Στο σημερινό «Α μπα»: φίδια από τρύπες

Στο σημερινό «Α μπα»: φίδια από τρύπες Facebook Twitter
52

 

__________________
1.

Γεια σου Α Μπα,

Επέστρεψα στην Ελλάδα φέτος μετά από 11 χρόνια στο εξωτερικό, και ενώ δουλειά θεωρητικά έχω (στο δημόσιο) δεν εχω πληρωθεί καθόλου εδώ και 10 (μέχρι να απαντήσεις θα είναι 12 μάλλον) μήνες, επειδή λέει τα πτυχία μου δεν είναι απ την Ελλάδα και δεν έχουν βρει κάποιον τροπο να με πληρώνουν έστω υποτυπωδώς μέχρι να λήξει όλο αυτό που από τη στιγμή που έφτασα τραβάω με το ΔΟΑΤΑΠ.

Ενώ δεν περίμενα ότι η στιγμή να ξαναφύγω θα έφτανε τόσο γρήγορα, έχω αρχίσει να ψάχνω δουλειά στο εξωτερικό πάλι. Το πρόβλημα είναι ότι όταν το αναφέρω αυτό σε κοντινά μου πρόσωπα η απάντηση που παίρνω είναι "μα εσύ έκανες αμάν να γυρίσεις, τώρα θες να φύγεις πάλι;" Και "και ποιος σου λέει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα έξω αυτή τη φορά; Κάτσε εδώ και βλέπουμε". Και δεν ξέρω τι να απαντήσω χωρίς να γίνω έξω φρενών. Ήρθα εδώ, προσπάθησα, δούλεψα (με κόπο, πόνο και άγχος- τόσο ώστε χρειάστηκε να επισκεφτώ και γιατρό - όλο περιμένοντας ότι θα τακτοποιηθεί το θέμα μου, πράγμα που δεν πιστεύω πια), και πιστεύω ότι είμαι πολύ μικρή να χάνω κι άλλο χρόνο χωρίς κανένα αντίκρισμα. Τι να κάνω;- Sherlock Holmes

Ποια είναι η ερώτηση; Το τι να κάνεις ή τι να απαντάς στα τυχαία και επιπόλαια σχόλια που κάνουν διάφοροι για τη ζωή σου;


Το τι να κάνεις κανείς δεν μπορεί να σου το πει. Ό,τι και να κάνεις, κάποιος θα έχει την αντίθετη άποψη, αλλά μόνο εσύ θα ζήσεις τις συνέπειες. Θέλεις επιβεβαίωση, ή φοβάσαι ότι αυτοί που κάνουν αυτά τα σχόλια έχουν δίκιο; Διότι δεν αναφέρεις κάποιον που σου λέει «μπράβο, αυτό να κάνεις», αλλά μου φαίνεται απίθανο να μην υπάρχει ούτε ένας.


Για ποιο λόγο γύρισες; Για να έχεις οικονομική ασφάλεια, ή για να έχεις συναισθηματική ασφάλεια; Γιατί και τα δύο δύσκολα θα τα έχεις, είτε είσαι στην Ελλάδα, είτε είσαι στο εξωτερικό. Σκέψου τι θέλεις από τη ζωή σου, τι θεωρείς ευτυχία και ολοκλήρωση, και δέξου τις συνέπειες αυτής της απόφασης, γιατί κάθε «ναι» σε κάτι, έχει μέσα του ένα «όχι» για κάτι άλλο. Όσα χρόνια κι αν λείπεις από την Ελλάδα, δεν μπορώ να δικαιολογήσω πώς πέφτεις τόσο πολύ από τα σύννεφα με αυτό που έγινε στη δουλειά σου. Αναλόγως, αν αποφασίσεις να φύγεις ξανά, μην πέσεις από τα σύννεφα αν ανακαλύψεις ότι εκεί έχουν άλλο τρόπο ζωής οι άνθρωποι, ας πούμε.

__________________
2.


Α μπα , ειμαι 24 χρονων εργαζομαι ως σερβιτορος σε ενα καφε , δε εχω σπουδασει κατι αυτη η εργασια μπορει και με συντηρει αν και μενω με τους δικους μου απλα οταν βρισκομαι και ερχεται η ερωτηση με τι ασχολεισαι ; ντρεπομαι να τους πω οτι ειμαι σερβιτορος και δε εχω σπουδασει κατι .οι κλισεις μου ειναι κυριως καλλιτεχνικες οπως μουσικη και θεατρο αλλα δε εχω δοκιμασει κατι πιο ουσιαστικο για να ασχοληθω με αυτες τις τεχνες.απλα φοβαμαι και την αλλαγη και το αγωστο. Τι προτεινεις;- Γιαννης

 

Το πρώτο που προτείνω είναι να μη ντρέπεσαι για τίποτα. Μη νομίζεις ότι αν έλεγες ότι είσαι καλλιτέχνης θα σε αντιμετώπιζαν με λιγότερη συγκατάβαση. Μη νομίζεις ότι αν έλεγες ότι είσαι δικαστής θα σε θαύμαζαν. Μη νομίζεις ότι χρειάζεσαι την έγκριση των άλλων για να νιώσεις αυτάρκης. Το αντίθετο συμβαίνει: αν νιώθεις αυτάρκης, οι άλλοι σε εγκρίνουν, ό,τι κι αν είσαι. (Εδώ, όταν λέω «οι άλλοι» εννοώ το ανώνυμο πλήθος. Να ζητάς την έγκριση των ανθρώπων που αγαπάς ή θαυμάζεις για τους δικούς σου λόγους.)


Κατά τα άλλα, αν θέλεις να ασχοληθείς με τη μουσική και το θέατρο, δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Ξεκίνα από κάτι πολύ απλό και πολύ εύκολο, τόσες ομάδες υπάρχουν για αρχάριους και για ενθουσιώδεις ερασιτέχνες. Δεν θα αλλάξει η ζωή σου αν βάλεις μέσα μια ολιγόωρη ασχολία την εβδομάδα. Και από κει, βλέπεις, όπου σε πάει. Πολλοί αυτοδίδακτοι χωρίς κλασική εκπαίδευση προχώρησαν εντυπωσιακά σε χώρους που παραδοσιακά απαιτούν προϋπηρεσία και εκπαιδευτήρια. Δεν είναι το πιο εύκολο, και δεν είναι το πιο συχνό, αλλά συμβαίνει. Όρεξη για δουλειά πρέπει να έχεις όμως, γιατί η δουλειά, αν θέλεις να γίνεις καλός σε οτιδήποτε, είναι κάτι που δεν μπορείς να γλιτώσεις, όση εκπαίδευση και να έχεις.

