Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δύσκολη μητέρα

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δύσκολη μητέρα Facebook Twitter
36

________________
1.


Τι γίνεται αν βρεις αυτό που ψάχνεις σε κάποιον 2 δεκαετίες μεγαλύτερο ; Και εννοώ χημεία , κοινές απόψεις, κοινοί τρόποι διασκέδασης , γενικά κοινός τρόπος σκέψης. Θα μου πεις ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που ψάχνεις, αλλά όταν πιστεύεις ότι το βρήκες , κρίμα δεν είναι να μην το κυνηγήσεις; Αυτά σκέφτομαι εγώ, ότι η ζωή είναι μικρή , ότι στο τέλος μετανιώνεις μόνο αυτά που δεν έκανες κλπ. Στη σκέψη όλα καλά, αλλά τι γίνεται στην πραγματικότητα ; Όσα και αν είναι τα κοινά σημεία είναι δυνατόν να ξεπεράσουν το πρόβλημα που δημιουργείται λόγω διαφοράς "φάσης";(όπως πχ διαφορετικές ανάγκες και προσδοκίες ) Και πριν από όλα αυτά, πόσο εύκολο είναι να εκφράσεις τα συναισθήματα σου σε μια τέτοια κατάσταση;

ps. δεν ξέρω αν επηρεάζει την απάντηση αλλά μιλάω για την περίπτωση που και οι δυο είναι ενήλικοι -Ξ.Ν.

Δεν ξέρεις αν επηρεάζει την απάντηση; Ελπίζω να ξέρεις πόσο διαφορετική είναι η απάντηση αν ένας από τους δύο δεν είναι ενήλικας, (γιατί να είναι και οι δύο ανήλικοι είναι αδύνατον) και ότι το υστερόγραφο το έγραψες χωρίς να καταλαβαίνεις τι γράφεις. Ανήλικος είναι κάποιος στα 17, είναι και στα 9. 


Ωραία, πάμε πάλι από την αρχή. Υποθέτω ότι είσαι 20 και μιλάς για κάποιον που είναι 40, γιατί αν ήσουν 50 δεν θα ρωτούσες ούτε εμένα, ούτε κανέναν. Όσα και αν είναι τα κοινά σημεία, δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί η διαφορά φάσης. Αυτή είναι η πιο ακριβής απάντηση. Να 'ξεπεραστεί' – τι θα πει να ξεπεραστεί; Να εξαφανιστεί; Όχι, δε γίνεται. Να αγνοηθεί; Γίνεται, για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Να ενσωματωθεί στη σχέση και να γίνει ένας παράγοντας που αναγνωρίζουν και τα δύο μέλη και καταφέρνουν να προσαρμοστούν χωρίς γκρίνιες, χωρίς αλληλοκατηγορίες και με γόνιμο τρόπο; Ίσως, αν πρόκειται για δυο ώριμους ανθρώπους που ξέρουν τα όρια τους και δεν πιστεύουν στα θαύματα.


Η έκφραση των συναισθημάτων δεν καταλαβαίνω με ποιο τρόπο επηρεάζεται από την ηλικία. Αυτό δεν είναι αφετηρία; Ότι υπάρχουν συναισθήματα, που αγνοούν την διαφορά στα χρόνια;

________________
2.


Καλήσπερα και συγχαρητήρια για την στήλη σου!
Ειμαι 31 ετών και θα ήθελα να σε ρωτηω αν βρίσκεις ακραιο το γούστο κάποιου άντρα όταν ψάχνει καποια δυναμική/αυταρχική γυναίκα για να υποταχθεί σε αυτήν. Πιστεύεις πως ειναι καποιο θέμα που χρειαζεται ψυχιατρική βοήθεια ;Εσυ τι πιστευεις για αυτο;- Γιάννης Θεσσαλονικη


Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις και αποχρώσεις αυτής της ερώτησης, και ακόμη και αν δεν ήταν τόσο σύντομη, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι ερώτηση που πρέπει να γίνει σε ειδικό. Αν αναρωτιέσαι αν πρέπει να πας σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο, για οποιονδήποτε λόγο, απλώς πήγαινε, μη ζητάς συμβουλές. Δεν είναι σαν τον πυρετό, που πάνω από μια θερμοκρασία πρέπει να πας και κάτω από αυτό δεν χρειάζεται. Αν ρωτάς για άλλον: δεν μπορείς να πάρεις τέτοια απόφαση για άλλον. Η ερώτηση αν το βρίσκω εγώ ακραίο τι νόημα έχει; Τι σημασία έχει τι πιστεύω εγώ, ειδικά; Αν αυτό που θέλεις να ρωτήσεις είναι 'είναι ο μαζοχισμός κάποια μορφή ψυχοπαθολογίας' η απάντηση είναι ότι αυτό δεν είναι θέμα άποψης του καθενός μας, αλλά υπάρχουν επίσημες θεωρίες που είναι καλύτερο να αναζητάμε παρά τη γνώμη αγνώστων στο ίντερνετ, και «η σαδομαζοχιστική συμπεριφορά είναι μία από τις πολλές εκφράσεις που μπορεί να προσλάβει η ανθρώπινη σεξουαλικότητα που, όμως, συνδέονταν -όπως γίνονταν και με διάφορες άλλες εκφράσεις της στο παρελθόν (π.χ. αυνανισμός, ομοφυλοφιλία κ.ά.)- με τη σεξουαλική διαστροφή, αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και με άλλου είδους ακρότητες, όπως π.χ. τον εξευτελισμό της γυναίκας, προκαλώντας έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις. Η στάση, όμως, της κοινωνίας και των διαφόρων θεσμών απέναντι στη σεξουαλικότητά μας, όπως είναι φυσικό, συνεχώς μεταβάλλεται και, ως εκ τούτου, οι διάφορες σαδομαζοχιστικές συμπεριφορές -υπό ορισμένες προϋποθέσεις- δεν θεωρούνται πλέον, σε αρκετές χώρες και από μεγάλο μέρος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ως εκδήλωση κάποιας μορφής ψυχοπαθολογίας».


Επειδή όταν χαλάει το δόντι σου δεν ρωτάς λογιστές, έτσι και όταν έχεις απορίες για την κατανομή της ψυχοπαθολογίας, μην ρωτάς αρχιτέκτονες.

________________
3.


Δουλεύω σε ξενοδοχείο και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως μια κοπέλα 20 χρονών ταξιδεύει από την Κορέα πχ μόνη της στην Ελλάδα χωρίς καν να μιλάει καλά Αγγλικά και να μην φοβάται. Απορία-υπάλληλος

Φαίνεται ότι στην Κορέα έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι πολύ ασφαλής χώρα για μια κοπέλα 20 χρονών που ταξιδεύει μόνη της, αν έχει κουκούτσι μυαλό και έχει κάποια εμπειρία, και είναι αλήθεια. Η Ελλάδα στην παγκόσμια κατάταξη είναι ασφαλής χώρα.


Πάντως δεν ξέρεις αν φοβάται και πόσο φοβάται.


________________
4.


Από πότε και γιατί έγινε μόδα η στάση "πόδια χιαστί" που παίρνουν στις εμφανίσεις τους οι κάθε λογής διάσημες της σοουμπιζ; Καταλαβαίνω ότι έτσι μάλλον δείχνουν οι γοφοί πιο μαζεμένοι, αλλά αξίζουν τον κόπο μερικοι πόντοι για μια τόσο γελοία στάση σώματος; φιλιά, είσαι φοβερή-στάση κατουριέμαι

 

Βασικά, είναι για να φαίνεται ότι το σώμα έχει σχήμα κλεψύδρας. Όλοι ξέρουμε ότι είναι γελοία στάση, αλλά το οπτικό εφέ είναι αδιαμφισβήτητο.


________________
5.

Ποιο είναι το πιο αστείο περιστατικό που σου έχει συμβεί; Αυτό δηλαδή που όποτε το θυμάσαι, γελάς μόνη σου (αν σου έχει φανεί κάτι τόσο αστείο, βέβαια). Εγώ ας πούμε θυμάμαι μια φορά που περπατούσα στο δρόμο χαζεύοντας τα μπαλκόνια της απέναντι πολυκατοικίας, όταν ξαφνικά γλίστρησα και στην προσπάθειά μου να κρατηθώ από κάπου, πιάστηκα απεγνωσμένα από το παντελόνι του αγοριού που περπατούσε κατά τύχη μπροστά μου μαζί με την κοπέλα του. Αποκαλύφθηκε ότι φορούσε CK εσώρουχο. Α, και ότι ήταν πολύ ψύχραιμος και με κατανόηση άνθρωπος (το ίδιο και η κοπέλα του).- γελάω όποτε το σκέφτομαι


Σκέφτηκα πολύ, αλλά δεν βρήκα ένα περιστατικό που δεν χρειάζεται εισαγωγή και εξήγηση για συμφραζόμενα, οπότε παραιτήθηκα. Μου άρεσε πολύ η δική σου ιστορία όμως, κι ελπίζω να διαβάσουμε κι άλλες ωραίες!


