Ενδιαφέροντες καιρούς μου ήθελες, τρομάρα σου! Από τον Δημήτρη Πολιτάκη.

Ενδιαφέροντες καιρούς μου ήθελες, τρομάρα σου! Από τον Δημήτρη Πολιτάκη. Facebook Twitter
Cindy Sherman, Untitled #150, 1985
1

Είθε να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς… Η διάσημη κινέζικη ευχή και κατάρα αντηχεί πιο έντονα τις τελευταίες μέρες. Το Βrexit και τα απόνερά του που έχουν πλημμυρίσει τα μέσα επικοινωνίας υπό τη μορφή παρεμβάσεων, σχολίων, αναλύσεων και υστερικής σπέκουλας ήρθαν για να φορτίσουν ακόμα περισσότερο ένα πανευρωπαϊκό κλίμα στο οποίο κυριαρχεί εδώ και χρόνια η ρητορική περί νέας Βαϊμάρης (μη μου μιλάς άλλο για Βαϊμάρες, ντάρλινγκ, δεν αντέχω). Καλύτερα να συμβαίνουν χειμώνα, πάντως, οι ενδιαφέροντες καιροί (έτσι κι αλλιώς, κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς ήταν οι μη ενδιαφέροντες). Ο καύσωνας και η μπίχλα της ατμόσφαιρας δεν βοηθάνε στη νηφάλια αποτίμηση, αν και ο Μπόρις θα αντέτεινε ίσως ότι καλύτερα να κυβερνάς στην κόλαση, παρά να υπηρετείς τις Βρυξέλλες, ή κάτι τέτοιο. Ούτε, όμως, και το πλαδαρό Euro στη Γαλλία (που κι αυτό το παίρνει αναπόφευκτα η μπάλα των εκτάκτων περιστάσεων) δεν αρκεί ως αντιπερισπασμός. Πού και πού μόνο ακούγεται να βουίζει από τις τηλεοράσεις σαν κάλεσμα προσωρινής λήθης το ριφ από το «Seven Nation Army» των White Stripes που εδώ και χρόνια έχει γίνει η official ιαχή στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις όταν μπαίνει γκολ (και μετά το ματς, όποιος ξεχαστεί στον καναπέ, μένει να παρακολουθεί «Yolo Yolo όλοι» στην ΕΡΤ της αέναης κρατικοδίαιτης ντεκαντάνς). 

Καλύτερα να συμβαίνουν χειμώνα, πάντως, οι ενδιαφέροντες καιροί (έτσι κι αλλιώς, κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς ήταν οι μη ενδιαφέροντες). Ο καύσωνας και η μπίχλα της ατμόσφαιρας δεν βοηθάνε στη νηφάλια αποτίμηση, αν και ο Μπόρις θα αντέτεινε ίσως ότι καλύτερα να κυβερνάς στην κόλαση, παρά να υπηρετείς τις Βρυξέλλες, ή κάτι τέτοιο.

Ενώ στις διακοπές αδυνατώ συνήθως ν’ ανοίξω βιβλίο, στην καλοκαιρινή Αθήνα των χαλαρωμένων ρυθμών και των αργών κινήσεων σέρνομαι συχνά προς τη βιβλιοθήκη, αναζητώντας την επιβεβαίωση μιας ξαφνικής φλασιάς που ανακαλεί ένα απόσπασμα το οποίο δεν ανιχνεύεται με γκουγκλάρισμα – κάτι που το χειμώνα δεν κάνω σχεδόν ποτέ. Και να μην το πετύχεις όμως στα ράφια, κάτι άλλο σχετικό με την επικαιρότητα, με την παρούσα κατάσταση, θα βρεις. Ή, μάλλον, η θερινή ντάγκλα είναι που τα κάνει όλα να μοιάζουν διαχέοντα και αλληλοσυνδεόμενα, αναδεικνύοντας τη μυστηριώδη υφή που αποκτούν τα πράγματα όταν τίθενται εκτός του προκαθορισμένου πλαισίου τους. «Όμορφο σαν τυχαία συνάντηση ραπτομηχανής και ομπρέλας πάνω σε χειρουργικό τραπέζι» που έλεγε ο Μπρετόν, ατάκα την οποία (ξανά;) πέτυχα στη συλλογή non fiction κειμένων του αγαπημένου μου σύγχρονου συγγραφέα Τζόναθαν Λέθεμ, The Ecstasy of Influence, αναζητώντας ένα κείμενο του Λέθεμ που είχε τον τίτλο «Proximity People» και είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Granta» το 2009. Αντίστροφα από τον τίτλο του, το κομμάτι αναφέρεται στους ανθρώπους της μη εγγύτητας, αλλά δεν κρίνει: όλοι έχουμε υπάρξει τέτοιοι, το γνωρίζει καλά κι ο Λέθεμ, ως τυπικά –για την ιδιότητά του συγγραφέα– ζαβός και μονήρης παρατηρητής ξένων κουσουριών που δεν είναι καθόλου ξένα. Ιδού μια σύντομη βερσιόν αυτής της τυπολογίας που αντικατοπτρίζεται πιο έντονα από παντού ίσως στo επικοινωνιακό βραχυκύκλωμα των σύγχρονων μέσων…

«… Άνθρωποι που πάνε σε πάρτι και μετά αγνοούν αυτούς με τους οποίους πήγαν μαζί. Άνθρωποι που προσφέρουν πιο πολύ χρόνο και ευγένεια στους ξένους παρά στους φίλους τους. Άνθρωποι που αποκαλούν celebrities με τα μικρά τους ονόματα. Άνθρωποι που συντομεύουν τα ονόματα ή δημιουργούν παρατσούκλια για ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Ακαδημαϊκοί οπαδοί που δεν πάνε ποτέ στο γήπεδο και δεν υποστηρίζουν ομάδα. Παντρεμένοι που καψουρεύονται σερβιτόρες ή ταμίες στην τράπεζα. Εκείνοι που μιλάνε στο αόρατο, στο απόμακρο, στο μη παρόν, ενώ παραμελούν το ορατό, το κοντινό, το παρόν. Άνθρωποι που έχουν εμμονή με το γενεαλογικό τους δέντρο, αλλά κοιτάζουν με βδελυγμία τους ξένους στο μετρό. Αυτοί που υιοθετούν ζώα, αλλά όχι παιδιά. Αυτοί που τρώνε ψάρι, αλλά όχι χοιρινό…

… Άνθρωποι που ασχολούνται με τη μοίρα των σκλάβων σε μακρινά μέρη στα οποία δεν έχουν πάει και δεν θα πάνε ποτέ. Άνθρωποι που διαβάζουν τα διεθνή πριν από τα τοπικά ή που δεν διαβάζουν ποτέ τα τοπικά. Άνθρωποι που ενημερώνονται με πάθος για τις ανακαλύψεις πλανητών που βρίσκονται στην τροχιά μακρινών άστρων σε απρόσιτους γαλαξίες. Εκείνοι που ερωτεύονται απόμακρα, προβάλλοντας αγαπημένες τους αξίες σε αγνώστους, αξίες τις οποίες δεν αναγνωρίζουν σ’ αυτούς που βρίσκονται πιο κοντά τους. Ανώνυμοι αρθρογράφοι. Ανώνυμοι δωρητές. Άνθρωποι που στα πάρτι κοιτάζουν πάνω από τον ώμο σου αναζητώντας καλύτερες επιλογές. Νεκρόφιλοι. Αρχαιολόγοι και ανθρωπολόγοι. Σεξομανείς. Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Μίμοι που ακολουθούν ανύποπτο κόσμο στον δρόμο. Άνθρωποι που θα χρησιμοποιούσαν μηχανή του χρόνου για να εμποδίσουν τη σταύρωση του Χριστού ή τη δολοφονία του Κένεντι, αλλά δεν θα τη χρησιμοποιούσαν για να απολογηθούν στους συμμαθητές που αγνόησαν και προσέβαλαν στη Δ’ ή στην Ε’ Δημοτικού. Κυνηγοί αυτόγραφων. Φανατικοί οπαδοί. Άγνωστοι που επεμβαίνουν σε ιδιωτικές διενέξεις στον δρόμο. Συλλέκτες γραμματοσήμων που καταστρέφουν φακέλους, αδιαφορούν για τις διευθύνσεις, δεν προσέχουν ποτέ τους αποστολείς και τους παραλήπτες. Πάνω απ’ όλα, συγγραφείς».   

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
"Πάνω απ' όλα συγγραφείς".Έψαχνα καιρό τη διαφορά τους από όσοι γράφουν με το κομμάτι δηλ. τους δημοσιογράφους(δεν υποννοείται καμία αξιολογική κρίση).Κατά τα λοιπά τίποτε δεν αντέχεται καλοκαιριάτικα!