαπέντε χρόνια τι έφαγε ανήμερα τα Χριστούγεννα και πόσο πήγε το Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.
Μήπως και τότε όμως –τα λεγόμενα «χρόνια της ευμάρειας»– τα ρεπορτάζ έλεγαν τίποτε περισσότερο; Ακρίβεια, ακρίβεια και ανατιμήσεις επί ανατιμήσεων. Τι στο καλό καλύτερα ήταν εκείνα τα «πέρσι»; Και τότε μας μαύριζαν τη ζωή με τη μαυρίλα και τη δυστυχία που 'χε το κάθε φέτος. Τι κι αν τότε –όπως τώρα διαπιστώνουμε– είχαμε και του πουλιού το γάλα και τα αγαθά έρεαν άφθονα όπως τα δάνεια και τα δανεικά;
Θα μου πεις αυτός είναι ο ρόλος των ρεπορταζ του δρόμου ή του @..., να σταματάνε τον κάθε τυχαίο και να τον αναγορεύουν ρυθμιστή και βαρόμετρο της κοινωνικής αντίδρασης, κατάστασης ή επιθυμίας. Στις λαϊκές η κάθε κυρά–Μαρία διαδραματίζει ρυθμιστικό ρόλο για τα φορολογικά μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν ή για την επισήμανση των ουσιωδών κενών της εξωτερικής πολιτικής.
Πώς θ' αντλήσουν στη συνέχεια το υλικό τους οι τόσες και τόσες life style, «σατυρικές» ή χιουμοριστικές εκπομπές για να γεμίσουν ώρες και μέρες κενολογίας και αναπαραγωγής της πνευματικής φτώχιας και της αισθητικής αναισθησίας στην οποία έχουν περιέλθει τα κανάλια; Από το τίποτα στήνονται εκπομπές και δημιουργείται πρόγραμμα. Τηλεαστέρες γεμίζουν ώρες τηλεοπτικού αέρα με ξεφωνητά και χάχανα πασαλιμένα –απαραιτήτως– με τις μπεσαμέλ και τις σως της ακμάζουσας –στις μέρες της σκληρής λιτότητας– τηλε-μαγειρικής.
Δεν πάω για λαμέ γόβα, αλλά μαζί με τα λεφτά χάθηκε η κι ευπρέπεια. Ο σεβασμός στον τηλεθεατή εξαντλείται στην αδιάκοπη επανάληψη τηλεοπτικών σειρών δεκαετίας και βάλε από το πρωί ως το βράδι, Κυριακή, γιορτή και σχόλη. Σκέφτομαι πόσος «αέρας» φρέσκος έχει μοσχοπουληθεί τα προηγούμενα χρόνια και πόσες φούσκες χρυσοπληρώθηκαν πριν σκάσουν, πιτσιλώντας μας τώρα με πολύωρες μπουρδολογίες κι ακατάσχετες φλυαρίες από μαϊντανούς και ραπανάκια –τηλεφωνικών παρεμβάσεων– για να βγάλουν οι καναλάρχες τα σπασμένα.
Κάθε πέρσι και καλύτερα, αλλά στην μόνη περίπτωση που η ρήση αυτή ίσως πραγματικά ισχύει είναι της ελληνικής τηλεόρασης. Τα ίδια τα σήριαλ που προβάλλονται επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. (Το ωραίο είναι ότι κάποιοι κατηγορούν τα τουρκικά σήριαλ, δίχως να πάνε να ρωτήσουν πόσο είναι εκεί το μπάτζετ...)
Εμείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα το στρώσουμε το τραπέζι. Θα τη βρούμε την άκρη για να τσιμπήσουμε μια μπουκιά γάλο ή να νοιαστούμε και για το φίλο ή τον γείτονα να τη μοιραστούμε. Θα τα γιορτάσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά οικογενειακά, μοναχικά ή οικογενειακά. Θα «σκάσει» τα χειλάκι μας κόντρα σε ρεπορτάζ και προβλέψεις. Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Θα φέρουμε και καμιά βόλτα στο τσακίρ κέφι, χωρίς το φόβο να πάρουμε κακό βαθμό από τον διαχρονικά –κι όχι μόνο κάθε πέρσι– αυστηρό κύριο Λάτσιο.
Foto: Emma Bobu
σχόλια