Προγνωστικά Όσκαρ 2017: Κάτι άλλο εκτός από το "La La Land"; Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Προγνωστικά Όσκαρ 2017: Κάτι άλλο εκτός από το "La La Land"; Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter
7
Προγνωστικά Όσκαρ 2017: Κάτι άλλο εκτός από το "La La Land"; Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter
Συνυπολογίζοντας το ρεκόρ στις Χρυσές Σφαίρες, με 7 στο σύνολο, αλλά και την επικράτηση στις περισσότερες επιμέρους συντεχνιακές ενώσεις, το La La Land πάει για πολλά.

LA LA LAND

Έχει κερδίσει ήδη τα βραβεία στις Ενώσεις Παραγωγών και Σκηνοθετών που εδώ και μερικά χρόνια τείνουν να διαφωνούν, όπως ακριβώς συμβαίνει στις αντίστοιχες κατηγορίες των Όσκαρ, από τον «Πιανίστα» και το «Σικάγο», μέχρι το «Spotlight» και την «Επιστροφή», με σφήνα το «Μεγάλο Σορτάρισμα» πέρσι. Συνυπολογίζοντας το ρεκόρ στις Χρυσές Σφαίρες, με 7 στο σύνολο, αλλά και την επικράτηση στις περισσότερες επιμέρους συντεχνιακές ενώσεις, η ταινία του Ντέιμιαν Σαζέλ πάει για πολλά. Ίσως όχι όσα μάζεψε το «West Side Story» (10) ή το αλήστου μνήμης «Gigi» (9), αλλά πιο πολλά από το «Σικάγο» (6), που είναι το τελευταίο μιούζικαλ που βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το 2002 − το «Καμπαρέ» του Μπομπ Φόσι, τη χρονιά του «Νονού», είχε 8, αλλά όχι το κορυφαίο. Αν βάλουμε στο καλάθι αυτά της ταινίας και της σκηνοθεσίας, της σκηνογραφίας και των κοστουμιών, του τραγουδιού και της μουσικής, της Έμα Στόουν μετά τη νίκη της στο Σωματείο των Ηθοποιών, και μίας από τις δύο ηχητικές κατηγορίες, με το «Hacksaw Ridge» του Μελ Γκίμπσον να απειλεί, φτάνουμε πρόχειρα και χοντρικά στα 8 (με ανοδικές τάσεις) στις 14 υποψηφιότητες, αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, με το σενάριο σε εκκρεμότητα, αφού οι επαγγελματίες «γραφιάδες» του σινεμά δεν έχουν αποφασίσει ακόμη. Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι και η πιο επίφοβη, γιατί κάποιες ταινίες μπορεί στα χαρτιά να διαθέτουν πρωτότυπο σενάριο, αλλά ανάμεσα στις γραμμές διακρίνονται οι ραφές από τις επιρροές (βλέπε «The Artist»). Backlash δεν έχει διαγνωστεί και οι εταιρείες στοιχημάτων δίνουν εμφατικά προγνωστικά υπέρ του αίθριου τυφώνα του «La La Land».

MOONLIGHT

Τέτοια εποχή πέρσι πολλοί προδίκαζαν πως η «Γέννηση ενός έθνους» του Νέιτ Πάρκερ θα αποτελούσε το τέλειο αντίδοτο για το #oscarsowhite. Μια άλλου τύπου κατακραυγή, με μια υπόθεση βιασμού που καταγγέλθηκε αναδρομικά, σπίλωσε τη φήμη του Πάρκερ και του συν-σεναριογράφου και φίλου του από τα φοιτητικά του χρόνια, Τζιν Μακτζιάνι Σελεστίν, και οι ελπίδες θάφτηκαν σιωπηλά και οριστικά, όσο κι αν οι συντελεστές προσπάθησαν να προσπεράσουν το αμαρτωλό γεγονός στο Φεστιβάλ του Τορόντο ως τετελεσμένο και άσχετο με το διά ταύτα − άγνωστες οι βουλές και οι «σανζάν» ηθικές διαθέσεις του Χόλιγουντ, που έδωσε καθυστερημένη άφεση αμαρτιών στον Ρόμαν Πολάνσκι με το Όσκαρ στον «Πιανίστα», παρά τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με τη Δικαιοσύνη. Στα αποκαΐδια, λοιπόν, μιας ταινίας που πήρε εγκωμιαστικές κριτικές και τα πήγε καλά στο box office, αλλά ξεψύχησε στα βραβεία, αναδύθηκε το «Moonlight», ένα σαφώς πιο ποιητικό δράμα με πολιτικές διαστάσεις μέσα από τη βιωματική αφήγησή του. Η ταινία του Μπάρι Τζένκινς έχει 8 υποψηφιότητες και σοβαρές πιθανότητες για δύο από αυτές, για τον Μαχέρσαλα Άλι στον δεύτερο ρόλο και για το διασκευασμένο σενάριο − που η Ένωση Σεναριογράφων θεώρησε πρωτότυπο, γιατί βασίζεται στο θεατρικό του Ταρέλ Άλβιν Μακρέινι, που όμως δεν έχει ανέβει κανονικά ως παράσταση.

