Κάθε γενιά έχει τους δικούς της προφήτες και γκουρού (είτε αυτόκλητους είτε εγκάθετους) και η «δική μας», η οποία αφαιρετικά κι αυθαίρετα συμπεριλαμβάνει όσους είναι από σαράντα και κάτι μέχρι πενήντα και βάλε και χτυπάνε ήδη κάθε τόσο μεσόκοπες κρίσεις, συνδυασμένες με πρόωρες τάσεις άνοιας, σύγχυσης και χωροχρονικού αποπροσανατολισμού, είχε τον περιβόητο κάποτε συγγραφέα Ντάγκλας Κόπλαντ, που τη βάφτισε κιόλας στις αρχές των '90s με τον τίτλο του πρώτου βιβλίου του: Generation X. Τουτέστιν, τα παιδιά που γεννήθηκαν κουρασμένα και μεγάλωσαν σε συνθήκες αφθονίας και πρόωρης παραίτησης (στη Δύση έτσι; Τότε ειδικά, την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, λίγο πριν από το Διαδίκτυο και την παγκοσμιοποίηση, υπήρχε μόνο η Δύση στην κουλτούρα).
Ο όρος μοιάζει πλέον παλιακός και αθεράπευτα ρετροφουτουριστικός, αλλά αυτός μας έλαχε και κάθε τόσο αναδύεται στην επιφάνεια, κυρίως όταν ο εμπνευστής του βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα με νέο βιβλίο ή, πιο συχνά, με κάποιο εικαστικό event στο πλαίσιο του κυκλώματος της σύγχρονης τέχνης. Είχε, άλλωστε, προβλέψει προ πολλού ότι το βιβλίο δεν θα φτουράει και για πολύ και αναζήτησε εγκαίρως άλλες εκφραστικές διόδους «εννοιακού» τύπου.
«H γενιά μετά τους millennials, δηλαδή μιάμιση γενιά περίπου μετά τους σημερινούς νέους, θα συγκροτείται από ανθρώπους που δεν θα έχουν καμία σύνδεση με αυτό που αποκαλούμε πραγματικό κόσμο».
Πριν από λίγες μέρες ο Κόπλαντ συμμετείχε, παρέα με καμιά εκατοστή διάσημους εικαστικούς, επιμελητές και συλλέκτες, στο Verbier Art Summit, το συνέδριο που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στα πολυτελή σαλέ του ελβετικού χωριού Βερμπιέρ, του «πιο πλούσιου χωριού στον κόσμο», και φέτος είχε ως θέμα την Τέχνη στην Ψηφιακή Εποχή.
Εκεί, σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις από τις διαβουλεύσεις αυτής της υπερ-ελίτ λέσχης, έριξε στο τραπέζι κάποιες από τις χαρακτηριστικές του αφοριστικές προγνώσεις για το κοντινό μέλλον και την αμετάκλητα απορρυθμισμένη σχέση μας με την καλπάζουσα τεχνολογία.
«Η Εικονική Πραγματικότητα (VR) είναι ο αστεροειδής που θα χτυπήσει τον πλανήτη το 2023» δήλωσε ως μάντης-ολόγραμμα ο Καναδός συγγραφέας και εικαστικός, δίνοντας υπόσταση στην πρόβλεψη της Google ότι μέχρι τότε όλοι θα διαθέτουν τουλάχιστον μια VR συσκευή, για να προσθέσει ότι «η γενιά μετά τους millennials, δηλαδή μιάμιση γενιά περίπου μετά τους σημερινούς νέους, θα συγκροτείται από ανθρώπους που δεν θα έχουν καμία σύνδεση με αυτό που αποκαλούμε πραγματικό κόσμο».
Μία εβδομάδα πριν από το συνέδριο είχε γράψει ένα κείμενο στο CNN.com στο οποίο θυμόταν ένα λίγο παλαιότερο σλόγκαν/«έργο» του (ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ), πριν επιχειρήσει να αναπτύξει τις κυρίαρχες τάσεις που οριοθετούν την παρούσα διανοητική μας κατάσταση: «Ο online κόσμος έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε ταχύτητα την ικανότητά μας να δημιουργούμε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας... Η δημοκρατία χρειάζεται το χάπι της επόμενης μέρας. Η λειτουργία της δημοκρατίας έχει αλλάξει κι αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε άμεσα, όπως και τη νέα σχέση που έχουμε πια με τον χρόνο. Ο χρόνος πλέον μοιάζει να κινείται εξαιρετικά γρήγορα και τα πάντα μοιάζουν σαν να συνέβησαν είτε πριν από 10 λεπτά είτε πριν από 10 χρόνια... Ο χρόνος εγγράφεται στο μυαλό μας σύμφωνα με την πρόσληψη της online πληροφορίας και τις δόσεις ντοπαμίνης που αυτή παράγει. Φαντάσου να βρισκόσουν στο 1992 για λίγες μέρες, πίσω σ' έναν κόσμο με ελάχιστη ως μηδενική πρόσβαση σε "περιεχόμενο" συγκριτικά με το σήμερα. Θα έσβηνες αργά από την έλλειψη πληροφορίας. Είμαστε αχάριστο είδος πάντως. Φαντάσου, επίσης, να έλεγες στους ανθρώπους του 1992 ότι σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα υπήρχε άμεσα προσβάσιμη στη μικρή οθόνη του κινητού τους τηλεφώνου η απάντηση σε κάθε απορία που θα μπορούσαν να έχουν. Κι όμως, να 'μαστε εμείς τώρα εδώ, βουλιαγμένοι στην πλήξη και στη σύγχυση. Εκείνο το σλόγκαν θα μπορούσε να διαμορφωθεί πλέον ως εξής: ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΙΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
