Στο σημερινό ‘Α, μπα’: αλλάζει ο άνθρωπος;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: αλλάζει ο άνθρωπος; Facebook Twitter
19


________________
1.


Α μπα, η ερώτησή μου ..λίγο κλισέ και γενική. Ολοι όμως λίγο-πολύ την έχουν θέσει στον εαυτό τους και στις παρέες τους γιατί αφορά με πρακτικό τρόπο τη ζωή. Εϊναι η εξής: Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν? Προσωπικά, τείνω να θεωρώ ότι ο πυρήνας ..της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου δεν αλλάζει και νομίζω ότι το ίδιο υποστηρίζουν η σύγχρονη ψυχολογία, οι νευροεπιστήμες κτλ. Όμως τι γίνεται με τα στοιχεία του χαρακτήρα; Πόσο θα ήθελα να είναι "ναι" η απάντηση! Να ήξερα ότι μπορώ να αφήσω πίσω μου ότι με έχει κρατήσει ..πίσω μέχρι τώρα. Πες μου ειλικρινά τη θέση σου σε παρακαλώ και ας μην με ευνοεί. -spread your wings and fly away

Βέβαια και αλλάζει, μόνο που συνήθως είναι προς το χειρότερο. Αν θέλεις να αναχαιτίσεις την κατρακύλα χρειάζεται η προσπάθεια που με την ερώτηση προσπαθείς να αποφύγεις.

________________
2.


Αγαπητή Αμπα,
Θα ήθελα να σε συγχαρώ θερμότατα για τη στήλη σου, η αντικειμενική και νηφάλια γνώμη σου μου έχει ανοίξει τα μάτια αρκετές φορές, εκεί όπου ένας γνωστός/φίλος θα το είχε ωραιοποιήσει (sugar coating που λένε κι εκεί πέρα) για να μην πληγωθούμε.

Έχω φάει πολύμηνο κόλλημα με έναν γνωστό μου, και αυτό που έγραψες σε μία άλλη κοπέλα πρόσφατα ότι αν ο άλλος ενδιαφέρεται η αφορμή θα βρεθεί οπωσδήποτε για να προχωρήσει το πράγμα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Όντως αν εξαιρέσουμε αυτά που έχω πλάσει μέσα στο κεφάλι μου και το δω αντικειμενικά, από την πλευρά του δεν κουνιέται ούτε φύλλο, μόνο φιλικά πιστεύω μου απευθύνει το λόγο και συζητάμε και μάλλον το παρεξήγησα και ενθουσιάστηκα αλλά βλεπόμαστε συχνά λόγω κοινής παρέας και η καψούρα δε λέει να φύγει.

Θα με υποχρεώνατε λοιπόν και εσύ αλλά και οι αναγνώστες/σχολιαστές αν μου μεταδίδατε ένα ταρακούνημα/χαστούκι μπας και συνέλθω καθώς και ευχές/συμβουλές για ταχεία ανάρρωση.

Δεν μπορώ άλλο το σκέφτομαι καθημερινά.- Καψαλισμένη λιβελούλα

Η πρότασή μου είναι να μην βλέπεις την καψούρα εχθρικά. Η καψούρα είναι από τις ωραίες εμπειρίες της ζωής. Όσο προσπαθείς να την ξεριζώσεις, τόσο θα βαθαίνουν οι ρίζες, γιατί θα κάνεις την τρίχα τριχιά. Το χτυποκάρδι κάνει τη ζωή απείρως πιο ενδιαφέρουσα απ' ό,τι είναι συνήθως. Δες το σαν αλατοπίπερο και τον εαυτό σου σαν ηρωίδα rom com και αν βάλεις μέσα και λίγο χιούμορ, θα γίνει από αυτές τις κάπως εναλλακτικές κωμωδίες που παίρνουν βραβεία.