__________________
3.


Αγαπητή Α,μπα...Είμαι 22 χρονών και δεν έχω ολοκληρώσει. Είχα μια σχέση 2 ετών αλλά λόγω προσωπικών θεμάτων του παιδιού που ήμασταν μαζί δεν ολοκληρώσαμε. Απο κει και πέρα γνώρισα 2,3 άτομα αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Πριν λίγο καιρό γνώρισα ένα παιδί και πραγματικά μου άρεσε αρκετά και φαινόταν πολύ καλός. Βγήκαμε μερικές φορές αλλά όταν μου είπε να πάω σπίτι του και εγώ δεν ήθελα να προχωρήσουμε μου είπε να το αφήσουμε. Βέβαια δεν μου είπε ότι ήταν αυτός ο λόγος, αλλά ήταν φανερό. Πραγματικά έχω αρχίσει να νιώθω άσχημα. Είναι τόσο τραγικό που δεν έχω ολοκληρώσει; Φοβάμαι ότι αν αποφασίσω να το πω σε κάποιον θα το κοροιδέψει. Αλλά πραγματικά θέλω να γίνει με κάποιον που θα νιώθω κάτι και όχι κε έναν που έχω βγει 3 φορές.- Ιωάννα

Πρώτα πρώτα θα σου πρότεινα να σταματήσεις να χρησιμοποιείς την έκφραση «δεν έχω ολοκληρώσει» και «ολοκληρώσαμε» και γενικώς την ολοκλήρωση. Ολοκληρωμένη γεννήθηκες, Ιωάννα μου. Δεν χρειάζεται η συμβολή ενός άντρα για να συμπληρωθείς με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν χρειάζεται τόσο συμβολικό βάρος. Έχουν σημασία οι λέξεις που διαλέγουμε. Άλλο να λες «δεν έχω ολοκληρώσει» (ακούγεται κάπως τραγικό, σα να σου λείπει κάτι) κι άλλο «δεν το έχω κάνει ακόμα».


Αν σε κοροϊδέψει κάποιος γι' αυτό, να ξέρεις ότι πρόκειται για το πιο εύκολο ξεσκαρτάρισμα. Μεταβολή και εξαφάνιση είναι η επόμενη σου κίνηση, δεν χρειάζεται ούτε το πώς ούτε το γιατί. Δεν έχεις τίποτα απολύτως να κερδίσεις από τέτοιο άνθρωπο, αλλά μόνο να χάσεις, κυρίως χρόνο. Αυτό μη το φοβάσαι, γιατί αν γίνει, δεν είναι καθόλου δικό σου πρόβλημα.


Και τώρα στο διά ταύτα. Συμφωνώ απολύτως – να το κάνεις με κάποιον που νιώθεις κάτι, αν έτσι σου βγαίνει (δεν είναι απαραίτητο – αλλά αν σου βγαίνει έτσι, έτσι να φερθείς). Όμως μόνο αν είσαι έτοιμη να παραδεχτείς ότι μπορεί να νιώθεις κάτι και με κάποιον που έχεις βγει μόνο μια φορά. Ή με κάποιον που μόλις έχεις συναντήσει. Μου φαίνεται ότι έχεις βάλει κάποιες προϋποθέσεις επειδή έτσι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις, όπως «να νιώθεις κάτι» και το «να νιώθεις κάτι» θα είναι νομιμοποιημένο μόνο αν έχεις βγει πάνω από τρεις φορές μαζί του. Κοίτα: δεν είναι καθόλου σημαντική υπόθεση με το ποιον θα το κάνεις για πρώτη φορά. Όλη αυτή η τρομαχτική φιλολογία και τρομοκρατία γύρω από το θέμα είναι πολιτική, και έχει στόχο να σε κάνει υπάκουη, και σεξουαλικά, και γενικότερα. Για ένα πετσάκι μιλάμε. Κοίτα να είσαι ασφαλής, σωματικά και ψυχικά, και για το ποιος θα είναι, το πιο πιθανό είναι ότι θα είναι κάποιος που θα τελικά θα αποδειχτεί ασήμαντος για την ζωή σου.

__________________
4.


Γεια σου Λενα,
Αγαπητή Α, μπα,

Εργάζομαι στον ακαδημαϊκό χώρο – 4 χρόνια σε ερευνητικό κέντρο στην Ελλάδα και τα τελευταία 4 ξεκίνησα διδακτορικό στο εξωτερικό. Η δουλειά μου περιλαμβάνει το κλασσικό τρίπτυχο: πειράματα/εργαστήριο – επεξεργασία αποτελεσμάτων – συγγραφή δημοσιεύσεων (το πεδίο μου είναι φυσική υλικών/αναλυτική χημεία, αν και η λεπτομέρια δεν είναι κρίσιμη). Το πρόβλημά μου έγκειται στη συγγραφή και γι' αυτό απευθύνομαι σε σένα μήπως έχεις κάποια tips.

Είμαι απ' τη φύση μου οργανωτική και οι σκέψεις μου είναι σε σειρά (μέσα στο κεφάλι μου) αλλά αυτό μεταφράζεται πολύ δύσκολα σε γραπτό λόγο. Δεν μπορώ εύκολα να διαχωρίσω το γράψιμο από το editing και καταλήγω να γράφω μια πρόταση και να την 'ψιρίζω' την υπόλοιπη μέρα μέχρι να μου αρέσει. Προβληματα τελειομανίας σε άλλα θέματα δεν έχω, μόνο εδώ μου βγαίνει. Θέμα ανασφάλειας δεν είναι γιατί το παθαίνω ακόμη κι όταν έχω διπλοτσεκάρει ότι είναι σωστά αυτά που λέω. Τεμπελιά? Υπέρμετρη αναβλητικότητα (το γνωστό procrastination)? Απουσία του κράτους ή η κακιά στιγμή? Ποιός ξέρει...

Η ερώτησή μου είναι αν εσένα σου συμβαίνει ποτέ αυτό και πώς το αντιμετωπίζεις. Έχω δοκιμάσει προς το παρόν παραλλαγές της pomodoro technique και κάτι γίνεται.

Ευχαριστώ!

Υ.Γ. Χαίρομαι να σε διαβάζω, έχεις πολύ κριτική σκέψη, πάντα τέτοια κλπ κατά τα γνωστά-Ντόρα η μικρή ερευνήτρια

 

Αν ψείριζα κάθε πρόταση που γράφω, θα είχαμε μια απάντηση το μήνα στο «α μπα». Μπορεί να μην είσαι τελειομανής στα υπόλοιπα (αν και πολύ αμφιβάλλω, ερευνητής σε ακαδημαϊκό χώρο, πολύ απίθανο να μην είσαι), αλλά στο γράψιμο, σίγουρα είσαι. Επειδή έχω μια εξ' αγχιστείας σχετική εμπειρία, νομίζω ότι η αιτία είναι η εξής. Λόγω της φύσης της δουλειάς σου (δημιουργική σκέψη- πείραμα –αποτέλεσμα –κρίση αποτελεσμάτων) έχεις μάθει να σκέφτεσαι με απόλυτο τρόπο για το τι είναι τι, και έτσι πρέπει, γιατί σε αυτό το είδος επιστήμης δεν χωράνε εντυπώσεις και υποθέσεις και ένστικτα. Πρέπει να είσαι παρατηρητική και αντικειμενική. Η γλώσσα είναι ένας κώδικας που είναι οργανωμένος με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κάθε λέξη έχει μέσα της πολλές έννοιες, και ο συνδυασμός λέξεων σε μια συγκεκριμένη σειρά, όσο και αν την παιδέψεις, ποτέ δεν είναι μονοσήμαντη, πάντα μπορεί να ερμηνευτεί και με άλλον τρόπο. Για κάποιον που ασχολείται με τη γραφή αυτό είναι όλο το θέμα, το ενστικτώδες, αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στις γραμμές, μια ασάφεια, ο ρυθμός και όλα αυτά. Για κάποιον που προσπαθεί να βάλει αποτελέσματα πειραμάτων και τεχνικές έννοιες σε λέξεις είναι ένας γρίφος που δεν λύνεται, είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου και δεν το ξέρει. Νομίζει ότι δεν λύνεται επειδή είναι ο ίδιος ανίκανος να τον λύσει.


