Στην πρεμιέρα της καθηλωτικής παράστασης «Αμφιβολία»

«Η αρχή της αλλαγής είναι η κρίσιμη στιγμή της αμφιβολίας, όταν αναθεωρώ την ανθρωπιά μου ή γίνομαι ένα ψέμα. Η Αμφιβολία απαιτεί περισσότερο σθένος από την αλύγιστη βεβαιότητα, μεγαλύτερη σπατάλη ενέργειας∙ η βεβαιότητα είναι σημείο, η αμφιβολία αέναη — μια άσκηση πάθους. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μες στην αβεβαιότητα... Δεν υπάρχει η τελευταία λέξη. Υπάρχει η σιωπή κάτω από τον βόμβο της εποχής μας», έγραφε ο Τζον Πάτρικ Στάνλεϊ.

Η έξοχη, βραβευμένη με Πούλιτζερ και μεταφερμένη εξαιρετικά στο σινεμά το '08 με Μέριλ Στριπ και Φ. Σ. Χόφμαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους «Αμφιβολία» του (2005) θίγει, επιπλέον, μια σειρά άλλα ακανθώδη ζητήματα: ομοφυλοφιλία, παιδεραστία, σεξουαλική παρενόχληση, φυλετικές διακρίσεις, «fake news» και σπίλωση υπολήψεων, θρησκευτική υποκρισία, ανοχή, ενοχή...

Δεν το πράττει όμως μέσα από μια «ξερή» διδακτική ή καταγγελτική σκοπιά αλλά φιλτράροντάς τα μέσα από την ανθρώπινη, ενσυναισθητική διάστασή τους που οι κοινωνικές προκαταλήψεις και νόρμες –κάποτε, ακόμα και ο προοδευτικός αντίλογος– αρνούνται ή αποτυγχάνουν να συλλάβουν.

Ένα τέτοιο ρηξικέλευθο έργο γεμάτο σκανδαλώδεις υπόνοιες, έντονες συγκρούσεις και συνεχείς συναισθηματικές διακυμάνσεις απαιτεί πρώτης τάξεως ερμηνευτές και νομίζω ότι στην επιλογή των ηθοποιών του ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης έκανε πραγματικά «μπίνγκο»: Με φόντο ένα εξαίσια «σκοτεινό» σκηνικό, η παράσταση σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ένα τέτοιο ρηξικέλευθο έργο γεμάτο σκανδαλώδεις υπόνοιες, έντονες συγκρούσεις και συνεχείς συναισθηματικές διακυμάνσεις απαιτεί πρώτης τάξεως ερμηνευτές και νομίζω ότι στην επιλογή των ηθοποιών του ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης έκανε πραγματικά «μπίνγκο». Φωτό: Έφη Γούση

Συγκλονιστική η Ρούλα Πατεράκη στο ρόλο της στρυφνής, υπερσυντηρητικής, αρρωστημένα καχύποπτης αδελφής Αλοϊσιους, διευθύντριας του καθολικού σχολείου όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, παίρνει πάνω της όλη την παράσταση – είναι τόσο εκφραστική και πειστική που σου 'ρχεται να ανέβεις στη σκηνή να την πλακώσεις στο ξύλο!

Στη δε τελευταία σκηνή του έργου δίνει πραγματικά τα ρέστα της, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι το τραγικότερο θύμα της απάνθρωπης πλεκτάνης την οποία εξύφανε ορμώμενη από μια εμμονή της και μόνο, ίσως να μην είναι τελικά ο προοδευτικός ιερέας, ούτε καν ο προστατευόμενός του νεαρός μετανάστης-τρόφιμος αλλά αυτή η ίδια...

Υποδειγματικός πατέρας Φλιν ο Νίκος Κουρής, αποδίδει άριστα το κύρος, τη ζωτικότητα και τον εύθραυστο δυναμισμό του χαρακτήρα που υποδύεται, μαζί και την εσωτερική του διαπάλη, ενώ τα κατακόκκινα άμφια που φορά την ώρα του κηρύγματος του προσδίνουν μια υποχθόνια, δαιμονική «εσάνς».

Οι δε σκηνές όπου έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με την Πατεράκη, κανονική θεατρική σπουδή από κορυφαίους εκπροσώπους δύο γενεών.

Έξοχη η Λίλα Μπακλέση ως αδελφή Τζέιμς, αποδίδει θαυμάσια το δικό της προσωπικό και ταυτόχρονα διαπροσωπικό δράμα, άψογη και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου στον μικρό αλλά δυνατό ρόλο της κυρίας Ουμέρ, μάνας-κουράγιο του νεαρού τροφίμου.

Πέρα από κάποια «σαρδάμ», όχι ασυνήθιστα σε μια πρεμιέρα, τα αρκετά στενάχωρα καθίσματα του θεάτρου και τη δυσκολία να τρυγηθούν τα (μάλλον υπερβολικά «βιδωμένα») άνθη από το δέντρο του σκηνικού, άλλα ψεγάδια να σου πω δεν βρήκα: η «Αμφιβολία» με ενθουσίασε ως θεατή όσο λίγες παραστάσεις τα τελευταία χρόνια από κάθε άποψη.

Έξοχη η Λίλα Μπακλέση ως αδελφή Τζέιμς, αποδίδει θαυμάσια το δικό της προσωπικό και ταυτόχρονα διαπροσωπικό δράμα. Φωτό: Έφη Γούση

Infο:

Αμφιβολία

Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16 Γκάζι τηλ. 210 3474312

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