ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με βασανίζει ένα ερώτημα ζωής θα έλεγα... Σχετικά με τα ερωτικά και τα φιλικά και ιδίως τα πρώτα τώρα τελευταία... Λένε ότι ζεις μια φορά την ζωή σου και ότι πρέπει να το κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έτσι ακολοθοντας αυτό το μότο και έχοντας βιώσει απώλειες- θανατους όντως διαπίστωσα ότι κάθε μου μέρα ίσως να είναι και η τελευταία μου. Έκτοτε άρχισα να τολμαω και να λέω αυτά που νιώθω ακόμα και να μαλώνω πιο συχνά.. να εκφράζομαι . Προσφάτως όμως εμφανώς απογοητευμένη και επιρεασμενη ταλαντεύομαι αν αυτό το μότο ζωής είναι λάθος και η αλήθεια είναι πιο ρεαλιστική. Δηλαδή? Στην ουσία πρέπει να είσαι υπόδειγμα και να σέβεσαι τον εαυτό σου..να είσαι σωστός και να σκέφτεσαι το μέλλον το αύριο και να φροντίζεις πολύ για αυτό το αύριο. Να μην εκτίθεται στο σήμερα( συναισθηματικα) ενώ ξέρεις ότι αύριο μάλλον θα ζεις ... Βασανίζομαι απίστευτα με κάτι τέτοια και επειδή χθες αναρωτιομουν αν αξίζει ακόμα να αγαπώ το λάθος άτομο( γτ δεν του αξίζω ούτε μου αξίζει .. δεν ταιριάζουμε). Σκέφτομαι ..αν πεθάνει ξαφνικά η αρρωστήσει δεν θα ήθελα να ξέρει ότι ακόμα τον αγαπώ με όλην μου την ύπαρξη ; Αλλά από την άλλη αφού έχω εκτεθεί ήδη και δεν καταληξαμε στο ιδανικό τότε τι κάθομαι και πληγωνομαι και μένω πίσω.. ?? Αυτή ήταν η σκέψη μου. Γενικά θα ήθελα να ξέρω τι θεωρείτε εσείς για την ζωή σας πιο ιδανικό ; Αν αύριο πεθαινατε θα διαλέγατε την αξιοπρέπεια ή την τόλμη - έκθεση ? Κ. 20