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

MANCHESTER BY THE SEA

Ο Κένεθ Λόνεργκαν έφτιαξε μια τραγωδία αμερικανική, ακαδημαϊκή, πένθιμη, τέλεια γραμμένη ως προς την ανάπτυξη και τη διάσταση των χαρακτήρων, μέσα στον πλούτο της οποίας εκμεταλλεύτηκε πολλές σκηνές και τις σκηνοθέτησε με επάρκεια και οξυδέρκεια, συγκινώντας, χωρίς να εκβιάσει με περιττούς συναισθηματισμούς. Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης που άφησε μεγάλες υποσχέσεις με το «You can count on me» το 2000 και τα βρήκε σκούρα με τους παραγωγούς, διεκδικώντας το τελικό μοντάζ στο πολύπαθο «Margaret» με την Άνα Πάκουιν πριν από μερικά χρόνια, ολοκληρώνεται με ένα δράμα αξιώσεων και βαρύτητας, μία από εκείνες τις prestige ταινίες που επισημαίνουν σκηνοθετικά το ψυχολογικό βάθος και συνήθως μαζεύουν υποψηφιότητες στα Όσκαρ και αν τους βγει, αποχωρούν με σημαντικές νίκες, όπως είχε συμβεί με ένα παρόμοιο έργο, το «Συνηθισμένοι Άνθρωποι» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, το 1980. Με το «Σπίτι δίπλα στη θάλασσα» (6 υποψηφιότητες) ο Λόνεργκαν είναι φαβορί για το πρωτότυπο σενάριο στην κατηγορία όπου ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου πλασαρίστηκαν για τον «Αστακό», μια αντικειμενικά πιο «πρωτότυπη» ταινία, αλλά σίγουρα περιθωριακότερη για τα γούστα 6.000 και πλέον ψηφοφόρων − αυτό λένε και τα τζογαδόρικα πρακτορεία που ειδικεύονται στο θέμα. Η ταινία μπορεί να ντουμπλάρει τα Όσκαρ της με τον Κέισι Άφλεκ, ο οποίος έχει κερδίσε τα σημαντικότερα βραβεία μέχρι στιγμής, χάνοντας ωστόσο αυτό του Σωματείου Ηθοποιών, από τον Ντενζέλ Γουόσινγκτον. Η ερμηνεία του αδελφού του Μπεν είναι χαμηλότονη, μια θρυμματισμένη απόδοση ενός σπασμένου άνδρα που αντιδρά σπασμωδικά ή βουβά, χτυπημένου από τη μοίρα και φρικαρισμένου στην ιδέα μιας ευθύνης που αδυνατεί να σηκώσει στους ώμους του. Αντίθετα, ο Γουόσινγκτον ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του σε έναν πιο αβανταδόρικο, θεατρογενή ρόλο που γνωρίζει πολύ καλά, αφού έχει πάρει Tony στο θέατρο, παίζοντας επί καιρό τον σκουπιδιάρη ήρωα και επιπλέον σκηνοθέτησε τον εαυτό του στο «Fences». Μια καλή δικαιολογία για την πρόσφατη έκπληξη στα βραβεία SAG ήταν το γεγονός πως ο Γουόσινγκτον δεν είχε βραβευτεί ποτέ από τους συναδέλφους του, αλλά τα 2 κερδισμένα Όσκαρ του ίσως μετρήσουν εναντίον του. Πάντως, είναι ο πιο υπολογίσιμος για ανατροπή και στις 4 κατηγορίες ερμηνειών, αφού η Βαϊόλα Ντέιβις, στον δεύτερο γυναικείο ρόλο, είναι ακλόνητο φαβορί, καθώς όλα δείχνουν πως ετοιμάζεται να τιμηθεί για την εντυπωσιακή πορεία της τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον συγκεκριμένο ρόλο − στον οποίο είναι πραγματικά σπαρακτική. Σημειωτέον ότι το «Fences» δεν έχει προγραμματιστεί ακόμη από την ελληνική διανομή και εν πολλοίς εξαρτάται και από τα Όσκαρ το αν τελικά θα παιχτεί στη χώρα μας.

ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

HACKSAW RIDGE

Έργα μεγάλων σκηνοθετών αγνοήθηκαν φέτος στα Όσκαρ: ο Κλιντ Ίστγουντ με το «Sully» (σε πείσμα της μεγάλης επιτυχίας και των θετικών κριτικών), ο Μάρτιν Σκορσέζε με τη «Σιωπή», που εγκωμιάστηκε, αλλά παρακάμφθηκε πανηγυρικά, με εξαίρεση τη φωτογραφία του Ροντρίγκο Πριέτο, ο Ανγκ Λι με το «Billy Lynn's Halftime Walk», παρά τις τεχνικές καινοτομίες που διαφημίστηκαν δεόντως στις πρώτες του προβολές. Δεν είναι ότι η εννιάδα των υποψήφιων ταινιών για το μεγάλο Όσκαρ κατακλύστηκε από ρηξικέλευθες παραγωγές, όπως κατά τεκμήριο δείχνει το περιεχόμενο −για να πάρουμε ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα− του «Hidden Figures», με θέμα τον κρίσιμο ρόλο τριών Αφροαμερικανίδων στο διαστημικό πρόγραμμα της NASA τη δεκαετία του '60 ή του «Lion», σε παραγωγή και κυρίως προώθηση του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, με ήρωα έναν νεαρό Ινδό που ψάχνει το λάθος που του στοίχισε την παιδική του ηλικία. Απλώς, δεν χωράνε όλοι και στον λογαριασμό περίσσεψαν τρανταχτά ονόματα, γεγονός αρχικά θετικό, με την απαραίτητη προϋπόθεση η γενικότερη εικόνα των υποψηφιοτήτων να συμπληρωνόταν από αιχμηρότερες επιλογές. Διότι η επιστροφή του Μελ Γκίμπσον με το «Hacksaw Ridge» φυσικά και φανερώνει την εκτίμηση σε ένα εξαιρετικά καλοσκηνοθετημένο έργο, αλλά υπογραμμίζει και τη γενναιόδωρη συγχώρεση, για να μιλήσουμε με χριστιανικούς όρους που τόσο αγαπά ο Mad Mel, σε ένα λαμπρό και παραστρατημένο εξ αγχιστείας τέκνο του Χόλιγουντ. Με υποψηφιότητες για σκηνοθεσία και ερμηνεία για τον Άντριου Γκάρφιλντ, το πολεμικό δράμα για τον αντιρρησία συνείδησης που έσωσε ζωές και αντιστάθηκε στον πειρασμό της βίας, ένα κλασικά δομημένο φιλμ με προηγμένο μοντάζ και ηχητικό υπόβαθρο, δεν έχει σοβαρές πιθανότητες, εκτός από τις τεχνικές κατηγορίες, αλλά μπορεί να δώσει ωραία λαβή για καυστικά σχόλια περί μετανοημένου αντισημιτισμού στον παρουσιαστή Τζίμι Κίμελ, ως παρένθεση στην αντι-Τραμπ ρητορική που σίγουρα θα δώσει τον τόνο της βραδιάς.

