Στον Ράφτη παρακολουθούμε το πορτρέτο ενός εσωστρεφούς, αντικοινωνικού ήρωα που έχει μάθει να εκφράζεται μόνο μέσα από (και με γνώμονα) τη δουλειά του, μέχρι που η οικονομική συγκυρία και ο έρωτας θα τον αναγκάσουν να διευρύνει τους ορίζοντές του. Η Σόνια Λίζα Κέντερμαν βρίσκει τη σωστή δοσολογία μεταξύ ευθυμίας και μελαγχολίας, αφήνει συχνά τις εικόνες της να αφηγηθούν την ιστορία και δικαιώνεται από την εμπιστοσύνη της στον Δημήτρη Ήμελλο.

 

Ο τελευταίος χτίζει επιμελώς τον κεντρικό χαρακτήρα μέσα από την ιδιαίτερη εκφορά του λόγου και μια σειρά από ανακυκλούμενα τικ και βοηθά την κωμωδία να λειτουργήσει, ακριβώς επειδή δεν παίζει τις σχετικές σκηνές ως κωμικός αλλά υποστηρίζοντας την αλήθεια του χαρακτήρα του. Ένα τρυφερό, συμπαθέστατο σκηνοθετικό ντεμπούτο.