________________
6.


Αγαπητή Α,μπα, καλή χρονιά! Τσακώθηκα με τον αδερφό μου και χρειάζομαι μια γνώμη τρίτου. Ο αδερφός είναι μεταφραστής κι εγώ υπάλληλος γραφείου. Πρόσφατα ένας πελάτης μας έδωσε κάποιο υλικό το οποίο πρέπει να το διαβάσουμε στην εταιρεία και μετά να περάσουμε όλοι αξιολόγηση. Δυστυχώς είναι στα αγγλικά- και μάλιστα σε προχωρημένου επιπέδου. Οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν ξέρουν καλά αγγλικά, οπότε σκέφτηκα να το μεταφράσω για να βγάλουμε μια άκρη (ο πελάτης δε μας δίνει ελληνικό κείμενο :/). Κι εδώ λοιπόν ζητάω βοήθεια από τον αδερφό...ο οποίος αρχίζει και μου τα χώνει, πως δεν κάνει τίποτα στο τζάμπα, πως οι εταιρείες μας εκμεταλλεύονται ..μου γραψε ένα mail-παροξυσμό. Βασικά αν μου έλεγε ότι βαριέται ή ότι δεν προλαβαίνει, θα το προσπερνούσα. Αλλά να μου κάνει κήρυγμα; Σημειώνω ότι σπανίως ζητώ τη βοήθειά του ως μεταφραστή δεν είναι ότι τον πρήζω κάθε τρεις και λίγο. Είμαι σε κάτι λάθος και δεν το βλέπω;- χαμένη στη μετάφραση


Το πόσο δίκιο έχει εξαρτάται από το μέγεθος και τη δυσκολία του κειμένου. Αν είναι τόσο δύσκολο που χρειάζεται μεταφραστή, αν δεν είχες αδερφό μεταφραστή, τι θα κάνατε στο γραφείο; Επίσης, τι θα πει 'ο πελάτης δεν δίνει ελληνικό κείμενο;' Του το ζητήσατε και είπε όχι; Περιμένει να πάρετε πτυχίο στα αγγλικά και να το διαβάσετε μετά; Δεν μπορείτε να του πείτε ότι πρέπει να μεταφραστεί πρώτα από κάποιον;


Λείπουν πάρα πολλά στοιχεία από την ιστορία σου. Αν τα είχαμε, ίσως να προέκυπτε ότι ο αδερφός σου έχει δίκιο.

________________
7.


Τα τελευταία χρόνια μένω με την μητέρα μου και έχω καταλήξει πως δεν μ αρέσει καθόλου ο χαρακτήρας της και η συμπεριφορά της όχι μόνος προς εμένα αλλά και σε άλλους. Είναι κουτοπόνηρη, επικριτική, μιλάει πολύ και σκέφτεται λίγο, μιλάει επιπόλαια και μόνο για τον εαυτό της, θέλει να γίνεται το δικό της, δεν διστάζει να παριστάνει το θύμα για να πετύχει αυτό που θέλει ή απλά για να τραβήξει την προσοχή.. (ενδεικτικά αναφέρω αυτά απλά για να σκιαγραφήσω μια εικόνα). Στις αρχές που ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί, είτε μέσα από καυγάδες είτε μέσα από ήρεμες συζητήσεις προσπάθησα να της μεταφέρω την δυσαρέσκεια μου για τον τρόπο που φέρεται, της εξέφρασα μέχρι και παράπονα για πράγματα που έκανε όταν ήμουν πιο μικρή όπως το να με συγκρίνει συνεχώς με άλλα παιδιά και να τονίζει έντονα τις δικές τους επιτυχίες και τις δικέ μου αποτυχίες. Πέρα από το γεγονός ότι δεν παραδεχόταν τίποτα κατέληγε η κουβέντα με το «μα εγώ σ αγαπάω». Υποθέτω και γω σε κάποιο βαθμό την αγαπάω, αν και είναι τελικά πολύ σχετικό το τι είναι η αγάπη για τον καθένα και αναγνωρίζω πως έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή της όπως και γω όμως, όπως και όλοι μας υποθέτω. Αλλά όπως και να έχει δεν μου είναι συμπαθής. Δηλαδή αν δεν ήταν μητέρα μου και δεν εμένα μαζί της για οικονομικούς λόγους, δεν θα επέλεγα να συναναστραφώ με ένα τέτοιο άτομο γιατί απλά δεν θα το εκτιμούσα.

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να νιώσω ενοχές για αυτό που λέω, γιατί δεν νιώθω απλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι «επιβλαβές» για την ψυχοσύνθεση μου να απορρίπτω και να ακυρώνω ουσιαστικά το πρόσωπο της μητέρας μου, γιατί έχω μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου «η μάνα είναι ιερό πράγμα» και συνεχώς ακούω για το πόσο σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι σχέσεις μας με τους γονείς μας. Βέβαια να σημειώσω εδώ πως δεν είμαι παιδί πια, κοντεύω τα 40. Επομένως μήπως στην περίπτωση μας μια τυπική σχέση είναι καλύτερα από μια κακή σχέση;

Ο λόγος που θεωρείται 'επιβλαβές' να απορρίπτει κανείς τη μητέρα του δεν είναι επειδή η κοινωνία θεωρεί τη μάνα ιερό πράγμα, αλλά επειδή αυτή η σχέση δίνει τα πρώτα παραδείγματα για το τι είναι αγάπη, βάζει τις βάσεις για την αυτοεκτίμηση του παιδιού, σχηματίζει ένα περιβάλλον ασφάλειας για να αναπτυχθεί η προσωπικότητα του και πολλά άλλα. Βέβαια δεν είναι η μόνη σημαντική σχέση. Υπάρχει και ο πατέρας, και άλλα πρόσωπα στη ζωή ενός ανθρώπου. Οι γονείς διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, είτε τους απορρίπτουμε είτε όχι, θέλουμε δε θέλουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι κάποιος καταδικασμένος αν έχει ακατάλληλη μητέρα, ούτε ότι μια ώριμη μητέρα θα μεγαλώσει οπωσδήποτε ώριμα παιδιά.


