ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες βρεθηκα στην πολη που σπουδασα. Ειχα δυο χρονια να παω, απο τοτε που αποφοιτησα. Παρολο που ειναι σχετικα κοντα, περιπου μια ωρα, δεν ετυχε να παω. Με το που φτασαμε στην πολη, πλημμυρισε το μυαλο μου απο εικονες του τοτε. Καθε γωνια της πολης ειναι και μια μικρη ιστορια για μενα. Περασα ωραια. Θεωρουσα οτι τα ωραια χρονια θα συνεχιζονταν με τις παρεες που ειχα κανει τοτε. Αμ δε.. Παρολο που σχεδον ολοι καταγομαστε απο το ιδιο μερος, σπανιως πια βλεπομαστε. Και οταν βρισκομαστε, δεν ξερω, ενας ανταγωνισμος υποβοσκει στην ατμοσφαιρα. Το αισθανομαι. Ειμαστε βλεπετε ολοι μας "συναδελφοι". Τι γελοια λεξη. Δεν ξερω γιατι τα γραφω και τα σκεφτομαι τοσο. Ισως δεν εχω που πραγματικα να τα πω ? Φταιει που μελαγχολησα απο χθες? ή οτι φανταζομουν την συνεχεια της ζωης μου καλυτερη και οχι τοσο μιζερη? Δεν ξερω πως να κλεισω αυτο το κειμενο. Θα το αφησω ετσι, αλλωστε δεν ημουν ποτε καλη στους επιλογους.