Πάντως, αν η Ακαδημία ήθελε πραγματικά να κάνει τη διαφορά σε μια εποχή ξενοφοβίας και διχασμού, θα είχε φροντίσει να ενισχύσει και το μη αγγλόφωνο ανθρώπινο δυναμικό της, πέρα από το χρώμα του δέρματος που εν μέρει διόρθωσε μετά την περσινή δυσαρέσκεια, έτσι ώστε να παρεισφρήσουν ταλέντα από άλλες χώρες. Με τον Λάνθιμο και τον Φιλίππου ουσιαστικά να έχουν υπογράψει μια βρετανική παραγωγή, μόνο η Ιζαμπέλ Υπέρ εκπροσωπεί τον «υπόλοιπο» κόσμο. Η υποψηφιότητά της είναι ευπρόσδεκτη, δίκαιη, αλλά, ειλικρινώς, καθυστερημένη − και πάλι καλά να λέμε. Το «Εκείνη» δεν είναι ευκαταφρόνητη περίπτωση ταινίας, καθώς το θέμα της δεν είναι στρογγυλεμένο και εύκολο και η προσέγγιση καθόλου δεν χαϊδεύει τα αμερικανικά γούστα περί ορθότητας. Στην κατηγορία του πρώτου γυναικείου ρόλου τα προγνωστικά δίνουν ως φαβορί την Έμα Στόουν, αφήνοντας πίσω τη Νάταλι Πόρτμαν για την «Τζάκι» και την Υπέρ. Η Ρουθ Νέγκα, σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ερμηνεία για το υπέροχο «Loving» του Τζεφ Νίκολς, δεν συζητιέται, όπως μακριά μένει, λόγω κορεσμού και μόνο, η Μέριλ Στριπ για τη «Φάλτσο Σοπράνο», που ωστόσο επιβάλλεται να μη θεωρείται πρόχειρα και άμυαλα ένα αναγκαίο κακό στην ετήσια πεντάδα. Κανείς σοβαρός αναλυτής του σινεμά δεν πρέπει να θεωρεί τη Στριπ δεδομένη και τα βραβεία της δείγμα αυτόματου σεβασμού. Στην ταινία του Στίβεν Φρίαρς φτιάχνει ένα από τα πλέον δύσκολα πορτρέτα της καριέρας της, μια γυναίκα που δεν ξέρει να τραγουδάει, ενώ η καλλίφωνη Στριπ ξέρει πώς, και με το παραπάνω. Και δεν είναι μόνο αυτό το θέμα, αλλά η εν γένει εξέλιξη ενός δυστυχισμένου πλάσματος που υπερνικά την ασθένεια που την ταλαιπωρεί και την κοροϊδία που αντιλαμβάνεται με την άκρη της ψυχής της, εκπληρώνοντας, όχι πάντα αθώα, ένα παιδικό όνειρο που τη θρέφει ως κινητήρια δύναμη. Ωστόσο, και χωρίς να υποτιμώ την ολοκληρωμένη περφόρμανς της Στόουν, δεν κερδίζει πάντα η καλύτερη ερμηνεία στα Όσκαρ αλλά εκείνη που συμπληρώνει το παζλ του υψηλού επιτεύγματος με τη σωστή συγκυρία.

