Εξομολογούμενη, κάποτε συζητώντας με έναν αδερφικό φίλο και μεγαλύτερό μου κατά 8 χρόνια, μου είχε πει κάτι εξαιρετικά ορθό: η καθημερινότητα και τα προβλήματά της με τις τριβές που προκαλούνται είναι αυτά που φθείρουν μία σχέση. Λ.χ. όσο και να με αγαπάς αν έχουμε σχέση, αν μου γκρινιάζεις κάθε μέρα θα μου κάνεις αφόρητη τη ζωή. Άρα, η αγάπη και τα συναισθήματα από μόνα τους δεν αρκούν.Κατά δεύτερον, ο ίδιος οφείλει να έχει μία ισορροπία μεταξύ σχέσης-φίλων. Καλοί οι φίλοι, πλην όμως σε μία σχέση ο σύντροφός μας έχει προτεραιότητα.Και τέλος, προσωπική μου άποψη είναι να φύγεις: αν σε θέλει πραγματικά, θα σε βρει εκείνος.
3.8.2016 | 16:24
χωρισμος νο 2
Ο Λόγος που χωρίσαμε ειναι γιατι είχαμε χαθεί μέσα στη συνήθεια! Εγω έχανα τον εαυτό μου προσπαθώντας να γίνω αρεστή δε αυτόν και μερα με τη μερα με ενοχλούσαν όλα..ετσι γκρίνιαζα μονίμως..ειχα όμως δίκιο! Αδιαφορούσε για μένα, δεν έπαιρνε ένα τηλέφωνο,έβαζε πάνω από όλα τους φίλους του (έκανε πρώτη φορά σχέση μαζί μου, ήμουν η πρώτη κοπέλα που ερωτεύτηκε όπως λεει) και δεν ηξερει πως να διαχειριστεί τον χρόνο του ανάμεσα σε μενα και την παρέα του! Έτσι είμασταν διαρκώς σε μια μάχη φίλοι -σχέση! Και γω νιώθω πίεση αλλα πάνω από όλα η αγάπη δεν ειναι που μετράει? Εγω τον αγαπάω και έτσι απλα! Να το παλέψω?
1
