Εμπνευσμένο από το τραγούδι «The only living boy in New York» που έγραψε με παράπονο το 1970 ο Πολ Σάιμον, όταν ο Αρτ Γκαρφάνκελ τον άφησε μόνο του στη Νέα Υόρκη και πήγε στο Μεξικό για να γυρίσει το Catch-22 του Μάικ Νίκολς, το Μόνο αγόρι στη Νέα Υόρκη είναι μια συμπαθής, δραματική, αισθηματική κομεντί, χωρίς δυνατό δράμα και ξέχειλο συναίσθημα, που έγραψε ο Άλαν Λομπ (The Switch) και σκηνοθέτησε ο Μαρκ Γουέμπ του Amazing Spiderman και κυρίως του 500 Ημέρες με τη Σάμερ. Κι ενώ στο τελευταίο ο Γουέμπ παρενέβη πολλές φορές ανάμεσα στις χαριτωμενιές και τη μελαγχολία της ερωτικής απογοήτευσης που δοκίμασε ο ορμητικός Τομ από την αινιγματική Σάμερ, στο Μόνο Αγόρι, ο Τόμας, όσο γλυκός και αβοήθητος κι αν είναι, ο κόσμος γύρω του δεν συγκρούεται με πειστικότητα και την ένταση που υπονοούν (και ευνοούν) οι εξελίξεις. Διότι ο νεαρός έχει μετακομίσει από την άνεση της δυτικής πλευράς του Μανχάταν, κοντά στο πάρκο, στην καλλιτεχνική γειτονιά, νοτιοανατολικότερα, αφήνοντας το σπίτι του εκδότη πατέρα και της αρτιστίκ μαμάς, για να βρει τη φωνή και κυρίως τη γραφή του. Ο γείτονάς του, ο Τζεφ Μπρίτζες, μοιάζει να του ενσταλάζει μουρμουριστές σοφίες με κάθε ευκαιρία. Είναι συγγραφέας, αλλά όχι εμπορικά επιτυχημένος, που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο και ο Μαρκ το ανακαλύπτει έγκαιρα. Επίσης, ανακαλύπτει ότι ο μπαμπάς, ο Πιρς Μπρόσναν, πάντα λίγο ψυχρός μαζί του, διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με μια σέξι νεότερή του, την Κέιτ Μπέκινσειλ, και η μαμά, η Σίνθια Νίξον, δεν πρέπει να το μάθει, γιατί δεν είναι και στα πολύ καλά της. Μια μικρή αμήχανη εκδίκηση θα την επιδιώξει ο Μαρκ, η οικογένεια δεν είναι τελικά αυτό που φαίνεται, η έμπνευση μαζί με την τεχνική δεν έρχονται εύκολα, οι στρογγυλεμένες λύσεις δεν προκύπτουν διά μαγείας, και τα λοιπά και τα λοιπά, που μπορεί κανείς να φανταστεί από μια συγκρατημένη σύνθεση όλων αυτών των στοιχείων και των χαρακτήρων, η οποία, λόγω κομψότητας, αποφεύγει την κλισέ συνολική εντύπωση. Ο Κάλουμ Τέρνερ, μοντέλο από την Αγγλία που εδώ βαφτίζεται στη φωτιά, δεν έτυχε στο πιο εντυπωσιακό κινηματογραφικό όχημα, αλλά δείχνει potential και πολλά παραπάνω από φωτογένεια – άσε που δεν χρειάζεται καν να παίξει τον ωραίο...