Αν και εκτυλίσσεται στην Αμερική του 1969, το Μυστικό των Μάροουμποουν γυρίστηκε στην Ισπανία, από τον Σέρτζιο Σάντσεζ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με αγγλόφωνο καστ και την καλλιτεχνική στάμπα των παραγωγών του Ορφανοτροφείου αδρά διακριτική στο μεταφυσικό πνεύμα και την εικαστική στόφα της ταινίας. Όταν τα τέσσερα αδέλφια μετακομίζουν από την Αγγλία στο πατρικό της μητέρας τους μαζί της, κοντά σε μια αδιευκρίνιστη, νωχελικά ειδυλλιακή ακτή της ΒΑ Αμερικής, κάνουν μια νέα αρχή μακριά από τον βίαιο πατέρα και δίνουν όρκο να παραμείνουν ενωμένα σαν να είναι ένας άνθρωπος, ώσπου ένας άνδρας τούς απειλεί αμέσως μετά τον θάνατό της.

 

Μπλεγμένο σε δύο χρόνους, το Μυστικό των Μάροουμποουν (αυτό είναι το επώνυμο που έχουν στην Αμερική, υιοθετώντας το πατρικό της μητέρας τους) αποκαλύπτεται σταδιακά και, όπως και στο Ορφανοτροφείο, περιέχει μια σημαντική ανατροπή και καθορίζεται από μια «φαντασματική» λογική: ο μικρός αδελφός φοβάται να πλησιάσει τους καλυμμένους καθρέφτες, η αδελφή του, που τον προστατεύει, ταΐζει ένα ρακούν που κρύβεται στο πατάρι ώσπου την ακουμπάει ένα μυστηριώδες χέρι, ο μεσαίος βράζει από θυμό και προσπαθεί να πείσει τον μεγάλο, που έχει αυτοχριστεί προστάτης τους, να επέμβει, να αναλάβει δράση, σαν να εμποδίζεται συνεχώς ένα απωθημένο άμυνας που δεν έγινε τη σωστή στιγμή. Με μια αφαίρεση στον πλοκή που άλλοτε γοητεύει και άλλοτε χάσκει, ειδικά μετά το twist, το Μυστικό των Μάροουμποουν δεν φορτσάρει αρκετά, αν και χτίζει σωστή ατμόσφαιρα, με εξαιρετική φωτογραφία και σκηνογραφία, και προσπαθεί να τηρήσει τους κανόνες ενός είδους που έχουν λανσάρει με γούστο και επιτυχία ισπανόφωνοι κινηματογραφιστές, αλλά μέχρι στιγμής μόνο ο Μπαγιόνα και ο Ντελ Τόρο έχουν πραγματικά απογειώσει.