ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν νοιώθουμε, όταν μπορούμε και νοιώθουμε αυτό δεν αποτελεί σπατάλη. Μπορώ να σου πω χιλιάδες πράγματα που θεωρώ σπατάλη αλλά όχι το να νοιώθουμε. Ακόμα όμως και αν το θεωρείς σπατάλη, τότε κάποιος που σπαταλιέται δεν θα σταματήσει να σπαταλιέται μέχρι να νοίωσει ο ίδιος ότι το κάνει άσχετα από το τι θα πω εγώ ή εσύ. Ωστόσο όταν επενδύει χρόνο στο συναίσθημα, δεν λέω στον άλλο άνθρωπο, αλλά στον εαυτό σου να επενδύσεις χρόνο, να "σου" παρέχεις τον χρόνο, αυτό όχι δεν θα το δω σπατάλη. Όσο για το αν έφταιξε κάποιος αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Όταν μιλάμε για μια σχέση τότε φταίνε και οι δύο που φτιάχτηκε και στο τέλος φταίνε και οι δύο που χάλασε. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε μέρος οφείλει στον εαυτό του να κάνει το πιο λειτουργικό, το να κρατήσει λοιπόν μέσα του όλο αυτό το πόνο και να τον πετάξει κάτα από το χαλάκι δεν αποτελεί λειτουργική λύση.Τώρα αν κάποιος θελει να ελπίζει, όσο χαζό και παιδικό και αν είναι αυτό, αν μπορεί να συνεχίσει να ζει την ζωή του καλύτερα απ ότι πριν ας ελπίζει. Αυτό είναι το πρόβλημα; Η μισή χώρα ψηφίζει ότι να ναι και η άλλη μισή το υπόλοιπο ότι να ναι. Τουλάχιστον το να κρατάς μια γλυκιά ανάμνηση και να σε γαργαλάει μια ελπίδα που είναι πιο πραγματική από ένα δημοψήφισμα δεν είναι κακό. Και μην κοροϊδευόμαστε... όλοι άθεοι είμαστε μέχρι να δούμε τον άνθρωπό μας να σπαρταράει σε ένα κρεβάτι και να ξέρουμε ότι δεν θα την βγάλει καθαρή... οπότε μην περιμένεις ότι και την ελπίδα θα την κόψουμε.

Σε καταλαβαίνω. Έχουμε πολύ κοινό τρόπο σκέψης. Νομίζω πως με βοήθησες αρκετά για να πάω ένα βήμα παραπέρα. Σου εύχομαι κάποια μέρα να λάβεις σε λόγια αλλά κυρίως σε πράξεις όλα όσα σου στέρησε όλος αυτός ο χρόνος που σπατάλησες περιμένοντας.

Καλησπέρα σου...Δεν θα σου πω να κάνεις την υπέρβαση και να του γράψεις γιατί κάπως η γνώμη μου δεν μετράει μια και θα είναι μεροληπτική (είναι που κι εγώ θα ήθελα πολύ να μου έχει γράψει...)Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι αν δεν τον αντιμετωπίσεις επειδή πόνεσες μην νομίζεις ότι έτσι θα περάσει ο πόνος. Απλά θα παγώσει μέσα σου και κάποια στιγμή θα είναι πάλι εκεί μπροστά σου. Όπως και ο εαυτός σου. Αφού να φανταστείς ότι αν είχες γράψει άτονο το κείμενο θα νόμιζα ότι το ποστ ήταν από εκείνη.