Από τότε που ήμουν μικρό παιδί είχα μάθει να βάζω στόχους. Κάποιες φορές οι στόχοι ήταν μικροί ενώ κάποιες φορές ήταν μεγάλοι σχεδόν ακατόρθωτοι. Η αλήθεια είναι πως όταν είμασταν μικροί νομίζαμε πως θα κατακτήσουμε τον κόσμο ενώ μεγαλώνοντας βλέπουμε πως ο κόσμος ελάχιστη σχέση έχει με τα παραμύθια που μας διάβαζαν όταν είμασταν μικροί.
Και μετά ξυπνάμε και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μία πραγματικότητα για την οποία δεν μας είχαν προετοιμάσει στη σχολή ούτε σε κανένα σεμινάριο. Στη νέα λοιπόν πραγματικότητα πρέπει να συμβιβαστούμε ; Η να διεκδικήσουμε τα περισσότερο ; Ποια είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στη γνώση των ικανοτήτων μας και την προσαρμογή στη σκληρή πραγματικότητα; Φυσικά η διάσταση της κρίσης δεν αφορά μόνο τον επαγγελματικό στίβο αλλά και τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ας πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα, όταν βγαίνεις από τη φούσκα της σχολής και αναγκάζεσαι να δουλέψεις, αναγκάζεσαι να χάσεις ίσως το τελευταίο κομμάτι της εφηβικής σου αθωότητας. Συνειδητά ή ασυναίσθητα βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να προσπαθεί να αποδείξει την αξία του μέσα σε ένα σκληρό περιβάλλον. Να ξέρεις πως ευκαιρίες θα σου δωθούν εκεί που ίσως να μην τις περιμένεις το θέμα είναι εσύ τι θα αποφασίσεις να κάνεις με αυτές. Καθημερινά μέσα από την ένταξη σε ένα εργασιακό περιβάλλον θα βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, θα βλέπεις νέες πτυχές του εαυτού σου ενώ την ίδια ώρα το πανεπιστήμιο και τα ατέλιωτα ξενύχτια θα μοιάζουν μακρινά. Φυσικά ο συμβιβασμός σταματά εκεί που νιώθουμε την αλλοίωση του χαρακτήρα μας. Αλλά αυτή είναι μία λεπτή γραμμή που ο καθένας ορίζει για τον εαυτό του.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους την ίδια ώρα μοιάζουν με ένα παραμύθι χωρίς ευχάριστο τέλος όπου η πριγκίπισα κοιμάται ενώ η κακιά μάγισα κάνει κουμάντο. Μεγάλωσα και οι διάφορες δύσκολες συνθήκες τις οποίες αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω οδήγησαν στη δημιουργία ενός δύσκολου χαρακτήρα. Ειρωνική, σκληρή, κυκλοθυμική, με την υπομονή να μοιάζει να μην υπάρχει στο dna της. Αυτό ήμουν. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που θα καταφέρει σε κάθε επίπεδο να αφήσει πίσω του το παρελθόν του.
Να σου πω ακόμα και τώρα δεν πιστέυω στο συμβιβασμό στην προσωπική μας ζωή και σίγουρα όχι στις δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Και αυτό γιατί στη ζωή μας θα συμβιβαστούμε τόσο πολύ μεγαλώνοντας που για μένα δεν χρειάζεται να γίνει από τώρα. Ακούω φίλες μου να λένε: σιγά απλώς περνάω την ώρα μου. Μετά από πολύ σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως και αυτό λάθος είναι και ίσως ιδιαίτερα επικίνδυνο. Το πώς επιλέγει ένας άνθρωπος να περνάει το χρόνο του τον επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνει. Όταν περνάμε το χρόνο μας με κάποιον ο οποίος δεν μας ταριάζει τόσο, ουσιαστικά χαραμίζουμε ένα κομμάτι της προσωπικότητας μας.
Για να κλείσω τον πρωινό μου μονόλογο ο συμβιβασμός είναι καλός όταν γίνεται συνειδητά και όταν ουσιαστικά γίνεται επείδη το σύνολο μίας κατάστασης μας ικανοποιεί περισσότερο από κάποια μικρά θέματα. Εάν δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε και να είμαστε καλά μέσα σε μία κατάσταση είναι λάθος να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε. Απλά φεύγουμε. Εξάλλου στη ζωή παίρνουμε μόνο αυτό που διεκδικούμε όταν απαλλαγούμε από το φόβο μας και την απώλεια της σταθερότητας.
σχόλια