Οπότε, προτείνω να προσπαθήσεις να αποδεχτείς την ρευστότητα της γλώσσας, και να γράφεις όσο πιο απλές προτάσεις γίνεται, υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, τελεία. Δεν είναι τέλειο, αλλά δεν είναι ατελές επειδή δεν κατάφερες να το φέρεις στα μέτρα σου. Είναι ατελές επειδή δεν μπορείς να υποτάξεις το συλλογικό ανθρώπινο υποσυνείδητο.


Επίσης παιδιά, δείτε αυτό το βίντεο με το pomodoro. Εμένα μου φαίνεται πολύ ψυχαναγκαστικό, αλλά φαντάζομαι ότι σε αρκετούς θα λειτουργεί.


(Κι εμένα μου συμβαίνει αυτό, και το λύνω ως εξής: έχω με τα χρόνια καταφέρει να δεχτώ ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο ό,τι κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω, και δεν προσπαθώ πια να συγκεντρωθώ να κάνω δουλειά 100% χωρίς διαλείμματα και άλλες μικροδιακοπές. Ξεκινάω, και όπως πάει. Το σημαντικό είναι να ξεκινήσω, αν ξεκινήσω, κάποτε θα τελειώσει).

__________________
5.

Όταν πηγαίνεις να κάνεις αποτρίχωση/ νύχια/ κούρεμα και η αισθητικός/ μανικιουρίστ/ κομμώτρια ξεκινάει τη συζήτηση τύπου τι ζώδιο είσαι/ έχεις αγόρι/ ανάλυση ηλίθιας κοσμοθεωρίας με καλούπωμα των ανδρών, των γυναικών, των ανθρώπων, των σχέσεων και όλα τα γνωστά, θεωρείς σκόπιμο να προσπαθήσεις να κάνεις κουβέντα και να εξηγήσεις τις διαφωνίες σου ή απλά κουνάς το κεφάλι και δε μπαίνεις στον κόπο;

Πριν μερικά χρόνια ήμουν με τη μαμά μου στη λαϊκή και μια κυρία από την οποία αγοράσαμε κάτι, τη ρωτάει (για εμένα) "άντε, θα την παντρέψεις ή θέλει να σπουδάσει, σαν και τη δικιά μου;" και απαντάει η μαμά μου "ε, ξέρεις τώρα οι μικρές, θέλουν να σπουδάζουν και να κάνουν καριέρες, τι να τις κάνεις". Εγώ την κοιτούσα αποσβολωμένη! Μου είπε αφού φύγαμε ότι θεωρεί πως δεν έχει κανένα νόημα, με τους ανθρώπους που ανταλλάζεις ένα χαμόγελο και δυο κουβέντες στην καθημερινότητα, να κάτσεις να ανοίξεις συζήτηση και να πεις τις απόψεις σου. Εγώ όμως ρε Α, μπα δε μπορώ να το κάνω αυτό. Κάποιες φορές το κάνω, αλλά μετά νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Δε θέλω να κουνάω το κεφάλι σε κάθε κοτσάνα που λέει ο κάθε απαίδευτος. Από την άλλη, προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ τον τρόπο σκέψης κανενός και να τους ανοίξω τα μάτια, και δε με αφορά κιόλας τι πιστεύει η κομμώτριά μου εφόσον δεν είναι φίλη μου (εκτός αν έχει απόψεις ακραίες/ επικίνδυνες). Και δε μπορώ να κάθομαι να σκάω για 10 λεπτά που θα μείνω εκεί μέσα για αυτά που θα ακούσω, αλλά ζορίζομαι και λίγο που τα ακούω. Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις;

ΥΓ. Το παράδειγμα αισθητικός- κομμώτρια- μανικιουρίστ τονίζω πως δεν περιέχει καμία υποτίμηση ή πρόθεση τσουβαλιάσματος των εν λόγω επαγγελμάτων και μην παρεξηγήσετε για τη χρήση της λέξης απαίδευτος. Δεν υπονοώ πως όλες αυτές οι κοπέλες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, απλώς είναι ένα παράδειγμα αγοράς υπηρεσίας κατά τη διάρκεια της οποίας το πιθανότερο είναι να αναπτυχθεί small talk τέτοιου στυλ, και σχεδόν πάντα πετυχαίνω απόψεις που με νευριάζουν.

Η μαμά σου για μένα έχει δίκιο, άλλωστε το λες και η ίδια. Αν έμπαινες στον κόπο να τονίσεις τις διαφορετικές σου απόψεις σε κάθε small talk που ξεκινάει σε λαϊκές, ουρές τράπεζας και ασανσέρ, η ζωή σου θα ήταν ένας συνεχόμενος τσακωμός. Δεν είσαι η μόνη που εκνευρίζεται με την τυχαία επιθετικότητα, με την αδιάφορη αγένεια, με το κάζουαλ επικριτικό σχόλιο που σε θίγει στο βάθος του είναι σου. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι αθώα, άλλωστε, πολλούς θα έχεις εκνευρίσει αλλά δεν θα το έχεις καταλάβει, γιατί θα έχουν κουνήσει το κεφάλι τους αμίλητοι, όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ όταν διαφωνείς. Αυτό κάνουμε, στην οργανωμένη κοινωνία – κρατιόμαστε, γιατί αλλιώς θα πλακωνόμασταν στις σφαλιάρες στις ουρές των τυριών στο σούπερ μάρκετ. Για τις μεγάλες διαφωνίες έχουμε βρει άλλους τρόπους, τα δικαστήρια, τις διαδηλώσεις, τις εκλογές. Για τις καθημερινές διαφωνίες άλλωστε πλέον έχουμε το facebook.