Υπάρχει μια μυθολογία γύρω από τις μητέρες, ότι ενστικτωδώς αγαπάνε και προστατεύουν και καθοδηγούν τα παιδιά τους... πολλά παιδιά καταλαβαίνουν ότι δεν είναι έτσι. Δεν θα μπορούσε να είναι έτσι, άλλωστε. Τα ταμπού αναγκάζουν ανθρώπους να παραμένουν σε δυσλειτουργικές σχέσεις, αλλά δεν μπορούν να τους μεταμορφώσουν.

 

Η σχέση μητέρας/κόρης είναι μια ολόκληρη ήπειρος. Αν δεν έχεις ενοχές, δεν έχεις, παραείναι σοβαρό το θέμα για να το υποβιβάσουμε με ηθικά πρόσημα. Είσαι ήδη μεγάλη και έχεις καταλήξει σε συμπεράσματα, και δεν φαίνεται να φέρεις με βάρος τα λόγια αυτά, αλλά για να τα γράφεις, προφανώς σε απασχολούν. Νομίζω ότι αυτό που περιγράφεις είναι ένα ζήτημα που θα έπρεπε να συζητηθεί με ψυχολόγο. Όχι επειδή πιστεύω ότι έχεις κάποιο πρόβλημα. Επειδή μόνο έτσι θα έχεις μια μεγάλη, σταθερή συζήτηση με κάποιον που δεν ξέρεις αλλά ξέρεις ότι θα έχεις την αμέριστη προσοχή του, ώστε να μπορείς να λες αυτά που σκέφτεσαι χωρίς λογοκρισία, και χωρίς να αναρωτιέσαι αν πρέπει να έχεις ενοχές. Είναι μια συζήτηση που δεν μπορείς να κάνεις με ανθρώπους που σε ξέρουν, γιατί ναι, αυτοί κατά πάσα πιθανότητα θα σε κρίνουν.

