9.2.2019 | 01:49
Δωσε μου
κατι, κατι χειροπιαστο, κατι ελπιδοφορο, κατι που να με κρατησει, να μου δωσει λιγο κουραγιο. Ολα πολυ δυσκολα. Οσο μεγαλωνω ολα ακομα πιο δυσκολα. Οι ανθρωποι, οι σχεσεις, οι δουλεια, οι ευκαιριες. Νιωθω μια ξενη μεταξυ ξενων. Οπου και να βρισκομαι. Πουθενα γεματη, πουθενα ηρεμη, πουθενα γαληνη. Βλεπω τη ζωη σαν εναν ασκοπο αγωνα, πολλη κουραση και κοπος για τι; Για ψιχουλα, για την επιβιωση. Πρεπει να κανω μια λιστα με πραγματα που αγαπω, πραγματα που μου κανουν καλο. Και απο αυτη τη λιστα, να βαζω τρια απο αυτα στην καθε μου μερα. Τι μπορει να ειναι αυτα; Λιγος ηλιος στην πλατη μου; Λιγες σελιδες απο ενα λογοτεχνικο; Κατι χειροτεχνικο; Ενας χυμος χειροποιητος στο μπλεντερ; Να διαλεξω μια ενδιαφερουσα συνταγη και να τη μαγειρεψω; Ενα ομορφο ρουχο που θα βαλω; Ενα ζευγαρι σκουλαρικια που θα φορεσω; Ενα ομορφο τραγουδι; Μια βολτα; Μια βολτα στη βιβλιοθηκη; Μια καλη ταινια στο σινεμα; Μια θεατρικη παρασταση; Γυμναστηριο; Να παρω τηλεφωνο μια φιλη να μιλησουμε; Πρεπει, πρεπει να ζησω. Για μενα, για σενα, για το παιδι... Για μια ελπιδα που μια μερα θα ρθει, πρεπει να ρθει.