__________________
6.

Αγαπητή Α,μπα
Γενικά στην παρέα μου, η οποία αποτελείται κυρίως από αγόρια, ακούγονται πολλά σεξιστικά σχόλια και αστεία τα οποία με ενοχλούν. Ξέρω ότι δεν τα πιστεύουν πραγματικά και τα λένε κυρίως από άγνοια.
Όταν όμως τους το υποδεικνύω, (πάντα με καλό τρόπο) καταλήγω να είμαι από γκρινιάρα μέχρι ότι προσβάλλομαι με το παραμικρό και ξινομούνα!?
Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους αλλάξω απόψεις αλλά βρε α,μπα μου με ενοχλούν κάθε φορά που με μειώνουν με τα αστεία τους βασισμένοι στο γεγονός ότι είμαι γυναίκα.
Καμια ιδέα για το πως να τους αντιμετωπίσω;

Εχμ, μην γελιέσαι, μπορεί να τα λένε από άγνοια, αλλά πραγματικά τα πιστεύουν. Όπως πιστεύουν ότι είναι δικαίωμα τους να σε θίγουν βασισμένοι στο γεγονός ότι είσαι γυναίκα, και ότι εσύ πρέπει να το αποδέχεσαι αυτό, γιατί έτσι είναι τα πράγματα και δεν πειράζει κι όλας (γιατί αυτούς δεν τους πειράζει, άρα δεν πειράζει κανέναν). Και αυτό από άγνοια το λένε - ίσως – αλλά το πραγματικά το πιστεύουν. Είναι απείρως πιο εύκολο να πιστεύεις κάτι που σε συμφέρει. Ενώ εσύ, που δεν είσαι στην αντίθετη πλευρά και το θύμα των κοροϊδιών, έχεις κάθε λόγο να το αμφισβητήσεις.


Ακούγεσαι πολύ νέα κοπέλα, και τώρα τους θεωρείς φίλους σου, οπότε αυτό που μακροπρόθεσμα πρέπει να κάνεις, είναι να διαλέγεις τους φίλους σου προσεκτικά ώστε να σου ταιριάζουν ιδεολογικά - το να μην είναι ανίδεοι μισογύνηδες είναι το ελάχιστο κριτήριο. Ακριβώς επειδή δεν μπορείς να τους αλλάξεις, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον, μπορεί και όχι, αλλά όσο είναι ομάδα και ο ένας επιβεβαιώνει τον άλλον, μόνο τη διάθεση σου χαλάς. Αν πιστεύεις ότι κάποιος ή κάποιοι θα επηρεαστούν από επιχειρήματα, κάνε την κουβέντα ξεχωριστά, προσωπικά, όχι στην αγέλη.


Μόνο που για να κάνεις την κουβέντα, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να πεις. Η σκέτη ενόχληση σου δεν είναι αρκετή. Διάβασε και μάθε γιατί λένε αυτά που λένε, γιατί τα πιστεύουν, και τι προεκτάσεις έχει αυτό. Κάθε δυσκολία που συναντάς στη ζωή σου είναι ευκαιρία για να οπλιστείς με γνώσεις. Όταν αναρωτιέσαι «τι να κάνω» η απάντηση είναι «μάθε ό,τι μπορείς γύρω από αυτό που σε απασχολεί». Η γνώση είναι δύναμη, αυτό είναι πέρα ως πέρα αληθινό, είναι πραγματικά δύναμη, και είμαστε πολύ τυχεροί όλοι μας που δεν είναι μόνο για την ελίτ και είναι δημοκρατική όσο ποτέ ξανά στην ανθρώπινη ιστορία. Όσο πιο πολλά μαθαίνεις, και όσο πιο πολλά καταλαβαίνεις, τόσο πιο καλά θα ξέρεις τι να κάνεις με το κάθε τι που συναντάς στη ζωή σου.

__________________
7.


Στις ερωτήσεις σχετικά με την ελληνική οικογένεια ή για την ελληνίδα μαμά απαντάς συχνά καταλήγοντας ότι συμπεριφέρονται έτσι ή αλλιώς επειδή θέλουν να έχουν τον έλεγχο. Εγώ συμφωνώ μαζί σου, ότι η ουσία είναι ο έλεγχος που θέλει να έχει η ελληνική οικογένεια ή η ελληνίδα μάνα. Γιατί κάποιος ή μία ομάδα ανθρώπων θέλει να έχει τον έλεγχο ενός άλλου ανθρώπου; Δηλαδή τί δείχνει το 'θέλει να έχει τον έλεγχο';

 

Η ανάγκη για έλεγχο είναι μόνιμη και πολύ επιτακτική σε όλους τους ανθρώπους. Αν το σκεφτείς, όλες οι ερωτήσεις στο 'α μπα', αυτό το περιεχόμενο έχουν. «Μου συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Τι να κάνω;» Μεγαλώνουμε ως πρωταγωνιστές και βασιλιάδες ενός μικρού κόσμου, και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε σε ένα ψυχρό σύμπαν που κάνει τα δικά του, αδιαφορώντας για την καλοπέραση μας, και ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι και να χάσουμε τα πάντα. Αυτή η ανασφάλεια μας κάνει να καταφεύγουμε σε πάρα πολλά τεχνάσματα, άλλα λογικά και άλλα εξευτελιστικά και γελοία, όπως είναι τα ζώδια οι χαρτορίχτρες, και τα λοιπά. Η μόνο λογική απάντηση στην ανασφάλεια αυτού του είδους είναι η γνώση, η οποία όμως δυστυχώς επιβεβαιώνει τους φόβους μας (ότι ο έλεγχος είναι μόνο απατηλός), οπότε πολλοί την αποφεύγουν, άσε που είναι ο πιο δύσκολος δρόμος.


Οι γονείς έχουν τη μοναδική ευκαιρία να διαμορφώσουν ένα σύμπαν από την αρχή, και να το ελέγχουν για πάρα πολλά χρόνια: τα παιδιά τους. Αν δεν είναι ώριμοι άνθρωποι, βλέπουν τα παιδιά ως προέκταση του εαυτού τους, οπότε ό,τι δεν κατάφεραν να ελέγξουν οι ίδιοι, το μεταφέρουν στα παιδιά. Αν πχ δεν κατάφεραν ποτέ να υψώσουν ανάστημα, μπορεί να καταπιέζουν τα παιδιά τους για να νιώσουν ότι επιτέλους, τα κατάφεραν. Αν δεν κατάφεραν να διαπρέψουν σε κάτι, μπορεί να απαγορεύουν στα παιδιά τους να διαπρέψουν, για να δικαιολογήσουν την δική τους αποτυχία, ή μπορεί να τα ντρεσάρουν ώστε να τη ζήσουν έστω από δεύτερο χέρι. Γενικώς, αν κάποιος δεν είναι αρκετά ώριμος να καταλάβει ότι τα παιδιά του δεν είναι ιδιοκτησία του, ούτε μια δεύτερη εκδοχή του εαυτού του, είναι πολύ εύκολο να θεωρεί αυτονόητο ότι είναι δικαίωμα του να τα ορίζει και να τα ελέγχει.


Δε νομίζω πάντως ότι έχω περιοριστεί στο «ελληνίδα μάνα». Ούτε στο «ελληνίδα», ούτε στο «μάνα». Άπειρα βιβλία λογοτεχνικά από όλες τις χώρες ασχολούνται με τις προβληματικές οικογένειες, δεν είναι ελληνική πατέντα, και σίγουρα δεν είναι μόνο θέμα μάνας. Οι γονείς διαμορφώνουν τα παιδιά, και έχουν εξίσου ευθύνη για την ανάπτυξη και την εξέλιξη τους. Ένας ψυχικά απών πατέρας δεν έχει λιγότερη επειδή πρόλαβε και άφησε άλλον να βγάλει τα φίδια από τις τρύπες.