36

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Αγαπητοί Λένα και συν-σχολιαστές, εγώ έστειλα την ερώτηση στο 5! Χθες δεν βρήκα χρόνο να μπω στα σχόλια και να σας το πω. Γέλασα πολύ με τις ιστορίες όλων σας, η αλήθεια να λέγεται! Όσο για μένα,ναι, μου έχει συμβεί να ξεβρακώσω άνθρωπο στη μέση του δρόμου. Για την ακρίβεια, σκόνταψα στο κράσπεδο ανεβαίνοντας από το δρόμο στο πεζοδρόμιο στη Στουρνάρη (κοντά στο Πολυτεχνείο) και στην ενστικτώδη προσπάθειά μου να σώσω τα μούτρα μου από την πτώση, κρατήθηκα από τον κατάπληκτο νεαρό που βρέθηκε κατά τύχη μπροστά μου. Δεν περιγράφω άλλο, η συνέχεια έχει ειπωθεί στην ερώτηση :PPP
Εγώ πάλι στην προσπάθειά μου να κρατηθώ μέσα στο καταραμένο λεωφορείο ''Σφαγεία-Βούλγαρη'', καθώς αυτό ξεκίνησε κι εγώ ακόμα έψαχνα στην τσέπη μου το εισιτήριο, άρπαξα ο'τι βρήκα μπροστά μου: τα μαλλιά της μπροστινής μου; τα μαλλιά της μπροστινής μου. Τι να κάνω; Αυτά βρήκα πρόχειρα, να γκρεμοτσακιστώ δηλαδή;
#7 Σε καταλαβαινω απολυτα. Νιωθω ακριβως τα ιδια, με τη διαφορα οτι ειμαι 30 και ζω μονη μου. Και αυτο βοηθαει. Αν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα πηγαινε σε εναν ψυχολογο. Μπορει να παρει χρονο (και χρημα),αλλα σιγουρα θα σου δωσει απαντησεις και υποστηριξη. Η "μαμα"πολλες φορες στο ονομα της αγαπης, της εγνοιας και της αφοσιωσης, χειραγωγει, ελεγχει υπερβολικα κ κακοποιει συναισθηματικα. Και πρεπει αφενος τα παιδια να βαλουν τα σωστα ορια κ αφετερου να φροντισουν ωστε να μην κανουν το ιδιο στα δικα τους παιδια (τα λεω για να τ'ακουω κι εγω..)
#7 Έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για την μητέρα μου κι έχω ακούσει πάρα πολύ κράξιμο για αυτό...είμαι 21 και αποφάσισα να πάω επιτέλους σε ψυχολόγο...με βοήθησε πάρα πολύ! Σου προτείνω το ίδιο!
#5 Οντας πρωην φοιτητρια ιατρικης, θυμαμαι κουλη ιστορια απο την εμπειρια μας στην ψυχιατρικη πτερυγα κ δε σταματαω να γελαω! Περπαταμε με τους υπολοιπους συμφοιτητες να φυγουμε απο το μαθημα της ψυχιατρικης, φιλος απο τη στρατιωτικη ιατρικη ενστολος προχωραει μπροστα μου με αγερωχο υφος κ αλυγιστος (2.10 το παλικαρι), οταν μια νοσηλευομενη στην πτερυγα ταραζεται που τον βλεπει με τη στολη κ αρχιζει να φωναζει "οι ενστολοι κανουν κουμαντο σε αυτη τη χωρα, αυτος ειναι πρακτορας των Γερμανων" κλπ. Ακαθεκτος ο φιλος μας συνεχιζει να προχωραει οταν ενας αλλος νοσηλευομενος πλησιαζοντας τον να τον συγχαρει που ειναι στρατιωτικος απο τη χαρα του του σκαει ενα φιλι στο λαιμο. Ο φιλος στρατιωτικος παθαινει κοκομπλοκο κ κανει αποτομα οπισθεν, οποτε πεφτει ενα ντερεκι 2 μετρα κ κατι πανω στο κοτζαμ 1,60 μου κ πεφτουμε κ οι 2 φαρδια πλατια πανω στην πρωτη κυρια που μας ακολουθουσε ολη αυτη την ωρα φωνασκουσε! ετρεξαν γιατροι κ νοσηλευτες να δουν τι συμβαινει κ στη μεση του διαδρομου και αντικρισαν ενα λοφακι τριων ανθρωπων οπως στα καρτουν, οπου εγω εβριζα το φιλο ενστολο οτι αν μου εσπασε κανα ποδι/χερι θα του ξεριζωσω τα σιριτια, εκεινος ωρυονταν οτι δε φταιει πουθενα, οι συμφοιτητες γυρω γυρω ειχαν κατουρηθει απ'τα γελια κ η κυρια τσιριζε οτι ολα ειναι προσχεδιασμενα, οι Γερμανοι ξαναρχονται και να μαθει η Μερκελ οτι δεν υποτασσομαστε ετσι ευκολα. Ουτε απ'εξω δεν ξαναπερασαμε.
Εγώ έχω φάει τόσες πολλές βούτες που δεν θυμάμαι κάποια να ήταν σπέσιαλ. Πάντα οι άλλοι λυνόντουσαν στα γέλια αλλά το μεγαλύτερο γέλιο μαζί μου γίνετε όταν σκοντάφτω στον ίσιο δρόμο με την αφηρημάδα που με δέρνει εκείνες τις ώρες.