________________
3.


Γεια σου Λένα! Μπορείς να μου πεις κάτι που να καταπραύνει το γεγονός ότι : ειμαι 24 και για τα υπόλοιπα 5 χρόνια τουλάχιστων λόγω σπουδών θα με συντηρούν οι γονείς μου με απότελεσμα αυτό το οικονομικό νταλαβέρι να με κάνει να νιώθω ανίκανη και ότι έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στη ζώη μου; Νίωθω εγκλωβισμένη και νιώθω σαν να είμαι 16 που περνά την εφηβεια της. Αααα και ξέρω ότι αυτό το παιρνούν πολλοι της γενιας μου αλλά ίσως να είναι πιο ικανοί να διαχειριστούν το θέμα γονείς. Ευχαριστώ Λενα!!- shine please

Δεν ξέρω αν θα καταπραΰνει κάτι αλλά οι γονείς έχουν την τάση να επεμβαίνουν όσο μπορούν και όσο το επιτρέπεις, και η οικονομική ανεξαρτησία βοηθάει αλλά δεν εκμηδενίζει απαραίτητα τον έλεγχο. Συνήθως όμως είναι ανησυχία και όχι κάτι περισσότερο. Δείξε τους ότι παίρνεις ώριμες, σταθερές και λογικές αποφάσεις, μίλα τους ως άνθρωπος που μπορεί να χειριστεί τις δυσκολίες. Αυτό τους κάνει να υποχωρούν, και όχι οι φωνές και οι γενικές δηλώσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Από σένα περιμένουν να κάνεις το πρώτο βήμα, αν τους καθησυχάσεις θα είναι πολύ ευτυχείς που δεν χρειάζεται να ανησυχούν για σένα.


________________
4.


Αγαπητή Α, μπα γεια!Είμαι 24 χρόνων και στο παρελθόν είχα 2 σχέσεις των 2 χρόνων η κάθε μία με αγόρια που τους άρεσα και μ'άρεσαν επίσης.Στο σεξ δεν είχα τελειώσει με κανέναν από τους 2.Αυτή την εποχή δεν έχω κάποια σχέση αλλά υποθέτω ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό.Το ερώτημά μου είναι:όταν βρω κάποιον θα πρέπει να του πω γι'αυτή την αδυναμία που έχω;Δεν αναφέρομαι σε σχέσεις της μια βραδιάς αλλά σε κάτι που θα είναι πιο σταθερό.Απ'τη μία σκέφτομαι ότι καλό θα είναι να ξέρει την κατάσταση,απ'την άλλη φοβάμαι ότι θα με χλευάσει ή αν δεν με χλευάσει θα το θεωρήσει ως δεδομένο ότι δεν τελειώνω και δε θα προσπαθήσει καν γι'αυτό.Αυτό το τελευταίο με κάνει να αισθάνομαι σαν πόρνη,ότι είμαι εκεί μόνο για την ευχαρίστηση του άλλου και νιώθω σαν αντικείμενο.Να σημειώσω ότι το πρόβλημά μου είναι μάλλον ψυχολογικό,καθώς ο γυναικολόγος μου είχε πει ότι σωματικώς δεν φαίνεται να έχω κάτι,οπότε θεωρητικώς τουλάχιστον μια προσπάθεια απ'τον partner θα μπορούσε να βοηθήσει.Τέλος,αν ξέρεις εσύ ή κάποιος άλλος και θέλει να μου απαντήσει,οι άντρες πώς αντιδρούν όταν μια γυναίκα τους λέει ότι δεν τελειώνει;Έχουν αντιδράσεις σαν αυτές που περιγράφω παραπάνω ή αυτά που σκέφτομαι είναι άτοπα;
Ευχαριστώ!Είσαι πάντα μια όαση λογικής στη χαζοβιόλα καθημερινότητά μου!- Λέλα η Ατελείωτη

