[προηγούμενο: 6. Τα κυκλώματα]
Το παραεμπόριο και το «μαύρο» χρήμα είναι γνωστή ιστορία στον κόσμο των νεκροταφείων. Πέρα από τα οικονομικά, όμως, τα νεκροταφεία, έτσι κι αλλιώς, είναι ένας κρυφός, παράλληλος κόσμος. Και όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, τα νεκροταφεία είναι γεμάτα ζωή. #quote# Ο σκηνοθέτης Άγγελος Γκοβότσος, μετά τα πολύμηνα γυρίσματα του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ Οδός Αναπαύσεως (που σκηνοθέτησε μαζί με τη Νατάσσα Ξύδη για τη σειρά «Docville» της ΕΡΤ), το επιβεβαιώνει. «Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι δεν είναι χώρος θανάτου αλλά ζωής. Κι επειδή είναι χώρος ζωής, οι άνθρωποι συχνά αδυνατούν να συμφιλιωθούν με την έννοια της απώλειας, ειδικά όταν μιλάμε για μάνες που έχουν χάσει παιδιά». Σε τέτοιες άτυχες μητέρες εστιάζει το ντοκιμαντέρ. Δεν υπάρχουν συνεντεύξεις, αλλά ο φακός παρακολουθεί την καθημερινή φροντίδα του μνήματος και ακούμε συζητήσεις ανάμεσα στην κυρία Μαρία και την κυρία Μαργαρίτα. Και οι δύο έχουν χάσει τους γιους τους. «Κερδίσαμε την εμπιστοσύνη τους και όλα έγιναν με την άδειά τους. Γενικά, είχαμε πάντοτε την άδεια του Δήμου Αθηναίων και της Δημοτικής Αστυνομίας, αν και συναντήσαμε εχθρότητα από τους υπαλλήλους του Νεκροταφείου και τους ιερείς. Μας έβλεπαν σαν τον Τριανταφυλλόπουλο, ότι πάμε να κλέψουμε τις ζωές τους. Ως ένα σημείο, τους κατανοώ απόλυτα».
Στην Οδό Αναπαύσεως αποτυπώνονται και μερικοί αλησμόνητοι χαρακτήρες, όπως ο «κύριος Μάνος», ο οποίος οργώνει με ένα τεφτέρι το Α' Κοιμητήριο προσπαθώντας να ερευνήσει τους βίους που κρύβονται πίσω από τα ονόματα που αναγράφονται στους τάφους. Αλλά, βέβαια, την παράσταση κλέβουν οι μάνες που φροντίζουν τα μνήματα των παιδιών τους. «Η πιο μεγάλη, η Μαρία, έχει χάσει άνδρα και γιο και τους έχει στον ίδιο τάφο» λέει ο Άγγελος. «Είναι κάθε μέρα εκεί, πρωί και απόγευμα. Η Μαργαρίτα έχασε τον γιο της σε μοτοσικλέτα και τρέμει στην ιδέα της επικείμενης εκταφής. Θεωρεί ότι το σώμα είναι σε έναν χώρο προστατευμένο και μπορεί να πηγαίνει και να του μιλάει, οπότε, αν γίνει εκταφή, θα χάσει αυτό το σημείο αναφοράς».
σχόλια