ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μισ ξαδέρφη μου ήταν 20 χρονών και βρήκε αμέσως δουλειά σε φούρνο με 500 ευρώ μισθό (δουλευε η κοπέλα 12-15 ωρές όμως). Έφυγε από εκεί επειδή της βρήκαν γνωστοί της σε άλλο φούρνο με καλύτερο μισθό, καλύτερο ωράριο!! Και είναι μόλις 23 ετών! Εγώ είμαι 27 και η μόνη δουλεια που έχω κάνει ήταν στο πλαίσιο της πρακτικής μου κι από εκεί και μετά φυλλάδια. Πριν 3 χρόνια. Από τότε έχω κάνει αιτήσεις σε όλα τα κοινωφελή προγράμματα και πάντα βγαίνω θέση 13.000 ενώ προσλαμβάνουν πχ 768 άτομα, έχω στείλει το φτωχό και εξευτελιστικό βιογραφικό μου σε μαγαζιά ρούχων, σούπερ μάρκετ, περιπτερο, για να φτιάχνω σάντουιτς ή καφεδες και δεν με εχει πάρει κανείς. Τι θα γίνει κοντεύω 30... Και ουσιαστικά δεν έχω εργαστεί. Χρήματα δεν έχωγια καλυτέρες σπουδές. Όλα μου τα όνειρα και τα νεανικά μου χρόνιαπήγαν χαμένα. Δεν έχω λεφτά για τίποτα ούτε για να περιποιηθω τον εαυτό μου ούτε για να βγω για ένα ποτο ή καφέ να διασκεδάσω ούτε για να αγοράσω ένα μεταφορικό μέσο. Όλο με βόλτες με τα λεωφορεία τη βγάζω και τα πόδια στην Αθήνα. Θα ήθελα να έχω τη δουλεια μου και το καλοκαίρι να είχατη δυνατότητα να πάω κι εγώ σε ένα νησί.... Επίσης σχέση δεν έχω ούτε σεξ κάνω γιατί είμαι αρκετά άσχημη κι έτσι ούτε σε αυτό τον τομέα βρίσκω τη χαρά. Είμαι από τους ανθρώπους που θα καταλήξω άστεγη στο δρόμο, ατιμελητη, χωρίς ελπίδα, παμφτωχη. Κι άμα αυτοκτονήσω θα λένε " δεν το πάλεψε". Τι να παλέψω; Ποιος παλεύει; Ή τα βρίσκεις έτοιμα από τους γονείς σου, οι οποίοι έχουν χρήματα να σε ντύνουν, να σε σπουδασουν, να σου αγοράσουν αυτοκίνητο, να έχουν γνωριμίες να μπείς σε δουλεια ή να στείλουν εξωτερικό, ή δεν έχουν οι γονείς όλα αυτά και πάντα μένεις στον άσσο. Χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις. Δυστυχώς έχω ζήσει και θα ζήσω μια ζωή μίζερη χωρίς να φταίω. Κι ελπίζω κάποτε να βρω την δύναμη και τηνξαξιοπρέπεια να βάλω τέλος. Δεν αξίζει τόση ταλαιπωρία.