Δεν χρειάζεται να πεις οτιδήποτε δεν σε κάνει να νιώθεις άνετα. Δεν χρειάζεται να δηλώνεις κάτι ως δεδομένο, γιατί είσαι ακόμη σε φάση εξερεύνησης και για να πούμε την αλήθεια, θα είσαι σε όλη σου τη ζωή, όπως είμαστε όλοι μας. Δεν είναι αδυναμία, είναι προσωπικό δεδομένο που θα το λες όπως θέλεις σε όποιον θέλεις, όποτε θέλεις. Ναι, μπορεί κάποιος να αντιδράσει άσχημα, αλλά γαϊδούρια θα βρεις πολλά, είτε αποκαλύψεις αυτό είτε αναφέρεις ότι βλέπεις ακόμα Τόλμη και Γοητεία. Η αντίδραση δεν δικαιολογείται από τη δήλωση, η αντίδραση έχει να κάνει μόνο με τον άλλον και ελάχιστα με σένα. Μην περιμένεις έγκριση για να διατηρήσεις την κυριαρχία του σώματός σου.


Αν πιστεύεις ότι το χειρίζεσαι μόνη σου και βλέπεις κάποια εξέλιξη, εντάξει, αλλά δεν χρειάζεται να κάνεις τη δουλειά χωρίς βοήθεια. Υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να σου πουν πιο χρήσιμα σχόλια από άσχετους στο ίντερνετ και εραστές του μεσονυκτίου.

 

________________
5.


Γεια σου Λένα!
Τι γνώμη έχεις για το Modern Family; Το θεωρούσα πολύ αστείο μέχρι που διάβασα (και μόνο τότε συνειδητοποίησα) οτι αναπαράγει αρκετό σεξισμό.- JaneDoe


Αν και μπορώ να φανταστώ τα επιχειρήματα, δεν θα ήταν η πρώτη σειρά που θα έβαζα στον στόχο. Αντιθέτως νομίζω ότι η Γκλόρια (γιατί φαντάζομαι αυτός είναι ο κυρίως στόχος) είναι μια καλή παρωδία των trophy wives. Έχει πλήρη προσωπικότητα, τις δικές της απόψεις και οι άλλοι την αντιμετωπίζουν ως ολοκληρωμένο άνθρωπο. Δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν ωραίες γυναίκες, ή να βλέπουμε πολύ ωραίες γυναίκες και να μην αναφερόμαστε ποτέ σ'αυτό, για να μην μας πουν σεξιστές.

________________
6.


Αγαπητή Α, μπα.
Έχω το σύνδρομο να θέλω να είμαι αγαπητή/αρεστή σε όλους. Επίσης έχω ανασφάλειες πολλές και θέλω διαρκώς επιβεβαίωση.
Έχω και ένα πρόβλημα, του οποίου η ρίζα πιστεύω πως βρίσκεται στα παραπάνω.
Δε μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να με πάρουν στα σοβαρά. Παράδειγμα στη δουλειά, από την αρχή από φόβο μη φανώ μπιτς ή ξινή, έλεγα σε όλα ναι, ζητούσα συγνώμη ακόμα κι όταν δεν έκανα λάθη, δεν έλεγα ποτέ τη γνώμη μου ακόμα και όταν είχα επιχειρήματα και πολλές τέτοιες φάσεις. όλα αυτά έχουν οδηγήσει στο να είμαι μονίμως η κατηγορούμενη ακόμα κι όταν έχω δίκιο και να μη μπορώ να το διεκδικήσω, είτε όταν πρόκειται για θέματα με συναδέλφους, είτε με τον υπεύθυνο. Να σημειώσω ότι είμαι καλή στη δουλειά μου και την κάνω ευσυνείδητα και υπεύθυνα.
Πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική μου ζωή, στις παρέες ήμουν πάντα η χαζοχαρούμενη και αυτή που μπορούσε καθένας να προσβάλει και να τον αντιμετωπίσω με χαμόγελο και κατανόηση του τύπου "θα χει κι αυτός τα δικά του μωρέ, μη παρεξηγείς" ή "μην αναλώνεσαι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν είναι κακό" (αυτά τα τελευταία τα λέω στον εαυτό μου για να με παρηγορώ που δεν έχω το θάρρος να πω όταν πρέπει ένα "βραγαμήσου", συγνώμη-βάλτε μου πιπέρι)
Όλο αυτό με έχει κουράσει πολύ, με αποτέλεσμα πλέον να απαντάω ειρωνικά όταν νιώθω ότι προσβάλλομαι χωρίς λόγο. Πράγμα που ξέρω ότι είναι λάθος τρόπος αντιμετώπισης.

