Άγνωστο πώς ο Ντέιβιντ Σάντμπεργκ έχει καταφέρει να γοητεύσει αρκετούς κριτικούς, ειδικά εξ Αμερικής, πρώτα με το περσινό του Lights Out, η αφηγηματική πρωτοτυπία του οποίου βούλιαξε σύντομα λόγω της ελλιπούς διαχείρισής της, και έπειτα με τη συνέχεια της Άναμπελ, μέρος ενός γενικευμένου franchise που ξεκίνησε από το Κάλεσμα, που επανέφερε στο σινεμά του τρόμου τη μάχη του Καλού με το Κακό με θρησκευτικούς όρους. Εδώ μεταφερόμαστε στο παρελθόν και ξεκινώντας από ένα φρικτό ατύχημα, μαθαίνουμε πώς δημιουργήθηκε η κούκλα Άναμπελ που σκορπά τον τρόμο, σε ένα αξιοπρεπές origin story που μπορούσε να αποτελεί πάτημα για ανατριχίλες. Η μανιέρα του Σάντμπεργκ είναι όμως ενοχλητική, λόγω της επιθετικής επιβολής των jump scares που έρχονται το ένα πίσω από το άλλο μετά από μακροσκελείς σιωπές, και αν αυτό θεωρείται από αρκετούς πταίσμα, η εξωφρενική αφηγηματική ροή, γεμάτη αφέλειες και τρύπες, υποβιβάζει το φιλμ σε ένα ανεξάντλητο σύνολο κλισέ. Ο Τζέιμς Γουάν, παραγωγός εδώ, ακόμα και ντεφορμέ, θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα.