☛ Στο προηγούμενο τεύχος είχαμε μεγάλο αφιέρωμα στα τατουάζ και, μεταξύ άλλων, 6 νέοι φωτογραφήθηκαν από τον Πάρι Ταβιτιάν και μίλησαν στη Μαρίνα Πετρίδου για το αγαπημένο τους τατουάζ. Η Ummagumma θεώρησε τα περισσότερα τατουάζ υπερβολικά εφήμερα: «Ωραία τατουάζ, αλλά, αν εξαιρέσεις το παιδί από την Πάτμο και την κοπέλα που έκανε το όνομα του πατέρα της, όλοι οι υπόλοιποι το έχουν ρίξει στην παράξενη, φευγαλέα φιλοσοφία, που δεν οδηγεί πουθενά. Δηλαδή, έπειτα από 20 χρόνια ποιος θα θυμάται το κόμικ "Tank Girl" και για ποιoν λόγο;».
Πήρε άμεση απάντηση απ' τον/την anigold, που είπε: «Εκείνη. Για τους ίδιους λόγους με τώρα», ενώ ο Μιχάλης Γ. σχολίασε, σωστά κατά τη γνώμη μας: «Πραγματικά, νομίζετε ότι όσοι κάνουμε τατουάζ τα επιλέγουμε ανάλογα με το τι θα αρέσει στους άλλους και τι θα θυμούνται σε 20 χρόνια; Εγώ έχω κάτι σχετικό με μια παλιά ταινία που σχεδόν κανείς δεν θυμάται, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Δεν αφορούν τους άλλους τα τατουάζ μας, αλλά εμάς: τις αναμνήσεις μας, τα θέλω και τις επιθυμίες μας, τα αγαπημένα μας πράγματα!».
☛ Εμείς ξεχάσαμε τη Χρυσή Αυγή (και κάποια απ' τα εγκλήματά της ήδη παραγράφηκαν, τόσο που παίρνει η δίκη για να τελειώσει), αλλά η Χρυσή Αυγή δεν μας ξέχασε, τονίζει ο Θοδωρής Αντωνόπουλος στο άρθρο του. «Πολύ σωστά, κύριε Αντωνόπουλε» σχολίασε ο Φερόμενος. «Βέβαια, κάτι που δεν έχει επίσης απαντηθεί είναι κατά πόσο καλυτέρεψε από εκείνες τις μαύρες ημέρες του 2011 η ζωή των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα. Μήπως απλώς παρέμειναν όπως και πριν, αόρατοι εν μέσω διασταυρούμενων πυρών; Από τη μια οι φασίστες που πάτησαν στον φόβο και το μίσος και ανέβηκαν, με τα γνωστά αποτελέσματα, και από την άλλη οι αντιφασίστες (κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως να προτιμούν πλέον το «αλληλέγγυοι») που εξακολουθούν να δακτυλοδείχνουν ως "ρατσιστή" οποιονδήποτε τολμάει να εκφράσει τον φόβο πως η γειτονιά του μετατρέπεται σε γκέτο... Τελικά, τα υπαρκτά προβλήματα που έφεραν εν μέρει αυτήν τη συμμορία στο προσκήνιο αντιμετωπίστηκαν ποτέ; Ή απλώς αρκεστήκαμε σε μια "προβλεπόμενη" αντιφασιστική ρητορική, αγνοώντας, επαναλαμβάνω, μία από τις βασικές αιτίες που μας έφεραν εδώ: την αίσθηση της ανασφάλειας;».
Ο Supertrouper υποστήριξε πως «Τα χρυσαύγουλα πατάνε σε αυτό το εκρηκτικό αίσθημα ανασφάλειας και κρίσης για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους. Αλλά το σύστημα βολεύεται. Η χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, της Νουδούλας, του μικροσκοπικού ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο είναι η Χ.Α. Ένας ορατός, εύκολος εχθρός, που όλοι αρέσκονται να κατακεραυνώνουν, αλλά από πράξεις και αντιμετώπιση μηδέν. Αν ήθελαν, θα τους είχαν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Αλλά είναι πολλά τα συμφέροντα. Όσο υπάρχουν δεξιά και αριστερά φασισταριά, ιδεοληψίες που θέλουν τον Γρηγορόπουλο να "αξίζει περισσότερο" στο χρηματιστήριο των μαρτύρων από τους νεκρούς της Μarfin, αγκαλίτσες και φιλάκια ΜΑΤ με Χ.Α. αλλά και sociopaths ακροαριστερά μόγγολα που καίνε τραμ με τα λεφτά του μπαμπά, το κοκτέιλ θα παραμένει εκρηκτικό».
Τέλος, ο zero-gravity σχολίασε: «Yπάρχουν κι άλλα κόμματα και φωνές που δεν θέλουν τους μετανάστες. Το να αποκαλούνται ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες "υπάνθρωποι" είναι κάτι άλλο. Η Χ.Α. δεν είναι η μόνη διέξοδος του κάθε απογοητευμένου και φοβισμένου πολίτη. Δεν δικαιολογούνται αυτοί που τους ψηφίζουν».
☛ «Στην Ελλάδα εκπαιδεύεσαι μόνο και μόνο για να περνάς τις εξετάσεις, όχι για να μάθεις» έγραψε ο Φώντας Τρούσας στο πολυμοιρασμένο και πολυσυζητημένο άρθρο του στο LIFO.gr. «Αυτό είναι ένα θέμα που καίει... Και καίει πολύ!» έγραψε ο/η Έποψις. «Για ποιο σύστημα, λοιπόν, μιλάμε; Για το σύστημα που κοιμίζει τους μαθητές, προτρέποντάς τους να παπαγαλίζουν ολόκληρα βιβλία, μαθηματικούς και χημικούς τύπους, ιστορικά γεγονότα, για να περάσουν στις Πανελλήνιες; (Ω, τι στόχος!) Ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, όπως έλεγε και η γιαγιά μου! Για το σύστημα που δεν δίνει περιθώριο στο μυαλό του παιδιού να αφεθεί ελεύθερο να σκεφτεί, να συγκρίνει, να συνθέσει, να αφομοιώσει, να κατανοήσει, να φτάσει σε ένα συμπέρασμα τελικά; Σε όλον αυτό τον αγώνα του το παιδί πρέπει να έχει αρωγούς τους δασκάλους του, οι οποίοι από την Α' Δημοτικού μέχρι το τέλος του σχολείου πρέπει να είναι δίπλα του για να τα καταφέρουν μαζί και όχι στο απυρόβλητο μιας υπερυψωμένης έδρας, από την οποία θα διατάζουν, θα βαθμολογούν, θα κατακρίνουν... Πρόκειται, λοιπόν, για μια ολόκληρη φιλοσοφία πίσω απ' την "παιδεία", η οποία, αν συνεχίσει έτσι –που θα συνεχίσει, δυστυχώς–, τα πράγματα θα είναι δύσκολα σε όλα τα επίπεδα. Τι κι αν κάποιος είναι γιατρός, φυσικός, μαθηματικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αν δεν έχει ανεπτυγμένη αυτήν τη φιλοσοφία; Το πρόβλημα βρίσκεται στα θεμέλια του όλου συστήματος και έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης για τη συνέχισή του».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.
σχόλια