Προγνωστικά Όσκαρ 2017: Κάτι άλλο εκτός από το "La La Land"; Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter
Κανείς σοβαρός αναλυτής του σινεμά δεν πρέπει να θεωρεί τη Στριπ δεδομένη και τα βραβεία της δείγμα αυτόματου σεβασμού. Στην ταινία του Στίβεν Φρίαρς φτιάχνει ένα από τα πλέον δύσκολα πορτρέτα της καριέρας της, μια γυναίκα που δεν ξέρει να τραγουδάει, ενώ η καλλίφωνη Στριπ ξέρει πώς, και με το παραπάνω.
Oscars News
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Συμφωνώ για τη Meryl Streep. Μπορεί το γεγονός ότι είναι συχνά υποψήφια να έχει κουράσει κάποιους που πιθανώς να σκέφτονται ότι δεν αξίζει τις υποψηφιότητες, ότι πρέπει να αφήσει χώρο σε νέα ταλέντα κλπ., στην πραγματικότητα όμως σε κάθε της υποψήφια ταινία πλάθει ήρωες τρισδιάστατους με απαράμιλλη ευκολία, δίνοντας την εντύπωση ότι ο κάθε ρόλος είναι ένα εντελώς ξεχωριστό άτομο από τα προηγούμενα που έχει ενσαρκώσει (και όχι ερμηνεύσει), δίνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι ο εκάστοτε ρόλος πηγάζει από διαφορετικούς ηθοποιούς (!) και όχι από την ίδια τη Meryl. Όταν βλέπεις τη Streep στην οθόνη, ποτέ δεν σκέφτεσαι ότι παρακολουθείς την ίδια αλλά τον χαρακτήρα. Καμία άλλη ηθοποιός δεν το έχει καταφέρει αυτό ακομά και τεράστιοι θρύλοι του θεάτρου και εφόσον συνεχίζει να είναι άριστη και καλύτερη από τις νεότερες, της αξίζει και η 20η και η 30η υποψηφιότητα.
The Artist. Argo. Birdman. Μόνο τα τελευταία 5 χρόνια να κοιτάξεις καταλαβαίνεις πως το Χόλλυγουντ δε μπορεί να αντισταθεί σε ταινίες που αναφέρονται σε ηθοποιούς ή σε άλλες ταινίες.
Τις ταινίες δεν τις έχω δει και ειδκός δεν είμαι,οπότε προγνωστικά δεν έχω,μόνο επιθυμίες.Kαι απωθημένα...Ξεκινώντας από τα τελευταία:θέλω τόσο πολύ να κερδίσουν οι Casey Affleck και Viola Davis,διότι αμφότεροι έχουν υπάρξει υποψήφιοι στο παρελθόν με συγκλονιστικές ερμηνείες,οι οποιες δεν καρποφόρησαν,ο μεν Affleck με τον σιωπηλό,σχεδόν άηχο,ρόλο του στο σπουδαίο the assasination of Jesse James by the coward Robert Ford,όπου ερμηνεύει,μόνο με τα μάτια του,τον φθονερό(κι όχι τόσο δειλό,όπως υπονοεί ο τίτλος)Ford,η δε Davis,για το μόλις δεκάλεπτο σπαρακτικό πορτρέτο μίας δυστυχισμένης,φοβισμένης γυναίκας στο υποτιμημένο δράμα χαρακτήρων doubt(όπου γίναμε μάρτυρες για δεύτερη -οσκαρικά- φορά του ταλέντου της εξαιρετικής Amy Adams).Τότε,και οι δύο έχασαν από κατώτερές τους ερμηνείες,ο μεν Casey,από τον υπερεκτιμημένο Bardem των Κοέν,η δε Viola,από την υπερεκτιμημένη Cruz του Άλεν.Στην κατηγορία της καλύτερης πρωταγωνίστριας,αρχικά ήθελα να κερδίσει η Υπέρ,για να αναγνωριστεί επιτέλους,έστω και έμμεσα,ο auteur Verhoeven(ναι,ρε auteur! Έχεις κάνα πρόβλημα; Τι; Μόνο ο Φελίνι και ο Μπέργκμαν;!),βλέποντας ΜΟΝΟ το τρέϊλερ του Jackie,είπα:"Είναι δικό σου!"Όσον αφορά,τώρα,στην "ελληνική εκπροσώπηση" στα βραβεία,όσο κι αν θέλω(κι αξίζει)να κερδίσει το δίδυμο του Αστακού,πολύ φοβάμαι πως περισσότερες ελπίδες έχει η κοπέλα με το 4,1 μίλια στα ντοκυμαντέρ μικρού μήκους,παρά οι Λάνθιμος & Φιλίππου.Τέλος,και για να το βγάλω από μέσα μου γιατί θα σκάσω,πρέπει κάποτε να κερδίσει κι άλλο animation,πέραν της pixar,διότι κινδυνεύει να μετονομαστεί η κατηγορία σε "καλύτερη ταινία pixar".Το kubo and the two strings,φαίνεται καλή επιλογή.
Αν θέλετε πιστέψτε το, αλλά το LaLaLand το έχω αφήσει μισοτελειωμένο μετά από 2-3 απόπειρες να το δω, απλά δε μ αρέσει. Πρώτη φορά μου τυχαίνει να μην καταλαβαίνω καθόλου γιατί γίνονται τόσα θετικά σχόλια για μιά ταινία
Για να την εκτιμήσεις πραγματικά πιστεύω πρέπει να είσαι σινεφίλ σε μεγάλο βαθμό. Εγώ δυστυχώς δεν είμαι στο βαθμό που θα ήθελα (πολλή φασαρία να τις βρεις όλες και να τις κατεβάσεις) αλλά βλέποντάς την δε γίνεται, απλώς δε γίνεται να μην εκτιμήσεις πόσο προσγειωμένη είναι, πόσο καταπληκτική παραγωγή είναι, πόσο αξιοζήλευτοι είναι οι 2 πρωταγωνιστές, πόσο υπέροχα είναι τα κομμάτια της, πόσο ρεαλιστικό είναι το στόρυ (στα πλαίσια του ονείρου που κηνυγάνε) και πόσο τζαζ είναι! Θα λεγα και για τις αναφορές, τις ολοφάνερες που έχει αλλά αυτές δε μπόρεσα να τις συνδέσω με κάτι που δεν έχω δει. Είναι μια ταινία που όταν κλείνει σου λέει made by hollywood και δε σε πειράζει καθόλου. Μακάρι να τα πάρει και να τα σηκώσει. Θα θελα και τη σιωπή κάπου εκεί μέσα αλλά ο Σκορσέζι το χει παραχέσει με τις καθυστερημένες υποβολές λόγω καθυστέρησης ολοκλήρωσης (του μοντάζ υποθέτω?).
To Moonlight είναι πολύ ποιο βαθύ από la la land και μετά το περσινό ντόρο με την ποσόστωση και άλλα τραγικά είναι φαβορί και αυτό φαίνεται και από το φετινό Booker στον "πουλημένος" Αλλά με την ακαδημία ποτέ δεν ξέρεις.Τέλος η Σπριπ δεν είναι υπερτιμημένη αλλά αυτό έχει καταντήσει αδεία.Στο τέλος θα πάρει υποψηφιότητα γιατί αναφαίρετε στους τίτλους.Είναι εξαιρετική αλλά δεν μπορεί οι υποψηφιότητες για τις γυναίκες να είναι τέσσερις.