ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολύ συχνά απογοητεύομαι από το γεγονός ότι είμαι ένα μυρμήγκι σε μια φωλιά, μίξης, αρπακτικών και εντόμων. Νιώθω ότι οι πράξεις μου την στιγμή που γράφονται, ταυτόχρονα σβήνονται. Είναι αίσθημα κατωτερότητας, το γεγονός ότι νιώθω πως δεν είμαι σημαντική; Το ότι, ότι και αν κάνω απλά θα έχω "υπάρξει" και θα ξεχαστώ;Είμαι γεγονός ότι η φυσική ροή των πραγμάτων περιέχει μια καθημερινή ζωή - δυστυχισμένη ή ευτυχισμένη- και έπειτα τον θάνατο. Προσωπική μου άποψη είναι , ότι για να αγγίξω κάποια στιγμή την ευτυχία θα πρέπει να έχω κατορθώσει πράγματα αξιομνημόνευτα. Να πληροφορήσω βέβαια τους μελλοντικούς σχολιαστές μου ότι είμαι κοπέλα, 17 χρόνων που ένα από τα πιο "σοβαρά" περιστατικά που έχω περάσει ,έως τώρα, ήταν οι πανελλήνιες. Όπως και θα πείτε, δεν έχω ζήσει την "ζωή" ώστε να μπορώ να την κρίνω καλύτερα, όμως τείνω να κοιτάζω το μέλλον. Ένα μέλλον απρόβλεπτο και μυστηριώδες. Θεωρώ ότι ο φόβος του αγνώστου και συνάμα, η έλλειψη καθοδήγησης με παρακινούν να κάνω μια ερώτηση ,που μπορεί εν μέρει να μείνει αναπάντητη: ποια είναι τα βήματα της επιτυχίας;