Όσον αφορά το πρακτικό μέρος, εσύ τι γνώμη έχεις; Είναι κάτι που διορθώνεται; Και πως θα μπορούσα να απαντάω σε περιπτώσεις που ξέρω ότι έχω δίκιο, ειδικά σε θέματα που αφορούν τη δουλειά μου; Θέλω να κερδίσω το σεβασμό των γύρω μου, αλλά μήπως πλέον είναι αργά;- Smirk

Αργά δεν είναι αλλά δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει από την μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζονται μικρά και προσεκτικά βήματα. Ξεκίνα από αυτούς που νιώθεις ότι υπάρχει περιθώριο αν σε ακούσουν και πάρε τους με τον καιρό με το μέρος σου. Όλοι μας τείνουμε να κατηγοριοποιούμε τους άλλους για να διευκολύνουμε τις καθημερινές μας συναλλαγές: ο ένας είναι ο «δύσκολος» ο άλλος ο «χιουμορίστας», ο τρίτος ο «κόλακας» και με τη σειρά μας όλοι τείνουμε να δεχόμαστε τους ρόλους, επειδή είναι πιο εύκολο. Μια ξαφνική αλλαγή από μέρους σου θα προκαλέσει δυσπιστία και απόρριψη, όχι σεβασμό. Δώσε στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται αλλά δώσε τον και στους άλλους για να προσαρμοστούν.

________________
7.


Αγαπητή Λένα
γιατί τα θέλω μας δεν είναι ποτέ συνυφασμένα με τα πρέπει μας? τελικά τι είναι πιο σωστό να κάνουμε, αυτό που πρέπει ή αυτό που πραγματικά θέλουμε?- απορημένη

Οι διαφορές μεταξύ αυτού που θέλουμε να κάνουμε και αυτού που θα έπρεπε να κάνουμε είναι κάτι εντελώς λογικό γιατί δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι το σύμπαν θα προσαρμόζεται έτσι ώστε εσύ να διευκολύνεσαι όσο περισσότερο γίνεται. Όχι επειδή είναι κακό, αλλά επειδή αδιαφορεί για την καλοπέρασή σου.


Το «ποτέ» όμως είναι καμπανάκι. Αν θέλεις μονίμως να κάνεις αυτά που δεν πρέπει δεν φταίει το κακό σου κάρμα, αλλά ότι δεν έχεις καταλάβει ότι απολαμβάνοντας τα προνόμια που σου δίνει μια οργανωμένη κοινωνία έχεις υποχρέωση να συμβάλλεις στην ομαλή της λειτουργία. Ή ότι δεν έχεις καταλάβει τι σε συμφέρει να θέλεις. Ή ότι δεν έχεις καταλάβει τι θα έπρεπε να θέλεις. Αυτό με λιγότερα λόγια λέγεται «ανωριμότητα.»