52

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

18 σχόλια
#3 Τελικα ειναι τοσο ανουσια αυτη η πρωτη φορα που την εχουμε μεγαλοποιησει μεσα στο μυαλο μας εμεις τα κοριτσια ή μαλλον μας την μεγαλοποιησαν ! Δεν λεω οτι πρεπει να το κανεις ας πουμε με οποιον να ειναι αλλα και αυτη η υοση σκεψη πια ειναι κ λιγο κουραστικη. Το οτι υπαρχει και αυτη η λιγη ντροπη οταν σε ρωτανε αν το εχεις κανει ξανα φτανει τα ορια ρης παρανοιας. Εγω θα προτινα να το κανεις με καποιον με τον οποιο θα σου βγει, τωρα το ποσο θα τον γνωριζεις δεν ειναι και τοσο θεμα (οχι βεβαια να πας με καποιον που δεν θα ξερεις τιποτα για αυτον και θα ειναι η πρωτη φορα που τον συναντας ) !
#4 Όχι όχι όχι! Μην το κάνεις αυτό, μην ξεψειρίζεις τόσο! Είναι ένα λάθος που το κάνουνε πολλοί, όχι μόνο επιστήμονες, αλλά και συγγραφείς λογοτεχνίας και ποιητές. Το να βγάζεις τα περιττά από ένα δημιούργημα (το κείμενό σου πρώτα και κύρια είναι ένα δημιούργημα, το δικό σου δημιούργημα) είναι γόνιμη διαδικασία, αλλά μέχρι ένα όριο. Υπάρχει ένα κατώφλι που άμα το ξεπεράσεις, γίνεται η αντίστροφη διαδικασία: ο γραπτός λόγος, η ρητορεία χάνει την πλαστικότητά της, ένα μέγα θέμα των επιστημονικών συγγραμμάτων. Σκέψου ότι κάποια στιγμή θα βγεις στην ακαδημαϊκή αγορά και για να δημοσιευτείς παίζει ρόλο το εάν το γραπτό σου θα τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, άσχετα με το πόσο καλή επιστήμη έχεις μέσα ή όχι.Αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες αρρώστιες της σύγχρονης τέχνης και κυρίως επειδή ακριβώς η τέχνη έχει κλειστεί σε μεγάλο βαθμό στα πανεπιστήμια και τις ακαδημίες.
#1 Αγαπητή φίλη, αν είσαι όντως βίσμα όπως υποψιάζονται οι υπόλοιποι θα σε παρακαλούσα θερμά να μείνεις εκεί που είσαι. Αν είσαι βίσμα σου τότε και πολλή σου πέφτει αυτή η θέση. Προσπαθώ να καταλάβω πως διορίστηκες και δεν μπορώ. Όντως απαιτούνται 8 χρόνια μέχρι την αναγνώριση του πτυχίου αν αυτό αποκτηθεί μετά το διορισμό. Αλλά αν είχες μπει ως απόφοιτος λυκείου θα έπρεπε να πληρώνεσαι ασχέτως των πτυχίων σου. Αν λοιπλον είσαι βίσμα θα έπρεπε να ξέρεις από πρώτο χέρι τι γίνεται. Αν όχι σου ζητώ συγγνώμη. Στην περίπτωση αυτή θα σου έλεγα να κάνεις υπομονή. Κάποια στιγμή θα πληρωθείς. Για να γυρίσεις μετά από τόσα χρόνια κάτι θα σου έλειπε.
Δεν έχει καμία υποχρέωση η δημόσια υπηρεσία να την πληρώσει εφόσον δούλευε χωρίς σύμβαση, και βασικά δεν μπορεί να ην πληρώσει ακόμα κι αν ήθελε, λογιστικά δε γίνεται να πληρωθεί αναδρομικά. Εγώ πιστεύω κάτι δεν μας λέει καλά.
#2 Να μην ντρέπεσαι καθόλου! Υπηρετείς τις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων. Δεν δωροδοκείς για να πουλήσεις όπλα. Η συμβολή σου είναι πιο έντιμη από πολλούς τραπεζίτες.Καλύτερα να ταΐζεις κόσμο παρά να συμβάλλεις στην καταστροφή αυτού.
#3 Διάλεξε έναν που να σ' αρέσει και βουρ χωρίς άλλες υπερρεαλιστικές προσδοκίες κι αξιώσεις πριν ή μετά. Δε χρειάζεται καν να του το πεις εκ των προτέρων. Μην ξεχάσετε τις προφυλάξεις. Σιγά το πράμα! Μετά αρχίζουν τα καλά!
Υποδειγματικες απαντησεις και πραγματι ΟΛΕΣ οι ερωτησεις εχουν να κανουν με την διεκδικηση του ελεγχου. Και για την #7 που αναρωτιεται γενικα, ελεγχος=εξουσια κι η εξουσια εκτος του οτι ειναι γλυκια, επισης "ανδρα δεικνυσι".
Είδα το βίντεο με το pomodoro και μου ηρθε μια ακατανίκητη ορεξη για μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας και τριμμένο κεφαλοτύρι...(αλλά ταυτόχρονα μου προκάλεσε και μια αφόρητη βαρεμάρα να σηκωθώ από τον καναπέ και να κάνω το οτιδηποτε!)
#5 Όταν γέννησα την κόρη μου άκουσα πάρα πολλές φορές (εκνευριστικά πολλές) και από πολλούς ανθρώπους, την ευχή: "Να σου ζήσει, να τη δεις και νυφούλα!"! Κάθε φορά που το άκουγα ήθελα να κάνω εμετό στα μούτρα τους (Exorcist like) αλλά έβαζα τη λογική και σκεφτόμουν: η ευχή είναι καλοπροαίρετη, είναι μια πολύ συνηθισμένη κουβέντα και ο άνθρωπος που τη λέει (κάτι θείες και κάτι φίλες της μάνας μου κλπ) είναι απαίδευτος! Οπότε συγκρατούμουν και χαμογελούσα (λίγο με το ζόρι ομολογουμένως).Όμως μια μέρα έπεσε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έτυχε ταυτόχρονα με μένα να γεννήσει και η νύφη της κυρίας που μένει από κάτω μου, ένα αγοράκι. Οπότε η γειτόνισσα (για την οποία η λέξη "απαίδευτος" είναι understatement), περήφανη γιαγιά του συνεχιστή του ονόματος, άρχισε να μου τα πρήζει! Και τι καλή οικογένεια που είστε, και πόσο καλός γαμπρός είναι ο εγγονός μου, και πόσο τυχερή θα είναι η κόρη σου να τον πάρει για άντρα της. Δεν άντεξα. Μια μέρα της απαντάω: "Κυρία Βιργινία σας παρακαλώ, δεν μου αρέσουν αυτά που μου λέτε. Σταματήστε. Η κόρη μου θα αποφασίσει μόνη της αν και με ποιον ή ποιαν θα παντρευτεί, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ έχει πάρει το διδακτορικό της! Τώρα είναι μόλις 3 μηνών και σε 30 χρόνια και βάλε από τώρα, ούτε εσείς ούτε εγώ ξέρουμε που θα βρισκόμαστε!"