No 5Παλιότερα,είχα συναντήσει τυχαία σ'ένα πολυκατάστημα,έναν από τους βασικούς καθηγητές μου στη σχολή,με τον οποίο μας χωρίζουν ελάχιστα χρόνια.Ήταν με μια κυριούλα,η οποία μας παρακολουθούσε υπομονετικά όση ώρα συζητούσαμε για τα παλιά κλπ.Κάποια στιγμή,επειδή καθυστερούσαμε με τη συζήτηση και ανησυχούσα μήπως γίνομαι αγενής προς την κυριούλα,ρώτησα : ''Από'δω είναι η μητέρα σας ;''.Και μου απαντά η ίδια : ''Όχι,η αδερφή του είμαι.''Παγωμάρα.
#5 Σε group art therapy με ρώτησε ένας νεαρός που καθόταν δίπλα μου, ποια ήταν η ποιο αμήχανη στιγμή μου. «Γιώργο μου, το πιο πρόσφατο είναι όταν ο κολλητός μου είχε αναλάβει την ανακαίνιση ενός μαγαζιού και με κάλεσε στα εγκαίνια. Εκεί αρχίσαμε να λέμε τα κουσούρια μας και εγώ τους είπα ότι δεν συγκρατώ ονόματα. Γυρίζει ένας τύπος που μιλούσαμε εδώ κι ένα τρίωρο και με ρώτησε πώς τον λένε. Όπως καταλαβαίνεις δεν θυμόμουν. Εκείνη τη στιγμή Γιώργο, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί».Όσο έλεγα την ιστορία, ο Γιώργος με κοίταζε περίεργα. Και συνεχίζω, «γι'αυτό Γιώργο μου, δεν μας βγαίνει πάντα σε κάλο τόση ειλικρίνεια».Γυρίζει το παιδί και με απόγνωση μου λέει, «δεν με λένε Γιώργο, Γιάννη με λένε». Πέσαμε όλοι κάτω από τα γέλια, με τη ψυχολόγα να προσπαθεί μάταια να μας συνεφέρει. Έχουν περάσει χρόνια από τότε αλλά ακόμα γελάω όταν το θυμάμαι.
#5 Εγώ πάλι γλίστρησα σε ένα γάμο πάνω στην υπερυψωμένη πίστα οδηγώντας τον χορό με τα τακούνια μου τα καινούργια στυλάτα ρούχα και το μοδέρνο χτένισμα μου. Με έσωσε η διπλανή από το να καταλήξω στο πάτωμα αλλά το θέαμα πρέπει να ήταν... Εννοείται πως συνέχισα να χορεύω ατάραχη.
#5 Σέ ένα πάρτι του σχολείου γλίστρησα στην τουαλέτα και σαν δεν εφτανε αυτό, εκεί που ήμουν κατάχαμα, πέρασε μία τύπισσα από πάνω μου!Για αυτό έμεινα κοντή :P
5.Το πιο πρόσφατο που θυμάμαι και γελάω σαν την ηλίθια μόνη μου, είναι πως είχα μαγειρέψει μακαρόνια και είχα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, ένα ταπεράκι με τριμμένο τυρί και λίγο πιο δίπλα την καπνοσακκούλα μου (ναι δυστυχώς καπνίζω, βρίστε με ανελέητα). Έβγαλα χαρτάκι και φιλτράκι για να στρίψω τσιγάρο κι αντί για καπνό, έβαζα Πεκορίνο Αμφιλοχίας, κοιτώντας τον άντρα μου να με παρακολουθεί σοκαρισμένος, χωρίς όμως να μου λέει τίποτα, για να δεί αν θα το καπνίσω τελικά. Ευτυχώς το πήρα είδηση εγκαίρως.Το τι δούλεμα έπεσε μετά, δεν περιγράφεται.
Περπατώντας σε πεζοδρόμιο που γλιστρούσε λόγω νέων και γυαλιστερων πλακιδιων ,κρατούσα τη μικρή μου κόρη στο ένα χέρι και στο άλλο τη λεία της απογευματινης βόλτας στ μαγαζιά.Γλυστραω με τα καινούργια μου πέδιλα και ,αφού και τα δύο χέρια ήταν απασχολημενα,κατέληξα με το μάγουλο στο πεζοδρόμιο και την κόρη μου να συνεχίζει να με κρατάει σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Τώρα που είπες "με το μάγουλο στο πεζοδρόμιο", θυμήθηκα μια δική μου ιστορία που για εμένα ωστόσο δεν ήταν και ακριβώς αστεία...Βγαίνοντας πριν το χάραμα - αλλά όχι μονάχη, με παρέα - από ένα club όπου είχα πιει τα άντερά μου, είχα χορέψει μέχρι θανάτου, είχα γελάσει σαν να μην υπάρχει αύριο, είχα περάσει τέλεια, είχα φορέσει αυτοσχεδίως και ελαφρύτερα ρούχα που μου δάνειζε ο ένας και ο άλλος από την παρέα μου, γιατί μέσα στο club και ιδρώνοντας από το ξέφρενο γλεντοκόπι είχα βγάλει τη μπέμπελη με τα δικά μου, σκοντάφτω ακριβώς πάνω στην έξοδο και, όπως ήμουν σαν κινούμενο ζόμπυ με πολύχρωμο σώμα, και για εφέ πρόσωπο βαμμένο από στεγνή ταγκισμένη μπογιά (πάνω-κάτω η τυπική εικόνα μου μετά από clubbing), φυσικά δε μου έχει απομείνει δύναμη όχι για να πιαστώ από πουθενά πέφτοντας - λες και θα προλάβαινα με τα φοβερά αντανακλαστικά εκείνης της στιγμής -, όχι για να βάλω μπροστά τα χέρια μου για να με προστατεύσω από πιθανό χτύπημα κατά την πτώση, αλλά ούτε η ελάχιστη απαιτούμενη για