19

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
όπως είναι η σελίδα στα δεξιά, ανάμεσα στις ερωτήσεις και στις διαφημίσεις, θα δεις μια φόρμα που γράφεις το ψευδώνυμό σου και το θέμα σου ή την ερώτησή σου!
#4 δεν θα σου πω κι εγώ τα κλασικά. θα σου πω τι έκανα εγώ και άρχισα να αντιμετωπίζω την κατάσταση και να βλέπω φως στο τούνελ. πρώτα παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. σταμάτησα να με κατηγορώ και να νιώθω ένοχη που δεν συνέβαινε. συνειδητοποίησα ότι τελικά περισσότερες είναι οι κοπέλες που έχουν το συγκεκριμένο 'πρόβλημα' παρά αυτές που δηλώνουν ότι συμβαίνει κάθε φορά λες και το 'χουν στο τσεπάκι. έτσι, πριν από μερικούς μήνες, όταν μετά από την πολλοστή φορά ήρθα αντιμέτωπη με το δίλημμα να υποκριθώ ή να μιλήσω, αποφάσισα να μιλήσω. "συνήθως δεν συμβαίνει. δεν νομίζω ότι έχω κάποιο σωματικό πρόβλημα γιατί "παιρνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά". απλά στο λέω για να μην νομίζεις ότι δεν απολαμβάνω όλα τα υπόλοιπα και ότι φταις εσύ". αυτά ήταν τα λόγια μου και εδώ ήμουν τυχερή γιατί είμαι με έναν άνθρωπο που μου απάντησε "ούτε εγώ νομίζω ότι έχεις πρόβλημα οπότε αυτό θα αλλάξει και θα περνάμε και οι δύο καλά ;)". και σιγά σιγά (είμαστε μαζί 6,5 μήνες) η κατάσταση αλλάζει και περνάμε και οι 2 καλά! όχι κάθε φορά. αλλά συχνά ;) τι θα γινόταν αν δεν ήταν αυτή η απάντηση του? δεν ξέρω αν θα είμασταν ακόμα μαζί ή όχι. εγώ πάντως πάλι θα πίστευα ότι έχω δίκιο και δεν θα άφηνα τη μικρή φωνούλα στο κεφάλι μου "δεν θα συμβεί, δεν θα συμβεί" να μου χαλάει και όλο το υπόλοιπο!!!υ.γ. ρώτησα κάποτε γυναικολόγο και δεν με βοήθησε. σε σεξολόγο δεν απευθήντηκα ποτέ.
#3 Από πού κι ως πού όταν κάποιος σε συντηρεί οικονομικά έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στη ζωή σου (τί είδους ηθική είναι αυτή;;); Αν τίθεται πράγματι τέτοιο ζήτημα - και δεν είναι μόνο θεωρητική σου απορία ή καθαρά προσωπική σου ψυχολογία - ίσως πρέπει να εξακριβώσεις τί από τα δύο είναι οι γονείς σου : υποστηρικτές σου ή τύραννοι; Στη δεύτερη περίπτωση, είναι καλό να το γνωρίζεις και να πάρεις από νωρίς τα μέτρα σου διότι το οικονομικό θα είναι ένα μόνο από τα προβλήματά σου, αν όχι το τελευταίο.#4 Η γνώμη μου είναι να αφήσεις αυτές τις απορίες και να συγκεντρωθείς στο μείζον : πώς νιώθεις ΕΣΥ γι' αυτό. Αν το πρόβλημά σου έχει τέτοια επίδραση μέσα σου που (ξέρεις ότι θα) αισθάνεσαι άνισα απέναντι στο σύντροφό σου ("με κάνει να αισθάνομαι σαν πόρνη,ότι είμαι εκεί μόνο για την ευχαρίστηση του άλλου και νιώθω σαν αντικείμενο"), και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη μόνη σου μ΄αυτό, το καλύτερο είναι να πας σε ειδικό (ψυχοθεραπευτή) - εξάλλου μόνη σου λες ότι είναι ψυχολογικής αιτίας και αυτό καθ'εαυτό το ζήτημά σου.