!!!!!!!!!Θύμωσε η Βιργινία, που δεν θέλω τον άντρακλα τον εγγονό της για γαμπρό και σε πληροφορώ ακόμα την καλημέρα με το ζόρι μου τη λέει 6 χρόνια μετά! :)Δεν είχε νόημα να της την πω έτσι, γιατί ο κολλημένος εγκέφαλος δεν ξεκολλάει. Με είχε πρήξει τόσο που δεν κρατήθηκα, αλλά στην ουσία δεν κατάφερα τίποτα εκτός από το να έχω μια κάπως "τσιτωμένη" σχέση με τη γειτόνισσα. Αν το σκεφτείς είναι εντελώς εκνευριστικό και εντελώς παράλογο.. Τόσο παράλογο όσο και η ευχή "και στις χαρές της κόρης σου" που μου έδιναν χθες σε έναν γάμο που πήγα (χαρές=γάμος.. γιατί αυτό είναι η χαρά της ζωής)!Η μαμά σου έχει απόλυτο δίκιο. Σιγά μην αλλάξεις μυαλά σε όλους τους κολλημένους.
Παλιότερα το να έχεις τελειώσει δημοτικό ήταν προσόν· μετά το εξατάξιο Γυμνάσιο/το Λύκειο. Στη δική μου γενιά οι οικογένειες μαζικά έστειλαν για πρώτη φορά τα παιδιά τους στο Πανεπιστήμιο. Μετά ήρθε η εποχή που έπρεπε να έχεις και bachelor, μετά μεταπτυχιακό, ξαφνικά το έχουν όλοι, μωρέ μπράβο. Τώρα φτάσαμε στο διδακτορικό;! ? Σε 30 χρόνια δηλ μπορεί να θέλει και Νόμπελ για να θεωρηθείς καταρτισμένος επαγγελματικά και μορφωμένος προσωπικά!
Όχι σε τριάντα χρόνια αλλά ήδη τώρα πια θεωρείται πολύ ευρέως προσόν αλλά και δείκτης επιτυχίας η εξαργύρωση των όποιων τίτλων σπουδών(εσωτερικού ή/και εξωτερικού) με τη μετανάστευση(μετακόμιση εντός Ε.Ε.;) κι ένταξη σε πιο προηγμένες κοινωνίες δυτικού τύπου. Το επόμενο στάδιο που αναφέρεσαι δηλαδή είναι το να φύγει κανείς απ' την Ελλάδα, και το μεταπτυχιακό/διδακτορικό είναι πια ακριβώς το "όχημα" γι' αυτό, κι ευτυχώς που για την ώρα δε χρειάζεται Νόμπελ. Μετά τους τίτλους σπουδών, κι η ζωή και καριέρα στο εξωτερικό "πιστοποιεί"(αρκετές φορές πολύ σωστά) την επαγγελματική καταξίωση και την κοινωνική μόρφωση αλλά και προσωπική εξέλιξη!
Κι αν κόρη σου σου πει στα 17 της ότι δεν θέλει να σπουδάσει αλλά να παντρευτεί και να κάνει παιδιά; Θα τη στηρίξεις ή θα προσπαθήσεις να της αλλάξεις άποψη;
Mia idea, συμφωνώ. Εξάλλου μπορεί η κόρη να θέλει να δουλέψει σε κάτι συγκεκριμένο ή να μην ξέρει και καθόλου τι θέλει να κάνει και τελικά να τα φέρει έτσι η ζωή και να δουλέψει σε κάτι άσχετο που δεν της αρέσει καθόλου·. όλοι αυτοί που δουλεύουν ορθοστασία σε σουπερμάρκετ ή οι σκουπιδιάρηδες, έχουν ανάγκη το μισθό για να ζήσουν, δεν είναι ότι ακολουθούσαν την κλίση τους ή τις σπουδές τους. Ας την προετοιμάσεις και γι´ αυτή την εκδοχή γιατί, αν κρίνω από ό,τι βλέπω τριγύρω, ελάχιστοι δουλεύουν σε κάτι που πραγματικά θέλουν.Το καλύτερο θα είναι να διακρίνεις τις κλίσεις της από νωρίς και να τη βοηθήσεις να πάρει τα κατάλληλα εφόδια. Και να γίνει καλός άνθρωπος, να έχει ενσυναίσθηση για το συνάνθρωπο, να μην κάνει κακό εσκεμμένα και να υπολογίζει τους άλλους, τέτοια.
Τις γνώμες των άλλων, όσων δηλαδή έχουν μόνο γνώμη και καμία πρόταση, σας συμβουλεύω ως θεία να πάρετε έναν κουβά, να τον γεμίσετε νερό, να τις βάλετε να μουλιάσουν και να ξεπλύνετε μ'αυτό το πεζοδρόμιο του σπιτιού σας.Στον 24χρονο σερβιτόρο θέλω να πω πως το μόνο αρνητικό που βρίσκω σ'αυτό το επάγγελμα είναι ότι όταν δεν υπάρχει στάνταρ ωράριο αλλά βγαίνει ανά βδομάδα και αλλάζουν οι βάρδιες, δυσκολεύει τον προγραμματισμό για ενασχόληση με άλλες δραστηριότητες και ενδιαφέροντα. Αν όμως έχεις τη δυνατότητα αυτή, κι εφόσον η κλίση σου είναι σε πεδία όπου υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς το κατά πόσο εξασφαλίζουν την επιβίωση σου, θα σου πρότεινα να γίνεις ένας πολύ καλός σερβιτόρος. Οι ξένες γλώσσες και ο επαγγελματισμός μπορούν να σε βάλουν σε επιχειρήσεις που επενδύουν στο προσωπικό τους. Υπάρχουν και τέτοιες. Θάρρος και θράσος. Οι τεμπέληδες δεν κάνουν καριέρα πουθενά.
Γεια σου! Πολύ ταιριάζει το ψευδώνυμό σου στη στήλη: "Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο".
#3Πραγματικα στεναχωριεμαι πολυ που σημερα η "κοινωνια", τα προτυπα, κλπ δημιουργουν τοσο αγχος στα νεαρα παιδια για την 1η φορά. Η 1η φορά φυσικα και πρεπει να γινει οταν αισθανθεις εσυ ετοιμη και οχι οταν θα θελει το εκαστοτε αγόρι σου ή οι φιλοι και οι φιλες σου. Μην ανησυχεις καθολου Ιωάννα για το τι λενε οι αλλοι. Ως μεγαλυτερη σου να σου πω να το κανεις οταν θα θες εσύ, χωρις πιεσεις και αγχος απο κανεναν. Τοτε μονο θα περασεις καλα, θα την χαρείς και θα την θυμασαι με νοσταλγια οταν περασουν τα χρονια. :-)
