ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και καποιο διαστημα είμαι με ενα παιδι. Και οι δυο γυρω στα 30 οποτε ειναι λογικο να εχουμε παρελθον. Το θεμα ειναι οτι αυτος ειχε πααααρα πολλα χρονια σχεση. Ε και ρε παιδια, ζηλευω. Ποτε μου δεν ζηλευα αλλά με αυτον την εχω πατησει ασχημα και μονιμως ψαχνομαι. Ο δολιος δεν μου εχει δωσει αφορμες αλλα εγω ολη την ωρα μπαινω στη διαδικασια να συγκρινω τον εαυτο μου με την πρωην. "Αραγε με θελει περισσοτερο;" "Εχει ξανανιωσει ετσι;" Ἑχει ξαναερθει σε αυτο το μερος μαζι της;και αν ναι, μηπως την σκεφτεται τωρα;" Και γενικα αν συνεχισω, η λιστα με τις ερωτησεις ειναι τεραστια... Εχουν ζησει τοσα πραγματα μαζι που συνεχεια αναρωτιεμαι που παω, με τι να συγκριθω; Αυτο που ειχαν για να το αποκτησουμε εμεις πρεπει να περιμενω μια δεκαετια.. Υπαρχει καποιος που ειχε πολλα χρονια σχεση μπας και με καθησυχασει;Ή γενικα.. ποια η γνωμη σας; Πως μπορω να μην το σκεφτομαι γιατι πραγματικα με φθειρει.. Εκει που ειμαστε ευτυχισμενοι και ολα τελεια, εκει που μπορει να μου πει κατι τυπου "ρε μωρο μου τι ωραια που περναμε", αντι να χαρω σκεφτομαι μηπως με την αλλη περνουσε καλυτερα. Ή ποσες φορες θα το ειχε πει αυτο στην αλλη. Και σκοτεινιαζω, και μελαγχολω.. και ολα χαλια. Δεν το ειχα απο την αρχη της σχεσης ολο αυτο. Αληθεια σας λεω, συνεβη μολις εμαθα οτι τα ειχαν τοσα πολλα χρονια. Δεν ξερω ρε παιδια τι διακοπτης γυρισε.. Δωστε μια βοηθεια στην τρελη...