να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι. Απορώ και πώς περπατούσα πριν. Aλλα μηχανικά, σαν ζόμπυ - τα είπαμε. Έπεσα, λοιπόν, σαν κινούμενο σχέδιο ή, ακριβέστερα, σαν ξύλινη μασίφ πόρτα. Με το κορμί έξω από την εξώπορτα του μαγαζιού, με το μάγουλο στο πεζοδρόμιο, τα χέρια στην έκταση και τα πόδια ακριβώς πάνω στην έξοδο, εκεί που σκόνταψαν. Μένω ακίνητη, καθώς, παρότι καταλάβαινα τα πάντα, δεν μπήκα καν στον κόπο να προσπαθήσω να κουνηθώ, πού δυνάμεις; Ούτε το στόμα μου δεν μπορούσα να ανοίξω να βγάλω μια πνιχτή κραυγή έστω, να ειδοποιήσω. Και γι' αυτό έμεινα εκεί για 30'' περίπου, ξαπλωμένη στην ίδια και απαράλλακτη στάση. Η παρέα μου, που προπορευόταν κατά την έξοδό μας, δεν είχε αντιληφθεί τίποτα ακόμα γιατί, εν τω μεταξύ, πρόλαβε να απομακρυνθεί κάποια μέτρα παραπάνω από το μαγαζί. Έτσι, αβοήθητη κοιτόμουν και χάζευα το πλακόστρωτο, κολλημένη μπρούμυτα πάνω του. Ώσπου νιώθω τον μπράβο του μαγαζιού να με σηκώνει λες και ήμουν πλατφόρμα! Απόλυτα οριζοντιωμένη, στο μπρούμυτο - επαγγελματική δουλειά, όχι λες και σηκώνεις σακί από πατάτες. Ούτε κατάλαβα για πότε βρέθηκα στην ίδια ακριβώς στάση (παίζει να μην είχαν υποκύψει στη βαρύτητα ούτε τα χέρια μου - αυτό δεν το θυμάμαι) ενάμιση μέτρο ψηλότερα από το έδαφος που λίγο πριν δέχτηκε ατάραχο τη βία του ταλαίπωρου κορμιού μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι είμαι σ' αυτή την εξαϋλωμένη κατάσταση και ζω αυτό το σουρεάλ πράγμα ντυμένη σχεδόν χορεύτρια κόνγκα (ενώ αρχικά είχα μπει στο club ντυμένη Μιμή Ντενίση). Ε, εκεί ήταν που το ποτήρι ξεχείλισε και είπα μέσα μου "Θεέ μου, τί decadence!!". Και έτσι όπως είμαι σαν αεροπλανάκι στα χέρια της "πόρτας" (αυτή κι αν ήταν μασίφ), έτοιμο να το πετάξει, με καθετο-ποιεί απότομα με άλλη μια μαγική κίνηση καρτούν-μποντιμπιλντερά και... συνεχίζω το περπάτημα από εκεί που το άφησα. Κάπου σ' αυτό το σημείο, και πριν καλά-καλά η παρέα μου καταλάβει τί ακριβώς έγινε τα κρίσιμα δευτερόλεπτα που προηγήθηκαν, ακούω έναν από το απέναντι παγκάκι να λέει στο διπλανό του "Kαι στό 'πα, ρε μεγάλε. Απόψε θα τις ρίξω όλες.".
#7 Μετα απο εναν προσφατο τσακωμο με την μητερα μου ενα πραγμα καταλαβα: Πριν απο ολα και πανω απο ολα, πριν τους τιτλους της "μαμας", του "μπαμπα" κτλ πρεπει να ειμαστε ανθρωποι. Ισως να μιλαω πολυ εκ του ασφαλους (εγω δεν εχω γινει μητερα) αλλα πολυ φοβαμαι πως στο ονομα της μητρικης/πατρικης αγαπης εχουν γινει εγκληματα, οσο κοινοτυπο και αν ακουγεται.Δυστυχως τους γονεις μας δεν τους διαλεγουμε αλλα και αυτο το "αιμα νερο δεν γινεται" ενος σημειου, ολα εχουν τα ορια τους. Παρομοιο προβλημα με την Νο. 7 εχω και εγω και καταλαβαινω απολυτως το πως νιωθει. Και θα συμφωνησω απολυτα για την βοηθεια ενος ψυχολογου, και εγω εκει κατεληξα με τα πολλα .....
Εγώ πάντως ως η ενσάρκωση του Γκούφη θυμάμαι συχνά και γελάω μόνη του όταν μια φορά σηκώθηκα από τον καναπέ να πιω λίγο νερό και πάτησα με το δεξί πόδι το πίσω μερος της παντόφλας του αριστερου ποδιού,στην προσπάθεια να ανακτήσω ισορροποία εκτινάχτηκα και έσκασα σαν καρτούν πάνω στο ψυγειο με τα μουτρα.Έχω πολλές παρόμοιες ιστορίες γιατί είμαι κινητή καταστροφή αλλά τα κολλημένα μουτρα στην πόρτα του ψυγείου να γλιστράνε προς τα κάτω ως άλλο κογιοτ που κυνηγάει το Μπιπ-Μπιπ νομίζω είναι το πιο αστείο περιστατικό μου!
#7 Το τραγουδάκι που λέει i don't like you but i love you το ξέρεις? Έχεις φτάσει στο σημείο να αναγνωρίζεις τα πραγματικά σου αισθήματα για τη μητέρα σου και να τα παραδέχεσαι, πράγμα που σημαίνει ότι είσαι στα μισά του δρόμου για να το αποδεχθείς και ως δεδομένο. Άλλοι άνθρωποι χρειάζονται χρόνια ψυχανάλυσης μόνο για να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Η Λένα έχει δίκιο για τον ψυχολόγο. Θα βοηθήσει να απιθώσεις το βάρος που έχει χτιστεί με τα χρόνια και σίγουρα θα σου λύσει πολλές απορίες. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μιλήσεις με κάποιον που ξέρει για ποιο πράγμα μιλάς.
