Αθήνα 2014: Νοιάζουν κανέναν οι δυσκολίες ενός ατόμου με αναπηρία;

Αθήνα 2014: Νοιάζουν κανέναν οι δυσκολίες ενός ατόμου με αναπηρία; Facebook Twitter
9

Ο Λ. Μυλωνάκης και ο Χ. Ζαρκαδάκης, μελετούν το κατά πόσο προσβάσιμη είναι η Αθήνα για κάποιον που κινείται με αμαξίδιο.

Θέλουν να δουν αντιδράσεις των συμπολιτών, πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι στην εικόνα ενός αμαξιδίου στην πρωτεύουσα. Αν τελικά είναι εφικτό να κινηθεί κανείς, πέραν από τα "φυσικά εμπόδια" όπως η κίνηση στους δρόμους. [via newsitamea / λέξεις ]

 

Ο Παντελής πήρε το θάρρος και κυκλοφόρησε: Συνάντησε πεζοδρόμια που εμπόδιζαν το αμαξίδιο να κινηθεί άνετα, φανάρια που δεν διαρκούσαν όσο θα έπρεπε ώστε να βρει το χρόνο να περάσει, συμπολίτες που δε κοιτούσαν δίπλα τους ή πίσω τους, ώστε να ανοίξουν το δρόμο. Και ίσως το κυριότερο, ράμπες αναπήρων κατασκευασμένες λάθος (πολύ ψηλές, χωρίς γωνία εισόδου), κάτι που δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τον πρωταγωνιστή της έρευνας.

 

Σε ένα βίντεο δύο λεπτών, βλέπουμε τι αντιμετωπίζει κάθε μέρα ή κάθε φορά, κάποιος/α που θέλει να κινηθεί στην Αθήνα με αμαξίδιο! Φανταστείτε να πρέπει να πάει στη δουλειά του, σε κάποιο σημαντικό ραντεβού (εργασίας ή ιατρικής φύσεως), πόσο αγχωτικό είναι να σκέφτεται πώς θα φτάσει... 

 

9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

7 σχόλια
Η ταλαιπωρία που έχω υποστεί κάθε φορά που μεταφέρω την μητέρα μου στους αθηναϊκούς δρόμους δεν περιγράφετε. Και φανταστείτε ότι έχει κάποιον να την βοηθάει όχι όπως το παιδί στο βίντεο. Έκκληση προς όλους μας. Βάλτε λίγο παιδεία στη ζωή σας και δουλέψτε το μυαλό σας πριν πράξετε ανεγκέφαλα. Δεν το θέλω για κανένα αυτό αλλά βάλτε λίγο τον εαυτό σας στην θέση αυτών των ανθρώπων. Πάρτε ένα καροτσακι και μόνο για να καταλάβετε κάντε μια βόλτα. Κάθε φορά που γυρνάμε σπίτι ή ταλαιπωρία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου καθώς και η σωματική καταπόνηση. Ας κάνουμε επιτέλους κάτι σωστό.
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα, αν γεννηθείς ή αποκτήσεις πρόβλημα υγείας, την έχεις πατήσει άσχημα. Αλλά πέρα από αυτό και το αρχικό σοκ, εμείς που ξέρουμε πώς είναι πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τους υπόλοιπους. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γαϊδούρια ή αδιάφοροι, πολλοί απλώς δεν γνωρίζουν. Πρέπει να προσπαθούμε εμείς που έχουμε θέματα να αντιμετωπίσουμε, να τα βγάζουμε προς τα έξω, να μη μας λυπάται/φοβάται/αγνοεί ο κόσμος και οι υπόλοιποι, οι "τυχεροί", μια παραπάνω ευαισθησία. Σιγά σιγά αλλάζουν αυτά, όχι εν μία νυκτί.
Διαβαζουμε σε πινακίδα παρκαρίσματος ΑΜΕΑ στο COMO της Ιταλίας:Vuoi il mio posto? PRENDI il mio handicap!Θελεις την θέση μου? Πάρε το μειονεκτημα μου.Campagna di sensibilizzazione sociale Εκστρατεία για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας
Ευτυχώς που προβάλλονται τέτοια θέματα. Ελάχιστες πόλεις της Ελλάδας είναι φιλικές προς τα άτομα με αναπηρία και αυτό είναι κοινωνικός ρατσισμός. Ζούμε σε μια εποχή που η πληροφορία για το πως σχεδιάζουμε και κατασκευάζουμε με γνώμονα την προσβασιμότητα είναι ευρέως διαθέσιμη και είναι κρίμα να μην αξιοποιείται λόγω άγνοιας και έλλειψης παιδείας.Η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέοι επιστήμονες και ερευνητές που μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος φιλικού προς όλους, ανεξαρτήτως είδους αναπηρίας. Μακάρι να δωθούν χρήματα στην έρευνα και τον σχεδιασμό και φυσικά η απαραίτητη εμπιστοσύνη στους κατάλληλους ανθρώπους.
Οταν πηγα για πρωτη φορα στην Αγγλια, μου ειχε φανει πολυ περιεργο που ειδα τοσους ανθρωπους με αναπηρια στον δρομο. Τελικα δεν ηταν περιεργο. Απλα εκει (και γενικα σε πιο πολιτισμενα μερη φανταζομαι) υπαρχουν οι υποδομες για να μπορουν να κινηθουν οπως οι υπολοιποι.Καλυτερα να κανουμε κατι να τους βοηθησουμε παρα να τους λυπομαστε.Βοηθεια θελουν, οχι λυπηση!
Ακριβώς το ίδιο στην Ισπανία. Και το ίδιο γενικώς προσέχουν συχνά οι Έλληνες στο εξωτερικό. Στην αρχή νομίζουμε ότι εκεί έχουν περισσότερους ανάπηρους, πολύ γρήγορα συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα.
"Απλα εκει (και γενικα σε πιο πολιτισμενα μερη φανταζομαι) υπαρχουν οι υποδομες για να μπορουν να κινηθουν οπως οι υπολοιποι."Εκτός αν είσαι άτυχος/η και πέσεις πάνω σε παρέα Ελλήνων τουριστών στη Βρετανία. Έτυχε πριν από κάτι μήνες να γίνω μάρτυρας τέτοιου επεισοδίου (πρώτη φορά). Κύριος με (μάλλον) ολική απώλεια όρασης και υπέροχο εκπαιδευμένο σκύλο στο σταθμό Charing Cross του Λονδίνου, οι πάντες κάναμε πέρα να περάσει εκτός από δύο Ελληνίδες και δύο Έλληνες που έπεσαν επάνω του και επάνω στο σκύλο. Ούτε και ο σουπερ-εκπαιδευμένος τετράποδος μπόρεσε να αντιδράσει. Ευτυχώς τον προλάβαμε τον άνθρωπο πριν σωριαστεί και ο σκύλος δεν έπαθε τίποτε. Απάλευτοι Έλληνες και Ελληνίδες! Τουλάχιστον ζήτησαν συγγνώμη.
όσα ισχύουν για τους ανάπηρους ισχύουν και για όσους κουβαλάνε μωρά με καρότσι και κατά τη γνώμη μου είναι από τις ισχυρότερες ενδείξεις ότι οι έλληνες είναι κτήνη και η κοινωνία τους ζούγκλα όπου οι φυσικά αδύναμοι υποφέρουν.