#6 Ξεκίνα να απαντάς ήρεμα αλλά χωρίς ίχνος δισταγμού όπου, όποτε και σε όποιον κρίνεις - ό,τι και να γίνει (όποια κι αν είναι η αντίδρασή του) κρατάς την ψυχραιμία σου και εξακολουθείς να συμμετέχεις σταθερά, με το κεφάλι ψηλά. Ξεκίνα με θέματα τα οποία κατέχεις από πρώτο χέρι και για τα οποία έχεις λόγο, επιχειρήματα και δημιουργική φαντασία/ευχέρεια για κάθε πτυχή που μπορεί να προκύψει στην κουβέντα. Έτσι θα πάρεις κουράγιο, αφού το πιθανότερο θα είναι μετά να θαυμάσεις τον εαυτό σου που τα κατάφερε και ανταπεξήλθε· σταδιακά, θα αρχίσεις να μιλάς και να παίρνεις θέση (προσωρινή ή στάση απέναντι στα πράγματα) σε περισσότερα και με περισσότερους. Και θα διεξάγεται πιο ισότιμα υπέρ σου η όποια επαφή σου με κόσμο.#7 Το πιο σωστό είναι να κάνεις και τα δύο.
#4δεν μας ειπες το πιο κρισιμο: αν τελειωνεις, αλλα χωρις παρτενερ..αν ισχυει αυτο, δεν εχεις τιποτε απολυτως, μην ενοχοποιεισαι και ειδικα μην προβληματιζεσαι αν πρεπει να ενημερωσεις τον οποιονδηποτε.ειναι θεμα χρονου να βρεις τους ρυθμους σου και κατα ΠΑΡΑ πολυ και θεμα παρτενερ....προς θεου, μην ξαναρωτησεις γυναικολογο για σεξουαλικα θεματα. ειναι οσο σχετικοι κι ενας τυχαιος ανδρας....
Προς θεούΌχι γυναικολόγο για σεξουαλικάΌχι παιδίατρο για εμβόλιαΌχι καρδιολόγο για εμφράγματαΌχι δερματολόγο για ακμή Όχι ορθοπεδικό για κατάγματαΌχι οφθαλμίατρο για στραβισμόΑχ μωρέ Franny σε έχω για άτομο που στροφάρεις! Τι ακυρόλα ήταν αυτή;! Βtw, δε σου έδωσα αρνητική γιατί με τα υπόλοιπα συμφωνώ.
ιζολδη, οι γυναικολογοι δεν εχουν ιδεα απο οργασμους, περισσοτερο απο τον μεσο ανδρα....σε τι ακριβως διαφωνεις?αλλο η υγεια των σεξουαλικων οργανων, κι ΑΑΑΑΑΑΑΑΛΛΛΛΟ η σεξουαλικη υγεια... αν θες ντε και καλα ειδικο για την σεξουαλικη σου (δυσ)λειτουργια, θα πας σε σεξολογο.τι να σου πει ο γυναικολογος? αν ειναι η κλειτοριδα σου στην θεση της??? ΕΛΕΟΣ!!! (την αρνητικη δεν στην εβαλα εγω, παρεμπιπτοντως :p)
Οι γυναικολόγοι σαφώς και έχουν μια παραπάνω ιδέα από το μέσο άντρα γιατί φάγανε τα νιάτα τους διαβάζοντας ανατομίες, φυσιολογίες κλπ., κάτι που δεν κάνει ο μέσος άντρας. Αλλά κυρίως είναι αυτοί που θα σου πουν αν υπάρχει παθολογικό υπόβαθρο για τη σεξουαλική σου δυσλειτουργία. Κι αν η κλειτορίδα είναι στη θέση της όπως λες. Αν έχεις κάποια παθολογία, τι να τον κάνεις τον σεξολόγο που θα σου λέει χαλάρωσε, συζήτα το και με το σύντροφό σου και ξαναέλα, το πρόβλημα εκεί θα παραμένει και δε θα λύνεται ούτε με τεχνικές χαλάρωσης ούτε με συζητήσεις. Από το γυναικολόγο ξεκινάς. Μετά πήγαινε και σε ψυχολόγο, και σε σεξολόγο, και σε γιόγκι, γκουρού, παπά, όπου θες και πιστεύεις ότι θα βοηθηθείς.