"Δηλαδή αν δεν ήταν μητέρα μου και δεν εμένα μαζί της για οικονομικούς λόγους, δεν θα επέλεγα να συναναστραφώ με ένα τέτοιο άτομο γιατί απλά δεν θα το εκτιμούσα" Πόσο σε νιώθω! Έχω πει το ίδιο για τον πατέρα μου! Τους γονιούς δυστυχώς δεν τους επιλέγουμε... Η λύση που βρήκα εγώ είναι να αναζητήσω κάποιο θετικό χαρακτηριστικό του και να πιαστώ από αυτό για να καλλιεργήσω μια κάποια εκτίμηση προς το πρόσωπό του (και φυσικά ισορροπία σε μένα). Καλό θα ήταν, επίσης, να αναζητήσεις στον εαυτό σου ενδείξεις παρουσίας των αρνητικών χαρακτηριστικών που εντοπίζεις στη μητέρα σου. Επειδή δεν είμαστε αυτοφυείς και υποσυνείδητα συνηθίζεται να αναπαράγουμε τα πρότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε, προσπάθησε να αποβάλλεις τυχόν στοιχεία της μητέρας σου από το δικό σου χαρακτήρα. Αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
#7, δυστυχώς μόλις κάποια γίνει μάνα δεν της έρχεται η επιφοίτηση του αγιου πνεύματος. Έτσι ότι άνθρωπος ήταν πριν παραμένει και μετά.Έχεις κάθε δικαίωμα να μην εγκρίνεις συμπεριφορές της που δεν ταιριάζουν με τη δική σου στάση ζωής αλλά και κάθε δικαίωμα να την αγαπάς τελικά παρ' όλες τις αδυναμίες της γιατί απλά είναι η μαμά σου.
#6 Εμένα μου κάνει εντύπωση για το τι σόι εταιρεία είναι αυτή που, ενώ συναλλάσσεται με πελάτες στην αγγλική, δεν έχει προσλάβει υπαλλήλους με επάρκεια γνώσεων στην αγγλική. Βρες μπας και είσαι Δημόσιο;Ο αδελφός πάντως έχει δίκιο ως προς το δεν κάνουμε τσάμπα δουλειά. Για εταιρεία πρόκειται, δεν πρόκειται για κοινωφελές ίδρυμα.
Δυστυχώς, εν έτει 2015 στην Ελλάδα, καμμία σημασία δεν έχει αν έχεις τα τυπικά προσόντα για να προσληφθείς σε μια σοβαρή εταιρεία, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα. Κι εκεί τον "ποιόν ξέρεις" έχει σημασία. Νέοι. με πολύ αξιόλογα βιογραφικά και ξένες γλώσσες, δουλεύουν για μισθούς πείνας ή φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη.
Γεια στο στόμα σου oh no! Καμία αξιοκρατία. Από την άλλη στο εξωτερικο θέλει πολλα προσόντα για να καταφέρεις να μπεις σε καλή δουλειά. Γ αυτό πάνε και μπροστά.
# 6 Μάλλον τα άκουσες μαζεμένα για όλους τους "τζαμπατζήδες" που έχουν προηγηθεί. Γενικά η μετάφραση είναι από τις δουλειές όπου ο μέσος πελάτης τείνει να υποτιμάει την προσπάθεια που απαιτείται, λές και το μυαλό κάποιου που γνωρίζει 2 γλώσσες, είναι μια μηχανή που αβίαστα διαβάζει μία γλώσσα και αποδίδει στην άλλη. Σας παραπέμπω στο site "clients from hell" , έχει αρκετές ιστορίες που ίσως δικαιολογούν την αγανάκτηση του αδερφού.
Πάνω σε αυτό: Παρατηρήστε όλες τις πόζες σε φωτογραφίες ή σε ταινίες που έχει πάρει η Βουγιουκλάκη στη ζωή της. Ήταν όλες έτσι επειδή είχε στραβά πόδια.
Μπορεί κάποιος να ανεβάσει κανα link για τα 'πόδια χιαστί' να δω πώς είναι; Το googlara και εβγαλε απλώστρες:https://www.google.co.uk/search?q=%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%B1+%CF%87%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AF&espv=2&biw=835&bih=536&site=webhp&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=ysZAVergKZLbggSNvoCQCA&ved=0CAYQ_AUoAQ
@Varaw myges*Γούγλαρε "legs crossed standing" για εικόνες. Και πάρε και αυτό που βέβαια δεν λέει για στραβά πόδια, αλλά μιλά για την γλώσσα του σώματος.http://westsidetoastmasters.com/resources/book_of_body_language/chap10.html