Το περασμένο Σαββατοκύριακο κλείστηκα σπίτι σε ένα τριπάκι περίεργο. Είδα τον Μάγο του Οζ, στη νέα κόπια του Βlu-ray και καπάκι τη Χιονάτη του 1937, αυτή που δημιούργησε το τσουνάμι του Ντίσνεϊ. Με κατεβασμένα τα στόρια και διάθεση ούτε να μιλήσω, είδα αυτές τις δυο ιστορίες της ζάχαρης που έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι είναι καρφωμένες σε έναν τοίχο κατράμι. Αντί να με εξιλεώσουν, με ρίξανε στη σκληρή, κοφτερή φάση της παιδικής μας ζωής. Τότε, που όλοι νομίζουν ότι κεντάμε όνειρα, ενώ εμείς τρώμε αλλεπάλληλες φρίκες.
Στρέφομαι καμιά φορά σε αυτά τα σύμβολα της «αθώας, απλής τέχνης» γιατί έχω γκώσει από την καταγγελτική αρρώστια της μοντέρνας αισθητικής. Δεν πήγα καν να δω τον Αντίχριστο. Με ένταση που αυξάνει τα τελευταία χρόνια, η Τέχνη πάει να καταδείξει το νοσηρό, αλλά τελικά κολλάει πάνω του - όπως η μύγα στο μέλι. Ηδονίζεται να μιλά για τη στραβομάρα του μυαλού ή του σώματος και τελικά στραβώνει κι η ίδια. Δηλαδή, δεν βλέπει καθαρά και δεν μιλάει καθαρά. Με αποτέλεσμα, πέρα από μερικές ενδιαφέρουσες τρικυμίες, να κλωθογυρίζει γύρω από τον ομφαλό μιας αγριωπής μπέμπας. Κόμιξ πιτσιλισμένο από τον τοματοπελτέ ενός υπαρξιακού σπλάτερ.
Αλλά βλέποντας τον Οζ, έτσι όπως «φεύγεις» σε έναν λειμώνα από χιονισμένες παπαρούνες (στην ψυχεδελική σκηνή μπροστά στη Σμαραγδένια Πόλη), κατάλαβα ότι, ω! αδελφέ μου, η αρρώστια που αναβλύζει από τα παιδικά της Αμερικής είναι το πλήρες θρίλερ του νου. Αίμα κυλάει από το γλυκό στόμα της Γκάρλαντ όταν τραγουδάει το «Over the rainbow», και οι τρεις φίλοι της (ένας τενεκές, ένα σκιάχτρο και ένα λιοντάρι-αδελφή!) είναι δαντικής σύλληψης τέρατα. Οι σκηνές με την καταιγίδα στο δάσος έχουν τον κυματισμό του εφιάλτη (το αργό, πηχτό βήμα σε έναν διάδρομο που σε αφήνει εσαεί ακίνητο) και η πολύχρωμη πόλη των νάνων είναι εικονισμένη με παράφορη σκληρότητα που οι πολιτικά ορθοί μπελενσέληδες ούτε καν μπορούν να διανοηθούν.
Και η Χιονάτη είναι ένα εξίσου σκληρό και άρρωστο παραμύθι, κουκουλωμένο με έναν ηθικολογικό μανδύα που το καθιστά ακόμα νοσηρότερο και από τους αδελφούς Γκριμ. Και οι 7 νάνοι (πάλι νάνοι!) είναι και οι 7 ψυχανώμαλοι με βούλα - με έντονα σεξουαλικά ζητήματα. Η δε ηρωίδα είναι για τα σίδερα, εκτός του ότι συμπεριφέρεται ως ντομινατρίξ σε τσίρκο ενηλίκων. Αισχρή κότα. Η ερεβώδης λούπα στην οποία μπαίνεις κοιτάζοντας τη Χιονάτη, μόνο με την άφευκτη φρίκη του Inland Empire μπορεί να συγκριθεί.
Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη νόσο του κινηματογράφου, ούτε καν στα παιδικά ράφια. Είναι υφασμένο το πρόβλημα του βίου με το φως και το θάνατο που μας κυκλώνει - για να το πούμε ψευτοποιητικά. Έτσι, το βραδάκι της Κυριακής πήγα στη μικρή γιορτή του Μιχάλη, στο Γκάλαξι. Να δω αληθινά πρόσωπα και αληθινά μάτια.
Ήμουν πρησμένος από τα παραμύθια. Άλλα και η πραγματικότητα δεν είναι και για χόρταση!
σχόλια