Ο αγέρας έξω ακόμα φυσά και η πόλη ακόμα βρέχεται σαν να θέλει να λυτρωθεί από τα κακά της ασφάλτου και να δώσει πνοή σε κάθε τι που πρόκειται να μαραζώσει. Τι κι αν είναι εποχή Μαρτίου; Πάντα ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ανανέωση και πόσο μάλλον από λύτρωση. Η βροχή απροσδόκητα εκπληρώνει τον άθλο της σε κάτι τέτοιες στιγμές ολικού μαρασμού αρκεί και μόνο να το πιστέψει κανείς. Άλλωστε, είναι αμέτρητες οι φορές που η φύση λειτουργεί ευλαβικά και καλεί τον άνθρωπο σε συνεργασία, με τις δυνάμεις της να συνωμοτούν για το καλό του και την εξέλιξή του, ασχέτως του πώς μεταχειρίζεται αυτό το κάλεσμα ο ίδιος.
Η φύση συνηθίζει να δίνει πνοή και αύρα δροσιάς στη σκέψη για να μην μαραζώσει από τον ασφυκτικό κλοιό της ρουτίνας που θριαμβεύει, γιατί ο άνθρωπος για να κινητοποιήσει τη λογική του και το συναίσθημά του, χρειάζεται γνώση, εμπειρίες και επαφή με το περιβάλλον. Σαν λουλούδι που ανθίζει και ανοίγει διάπλατα τα πολύχρωμα του φύλλα, νιώθει κάθε φορά που τρέφεται με τους καρπούς της Γης. Κι έτσι νιώθει όταν τρέφει το νου και το πνεύμα. Διαρκώς προσπαθεί να ''φακελώσει'' τις σκέψεις του που φεύγουν και έρχονται σαν καράβια σε βαθείς ωκεανούς και πελάγη...τόσο μακρινές και τόσο βαθιές.
Σχέσεις, δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωνία, παιδεία, και πολιτική κάνουν το δικό τους περίπατο. Όλα τούτα βέβαια έχουν μια κοινή συνιστώσα, την αλλαγή μέσα στο χρόνο. Πράγματι λοιπόν ''τα πάντα ρει''!
Σχέσεις, δικαιοσύνη, ελευθερία, κοινωνία, παιδεία, και πολιτική κάνουν το δικό τους περίπατο. Όλα τούτα βέβαια έχουν μια κοινή συνιστώσα, την αλλαγή μέσα στο χρόνο. Πράγματι λοιπόν ''τα πάντα ρει''! Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος και πόσο τολμηρά παίρνει μαζί του τις στιγμές και τις αλλαγές; Βέβαια, ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται κάθε αλλαγή στη ζωή του, εξαρτάται από τον ίδιο, καθώς ο ίδιος είναι η αρχή και το τέλος κάθε καλού και κακού που συμβαίνει. Όλα εξαρτώνται από την δική του όψιμη πραγματικότητα και από το πως ο ίδιος αντιλαμβάνεται τις αλλαγές.
Για κάποιον μια αποτυχία στη ζωή του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αφορμή για αυτοκαταστροφικές τάσεις και μόνιμο αρνητισμό, ενώ για κάποιον άλλον ένα άσχημο γεγονός μπορεί να σταθεί ως αφορμή για βελτίωση και εκκίνηση μιας νέας ζωής γεμάτης με προοπτικές αισιόδοξες αλλά και ρεαλιστικές. Έτσι λοιπόν το παρελθόν και το παρόν συνωμοτούν για το μέλλον. Παράλληλα, στο επίκεντρο του θέματος, αδιαμφισβήτητα χωρούν η θετικότητα και η αρνητικότητα και το κατά πόσο τροφοδοτούμε αυτά τα δύο ευφάνταστα πλάσματα που παίρνουν το ρόλο του καλού και του κακού.
Πόσο επιρρεπής είναι τελικά ο άνθρωπος σε κάτι τέτοιες στιγμές και πώς με αφέλεια αφήνει το ''κακό διαβολάκι'' να κυριαρχήσει πάνω του; Ίσως επειδή αγνοεί την εσωτερική του δύναμη και την πραγματικότητα. Γιατί κακά τα ψέματα είμαστε αλλεργικοί απέναντι στον ρεαλισμό, είτε επειδή επιμένουμε να τον αγνοούμε είτε γιατί τον παρερμηνεύουμε. Όπως επίσης αλλεργικοί είμαστε και σε έννοιες όπως αυταπάρνηση, ευγνωμοσύνη, ευγένεια, αρετή και συνέπεια, θεωρώντας τις ως υποδεέστερης αξίας. Σαφώς, γιατί στην νέα μας εποχή είναι ξεπερασμένες, θα έλεγα πως ''δεν πουλάνε''. Μην λησμονούμε πως ζούμε και εξυμνούμε μια εποχή υπερκατανάλωσης, διότι σπαταλάμε κατά κόρον λόγια, ελευθερίες, συμπεριφορές, εγωισμούς, σχέσεις και πόσο μάλλον χρόνο.
σχόλια