Εδώ που τα λέμε, έχει ένα δασκαλίστικο ύφος ("εγώ σαν μεγαλύτερή σου ...") συν το κουλό, ότι θα θυμάται με νοσταλγία την πρώτη της φορά. Νοσταλγία σημαίνει να ζητάς να επιστρέψεις σε μια προηγούμενη κατάσταση, οπότε είναι πολύ άκυρο να θέλεις να επιστρέψεις στην πρώτη φορά που έκανες σεξ.
#1 Πώς στο καλό σε προσέλαβαν στο δημόσιο χωρίς αναγνωρισμένο πτυχίο? Με τι είδους σύμβαση? Ήταν αναμενόμενο να μην μπορούν τώρα να σε πληρώνουν... και πως θα σου αναγνωρίσουν αναδρομικά το πτυχίο? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Επειδη σε καποια φαση μου ειπαν για μια δουλεια στο δημοσιο αλλα εχω σπουδασει στο εξωτερικό και δεν εχω αναγνωρισμενο πτυχιο απο το ΔΙΚΑΤΣΑ, μου ειπαν οτι θα με προσλαμβανανε σε μια μικροτερη θεση σαν αποφοιτη λυκειου. Υπάρχει και συγκεγκριμενος ορος για τους αποφοιτους λυκειου. Στη συνεχεια οταν θα αναγνωριζοταν το πτυχιο μου, θα ανεβαινα κλιμακα σαν πτυχιουχος και θα επαιρνα και τα αντιστοιχα χρηματα. Τα χρηματα εννοειται δεν δινονται αναδρομικα. Τελικα εγω δεν το εκανα. Ομως γενικα το δημοσιο σε πολλες περιπτωσεις ετσι λειτουργει.
Πες τα καλέ, δηλαδή μας λέει ότι δουλέυει άτυπα τόσους μήνες στο δημόσιο, χωρίς υπογεγραμμένη σύμβαση? Αυτό είναι καραπαράνομο, και ποιος ξέρει και τι δουλειά κάνει! Φαντάσου να είναι λέει νοσοκόμα, να γίνει καμιά στραβή στο νοσοκομείο να πάθει τίποτα κανας ασθενής ενώ δουλεύει αδήλωτη!!?? Πτου πτου πτου μακριά από μας, έλα στα συγκαλά σου κοπέλα μου δε γίνονται αυτά τα πράγματα.Ή αν δουλεύεις σε γραφείο, έχεις πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα νομικού, οικονομικού, πολιτικού περιεχομένου χωρίς να δεσμέυεσαι από σύμβαση confidentiality??? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, είναι Ουγκάντα η χώρα εντελώς αν ισχύουν αυτά που γράφεις!Κατά τα άλλα αν ζητάς συμβουλή.....ψυλλιάζεσαι ποια θα είναι!! Έξω και μακριά! Έξω και μακριά! Άκου γύρισε μετά από 11 χρόνια, μα την επένδυση των χρόνων σου έξω δεν τη σκέφτηκες??
Δυστυχώς idea αυτο ειναι το ελληνικο δημόσιο. Εδω υπήρχε ο διευθυντής του νοσοκομείου της Σκύρου που ειχε πλαστό δίπλωμα ιατρικής. Ποσά πλαστα διπλώματα υπάρχουν στους υπαλλήλους του δημοσίου, της βουλης, κλπ.;;; Μια εποχή όλο για αυτα διαβάζαμε. Ειναι γεγονός οτι εάν υπαρχει βύσμα, τα διπλώματα δεν εχουν σημασία. Ολοι γνωρίζουμε ή ακούμε τέτοια περιστατικά. Δυστυχώς...
#5,.εχει απόλυτο δίκιο η ΑΜπα.Εμένα με εκνεύριζε πολύ που από τη στιγμή που πήρα πτυχίο όλοι (εννοώ από τον οικογενειακό και φιλικό κύκλο των γονιών μου) μου λέγανε "άντε και με ένα καλό γαμπρο!". Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι δεν έχω σκοπό ακόμα, διδακτορικό-καριέρα κλπ κλπ και τι κέρδισα; Μου το εξήγησε και μένα η μητέρα μου. Έτσι άρχισα να απαντώ "ευχαριστώ! " και αν δε, έριχνα και ένα χαμογελάκι τους είχα σκλαβώσει και είχα ησυχάσει.
Καλά εντάξει, δεν το γράφει πουθενά ότι ο γάμος και η δουλειά ή το διδακτορικό είναι ασυμβίβαστα. Αλλοίμονο αν τελείωναν οι ασχολίες στη ζωή μας επειδή ζούμε μαζί με κάποιον που αγαπάμε, η έχουμε και παιδιά.
φυσικά και όχι για όποιον θέλει να τα συνδυάσει. Απλά είναι πιο δύσκολο. Εγώ τώρα κάνω τελικά διδακτορικό, ούσα εργαζόμενη και παντρεμένη και ζορίζομαι πολύ χρονικά. Στα 22 μου φυσικά ούτε καν σκεφτόμουν το γάμο!
Εγώ σε τέτοιου τύπου ερωτήσεις/ευχές/υποδείξεις συνήθως απαντώ "από βδομάδα" και χαμογελώ. Το επαναλαμβάνω όσες φορές χρειαστεί, αλλά συνήθως η συζήτηση τελειώνει με την πρώτη. ;-)
#5 Κι εγώ δεν αντέχω να ακούω χαζομάρες, προσπαθώ με ευγενικό τρόπο να το κόψω, αλλά μερικές φορές δεν γίνεται. Καλύτερα να προσπαθήσεις να βρεις άτομα που να σου ταιριάζουν και σαν ιδιοσυγκρασία, εφόσον χρησιμοποιείς τις συγκεκριμένες υπηρεσίες συχνά. Για εμένα είναι ένα από τα κριτήρια που θα επιλέξω τον επαγγελματία που θα πάω, πέρα από το ταλέντο του
#1"Όσα χρόνια κι αν λείπεις από την Ελλάδα, δεν μπορώ να δικαιολογήσω πώς πέφτεις τόσο πολύ από τα σύννεφα με αυτό που έγινε στη δουλειά σου."Η αλήθεια είναι ότι πολλά παράλογα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά να σε έχουν προσλάβει στο δημόσιο, με τα όποια πτυχία σου, και μετά να μην ξέρουν πως να σε πληρώσουν, και να σε αφήνουν απλήρωτο για ένα χρόνο, δεν το έχω ξανακούσει. Sherlock Holmes, μην αναλώνεσαι στο τι λέει ο ένας κι ο άλλος. Εσύ έχεις και τις 2 εμπειρίες πλέον, και της Ελλάδας και του εξωτερικού, εσύ αποφασίζεις πως και που θέλεις να συνεχίσεις