Ο Γυναικολόγος είναι σχετικός όσο ένας τυχαίος άντρας; Δηλαδή όλα όσα γνωρίζουμε απο έρευνες και θεωρίες δεν προέρχονται απο ειδικευμενους επιστημονες ιατρικης (Γυναικολογους) αλλα απο τυχαίους άντρες;
#2γιατι να σου δωσουμε χαστουκι?μια χαρα τα αναλυεις μονη σου.καψουρευτηκες καποιον που δεν ενδιαφερεται για σενα.συμβαινουν αυτα.αν δεν μπορεις να προχωρησεις αμεσα, κυλησου στα πατωματα μεχρι να βαρεθεις να κλαις τον μακαριτη.το δραμα θα ηταν να πιστευες οτι ειναι κι αυτος καψουρεμενος αλλα αορατες δυναμεις τον συγκρατουν..
#4: Μόνη σου έχεις προσπαθήσει να έρθεις σε οργασμό; Είναι αρκετά αγχωτικό να είσαι με κάποιον άλλον κ να νιώθεις κ την πίεση ότι α πρέπει να του δείξω ότι μου άρεσε κλπ κλπ... Αν έχεις ανακαλύψει το σώμα και τα κουμπιά σου, είναι πολύ πιο εύκολο να τα δείξεις κ στον φίλο σου. Το σεξ είναι κάτι που πρέπει να ευχαριστιέστε κ οι 2 σας, να το κάνεις γιατί είναι απόλαυση κ για σένα κ να το απολαμβάνεις ακόμα κ αν χρειάζεται να βάλεις κ το χεράκι σου. Δεν χρειάζεται για αυτό να δώσεις αναφορά. Αν νιώσεις ότι έχεις μια σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης με τον σύντροφό σου και ακόμα το πρόβλημά σου παραμένει, τότε μπορείς να το συζητήσεις μαζί του κ να προσπαθήσετε από κοινού να βρείτε μια λύση. Αν ο φίλος σου σε χλευάσει η δεν ξέρω κ εγώ, απλά στείλτον στα τσακίδια, δεν χρειάζεσαι τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου.
“Αλλαζω” στην ψυχολογια δε σημαινει γινομαι κατι αλλο, κατι ενδεχομένως που μου “επιβάλλει” το κοινωνικό μου πλαίσιο, κτλ. Αλλάζω-υπεραπλουστευμένα-σημαίνει έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου, τον γνωρίζω και τον αποδέχομαι. (Δύσκολο).
#4 "Η αντίδραση δεν δικαιολογείται από τη δήλωση, η αντίδραση έχει να κάνει μόνο με τον άλλον και ελάχιστα με σένα." Χμμμ κάποιο παράδειγμα;νομίζω δεν είναι και πολύ σωστός ο συλλογισμός...
#1: Φυσικά και αλλάζει ο άνθρωπος, τί λέμε τώρα! Ο χαρακτήρας μας δεν είναι μπετόν αρμέ, του τύπου "χτίσαμε ένα σπίτι και βρήκαμε στέγη για τα υπόλοιπα 70-80 χρόνια της ζωής μας" (όποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο απλώς βολεύονται σε μια κατάσταση ή διακρίνονται από απίστευτη ευήθεια ή νωθρότητα). Μόνο που για να αλλάξεις προς το καλύτερο είναι δύσκολη δουλειά και απαιτεί τη συνδρομή ενός συνδυασμού παραγόντων: κατ'αρχάς, οξυδέρκεια και βαθιά συνειδητοποίηση ως προς τί θα σε κάνει να βιώσεις ΕΣΥ προσωπικά μια πιο ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή. Στη συνέχεια, θάρρος και αποφασιστικότητα για να προχωρήσεις στην ποθούμενη "αλλαγή πορείας". Και στο τέλος, ευχήσου στον εαυτό σου καλή τύχη, έναν ούριο άνεμο για την αρχή που είναι πάντα δύσκολη μέχρι να πάρεις φόρα και να μη σε σταματάει τίποτα πια. Fingers crossed και καλή επιτυχία!