Ένα ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα για παιδιά που αγαπούσα πριν από 30 χρόνια

Ένα ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα για παιδιά που αγαπούσα πριν από 30 χρόνια Facebook Twitter
18

Ένα ελληνικό τηλεοπτικό πρόγραμμα για παιδιά που αγαπούσα πριν από 30 χρόνια Facebook Twitter
H Eρμούπολη της Σύρου είναι γεμάτη έψιλον.

Είχα γράψει κάποτε -το 2007- γι' αυτό το πρόγραμμα:

"Με το άλφα με το βήτα με το νι και με το σίγμα.

[Ψάχνω μανιωδώς το τραγουδάκι των τίτλων.] Κάθε εκπομπή άλλο γράμμα. Ας πούμε στο γράμμα Κάπα πήγαιναν σε μια πόλη από Κ (πχ Καβάλα) και ομάδες παιδιών παίζαν το κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού, ψάχνοντας στην περιοχή αντικείμενα που άρχιζαν από Κ (πχ. κιθάρα, κολιέ, κλαδί κλπ). Το έβρισκα ιδιοφυές, αλλά ήμουν 7 χρονών – όλα μου φαίνονταν ιδιοφυή!"

 

Κάποιος στα σχόλια, του άρθρου απάντησε, μόλις χτες, δίνοντας ένα λινκ:

 

Ιδού το δυσεύρετο!

 

α.μ.

 

Λίγο πριν στείλει το σχόλιο στο ποστ επταετίας και βάλε, είχε ανεβάσει ο/η ίδιος/α στο YouTube ένα επεισόδιο του "Με το άλφα με το βήτα με το νι και με το σίγμα" που με είχε μαγέψει στα μέσα των '80ς. 

Το είδα με τρομερή αγωνία, για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια. 

 

Σκόρπιες παρατηρήσεις:

 

1) Ναι, το τραγουδάκι ήταν τόσο πιασάρικο όσο θυμόμουν!

2) Δημιουργός της εκπομπής η Παυλίνα Παμπούδη. Παρουσίαζε η Όλια Λαζαρίδου. Τώρα εξηγούνται πολλά. 

3) Κάποια πράγματα στο παραπάνω επεισόδιο μπορεί να μοιάζουν αστεία και ξεπερασμένα τώρα, αλλά θεωρώ πως τελικά πολύ σωστά το έβρισκε ιδιοφυές ο 7χρονος εαυτός μου: ήταν όντως εξαιρετικό πρόγραμμα.  

4) Ποτέ δε θα χωνέψω το πόσο ενδιαφέρουσες ήταν οι παιδικές παραγωγές που έκανε στα '80ς η ΕΡΤ για παιδιά. Σιγά σιγά απ' τα '90ς και μετά, ψιλοσταμάτησαν. Ήταν τηλεοπτικές μεταφορές βιβλίων σπουδαίων πχ. της Ζωρζ Σαρή και της Άλκη Ζέη, ήταν τηλεπαιχνίδια γνώσεων, ήταν υπερπαραγωγές όπως η Φρουτοπία. Οι καλύτεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί και μουσικοί δούλευαν στα εξαιρετικά παιδικά προγράμματα, που συνυπήρχαν φυσικά με τα ξένα παιδικά (Στρουμφάκια, Κάντυ Κάντυ, Αστυνόμος Σαϊνης κλπ). Δεν θεωρούσαν υποτιμητικό το να δουλέψουν σε κάτι για παιδιά - αντιθέτως. Κι η ΕΡΤ τότε ξόδευε χρήματα για το παιδικό της πρόγραμμα, παρ' ό,τι δεν μπορούσαν να παίξουν καν διαφημίσεις παιχνιδιών σ' αυτό. 

5) Με όλα τα προβλήματά της (και ήταν πάρα πάρα πολλά), η ΕΡΤ στη δεκαετία του '80 νοιαζόταν για το ποιοτικό πρόγραμμα, ήθελε να εκπαιδεύσει και επιμορφώσει τα παιδιά, και τα κέρδη των διαφημίσεων δεν την ένοιαζαν - την πληρώναμε για να προσφέρει δημόσια υπηρεσία και κάτι για όλους.

6) Καθώς περνούσαν οι δεκαετίες τα ελληνικά παιδικά προγράμματα ήταν όλο και λιγότερο (κόστιζαν, και δεν έφερναν χρήμα στα κανάλια) μέχρι που με την εξαίρεση ορισμένων εκπομπών στην κρατική, σταμάτησαν εντελώς, δυστυχώς. 

Είναι πιο εύκολο να αποβλακώνεις τα παιδιά και να παίρνεις χρήματα απ' τους διαφημιζόμενους, απ' το να παράξεις μόνος σου κάτι πρωτογενές και ενδιαφέρον. Η τηλεόραση αρέσκεται στις ευκολίες και στο άρπα κόλλα. Δεν τρέφω αυταπάτες, κι ούτε περιμένω να ξανανοιαστούν πραγματικά για τους μικρούς τηλεθεατές. Παρ' όλα αυτά, σκεπτόμενος τα ελληνικά παιδικά προγράμματα με τα οποία μεγάλωσα, συνειδητοποιώ πως υπήρξα και σε κάτι τυχερός. 

