Από τον σκηνοθέτη του Garden State και τον σεναριογράφο του Hidden Figures προκύπτει αυτό εδώ το ενίοτε χαριτωμένο και συνολικά απογοητευτικό κωμικό δραματάκι ή πικρή κομεντί, αν προτιμάτε, που θυμίζει πολλά, πάρα πολλά. Όταν οι τρεις γηραιοί φίλοι, συγκάτοικοι στην ταπεινή ευγηρία και στις μαζεμένες αναμνήσεις, γενικά ορεξάτοι αν και καταρρακωμένοι από τις πετσοκομμένες συντάξεις τους, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν για πάντα το ΚΑΠΗ και να ληστέψουν την τράπεζα που είναι υπεύθυνη για την οικονομική του κατάντια, το έργο έχει τελειώσει. Δηλαδή, οι τρεις μεγάλοι ηθοποιοί, ο Μάικλ Κέιν, ο Μόργκαν Φρίμαν και ο πιο γνωστός-άγνωστος της παρέας Άλαν Άρκιν (πάντα απολαυστικός γκρινιάρης και κατά βάθος ευαίσθητος μισάνθρωπος), έχουν ακτινογραφήσει τους χαρακτήρες τους μέσα από το λιανό σενάριο κι έχουν βρει ήδη και την παραμικρή λεπτομέρεια στις ωραίες διαφορές που τους κάνουν ταιριαστούς φίλους και partners in crime. Ο Ζακ Μπραφ, ηθοποιός και κινηματογραφιστής, που γνωρίζει από timing και παρατηρεί σωστά και διακριτικά, δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να σκηνοθετήσει εδώ (απλώς να χρονομετρήσει και να χωρέσει τους υπερσυμπαθείς συνταξιούχους σε ένα τρικ αφήγησης που παραπέμπει στη Συμμορία των Μάγων, ενώ ο Θίοντορ Μέλφι προσπαθεί να υπογραμμίσει το προφανές, δηλαδή πως οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν καταληστευτεί και η αγανάκτησή τους έχει ξεχειλίσει τόσο, που σκέφτονται απονενοημένα και πράττουν παράλογα. Όμως αυτή εδώ η μεταξύ σοβαρού και αστείου, ωρολογιακά σχεδιασμένη ληστεία δεν στέκει ούτε μέσα σε περιπέτεια φαντασίας. Βλέπεται μόνο με καλόβολη διάθεση και τέντωμα της αληθοφάνειας, κυρίως λόγω της ικανότητας της ερμηνευτικής τριάδας να αποφύγει τη σύλληψη από την αστυνομία του ρεαλισμού, παίζοντας στο ρελαντί.