ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρόνων και απο μικρός ένιωθα ένα κενό μέσα μου, δεν νομίΖω ότι είναι το κενό της κατάθλιψης αλλά το κενό του δεν ξέρω τον εαυτό μου ή δεν θέλω να τον ξέρω. Μικρός δεν με είχε ρωτήσει κανείς πως νιώθω, με έβλεπαν να κλαίω και ήταν φυσιολογικό αφού ήμουν μικρό παιδί εγώ όμως βίωνα κάποια απώλεια, παρ'όλο που όλοι μέναμε στο ίδιο σπίτι και μας φρόντιζε η γιαγια, μάλλον συναισθηματική απώλεια.... Πάντα έβλεπα τι κάνει ο μεγάλος μου αδελφός και αντιδρούσαν με τον ίδιο τροπο, δεν το αισθανόμουν απλά το εκανα, με ρωτούσαν αν μου αρέσει κάτι και δεν ήξερα ποια είναι η σωστή απάντηση. .. Τώρα λόγω αυτού παρααυρομαι σε λάθος επιλογές αφού δεν γνωρίζω ούτε λίγο τι αισθάνομαι. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι το τι θέλουμε έχει να κάνει με συναίσθημα...Και επίσης δεν ξέρω καν τι έχω ή αν το δημιούργησα εγώ όλο αυτό, πολλές φορές το νιώθω τόσο φυσιολογικό, νομίζα πως όλοι έτσι σκέφτονται... Δεν τα γράφω για κάποια ψυχολογική υποστήριξη απλά έτσι για να τα πω καπου