Και τέλος,

7) Βλέποντας κάτι ως μεγάλος, νιώθεις συχνά έκπληξη για το πόσο διαφορετικά το βιώνεις. Όλα εκείνα τα μαγικά μέρη, άγνωστα στον 7χρονο εαυτό μου, πχ. αυτό το άγνωστο τότε για μένα νησί του βίντεο, η Σύρος με την Ερμούπολή της, έμοιαζαν τόσο μακρινά όσο το Κιλιμάντζαρο.

Με μάτια διάπλατα ανοιχτά απ' το δέος γνώριζα νέους κόσμους, χωρίς καν να υποψιάζομαι ότι κάποτε, στην πορεία, θα συναντούσα από κοντά. (Τα τρία τελευταία χρόνια -συνεχόμενα- πήγα στην Ερμούπολη, και τώρα κάθε εικόνα του παλιού προγράμματος μου είναι γνώριμη.)

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις τον κόσμο δύο φορές. Μια με τα μάτια του μικρού, και μια με του -υποτίθεται- μεγάλου... 

 

 


  

 

 

18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

11 σχόλια
Μήπως θυμάται κανείς ποια ήταν η τελευταία χρονιά που έπαιξε στην τηλεόραση;Βλέποντας τους τίτλους στην αρχή & ακούγοντας το τραγουδάκι είμαι σίγουρη ότι το θυμάμαι & μου είναι πολύ οικείο αλλά προφανώς ήμουν πολύ μικρή :)
Επίσης θυμάμαι την εξής παιδική παραγωγή στην ΕΡΤ: http://www.imdb.com/title/tt0931795/fullcredits?ref_=tt_cl_sm#cast Η αφρόκρεμα της ελληνικής υποκριτικής είχε περάσει από την Φρουτοπία...
Τι τρυφερό το άρθρο σου Άρη και πόσο εύστοχο το σχόλιό σου! Το κύριο αντεπιχείρημα για την περσινή διάλυση της ΕΡΤ είναι η πολιτιστική και παιδαγωγική προσφορά της με τέτοιες εκπομπές. Κι εγώ με αυτά τα προγράμματα μεγάλωσα και νιώθω ευγνώμων γι'αυτό. :-)
Η ΕΡΤ είχε όντως προγράμματα για παιδιά. Οι μεγαλύτεροι θα θυμόσαστε φαντάζομαι ότι το πρόγραμμα της τηλεόρασης ξεκινούσε με παιδικά κάθε απόγευμα και συνεχιζόταν με εκπομπές για μεγάλους. Ποιος από τη δική μου γενιά μπορεί να ξεχάσει την πανέξυπνη μεταγλώτισση που είχε γίνει για τα Στρουφμάκια; ; Τη Χάιντυ μεταγλωτισμένη στα ελληνικά με πραγματικούς ηθοποιούς; (οι μεταγλωτίσσεις του ΑΛΤΕΡ ήταν για τα κλάμματα). Τι να κάνουμε όμως. Ο Κύριος Σίμος χαρακτήρισε την ΕΡΤ χρυσοκάνθαρο και ιερή αγελάδα και την έκλεισε. Και δημιούργησε στη θέση της την ξενερίτ.
Πολύ ωραίο άρθρο, πραγματικά. Θυμάμαι εκτός απο όσα αναφέρονται, το Κάποιος, κάπου, κάποτε όπως και του Κουτιού τα παραμύθια, με εθιστικό τραγούδι τίτλων και τα δύο. Επίσης θυμάμαι ατελείωτες συζητήσεις στα διαλείμματα της δευτέρας δημοτικού, με θέμα την ξαφνική διακοπή του Ουράνιου Τόξου που βλέπαμε όλοι τα μεσημέρια!
Ωραίο άρθροΦοβερή η αίσθηση που νιώθεις όταν βλέπεις κάτι που "στιγμάτισε τηλεοπτικά" την παιδική σου ηλικίαΕγώ ρε παιδιά θα πω τον δικό μου πόνο τώρα. Θυμάστε μία παιδική εκπομπή που έδειχνε η κρατική (την δεκαετία του 90 πάντα) όπου ήταν δύο κούκλες (αγόρι - κορίτσι, αδέρφια νομίζω) που ζωγράφιζαν και αυτό που ζωγράφιζαν το ζούσαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχαν ζωγραφίσει ένα σχολείο και έδειχνε ότι μετά ότι ήταν μέσα στο σχολείο. Παίζανε μόνο οι κούκλες και ένας πραγματικός χαρακτήρας. Δεν θυμάμαι ούτε τίτλο ούτε ονόματα. Ειλικρινά, αν ξέρει κάποιος για τι πράγμα μιλάω ας με βοηθήσει. Εάν έχει και κανά πρόχειρο link...τι να πω; Θα του 'μαι υπόχρεος....