#1:Εαν θες πραγματικά να κάτσεις εδώ και σε αυτη τη δουλεια, δεν θα ηταν καλυτερα να κινησεις ολες τις διαδικασιες για την αναγνωριση του πτυχιου σου;Νομιζω οτι εν τω μεταξυ μπορεις να δηλωθεις σαν αποφοιτη λυκειου (εφοσον εχεις τελειωσεις το λυκειο στην Ελλάδα) ουτως ωστε να παιρνεις το βασικο μισθο στο Δημοσιο και οταν το αναγνωρισεις και δηλωθεις σαν αποφοιτη πανεπιστημιου/μεταπτυχιακου. Σιγουρα - εαν θες να κατσεις εδω - υπαρχουν λυσεις για αυτο.Απο την αλλη μηπως θες να φυγεις; Αυτο ψιλο-αντιλαμβανομαι απο την τελευταια φραση της ερωτησης σου. Σε αυτή την περιπτωση, εγω σου λεω, φυγε! Σε καμια αλλη ανεπτυγμενη χωρα της Ευρωπης δεν θα παιρνεις τοσα λιγα χρηματα οσο παιρνουμε στην Ελλαδα. Επιπλεον στην Ελλαδα εχουν χαθει και ολες οι ευκαιριες για επαγγελματικη ανελιξη/αυξηση/προαγωγη/αναγνωριση της δουλειας του κοπου και της καριερας. Ενω στο εξωτερικο, οσοι φιλοι μου δουλευουν εκει, παιρνουν αυξησεις, προαγωγες κλπ.Οποτε εσυ πρεπει να αποφασισεις τι πραγματικα θελεις για το μελλον σου.
παραπανω στο σχολιο μου ηθελα να γραψω αλλα το "έφαγα", οτι οταν αναγνωρισεις το πτυχιο σου και δηλωθεις στην εργασια σου στο δημοσιο σαν αποφοιτη πανεπιστημιου/μεταπτυχιακου θα πάρεις και το μισθο/επιδοματα που σου αναλογουν σαν πτυχιουχος.
#3 Να είναι ένα ευγενικό παιδί με τον οποίο θα νιώθεις άνετα και φυσικά θα έχει και κάτι που σε ελκύει. Αν περιμένεις να «αγαπήσεις» ή τον «μεγάλο έρωτα», μάλλον θα περιμένεις πάρα πολύ. Άσε που ό,τι κι αν κάνεις, η πρώτη φορά θα είναι άβολη. Κατά πάσα πιθανότητα ούτε αστεράκια θα δεις (μην κοιτάς το ζευγάρι από το Ημερολόγιο, αυτοί κλάνουν αστερόσκονη), ούτε θα διαταραχθεί το σύμπαν.Απλώς θα αναρωτηθείς « Μα γι' αυτό γίνεται τόση φασαρία; Μήπως κάτι δεν έχω καταλάβει καλά;». Με τον καιρό όμως όμως θα τα καταλάβεις όλα ;)
#4# Ήμουν ακριβώς και σαν και σένα κατά τη διάρκεια του μάστερ μου. Τώρα ως μεταδιδακτορική με πολύ διάβασμα/ανάλυση/γράψιμο κάθε μέρα, εφαρμόζω το εξής κόλπο. Γράφω, γράφω, γράφω. Στο τέλος της ημέρας, διαβάζω τι έγραψα. Όταν βλέπω μια πρόταση που δεν μου πολυαρέσει, δεν ξεκινάω αμέσως editing, απλά την κάνω highlight κίτρινη. Αν δω μια πρόταση που δεν μου αρέσει καθόλου όμως, την κάνω κόκκινη. Όταν τελειώσει το άρθρο πάω για το τελικό editing, έχοντας ξεκάθαρα μπροστά μου τα σημεία που θέλω να ξαναδώ. Αυτό το σύστημα με έχει βοηθήσει στο να μην περνάω το μισό μου βράδυ ψειρίζοντας ό,τι έγραφα τη μέρα. Καλή συνέχεια!
Και εγώ έτσι κάνω. Γράφω, γράφω, ακόμα και με μη επιστημονικό λόγο αρχικά. Απλά γράφω αυτό που θέλω να πω, τη στιγμή του ειρμού. Δεν διακόπτω τον ειρμό μου προσπαθώντας να βρω τον πιο κατάλληλο τρόπο έκφρασης. Αυτό έρχεται μετά, όταν έχει γραφτεί η ουσία.Αυτό που πάντα με ξεκολλάει είναι η σκέψη: " ΤΙ θέλω να πω;". Όχι ΠΩΣ θέλω να το πω.Επίσης, επειδή θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο για να πίνω καμία μπύρα και να μην κάθομαι μέχρι τις οχτώ το βράδυ στο γραφείο γράφοντας, σκέφτομαι: "Άντε, συγκεντρώσου να τελειώνουμε." Αυτό και αν βοηθάει!
ακριβώς κι εγώ το ίδιο σύστημα ακολουθούσα αγαπητή Mrs. Darcy!Με κίτρινα, κόκκινα αλλά και πράσινα στα σημεία για τα οποία ήμουν πολύ περήφανη. Κάποια στιγμή συνηδειτοποίησα ότι δεν πρόκειται ποτέ να πετύχω την τέλεια πρόταση με την πρώτη, οπότε με βοήθησε πολύ να γράφω όπως τα είχα στο κεφάλι μου ή/και να κάνω paste σημεία από άλλα papers ώστε να τα έχω σαν παραδείγματα. Επίσης, κυκλοφορούσα συνέχεια με ένα τετράδιο για να σημειώνω ιδέες κλπ.Στον κλάδο της χημείας κι εγώ!
Δουλεύει η μέθοδος μας! Αντίθετα αυτό το Πομοντόρο, έχει δίκιο η θεά Α μπα, είναι λιγάκι ψυχαναγκαστικό. Επίσης, ñάντε μέτρα πόσα πομοντόρο θέλει το activity σου, βάλε το χρόνο να τρέχει, αφαίρεσε από τον χρόνο εργασίας τον χρόνο που θέλεις για recap όπως λένε στο βίντεο etc etc, θα πάει δώδεκα και θα ασχολούμαστε με το ντοματίνι ακόμα. Παίξε παίξε με το ντοματίνι, θα μας ανοίξει και η όρεξη για γεμιστά και πάει το deadline...
Κι εγώ το έριχνα στον λεπτομερή σχεδιασμό/προγραμματισμό τύπου pomodoro, μέχρι που αντιλήφθηκα ότι και αυτό είναι μια μορφή procrastination: αντί να πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά, κάθεσαι και προγραμματίζεις πώς θα την κάνεις. Το καλύτερο είναι αυτό που είπαν οι παραπάνω: Στρώνεις κώλο (sorry κιόλας) και γράφεις, γράφεις, γράφεις. Για ό,τι θέλει παραπάνω σκέψη/διερεύνηση, αφήνεις ένα κενό και μια σημείωση να το ψάξεις, και πας παρακάτω. Αν περιμένεις να είναι όλα έτοιμα και οργανωμένα στο μυαλό σου και στις σημειώσεις σου για να ξεκινήσεις, χάνεις πάαααρα πολύ χρόνο.