#2: Επειδή μας ζήτησες να σου ευχηθούμε, καψαλισμένη λιβελούλα: έχεις κολλήσει την πιο γλυκιά ίωση-περαστικά σου, βρε! Γλέντα στο έπακρο την εμπύρετη κατάστασή σου, βράσε και λιώσε μες στο καζάνι του ανεκπλήρωτου έρωτα και πες κι ένα τραγούδι από πάνω (και χίλια, μη σου πω). Έχε υπόψη σου ότι οι καψούρες και τα ντέρτια είναι από τα λίγα πράγματα που όταν τα θυμόμαστε μετά από καιρό μας κάνουν να χαμογελάμε (ή να γελάμε) με τον εαυτό μας!:) :)
#3 Αν το θεωρείς πρόβλημα βρες μια δουλειά! Για όνομα του θεού! Το ότι είσαι φοιτήτρια δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να εργαστείς! Ναι, θα σφίξουν λίγο οι κώλοι, αλλά έτσι είναι η ζωή. Παρεμπιπτόντως πρέπει να είσαι χαρούμενη που οι γονείς σου μπορούν και θέλουν να σε συντηρούν. Άλλοι είναι φοιτητές κ εργάζονται για να βοηθούν στα έξοδα του σπιτιού. Ζήσε το γιατί είναι τα τελευταία "ανέμελα" χρόνια. Όταν σου ξαναέρθουν τέτοια άγχη σκέψου το παρακάτω :" άλλοι λιάζονται και άλλοι ξεκωλιάζονται". Σκέψου σε ποιά κατηγορία ανήκεις κ θα σου φύγουν όλα τα άγχη.
Εν μέρει έχεις ένα δίκιο, αλλά το "άλλοι λιάζονται και άλλοι ξεκωλιάζονται"το βρήκα υπερβολικό. Η κατάσταση έχει τις δικές της δυσκολίες! Αυτός που ξεκωλιάζεται στο κάτω κάτω, το βράδυ μετά την δουλειά θα βγει να κάνει την ζωούλα του και όταν αποζητήσει ηρεμία θα την βρει στους 4 τοίχους του, δεν θα έχει έλεγχο από πουθενά. Ξέρεις φίλε/η, όπως πολύ σωστά είπε η Α,μπα, οι γονείς μένουν πάντα γονείς και η οικονομική ανεξαρτησία δεν αλλάζει την πίεση που μπορεί να σού ασκούν. Κλειδί είναι η δική σου η συμπεριφορά. Συμφωνώ με το να βρει δουλειά, διαφωνώ με το ότι η επιστροφή στο πατρικό δεν είναι πρόβλημα,δεδομένου ότι είναι στην πηγή νέων προβλημάτων[συμβίωσης,να αποδείξει ότι είναι υπεύθυνος-η,να πει "όχι,δεν θα φορέσω ζακέτα,είμαι αρκετά μεγάλος-η για να ξέρω πως με 40 βαθμούς δεν βάζουμε ζακέτα!"κλπ]!Λύνεται βέβαια με την καλή επικοινωνία και την αναδιαμόρφωση κάποιων πραγμάτων, αλλά δεν είναι κάτι ασήμαντο. Α, και το να βρεις δουλειά στις μέρες μας δεν είναι ΤΟΣΟ απλό. Αλλά και να βρεις, σπίτι δεν νοικιάζεις,ειδικά αν είσαι σερβιτόρος-α, μην έχοντας ακόμα πάρει το πτυχίο σου. Άρα, το πρόβλημα παραμένει και μόνη λύση είναι να περνάς καλά εκεί που είσαι, δηλαδή στο πατρικό, δηλαδή με τους γονείς, οι οποίοι τελικά,αν μάθεις να αγνοείς την γκρίνια ή καλύτερα να την εξαλείφεις, ίσως και να είναι πολύ μεγάλοι σύμμαχοι. Και αν βρεις και δουλειά ακόμα καλύτερα!