Έχω παρατηρήσει πως στις σχέσεις μας κρατάμε αυτούς που είναι σκάρτοι και πετάμε αυτούς που μας φέρονται τέλεια. Μάλλον θα το έχουν παρατηρήσει όλοι. Έχουμε σκεφτεί όμως γιατί γίνεται αυτό;Όχι, γιατί δεν υπάρχει λογική εξήγηση. Συζητούσα τις προάλλες με ένα φιλικό μου πρόσωπο περί του θέματος, και άκρη δε βγάλαμε.
Θέλετε που το 'χουμε κάνει και 'μεις και δεν το εξηγήσαμε ποτέ; Θέλετε που μπορεί να μη θέλουμε να ακούσουμε την αλήθεια;
Δεν ξέρω.
Απλά με αφορμή αυτή τη συζήτηση σκέφτηκα μήπως φταίει ο τρόπος που βλέπουμε πολλές φορές τους ανθρώπους γύρω μας.
Ας πούμε για παράδειγμα σε μια σχέση. Αν πετύχεις απευθείας το σκοπό σου, για ποιο πράγμα να προσπαθήσεις;
Είμαστε κι εμείς λίγο μαζοχιστές όμως. Θέλουμε να παιδευόμαστε και γκρινιάζουμε κι από πάνω.
Ίσως αυτό να μας εξιτάρει. Ότι κάτι το οποίο θέλουμε πολύ, δεν μπορούμε να το έχουμε.
Παράξενα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι. Εμείς οι γυναίκες περισσότερο βέβαια ! Και μετά μας ενοχλεί που οι άντρες μας λένε ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε ! Ψέματα είναι; Αφού δεν ξέρουμε. Και κλασσικά παίρνουμε το επικριτικό υφάκι του στυλ "Ναι γιατί εσείς ξέρετε! Φυσικά και ξέρω τι θέλω!". Ας μην κρυβόμαστε όμως, δεν ξέρουμε ! Γιατί ακόμη και να αποκτήσουμε αυτό που δεν μπορούσαμε να έχουμε, δεν ξέρω, είναι σαν να χάνει την αξία που είχε, χάνεται το παιχνίδι.
Μάλλον ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε, το παιχνίδι μας εξιτάρει, όχι το άτομο ούτε το αν στο τέλος θα πετύχουμε το σκοπό μας.
Το παιχνίδι. Για αυτό γίνονται όλα !
Και μπορούμε να παίρνουμε όποια μορφή θέλουμε, του δυνατού, του αδύναμου, του μαχητή, αυτού που τα παρατάει στα μισά.
Αλλά θυμηθείτε ότι στο τέλος, στρατιώτης και βασιλιάς μπαίνουν στο ίδιο κουτί.
Μακρηγόρησα.. αλλά ένιωθα την ανάγκη να τα πω κι αυτά. Κάθε μέρα τα ζούμε.
Κι όπως λέει και ο υπέροχος ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης
"Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια."
